Τραγέλαφος

γένος ελικόκερων αντιλοπών

O Τραγέλαφος είναι γένος μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους ελικόκερων αντιλοπών, που ζουν αποκλειστικά στην Αφρική, κυρίως στο υποσαχάριο τμήμα της. Κατατάσσονται στην οικογένεια των βοοειδών, και οι πιο στενοί συγγενείς του είναι οι ταυρότραγοι (Taurotragus sp.). Το γένος περιλαμβάνει 8 είδη.

Τραγέλαφος
Ενήλικο αρσενικό μεγάλο κούντου (Tragelaphus strepsiceros)
Ενήλικο αρσενικό μεγάλο κούντου (Tragelaphus strepsiceros)
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia)
Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata)
Ομοταξία: Θηλαστικά (Mammalia)
Τάξη: Αρτιοδάκτυλα (Artiodactyla)
Οικογένεια: Βοοειδή (Bovidae)
Υποοικογένεια: Βοοίνες (Bovinae)
Γένος: Τραγέλαφος (Tragelaphus)
(de Blainville, 1816)
Είδη

T. angasii
T. buxtoni
T. eurycerus
T. imberbis
T. scriptus
T. spekeii
T. strepsiceros
T. sylvaticus

Συστηματική ταξινόμηση και ονοματολογία Επεξεργασία

Το γένος τραγέλαφος ανήκει στην φυλή Στρεψικεροτίνι της οικογένειας των βοοειδών. Αποτελεί αδελφικό γένος με το γένος Ταυρότραγος, το οποίο περιλαμβάνει τις μεγαλύτερες αντιλόπες του κόσμου. Το γένος αναγνωρίστηκε πρώτη φορά από τον Γάλλο ζωολόγο Χένρι Μάρι Ντουκρότεϋ ντε Μπλένβιλ (Henri Marie Ducrotay de Blainville) το 1816[1].

Η ονομασία τραγέλαφος είναι ελληνικής προέλευσης, καθώς προκύπτει από τη συγχώνευση των λέξεων τράγος και έλαφος.

Μορφολογία Επεξεργασία

Τα είδη έχουν πανομοιότυπο σχέδιο σώματος και χρώμα. Το μέγεθός τους κυμαίνεται από 1 έως 2,5 μέτρα. Το σώμα τους είναι στιβαρό, και κάθετα αυτού «στάζουν» λευκές ρίγες, που φτάνουν τις 11 με 12 σε αριθμό. Στα περισσότερα είδη, υπάρχουν μακριές τρίχες στο λαιμό, τα πόδια και τη ράχη. Παρουσιάζουν έντονο σεξουαλικό διμορφισμό, καθώς τα αρσενικά είναι μεγαλύτερα και πιο εντυπωσιακά από τα θηλυκά και μόνο αυτά έχουν κέρατα. Εξαίρεση αποτελεί το μπόνγκο, που και τα αρσενικά και τα θηλυκά είναι ίδια (έχουν και τα δύο κέρατα). Τα κέρατα είναι ελικοειδή, και συνήθως έχουν μέχρι μία καμπύλη ή στροφή, όμως στα κούντου (Tragelaphus strepsiceros καιTragelaphus imberbis), έχουν παραπάνω, περίπου 2 με 3 στροφές.

Βιότοπος και τροφή Επεξεργασία

Κυριότερα ενδιαιτήματα για τα είδη αποτελούν τα βροχερά δάση, τα ορεινά δάση και οι μικτές περιοχές με αραιό δάσος και σαβάνα[2]. Επίσης, ο βιότοπός τους επίσης περιλαμβάνει και υδάτινο στοιχείο. Τρέφονται κυρίως με χορτάρι, θάμνους και άλλα χαμηλά φυτά, κυρίως με μονοκοτυλήδονα ή δικοτυλήδονα. Μερικές φορές όμως, μπορεί να τραφούν με φρούτα και φύλλα διαφόρων δέντρων.

Είδη Επεξεργασία

Το γένος περιλαμβάνει 8 είδη:

Αρ. Όνομα & εικόνα Επιστημονική ονομασία Γεωγραφική εξάπλωση
1 Μπόνγκο

 

Tragelaphus eurycerus Καμερούν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Δημοκρατία του Κονγκό, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ακτή Ελεφαντοστού, Ισημερινή Γουινέα, Γκαμπόν, Γκάνα, Γουινέα, Λιβερία, Σιέρα Λεόνε, Νότιο Σουδάν
2 Μεγάλο κούντου

 

Tragelaphus strepsiceros Αιθιοπία, Τανζανία, Ερυθραία, Κένυα, Ζάμπια, Αγκόλα, Ναμίμπια, Μποτσουάνα, Ζιμπάμπουε, Νότια Αφρική, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Τσαντ, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Τζιμπουτί, Μαλάουι, Μοζαμβίκη, Σομαλία, Εσουατίνι και Ουγκάντα
3 Ιμπαμπάλα

 

Tragelaphus sylvaticus Στο μεγαλύτερο μέρος της Υποσαχάριας Αφρικής
4 Κέβελ

 

Tragelaphus scriptus Από τη Σενεγάλη και τη νότια Μαυριτανία σε όλη την Σαχέλ, ανατολικά μέχρι την Αιθιοπία και την Ερυθραία και νότια προς την Αγκόλα και τη νότια Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό.
5 Μικρό κούντου

 

Tragelaphus imberbis Αιθιοπία, Κένυα, Σομαλία, Νότιο Σουδάν, Τανζανία και Ουγκάντα​​, αλλά είναι εξαφανιστεί στο Τζιμπουτί.
6 Ορεινό νυάλα

 

Tragelaphus buxtoni Περιοχές της ορεινής Αιθιοπίας ανατολικά της Κοιλάδας του Rift
7 Νυάλα

 

Tragelaphus angasii Νοτιοδυτική Αφρική
8 Σιτατούνγκα

 

Tragelaphus spekii Αγκόλα, Μπενίν, Μποτσουάνα, Μπουρούντι, Καμερούν, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Τσαντ, Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, Ισημερινή Γουινέα, Γκαμπόν, Γκάμπια, Γκάνα, Γουινέα, Γουινέα - Μπισσάου, Κένυα, Μοζαμβίκη, Ναμίμπια, Νιγηρία, Ρουάντα, Σενεγάλη, Νότιο Σουδάν, Τανζανία, Ουγκάντα​​, Ζάμπια και Ζιμπάμπουε.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. «Mammal Species of the World - Browse: Tragelaphus». www.departments.bucknell.edu. Ανακτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2016. 
  2. «Ο τραγέλαφος - Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μετεώρων και Μουσείο Μανιταριών». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιουλίου 2016.