Συγκλητική επαρχία

Η Συγκλητική επαρχία (λατινικά: provincia populi Romani‎‎, δηλ. επαρχία του ρωμαϊκού λαού) ήταν ρωμαϊκή επαρχία κατά τη διάρκεια της Ηγεμονίας, όπου η Ρωμαϊκή Σύγκλητος είχε το δικαίωμα να διορίσει τον κυβερνήτη (ανθύπατο, proconsul). Αυτές οι επαρχίες ήταν μακριά από τα εξωτερικά σύνορα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και απαλλαγμένες από την πιθανότητα εξέγερσης, και έτσι είχαν τοποθετηθεί σε αυτές λίγες, αν όχι καθόλου, λεγεώνες (μειώνοντας έτσι την πιθανότητα η Σύγκλητος να προσπαθήσει να πάρει την εξουσία από τον Αυτοκράτορα). Οι κυβερνήτες των συγκλητικών επαρχιών είχαν μόνο πολιτικές εξουσίες. Βρίσκονταν συχνά κατά μήκος της Μεσογείου. Αν και η Σύγκλητος επέβλεπε αυτές τις επαρχίες, ο Αυτοκράτορας είχε το δικαίωμα να διευθύνει τις υποθέσεις τους, εάν το έκρινε σκόπιμο.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 117 μ.Χ. Με ροζ χρώμα εικονίζεται η Ιταλία, που διοικείται απευθείας από τη Σύγκλητο και οι συγκλητικές επαρχίες.

Οι επαρχίες διαχωρίστηκαν σε αυτοκρατορικές επαρχίες και συγκλητικές επαρχίες λίγο μετά την άνοδο του Αυγούστου.

Το 14 μ.Χ. οι ακόλουθες επαρχίες ήταν συγκλητικές: (Στράβων, βιβλίο 17.3.25):

• Αχαΐα (περιλαμβάνεται η Ήπειρος)
• Μακεδονία
• Βιθυνία και Πόντος
• Ασία (ie δυτική Μ. Ασία)
• Κύπρος
• Κρήτη και Κυρηναϊκή
• Αφρική (ή Ανθυπατική Αφρική, ie Λιβύη)
• Ισπανία Βαιτική (ie Ανδαλουσία)
• Ναρβωνική Γαλλία
• Σαρδηνία και Κορσική
• Σικελία

Η Ιταλία δεν ήταν συγκλητική επαρχία, καθώς δεν διοικούνταν από κυβερνήτη, αλλά απευθείας από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο.