Στέφανος Στεφάνου (αθλητής)

Για άλλες χρήσεις, δείτε: Στέφανος Στεφάνου.

Ο Στέφανος Στεφάνου (Αρμενία 1909 - Πειραιάς 1941), ήταν Έλληνας πανελληνιονίκης αθλητής μεγάλων αποστάσεων, μέλος της Ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου και αθλητής της ΑΕΚ.

Στέφανος Στεφάνου (αθλητής)
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1909
Θάνατος1941
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααθλητής

Βιογραφία

Επεξεργασία

Γεννήθηκε στην Αρμενία το 1909 ως Στέφανος Στεφανιάν, το 1915 γλίτωσε από τη Γενοκτονία των Αρμενίων μαζί την αδελφή του και βρέθηκαν στη Γαλλία. Το 1919 μετανάστευσε στην Ελλάδα αλλάζοντας και το επώνυμο του σε Στεφάνου. Το αρμένικο όνομά του ήταν "Σερόπε Γιαγκοπιάν". Ήταν τύπος αγαθού, άκακου ανθρώπου. Εργαζόταν ως αχθοφόρος στο μηχανουργείο Κ. Θεοφανίδη στον Πειραιά. Ο εργοδότης του ήταν αντιπρόεδρος της ΑΕΚ. Διέκρινε την αντοχή του, αφού τον έβλεπε να μεταφέρει με το καρότσι του πράγματα ως το Μεγάλο Πεύκο και να επιστρέφει χωρίς κόπο. Έτσι τον πηγε στην ΑΕΚ. Ξεκίνησε τον αθλητισμό και ταυτόχρονα δούλευε σαν εργάτης. Αρχικά, απορρίφθηκε διότι υπήρχε ένα πλήθος νέων που επιθυμούσαν να γίνουν αθλητές και πολλοί απορρίπτονταν χωρίς ιδιαίτερη προσοχή. Όμως, δούλεψε κοντά στον προπονητή του ΣΕΓΑΣ Όττο Σίμιτσεκ, ο οποίος εκτίμησε τα προσόντα του και την αγωνιστικότητά του και κατάφερε να αναδειχθεί 3ος στο μαραθώνιο στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών 1932. Υπήρξε πανελληνιονίκης στον Μαραθώνιο το 1937 με επίδοση 2:56:00.

Έμεινε περισσότερο γνωστός για τη συμμετοχή του στον μαραθώνιο των βαλκανικών αγώνων 1933 της Αθήνας. Σε εκείνο τον αγώνα προπορευόταν και φαινόταν ότι θα έπαιρνε το χρυσό μετάλλιο, μπήκε μάλιστα πρώτος στο Παναθηναϊκό Στάδιο όπου ήταν κατάμεστο από 70.000 θεατές. Λίγο πριν τον τερματισμό κατέρρευσε από την κούραση όπου και τον πέρασε ο Ρουμάνος Γκαλ, παρόλο την προσπάθεια του να σηκωθεί δεν τα κατάφερνε και τότε τον σήκωσαν οι κριτές και τον πήγαν υποβασταζόμενο στον τερματισμό. Η ενέργεια όμως αυτή τον κριτών απαγορευόταν και μηδενίστηκε από τον αγώνα. Ο χρόνος του αν τερμάτιζε σωστά θα ήταν 3:02.43 και θα αποτελούσε πανελλήνιο ρεκόρ κλασικής διαδρομής.

Σκοτώθηκε το 1941 κατά τον βομβαρδισμό του Πειραιά από τους Γερμανούς σε ηλικία 32 ετών.