Ταύρος του Φάλαρη

Ο Ταύρος του Φαλάρη ήταν ένα όργανο βασανιστηρίων, του οποίου το όνομα οφείλεται στον Φάλαρη, τύραννο του Ακράγαντα της Σικελίας, ο οποίος πέθανε το 554 .π.Χ. H βαναυσότητα του Φαλάριδος, ήταν τέτοια που έβαλε έναν αγαλματοποιό, τον γλύπτη Περίλαο, να του κατασκευάσει ένα χάλκινο κούφιο βόδι. Το βόδι αυτό χωρούσε άνθρωπο και το προόριζε για μηχανή εκτέλεσης. Έβαζε μέσα τον μελλοθάνατο ζωντανό, έκλεινε το βόδι και άναβε φωτιά από κάτω. Το γλυπτό ήταν έτσι κατασκευασμένο, που οι φωνές του βασανιζόμενου ακούγονταν σαν βέλασμα βοδιού, ενώ ο καταδικασμένος έβρισκε φρικτό θάνατο μέσα στον πυρωμένο φούρνο. Πρώτο θύμα και δοκιμαστικό της λειτουργίας του έγινε ο ίδιος ο κατασκευαστής του Περίλαος.

Χαρακτική περί του 1500 μ.Χ. η οποία απεικονίζει τον κατασκευαστή της μηχανής βασανιστηρίων Περίλαο να γίνεται το πρώτο, δοκιμαστικό αυτής θύμα. 

Ο Ταύρος του Φάλαρη όπως τον απεικόνισε ο Χανς Μπούργκμαϊρ ο πρεσβύτερος (1473 – 1531).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Μερικοί μελετητές των αρχών του 20ού αιώνα αναφέρουν μια πιθανή σύνδεση μεταξύ του Βοδιού στον Ακράγαντα και των φοινικικών λατρειών (π.χ. ο χρυσός μόσχος στην Αγία Γραφή), και υπέθεταν κάποια συνέχεια στην πρακτική των ανθρωποθυσιών της Ανατολής. Εν συνεχεία βέβαια αυτή η ιδέα, έχασε οπαδούς, αν και η αρχική επιχειρηματολογία της δεν έχει καταρριφθεί.

Αναφορές

Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία του ταύρου δεν μπορεί να απορριφθεί ως καθαρή επινόηση. Ο Πίνδαρος, ο οποίος έζησε λιγότερο από έναν αιώνα αργότερα, συνέδεσε ρητά τη συσκευή αυτή βασανιστηρίων, με το όνομα του τυράννου. Ο Διόδωρος Σικελιώτης κάνει επίσης αναφορά στο χάλκινο βόδι του Φαλάριδος, το οποίο ο Ίμιλκος το μετέφερε ως λάφυρο στην Καρχηδόνα αφού κατέλαβε τον Ακράγαντα. Κατόπιν επιστράφηκε μετά την άλωση της Καρχηδόνας (το 200 π.Χ.) από τον Πόπλιο Κορνήλιο Σκιπίων τον Αφρικανό. Ωστόσο, είναι πιο πιθανό ότι ήταν ο Πόπλιος Κορνήλιος Σκιπίων ο Εμιλιάνο, γνωστός και ως ο Σκιπίων ο Νεότερος, εκείνος ο οποίος επέστρεψε τον ταύρο καθώς και άλλα κλεμμένα έργα τέχνης από τις πόλεις της Σικελίας μετά την ολική καταστροφή της Καρχηδόνας (το 146 π.Χ.).

Ο Λουκιανός έγραψε δύο σατυρικούς διαλόγους «Φάλαρις Α και Φάλαρις Β». Ενώ τέλος, το μαρτύριο του Φαλάριδος καταγράφεται ανάμεσα σε άλλες πολιτικές αθλιότητες και στα Ηθικά Νικομάχεια του Αριστοτέλη.

• Φάλαρις
• Περίλαος