Δημοκρατία του Κονγκό

χώρα της κεντρικής Αφρικής
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Κονγκό.

Συντεταγμένες: 0°45′00″N 15°23′00″E / 0.75°N 15.3833°E / 0.75; 15.3833

Η Δημοκρατία του Κονγκό (γαλλικά: République du Congo, κιτούμπα: Repubilika ya Kongo, λινγκάλα: Republiki ya Kongó, τοπικά ως Κονγκό-Μπραζά, δεν πρέπει να συγχέεται με τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, πρώην Ζαΐρ, η οποία ήταν και αυτή κάποτε γνωστή με την ονομασία Δημοκρατία του Κονγκό), γνωστή και ως Κονγκό-Μπραζαβίλ ή απλά Κονγκό, είναι πρώην γαλλική αποικία της κεντρικής Αφρικής. Συνορεύει με τη Γκαμπόν, το Καμερούν, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό και την Ανγκόλα. Έχει έκταση 342.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό, σύμφωνα με τη μέση εκτίμηση των Ηνωμένων Εθνών για το 2022, 5.970.000[1] κατοίκους.

Δημοκρατία του Κονγκό
République du Congo

Σημαία

Εθνόσημο
Εθνικό σύνθημα: "Unité, Travail, Progrès"
«Ενότητα, Εργασία, Πρόοδος»
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Η θέση της Δημοκρατίας του Κονγκό (πράσινο)
και μεγαλύτερη πόληΜπραζαβίλ
4°14′S 15°14′E / 4.233°S 15.233°E / -4.233; 15.233 (Μπραζαβίλ)
Γαλλικά (τοπικές γλώσσες είναι οι Κονγκό, Κιτούμπα και Λινγκάλα)
Προεδρική Δημοκρατία
Ντενί Σασσού-Νγκεσό
Ανατόλ Κολινέ Μακοσό
Ανεξαρτησία
Από τη Γαλλία
Ισχύον Σύνταγμα

15 Αυγούστου 1960
20 Ιανουαρίου 2002
 • Σύνολο
 • % Νερό
 • Σύνορα
Ακτογραμμή

342.000 km2 (65η)
3,3%
5.504 km
169 km
Πληθυσμός
 • Εκτίμηση 2022 
 • Πυκνότητα 

5.970.000[1] (113η) 
17,5 κατ./km2 (210η) 
ΑΕΠ (ΙΑΔ)
 • Ολικό  (2016)
 • Κατά κεφαλή 

29,777 δισ. $[2] (129η)  
6.676 $[2] (121η) 
ΑΕΠ (ονομαστικό)
 • Ολικό  (2016)
 • Κατά κεφαλή 

7,955 δισ. $[2] (127η)  
1.783 $[2] (115η) 
ΔΑΑ (2021)Μείωση 0,571[3] (153η) – μεσαίος
ΝόμισμαΦράγκο CFA (XAF)
WAT (UTC +1)
Internet TLD.cg
Οδηγούν σταδεξιά
Κωδικός κλήσης+242

Η δημοκρατία είναι μια πρώην γαλλική αποικία. Όταν έγινε ανεξάρτητη το 1960, η πρώην περιοχή του Μέσου Κονγκό έγινε η Δημοκρατία του Κονγκό. Το 1992 το Κονγκό έγινε πολυκομματική δημοκρατία. Ωστόσο, το 1997 ξέσπασε ένας σύντομος εμφύλιος πόλεμος που είχε αποτέλεσμα την ανατροπή του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Πασκάλ Λισουμπά και την εγκαθίδρυση του προέδρου Ντενί Σασσού-Νγκεσό στην εξουσία. Γύρω στο ήμισυ του πληθυσμού ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας με 1.25 δολάρια καθημερινά.[4]

Ιστορία Επεξεργασία

Οι αρχαιότεροι κάτοικοι στην περιοχή ήταν Πυγμαίοι, οι οποίοι αργότερα σε μεγάλο βαθμό εγκατέλειψαν τις εστίες τους και απορροφήθηκαν από τις φυλές των Μπαντού στη διάρκεια της επέκτασης των τελευταίων. Αρκετά βασίλεια των Μπαντού - ιδίως εκείνα των Κονγκό, Λοάνγκο και Τέκε σύναψαν εμπορικές σχέσεις στη λεκάνη του ποταμού Κονγκό.

Το 1482 ο Πορτογάλος Ντιόγκο Κάο ανακάλυψε το αχανές βασίλειο του Λοάνγκο. Οι πρώτοι Ευρωπαίοι παρέμειναν στην αρχή μόνο σε παράκτιες ζώνες.[5] Επί αιώνες οι ιθαγενείς και οι Ευρωπαίοι είχαν εμπορικές σχέσεις και τις επόμενες δεκαετίες άνθισε το διατλαντικό εμπόριο. Στα τέλη του 19ου αιώνα άρχισε ο ουσιαστικός αποικισμός της Αφρικής από τους Ευρωπαίους και τα βασίλεια των Μπαντού παρήκμασαν.[6] Στα 1885-87 υπογράφηκαν συνθήκες από τη Γαλλία με τη Γερμανία, την Πορτογαλία και το Βέλγιο και καθορίστηκαν τα όρια των γαλλικών κτήσεων σε σχέση με κτήσεις άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Το Μέσο Κονγκό έγινε τμήμα της Ομοσπονδίας της Γαλλικής Ισημερινής Αφρικής το 1910. Το 1958 διενεργήθηκε δημοψήφισμα και η περιοχή απέκτησε αυτονομία. Στις 15 Αυγούστου του 1960 το Κονγκό έγινε ανεξάρτητο κράτος, με πρώτο πρόεδρο το Φιλμπέρ Γιουλού ως την ανατροπή του σε πραξικόπημα από εργατικά στοιχεία και αντίπαλα πολιτικά κόμματα. Ο στρατός εγκαθίδρυσε στην εξουσία τον ηγέτη του Εθνικού Επαναστατικού Κινήματος, Αλφόνς Μασεμπά-Ντεμπά, ο οποίος εξελέγη πρόεδρος (1963) για πενταετή θητεία, με βάση νέο Σύνταγμα. Η θητεία του τελευταίου διακόπηκε απότομα από ένα ακόμη πραξικόπημα, το 1968, που τον ανέτρεψε και έδωσε την εξουσία στον στρατό (σχηματίστηκε Εθνικό Επαναστατικό Συμβούλιο). Ο πρωτεργάτης του πραξικοπήματος, Μαριέν Νγκουαμπί, ανέλαβε πρόεδρος στις 31 Δεκεμβρίου του 1968. Έπειτα από έναν χρόνο, ο πρόεδρος Νγκουαμπί ανακήρυξε το Κονγκό, ως την πρώτη λαϊκή δημοκρατία της Αφρικής, ανακοινώνοντας την απόφαση του Εθνικού Επαναστατικού Κινήματος να μετονομαστεί σε Κονγκολέζικο Εργατικό Κόμμα (PCT). Ο Νγκουαμπί δολοφονήθηκε στις 18 Μαρτίου του 1977 και σχηματίστηκε προσωρινή κυβέρνηση, αποτελούμενη από 11μελή στρατιωτική επιτροπή. Επικεφαλής τέθηκε ο Ζοακίμ Γιομπί-Οπανγκό, συνταγματάρχης και μετέπειτα στρατηγός. Ο τελευταίος ανατράπηκε από τον Ντενί Σάσου Νγκουέσο, το 1979.

Ο νέος πρόεδρος ήταν φίλα προσκείμενος στο ανατολικό μπλοκ και υπέγραψε εικοσαετές σύμφωνο φιλίας με τη Σοβιετική Ένωση. Επανεξελέγη το 1984 και το 1989. Έπειτα από δεκαετίες μαρξιστικής και λενινιστικής ρητορικής, το Κονγκό ολοκλήρωσε τη μετάβασή του στον πολυκομματισμό το 1992, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η χώρα επανήλθε στην παλιά της ονομασία (Δημοκρατία του Κονγκό) το 1991 και εγκρίθηκε με δημοψήφισμα ένα νέο Σύνταγμα. Στις πρώτες πολυκομματικές προεδρικές εκλογές, οι οποίες διεξήχθησαν τον Αύγουστο του 1992 ο Νγκουέσο παραδέχθηκε την ήττα του και στις 31 Αυγούστου του 1992 ορκίστηκε πρόεδρος - επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας- ο καθηγητής Πασκάλ Λισουμπά. Στα τέλη του 1993 ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα σε στρατιώτες πιστούς στον Λισουμπά και σε παραστρατιωτικούς που υποστήριζαν τον Νγκουέσο και που χρηματοδοτούνταν από την γαλλική κρατική εταιρεία πετρελαίου ELF. Τουλάχιστον 2.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στις συγκρούσεις, οι οποίες σταμάτησαν μόνο έπειτα από τη διεθνή μεσολάβηση.[7]

Η πρόοδος της χώρας προς τη δημοκρατία άρχισε να εκτροχιάζεται το 1997. Λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές του Ιουλίου του 1997, οι εντάσεις ανάμεσα στον Λισουμπά και στα στρατόπεδα του Νγκουέσο αυξήθηκαν, εξαιτίας κατηγοριών για ευνοικορατία από πλευράς του Λισουμπά απέναντι σε συγκεκριμένες εθνοτικές ομάδες. Στις 5 Ιουνίου οι κυβερνητικές δυνάμεις περικύκλωσαν τη βάση του Σάσου Νγκουέσο στην Μπραζαβίλ, ενώ ο τελευταίος διέταξε την ιδιωτική του παραστρατιωτική δύναμη, γνωστή ως "Κόμπρας" να αντισταθούν. Έτσι άρχισε ένας τετράμηνος εμφύλιος πόλεμος, που είχε αποτέλεσμα να καταστραφεί μεγάλο μέρος της πρωτεύουσας και δεκάδες χιλιάδες άμαχοι να σκοτωθούν. Η Γαλλία από την πλευρά της έστειλε 1.200 στρατιώτες, οι οποίοι απομάκρυναν τους 6.000 ξένους κατοίκους της Μπραζαβίλ, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Γάλλοι. Στις αρχές Οκτωβρίου εισέβαλαν στο Κονγκό στρατεύματα της Ανγκόλας (και αυτές υπό τη χρηματοδότηση της γαλλικής κρατικής εταιρείας πετρελαίου ELF) και τάχθηκαν στο πλευρό του Νγκουέσο. Στα μέσα Οκτωβρίου η κυβέρνηση του Λισουμπά κατέρρευσε. Ο Λισουμπά ανατράπηκε και πρόεδρος ανέλαβε ο Νγκουέσο. Ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίστηκε για ενάμισι ακόμα έτος. Οι διάφορες αντιμαχόμενες παρατάξεις υπέγραψαν συμφωνία το Δεκέμβριο του 1999, με την οποία διατάχθηκε η κατάπαυση του πυρός, η γενική αμνηστία και η παράδοση των όπλων.

Οι αμφιλεγόμενες προεδρικές εκλογές του 2002 με βάση το νέο Σύνταγμα έδωσαν νίκη στον Νγκουέσο με σχεδόν το 90% των ψήφων . Οι δύο κύριοι αντίπαλοί του, Λισουμπά και Κολελά δεν τους επετράπη να λάβουν μέρος και ο μόνος εναπομείνας ουσιαστικός υποψήφιος ο Αντρέ Μιλόνγκο συμβούλευσε τους υποστηρικτές του να μη μετάσχουν στις εκλογές και στη συνέχεια αποσύρθηκε από τις εκλογές.[8] Τον Ιανουάριο του 2002 διεξήχθη συνταγματικό δημοψήφισμα και εγκρίθηκε ένα νέο Σύνταγμα, με βάση το οποίο αυξήθηκαν οι εξουσίες του προέδρου και η θητεία του μετατράπηκε από πενταετής σε επταετής. Επίσης, εισήχθη ένα διθάλαμο κοινοβούλιο. Οι διεθνείς παρατηρητές ανέφεραν ότι η διεξαγωγή τόσο του δημοψηφίσματος όσο και των προεδρικών εκλογών του 2002 τους θύμισαν την εποχή που στο Κονγκό ίσχυε ο μονοκομματισμός.[9] Έπειτα από τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών, άρχισαν ξανά οι συγκρούσεις στην περιοχή Πουλ ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις και σε αντάρτες με ηγέτη τον Παστόρ Ντουμί. Τον Απρίλιο του 2003 υπογράφηκε ειρηνευτική συνθήκη για τον τερματισμό των συγκρούσεων.[10]

Ο πρόεδρος Νγκουέσσο κέρδισε και τις εκλογές που διεξήχθησαν στις 12 Ιουλίου του 2009 με 78%.

Δημογραφία Επεξεργασία

 
Γυναίκα από το Κονγκό

Η χώρα είναι αραιοκατοικημένη, με τον πληθυσμό να συγκεντρώνεται ιδίως στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας, αφήνοντας τις τεράστιες περιοχές της τροπικής ζούγκλας του βορρά σχεδόν ακατοίκητες. Συνακόλουθα, το Κονγκό είναι μία από τις πλέον αστικοποιημένες χώρες της Αφρικής, με το 70% του συνολικού πληθυσμού να ζουν στα αστικά κέντρα, τα οποία είναι ελάχιστα. Οι πόλεις αυτές είναι, εκτός από την πρωτεύουσα, Μπραζαβίλ, η Πουάντ-Νουάρ (Pointe-Noire), καθώς επίσης και μερικές μικρές πόλεις και χωριά κοντά στο σιδηροδρομικό δίκτυο που ενώνει τις πόλεις. Στις αγροτικές περιοχές η εμπορική και βιομηχανική δραστηριότητα έχει μειωθεί κατά πολύ τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα οι αγροτικές οικονομίες να εξαρτώνται από την κυβερνητική βοήθεια.

Ο πληθυσμός αποτελείται από πολλές εθνοτικές ομάδες. Αναγνωρίζονται 62 γλώσσες σε χρήση στο Κονγκό[11], Ωστόσο, οι εθνοτικές ομάδες μπορούν να ταξινομηθούν σε 3 κατηγορίες. Οι Κόνγκο (Kongo) αποτελούν τη μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα και αντιστοιχούν σχεδόν στο ήμισυ του πληθυσμού. Οι πλέον σημαντικές υποομάδες των Κόνγκο είναι οι Λααρί (Laari) στις επαρχίες Πουλ και Μπραζαβίλ, στη Βίλι γύρω από την Πουάντ-Νουάρ και κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού. Δεύτερη μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα είναι οι Τέκε, οι οποίοι ζουν στα βόρεια της Μπραζαβίλ και αντιστοιχούν στο 17% του πληθυσμού. Οι Μπουλανγκί (Boulangui - M’Boshi) ζουν στα βορειοδυτικά και στην Μπραζαβίλ και απαρτίζουν το 12% του συνολικού πληθυσμού.[12][13] Πριν τον πόλεμο του 1997, στη χώρα ζούσαν γύρω στους 9.000 Ευρωπαίοι και μη Αφρικανοί, οι πιο πολλοί από τους οποίους ήταν Γάλλοι. Ωστόσο, ελάχιστοι από αυτούς μένουν σήμερα.[14] Στη χώρα διαμένουν γύρω στους 100 Αμερικανοί που έφυγαν από την πατρίδα τους. Τέλος, στο Κονγκό υπάρχουν και Πυγμαίοι.

Περισσότερο από το 60% του συνολικού πληθυσμού του αφρικανικού κράτους ζει στις πόλεις. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 64,7 χρόνια (63,8 χρόνια οι άνδρες και 65,6 οι γυναίκες).[15]

Αναφορικά με το θρήσκευμα, ο πληθυσμός αποτελείται κατά πλειοψηφία από χριστιανούς (70%, με την πλειονότητα να είναι Ρωμαιοκαθολικοί) και ανιμιστών (28%). Το 2% έχουν για θρησκεία το Ισλάμ και αυτό οφείλεται κυρίως στη συρροή ξένων εργατών στα αστικά κέντρα.[16] Επίσης, υπάρχουν 6.363 Μάρτυρες του Ιεχωβά[17] και 5.787 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών[18].

Διακυβέρνηση Επεξεργασία

Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.[19]

Πολιτικά κόμματα Επεξεργασία

Τα σημαντικότερα πολιτικά κόμματα είναι οι Δημοκρατικές και Πατριωτικές Δυνάμεις ή FDP [πρόεδρος: Ντενίς Σασού-Νγκουέσο], συμμαχία που αποτελείται από:

Άλλα σημαντικά κόμματα περιλαμβάνουν:

Εκλογές Επεξεργασία

Διοικητική διαίρεση Επεξεργασία

Η Δημοκρατία του Κονγκό υποδιαιρείται σε 10 régions (νομούς) και μία κοινότητα (commune), την πρωτεύουσα Μπραζαβίλ. Αυτές είναι:

Οι νομοί διαιρούνται επιπλέον σε 46 επαρχίες.

Μεταφορές Επεξεργασία

Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.

Ανθρώπινα δικαιώματα Επεξεργασία

Δουλεία Επεξεργασία

Πολλοί Πυγμαίοι στο Κονγκό ζουν σαν σκλάβοι στα αφεντικά τους, που είναι Μπαντού.[20] Η χώρα είναι βαθύτατα διαιρεμένη σε δύο σημαντικές εθνοτικές ομάδες.[20] Οι Πυγμαίοι σκλάβοι ανήκουν από τη γέννησή τους στους αφέντες τους, που είναι Μπαντού και αυτό αποτελεί παράδοση που τηρείται ανά τους αιώνες.[20] Οι Πυγμαίοι χρησιμοποιούνται συχνά για κυνήγι, ψάρεμα και χειρωνακτικές εργασίες στα χωριά της ζούγκλας από τα αφεντικά τους. Οι τελευταίοι τους πληρώνουν μόνο με τσιγάρα, φορεμένα ρούχα ή και τους αφήνουν απλήρωτους.[20] Αναμένεται η ψήφιση νόμου από το κοινοβούλιο που θα παρέχει ειδική προστασία στους Πυγμαίους.[20]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. 1,0 1,1 Αναλυτική έκθεση του ΟΗΕ για την αναθεώρηση των στοιχείων για τον παγκόσμιο πληθυσμό 2022
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 «Δημοκρατία του Κονγκό». ΔΝΤ. Απρίλιος 2017. Ανακτήθηκε στις 9 Μαΐου 2017. 
  3. Human Development Report 2021-22: Uncertain Times, Unsettled Lives: Shaping our Future in a Transforming World (PDF). hdr.undp.org. United Nations Development Programme. 8 Σεπτεμβρίου 2022. σελίδες 272–276. ISBN 978-9-211-26451-7. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2022. 
  4. Human Development Indices, Table 3: Human and income poverty, p. 35. Ανακτήθηκε την 1η Ιουνίου του 2009
  5. Συλλογικό έργο, Παγκόσμιος Γεωγραφικός Άτλας, εκδ. ΔΟΜΗ, τ. 9, σελ. 149, ΙSBN 960-6711-02-1.
  6. C. R. Boxer, The Portuguese Seaborne Empire, 1415-1825
  7. Galloy, Martine-Renée; Gruénais, Marc-Éric (Νοέμβριος 1997). «Fighting for power in the Congo». Le Monde diplomatique. http://mondediplo.com/1997/11/africa2. Ανακτήθηκε στις 2009-06-17. 
  8. «Congo, Republic of (Brazzaville)». Freedom House. 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Οκτωβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2009. 
  9. «Congo approves new constitution». BBC. 2002-01-24. http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/1779007.stm. Ανακτήθηκε στις 2009-06-12. 
  10. «Congo peace deal signed». BBC. 2003-03-18. http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/2859881.stm. Ανακτήθηκε στις 2009-06-15. 
  11. «Languages of Congo». SIL International. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2009. 
  12. Levinson, David (1998). Ethnic groups worldwide. Greenwood Publishing Group. σελίδες 120–121. ISBN 9781573560191. 
  13. «Congo Overview». Minority Rights Group International. Ανακτήθηκε στις 13 Ιουνίου 2009. 
  14. «Background Note: Republic of the Congo». United States Department of State. 21 Αυγούστου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Ιουνίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2009. 
  15. «Προσδόκιμο ζωής και υγιές προσδόκιμο ζωής, Δεδομένα ανά χώρα». Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας. 
  16. «Congo, Republic of the». U.S. Department of the State. Ανακτήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 2009. 
  17. Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 2014, Watch Tower Bible And Tract Society of Pennsylvania, σελ. 180
  18. "Facts and Statistics", mormonnewsroom.org
  19. «CIA World Factbook». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2009. 
  20. 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 Thomas, Katie (2007-03-12). «Congo's Pygmies live as slaves». The News & Observer. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2009-02-28. https://web.archive.org/web/20090228160138/http://newsobserver.com/110/story/552528.html. Ανακτήθηκε στις 2008-09-29. 

Πηγές Επεξεργασία

  • Review of Congo by the United Nations Human Rights Council's Universal Periodic Review, 6 Μαΐου 2009.

Περαιτέρω βιβλιογραφία Επεξεργασία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Κυβέρνηση
Γενικά
Ειδήσεις
Πολιτισμός