Φαίδων Βεγλερής
Ο Φαίδων Βεγλερής (1903 - 12 Αυγούστου 1998) ήταν Έλληνας νομικός που διετέλεσε καθηγητής της Νομικής Σχολής Αθηνών.
| Φαίδων Βεγλερής | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1903[1][2] Κωνσταντινούπολη[2] |
| Θάνατος | 1998[2] Αθήνα[2] |
| Τόπος ταφής | Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Μπορντό Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικηγόρος διδάσκων πανεπιστημίου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής Doctor honoris causa of the University of Strasbourg |
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ήταν γιος του Θεοχάρη Βεγλερή, διδάκτορα νομικής και νομάρχη Λέσβου, και της Ευγενίας Αντίπα.[3] Θείος του ήταν ο Γρηγόριος Βεγλερής. Φοίτησε στη Ζωγράφειο και Ροβέρτειο Σχολή και σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια του Μπορντό και των Παρισίων, του οποίου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ Διοικητικού Δικαίου.[3] Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ιδιώτευσε ως δικηγόρος στην Αθήνα και το 1935 εξελέγη υφηγητής του διοικητικού δικαίου. Απολύθηκε από το μεταξικό καθεστώς και κρατήθηκε στις Φυλακές Αβέρωφ και στα κρατητήρια στην Αίγινα.[3][4] Η προσήλωσή του στις δημοκρατικές αξίες θεωρείται ότι καθυστέρησε σημαντικά την ακαδημαϊκή του εξέλιξη με αποτέλεσμα να εκλεγεί έκτακτος καθηγητής Διοικητικού Δικαίου μόλις το 1956. Το 1960 ανέλαβε τακτικός καθηγητής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.[5][6] Το 1965 κατά τα γεγονότα της Αποστασίας με άρθρα του στηλίτευσε τους χειρισμούς και τις παρεμβάσεις του Βασιλιά Κωνσταντίνου Β΄.[4]
Μετά την εγκαθίδρυση του δικτατορικού καθεστώτος της Χούντας, το καθεστώς προχώρησε στην απόλυσή του από την πανεπιστημιακή του θέση (ο μόνος τακτικός καθηγητής από τη Νομική Σχολή Αθηνών), ο δε Βεγλερής εγκαταστάθηκε στη Γαλλία αναπτύσσοντας αντιστασιακή δραστηριότητα.[4][7] Η γαλλική κυβέρνηση τον διόρισε εταίρο καθηγητή διοικητικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Στρασβούργου, στο οποίο δίδαξε το μάθημα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μάθημα που διδάχτηκε για πρώτη φορά ως αυτοτελές στη Γαλλία.[3][6] Στα πλαίσια αυτά κατέθεσε ως βασικός μάρτυρας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην εκδίκαση προσφυγής κατά της δικτατορίας, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την αποβολή της Ελλάδας από το Συμβούλιο της Ευρώπης.[8]
Μετά την πτώση της δικτατορίας επέστρεψε στην Ελλάδα συνεχίζοντας την πλούσια επιστημονική και κοινωνική του δράση. Από το Πανεπιστήμιο αποχώρησε ως Ομότιμος καθηγητής Διοικητικού Δικαίου. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικών Επιστημών», αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Επιτροπή Εμπειρογνωμόνων για τα «δικαιώματα του ανθρώπου» του Συμβουλίου της Ευρώπης, μέλος της επιτροπής για τη σύνταξη του Κώδικα περί Δήμων και Κοινοτήτων, μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού "Το Σύνταγμα" καθώς και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (1974 - 1996).[8][9] Άσκησε μάχιμη δικηγορία στο Συμβούλιο της Επικρατείας και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
Είχε συγγράψει πλήθος επιστημονικών έργων ενώ ιδιαίτερα σημαντική ήταν η κριτική ανάλυση της νομολογίας των δικαστηρίων που πραγματοποίησε και που αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος του επιστημονικού του έργου.[10]
Απεβίωσε στις 12 Αυγούστου 1998.[7]
Εργογραφία Επεξεργασία
- Η συμμόρφωσις της διοικήσεως εις τας αποφάσεις του ΣτΕ (1934)
- Ο δικαστικός έλεγχος της διοικήσεως (1946)
- Η δικαστική δικαιοσύνη υπό το Σύνταγμα (1960)
- Η διοικητική οργάνωσις (1963)
- Υπόμνημα για ένα σύνταγμα του ελληνικού λαού, Θεμέλιο (εκδόσεις Θεμέλιο, 1976)
- Περιορισμοί των δικαιωμάτων των ανθρώπων (εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλας, 1982)
- Ο νόμος 1268 του 1982 και η νομική γλώσσα (εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλας, 1984)
- Η ιδιαίτερη φύση του εκλογικού δικαίου (εκδόσεις Αντ. Ν. Σάκκουλας, 1992)
- Écrits français I (εκδόσεις Διώνη, 1993)
- Écrits français II (εκδόσεις Διώνη, 1994)
- Τετράδια (εκδόσεις Διώνη, 1998)
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Faceted Application of Subject Terminology. 114778. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 (Ελληνικά) κατάλογος των Γενικών Αρχείων του Κράτους. k2g8-ah88-hgk8. Ανακτήθηκε στις 23 Ιουνίου 2021.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Κωνσταντίνος Γιαννόπουλος, Μια διαμάχη του Κ. Τσάτσου με τρεις κεντρώους διανοούμενους Αρχειοθετήθηκε 2020-12-02 στο Wayback Machine., από την ιστοσελίδα www.constitutionalism.gr
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Έφυγε ο Φ. Βεγλερής, από την εφημερίδα "Το Βήμα"
- ↑ Νίκος Αλιβιζάτος, Βεγλερής, Μάνεσης και Κουμάντος, από την εφημερίδα "Η Καθημερινή"
- ↑ 6,0 6,1 Παναγιώτης Δαγτόγλου, Ο Φαίδων Βεγλερής, το Δημόσιο Δίκαιο και ο Δημόσιος βίος στη χώρα μας, Νομικό Βήμα, τόμος 47, Αθήνα 1999, σελ. 1257
- ↑ 7,0 7,1 Είδηση θανάτου Φ. Βεγλερή, από την εφημερίδα "Τα Νέα"
- ↑ 8,0 8,1 Ιστορικό της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Αρχειοθετήθηκε 2015-07-04 στο Wayback Machine., από την επίσημη ιστοσελίδα της ΕΕΔΑ
- ↑ Νίκος Φραγκάκης, Ο Φαίδων Βεγλερής μέσα από τα τετράδια, 1944 - 1997, Νομικό Βήμα, τόμος 47, Αθήνα 1998, σελ. 1630
- ↑ Μιχαήλ Δεκλερής, Ο Φαίδων Βεγλερής ως δικηγόρος παρά τω Συμβουλίω της Επικρατείας, Νομικό Βήμα, τόμος 47, Αθήνα 1999, σελ. 1255