Συνθήκη του Περθ

Προσωπικές ή νομοθετικές ενώσεις των συστατικών χωρών του Ηνωμένου Βασιλείου
	Laudabiliter (1155); Συνθήκη του Περθ (1266); Ψήφισμα του Ράντλαν (1284); Laws in Wales Acts 1535–1542; Νόμος του Στέμματος της Ιρλανδίας 1542; Ένωση των Στεμμάτων (1603); Πράξεις της Ένωσης 1707; Νόμος της Ένωσης (1800); Αγγλοϊρλανδική Συνθήκη (1921); Νόμος Βασιλικών και Κοινοβουλευτικών Τίτλων 1927; Ψήφισμα του Ουέστμινστερ 1931; Νόμος της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας 1948;
Αποκέντρωση
	Νόμος της Κυβέρνησης της Ιρλανδίας 1920; Νόμος της Κυβέρνησης της Ουαλίας 1998; Νόμος της Βόρειας Ιρλανδίας 1998; Νόμος της Σκωτίας 1998; Νόμος της Κυβέρνησης της Ουαλίας 2006;
Εθνική κυριαρχία
	Νόμος των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων 1972 (ΗΒ); Συμφωνία του Μπέλφαστ (1998);

Συνθήκη του Περθ
Τύπος	Συνθήκη ειρήνης
Υπογραφή	1266
Υπογράφοντες	Βασίλειο της Νορβηγίας Βασίλειο της Σκωτίας
Γλώσσα	Λατινική

Η Συνθήκη του Περθ^[1] υπογράφτηκε το 1266 και με αυτή δόθηκε τέλος στη στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ της Νορβηγίας, υπό τον βασιλιά Μάγκνους Δ' και της Σκωτίας, υπό τον βασιλιά Αλέξανδρο Γ' για την κυριαρχία των Εβρίδων και τη Νήσο του Μαν.

Οι Εβρίδες και η Νήσος του Μαν αποτελούσαν νορβηγικό έδαφος όταν η Σκωτία και η Νορβηγία ακόμη σχηματίζονταν ως κανονικά έθνη κράτη, και ο νορβηγικός έλεγχος είχε επισημοποιηθεί το 1098, όταν ο Έντγκαρ της Σκωτίας παραχώρησε τα νησιά στον Μάγκνους Γ' της Νορβηγίας. Για τους Νορβηγούς, αποτελούσαν τις λεγόμενες Νότιες Νήσους (Sudreys).

Η συνθήκη συμφωνήθηκε μετά την ναυτική Μάχη του Λαργκς το 1263. Ο Μάικλ Λυντς έχει συγκρίνει τη σημασία του συμφώνου με αυτήν της Συνθήκης της Υόρκης του 1237.^[2] Η Συνθήκη της Υόρκης όρισε ένα σύνορο μεταξύ Αγγλίας και Σκωτίας, περίπου το ίδιο με το σύγχρονο όριο.

Το Λαργκς συχνά θεωρείται ως μεγάλη σκωτική νίκη, αλλά οι Νορβηγικές δυνάμεις, οδηγούμενες από τον βασιλιά Χάακον Δ', δεν παραδόθηκαν πλήρως στη μάχη και το αποτέλεσμα δεν ήταν οριστικό. Ο Χάακον είχε σχεδιάσει να ανανεώσει την στρατιωτική δράση το επόμενο θέρος, αλλά πέθανε στο Όρκνεϊ κατά τη διάρκεια του χειμώνα. Ο διάδοχος του, βασιλιάς Μάγκνους Δ', ζήτησε ειρήνη και ασφάλισε τη Συνθήκη του Περθ.

Στη συνθήκη, η Νορβηγία αναγνώρισε τη σκωτική κυριαρχία στα αμφισβητούμενα εδάφη σε αντάλλαγμα ενός ποσού 4000 μάρκων και μια ετήσια πρόσοδο 100 μάρκων. Η ετήσια πρόσοδος πληρώθηκε πραγματικά κατά τις επόμενες δεκαετίες. Η Σκωτία επιβεβαίωσε επίσης τη νορβηγική κυριαρχία στο Σέτλαντ και το Όρκνεϊ.

Παραπομπές Επεξεργασία

↑ «Agreement between Magnus IV and Alexander III, 1266». isleofman.com. 23 Σεπτεμβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2010. The text of the treaty.
↑ Michale Lynch (1992). Scotland: A New History. Pimlico. σελ. 90. ISBN 0-7126-9893-0.

[1] «Agreement between Magnus IV and Alexander III, 1266». isleofman.com. 23 Σεπτεμβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουνίου 2011. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2010. The text of the treaty.

[2] Michale Lynch (1992). Scotland: A New History. Pimlico. σελ. 90. ISBN 0-7126-9893-0.

[1]

[2]