Αυτοκρατορική επαρχία

Μία αυτοκρατορική επαρχία, λατιν.: provincia imperatoria ήταν μία ρωμαϊκή επαρχία κατά τη διάρκεια της Ηγεμονίας, όπου ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας είχε το μοναδικό δικαίωμα να διορίσει τον κυβερνήτη (απεσταλμένο τού Αυγούστου προς τον πραίτωρα, legatus Augusti pro praetore). Αυτές οι επαρχίες ήταν συχνά οι στρατηγικά τοποθετημένες συνοριακές επαρχίες.

Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το 117 μ.Χ. Οι αυτοκρατορικές επαρχίες εμφανίζονται με πράσινο χρώμα. Το ροζ δηλώνει τις συγκλητικές επαρχίες, καθώς και την ίδια την Ιταλία, η οποία διοικούνταν απευθείας από τη Σύγκλητο.

Οι επαρχίες ομαδοποιήθηκαν σε αυτοκρατορικές και συγκλητικές επαρχίες λίγο μετά την άνοδο του Αυγούστου.

Οι ακόλουθες επαρχίες ήταν αυτοκρατορικές:

• Αίγυπτος, Ιουδαία, Συρία
• Μεσοποταμία, Ασσυρία, Αρμενία
• Κιλικία, Γαλατία, Θρακία
• Μοισία, Δακία, Δαλματία,
• Παννονία, Νωρικό, Ραιτία
• Κάτω Γερμανία, Άνω Γερμανία, Βρετανία
• Άλπεις Γραίαι και Ποινιναί, Άλπεις Κοττίαι, Άλπεις Μαριτίμαι
• Βελγική Γαλατία, Λουγδουνική Γαλατία, Ακουιτανική Γαλατία
• Ταρρακωνησία (Ισπανία), Λουζιτανία.

Μετά τον Αύγουστο προστέθηκαν οι: Πετραία Αραβία, Καππαδοκία, Λυκία και Παμφυλία, Μαυριτανία και το πελατειακό βασίλειο τού Βοσπόρου. Επίσης χωρίστηκαν σε δύο οι: Μοισία (Άνω και Κάτω), Παννονία (Άνω και Κάτω), Μαυριτανία (Τιγγιτανική, Καισαρική).