Χέρμαν Β΄ του Τσέλιε
Ο Χέρμαν Β΄, γερμ.: Hermann II, σλοβενικά: Herman ΙΙ, (αρχές της δεκαετίας του 1360 – 13 Οκτωβρίου 1435), ήταν κόμης του Τσέλιε, πρίγκιπας της Στυρίας και γαιοκτήμονας, πιο αξιοσημείωτος ως πιστός υποστηρικτής και πεθερός του Σιγισμούνδου του Οίκου του Λουξεμβούργου, βασιλιά της Ουγγαρίας & Γερμανίας.
| Χέρμαν Β΄ του Τσέλιε | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1361 (περίπου)[1] Τσέλιε |
| Θάνατος | 13 Οκτωβρίου 1435 Μπρατισλάβα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Ουγγαρίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Άννα του Σάουνμπεργκ |
| Τέκνα | Μπάρμπαρα του Τσέλιε Άννα του Τσέλιε Φρειδερίκος Β΄ του Τσέλιε Heřman III. Celjský Elisabeth z Celje[2] Χέρμαν του Τσέλιε |
| Γονείς | Χέρμαν Α΄ του Τσέλιε και Αικατερίνη της Βοσνίας, κόμισσα του Τσέλιε |
| Οικογένεια | Κόμητες του Τσέλιε |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατιώτης |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Μπάνος της Κροατίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η πίστη τού Χέρμαν Β΄ στον βασιλιά τού εξασφάλισε γενναιόδωρες παραχωρήσεις γης και προνόμια, που τον οδήγησαν να γίνει ο μεγαλύτερος γαιοκτήμονας στη Σλαβονία. Υπηρέτησε ως κυβερνήτης της Καρνιόλης και δύο φορές ως μπαν των συνδυασμένων επαρχιών της Σλαβονίας, της Κροατίας και της Δαλματίας, και αναγνωρίστηκε με συνθήκη το 1427 ως κληρονομικός διάδοχος τού βασιλείου της Βοσνίας. Η άνοδος του Οίκου του Τσέλιε στην εξουσία κορυφώθηκε με την απόκτηση της διάκρισης του πρίγκιπα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στο απόγειο της δύναμής του, ήλεγχε τα δύο τρίτα της γης στην Καρνιόλη, το μεγαλύτερο μέρος της Κάτω Στυρίας, και άσκησε εξουσία σε όλη τη μεσαιωνική Κροατία. Ο Χέρμαν Β΄ ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του Οίκου του Τσέλιε, καθώς έφερε τη δυναστεία του από την περιφέρεια, στο προσκήνιο της πολιτικής της Κεντρικής Ευρώπης.
Οικογένεια Επεξεργασία
Ο Χέρμαν Β΄ ήταν ο νεότερος γιος του Χέρμαν Α΄ κόμη του Τσέλιε και της Αικατερίνης της Βοσνίας. Ο Οίκος του Τσέλιε ήταν στη Στυρία υποτελής των Αψβούργων, δουκών της Στυρίας και της Καρινθίας, με κτήσεις κατά μήκος του ποταμού Σαβίνια, στη σημερινή Σλοβενία, καθώς και σε μεγάλο μέρος της Καρνιόλης και σε μέρη της Καρινθίας.[3] Η μητέρα του Χέρμαν Β΄ ήταν μέλος τού Οίκου των Κοτρομάνιτς, κόρη του Στέφανου Β΄ μπαν της Βοσνίας και επομένως εξαδέλφη του Τβρτκο Α΄ ,πρώτου βασιλιά της Βοσνίας.[4] Ο μεγαλύτερος αδελφός του Χανς (π. 1363–1372) προαπεβίωσε του πατέρα τους, έτσι ο Χέρμαν Β΄ έγινε ο μοναδικός κληρονόμος τού πατέρα τους, μετά το τέλος τού τελευταίου στις 21 Μαρτίου 1385. Το τέλος του εξαδέλφου του Γουλιέλμου κόμη του Τσέλιε χωρίς γιο, στις 19 Σεπτεμβρίου 1392, τον έκανε τον μοναδικό κάτοχο των οικογενειακών τίτλων και των κτήσεων.[5]
Ο Χέρμαν Β΄ νυμφεύτηκε την Άννα, κόρη του Ερρίκου κόμη του Σάουνμπεργκ και της Ούρσουλας των Γκορίτσια, περί το 1377. Απέκτησαν έξι παιδιά: τον Φρειδερίκο Β΄ (1379–1454), τον Χέρμαν (1380–1426), την Ελισάβετ (1382), την Άννα (π. 1384–π. 1439), τον Λουδοβίκο (1387–1417) και τη Βαρβάρα (1392–1451). Ο Χέρμαν Β΄ νομιμοποίησε τον νόθο γιο του, Χέρμαν (1383–1421) και τον διόρισε επίσκοπο του Φράιζινγκ. Για τα νόμιμα τέκνα του κανόνισε γάμους κύρους, αλλά αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα με τον πρωτότοκο γιο του. Ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν νυμφευμένος με την Ελισάβετ του Κρκ, αλλά αυτή δολοφονήθηκε το 1422. Ο ίδιος ο Φρειδερίκος Β΄ ήταν πιθανότατα ο ένοχος· γρήγορα ξανανυμφεύτηκε, αυτή τη φορά με τη Βερόνικα του Ντεσένιτς, αλλά ο Χέρμαν Β΄ αρνήθηκε να δεχτεί μία μικροευγενή ως νύφη του. Την κατηγόρησε για μαγεία και την έπνιξε.[6] Η εξέγερση του Φρειδερίκου Β΄ εναντίον του Χέρμαν Β΄ έληξε με τη φυλάκιση του Φρειδερίκου Β΄.[5]
Άνοδος του Τσέλιε Επεξεργασία
Το 1396 ο Χέρμαν Β΄ πολέμησε γενναία στο πλευρό του Σιγισμούνδου της Ουγγαρίας, κατά τη διάρκεια της μάχης κατά των Οθωμανών στη βουλγαρική πόλη Νικόπολη.[4] Ο χριστιανικός συνασπισμός ηττήθηκε βαρειά. Ο Χέρμαν Β΄ έσωσε τη ζωή του Σιγισμούνδου.[5] Οι δύο τους διέφυγαν από το πεδίο της μάχης με το ίδιο ψαροκάικο, και έκαναν μαζί ένα μακρύ ταξίδι για να φθάσουν πίσω στην Ουγγαρία.[4] Ο Σιγισμούνδος αντάμειψε τον Χέρμαν Β΄ αναθέτοντάς του την περιφέρεια Βαράζντιν το 1397,[3] και ακολούθησαν το 1399 [3] διάφορες άλλες περιοχές στο Zαγκόργιε κατά μήκος των συνόρων τού βασιλείου της Κροατίας και της Γερμανίας ("Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας").[4] Αυτές οι δωρεές ήταν κληρονομικές, και έκαναν τους κόμητες τού Τσέλιε τους μεγαλύτερους γαιοκτήμονες στη Σλαβονία. Από εκεί και πέρα, αυτοαποκαλούντο "κόμητες του Τσέλιε και του Zαγκόργιε".[3]
Η πίστη του Χέρμαν Β΄ παρέμεινε κατά τη διάρκεια του ουγγρικού εμφυλίου πολέμου, όταν τα βασίλεια της Κροατίας και της Ουγγαρίας του Σιγισμούνδου διεκδικούντο από τον Λαδίσλαο της Νάπολης με την υποστήριξη των επαναστατημένων υποτελών του Σιγισμούνδου. Οι επαναστάτες κατάφεραν να αιχμαλωτίσουν και να φυλακίσουν τον Σιγισμούνδο το 1401 [4]. Ο Χέρμαν Β΄ και ο Νικόλαος Β΄ Γκαράι παλατινός (κόμης) της Ουγγαρίας επέτυχαν την απελευθέρωσή του αργότερα το ίδιο έτος,[3] όταν ο Χέρμαν Β΄ απείλησε να εισβάλει στην Ουγγαρία.[4] Οι σχέσεις των δύο ανδρών στη συνέχεια έγιναν ακόμη πιο στενές.[4] Ο Σιγισμούνδος είχε υποσχεθεί να απομακρύνει τους ξένους, όπως τον Χέρμαν Β΄, από τα κρατικά αξιώματα μόλις απελευθερωθεί, αλλά δεν εφάρμοσε την υπόσχεσή του.[3]
Το 1405 ο Σιγισμούνδος νυμφεύτηκε τη μικρότερη κόρη του Χέρμαν Β΄, Βαρβάρα και παραχώρησε εκτεταμένες εκτάσεις στη Σλαβονία στον πεθερό του. Η Άννα, μία άλλη κόρη τού Χέρμαν Β΄, παντρεύτηκε τον παλατινό (κόμη) της Ουγγαρίας, έτσι συνδέθηκαν οι τρεις οικογένειες μέσω συγγένειας.[3] Το 1406 ο Σιγισμούνδος ονόμασε τον Χέρμαν Β΄ μπαν της Δαλματίας και της Κροατίας και μπαν της Σλαβονίας.[4] Ο Χέρμαν Β΄ κατείχε αυτά τα αξιώματα μέχρι το 1408 και ξανά από το 1423 έως το 1435,[3] επωφελούμενος από την αφοσιωμένη υποστήριξη του Έμπερχαρντ, τού γερμανικής καταγωγής επισκόπου του Ζάγκρεμπ.[3] Όλα αυτά έκαναν τον Οίκο τού Τσέλιε την πιο ισχυρή οικογένεια στο βασίλειο της Κροατίας.[4] Ο Χέρμαν Β΄ ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του εκλεκτού Τάγματος του Δράκου τού Σιγισμούνδου, που ιδρύθηκε το 1408.[5] Για λόγους οικονομίας (και όχι θρησκευτικού φανατισμού) ο Χέρμαν Β΄ έδιωξε όλους τους Εβραίους από την επικράτειά του.[5]
Όταν ο Φρειδερίκος Γ΄ κόμης του Όρτενμπουργκ, τελευταίος τού Οίκου του, απεβίωσε το 1418, η επικράτειά του κληρονομήθηκε από τον Χέρμαν Β΄. Από τότε έλεγχε τα τρία τέταρτα της Καρινθίας. Αυτό τον διευκόλυνε να επιτύχει την αυτοκρατορική αμεσότητα (του να υπάγεται απευθείας στον αυτοκράτορα), τον μακροπρόθεσμο στόχο της οικογένειάς του. Ο γάμος τού γιου του Λουδοβίκου και της κόρης τού Ερνέστου δούκα της Βαυαρίας, της Βεατρίκης, παρέσχε στον Χέρμαν Β΄ έναν ισχυρό σύμμαχο ενάντια στους επικυριάρχους του Αψβούργους. Ο στόχος του επιτεύχθηκε τελικά το 1423, όταν ο Ερνέστος δούκας της Στυρίας και της Καρινθίας αποκήρυξε τη φεουδαρχική του επικυριαρχία έναντι των κόμητων του Τσέλιε.[5] Αυτή ήταν μία ανταμοιβή από τον Σγισμούνδο, βασιλιά της Γερμανίας από το 1411, για την επιτυχημένη διαπραγμάτευση του Χέρμαν Β΄ με τους δυσαρεστημένους Κροάτες ευγενείς. Συνοδευόταν από το δικαίωμα κοπής νομισμάτων, καθώς και το δικαίωμα είσπραξης διοδίων, και εσόδων από διάφορα ορυχεία.[4] Τώρα απολαμβάνοντας μία άμεση σχέση με το Στέμμα, ο Χέρμαν Β΄ ήταν ελεύθερος να επικεντρωθεί σε έναν νέο στόχο: να γίνει πρίγκιπας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήταν κοντά στο να επιτύχει και σε αυτό το εγχείρημα το 1430, αλλά το σχέδιο καταστατικού που τού απένειμε αυτή την τιμή δεν φαίνεται να δημοσιεύτηκε ποτέ, πιθανώς λόγω των αντιρρήσεων των Αψβούργων.[5]
Διάδοχος στη Βοσνία Επεξεργασία
Το 1426 το βασίλειο της Βοσνίας βρισκόταν υπό συνεχή απειλή οθωμανικών επιδρομών. Ο βασιλιάς της, Tβρτκο Β΄, ήθελε απελπισμένα να αποκτήσει την ουγγρική προστασία. Ο βασιλιάς Σιγισμούνδος συμφώνησε, αλλά υπό έναν όρο: ο άτεκνος Tβρτκo Β΄ έπρεπε να αναγνωρίσει τον Χέρμαν Β΄, 2ο εξάδελφό του και πεθερό τού Σιγισμούνδου, ως κληρονόμο του. Η Βοσνιακή αριστοκρατία εξοργίστηκε από την απαίτηση. Η ανάρρηση του Χέρμαν Β΄ θα σήμαινε αυξημένη επιρροή της Ουγγαρίας στη Βοσνία, κάτι που ήταν αποφασισμένοι να αποτρέψουν. Εξάλλου, είχαν συνηθίσει να ελέγχουν τη βασιλική διαδοχή και θεωρούσαν δικαίωμά τους να εκλέγουν τον βασιλιά. Φοβήθηκαν επίσης ότι ο Χέρμαν Β΄, του οποίου η επικράτεια τύλιγε τη Βοσνία, θα βοηθούσε τον Tβρτκo Β΄ να περιορίσει τη δύναμη και τα προνόμιά τους. Ωστόσο το σχέδιο προχώρησε. Στις 2 Σεπτεμβρίου 1427 υπογράφηκε μία συνθήκη, που προέβλεπε την ανάρρηση τού Χέρμαν Β΄, σε περίπτωση που απεβίωνε ο Tβρτκo Β΄ χωρίς άρρενα διάδοχο.[4]
Το τέλος και η υστεροφημία Επεξεργασία
Ο Χέρμαν Β΄ απεβίωσε στο Πρέσμπουργκ στις 13 Οκτωβρίου 1435. Ο Tβρτκo Β΄ απεβίωσε άτεκνος οκτώ χρόνια αργότερα, και έτσι ο Χέρμαν Β΄ δεν έγινε ποτέ βασιλιάς της Βοσνίας. Ώστε το στέμμα της Βοσνίας δεν πέρασε ποτέ στον Οίκο του Τσέλιε.[4] Ο Χέρμαν Β΄ τάφηκε στο Πλετέργιε, στο κτίριο του Συλλόγου ενός μοναστηριού που είχε ιδρύσει το 1403 και ήταν το τελευταίο καρθουσιανό μοναστήρι στα Σλοβενικά εδάφη. Οι Τσέλιε αναγνωρίστηκαν ως πρίγκιπες της Γερμανίας ("Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας") ένα χρόνο μετά το τέλος του, αν και υπάρχουν πλαστά στοιχεία, που υποδηλώνουν, ότι αυτό μπορεί να συνέβη λίγο πριν από το τέλος του Χέρμαν Β΄ στις 27 Σεπτεμβρίου 1435. Οι τίτλοι αυτονομίας (allodial) του Χέρμαν Β΄ πέρασαν αδιαίρετοι στον μοναδικό γιο που επέζησε αυτού, στον 56χρονο Φρειδερίκο Β΄.[5]
Ως ο πιο εξέχων μεταξύ των κομήτων του Τσέλιε, ο Χέρμαν Β΄ κληρονόμησε την αρχηγία ενός Οίκου απλώς τοπικής σημασίας και τον μεταμόρφωσε σε έναν από τους πιο εξέχοντες Οίκους ευγενών της Κεντρικής Ευρώπης.[5] Οι προσπάθειες τού Χέρμαν Β΄ να βοηθήσει τον Σιγισμούνδο να ενισχύσει τη βασιλική εξουσία και να συγκεντρώσει το κράτος του, επέφερε μία κακή φήμη στην παλαιά ουγγρική ιστοριογραφία, η οποία συνήθως συμπαθούσε την ουγγρική αριστοκρατία. Παρουσιάζεται σε αυτή ως ο εγωιστής χειριστής ενός αδύναμου βασιλιά.[3]
Οικογένεια Επεξεργασία
Νυμφεύτηκε την Άννα, κόρη του Ερρίκου Ζ΄ κόμη του Σάουνμπεργκ. Είχαν έξι παιδιά, που επέζησαν από τη βρεφική ηλικία:
- Φρειδερίκος Β΄ π. 1379–1454, κόμης του Τσέλιε.
- Χέρμαν Γ΄ π. 1380 – 30 Ιουλίου 1426, νυμφεύτηκε πρώτα την Ελισάβετ του Άμπενσμπεργκ και είχε μία κόρη, τη Μαργαρίτα. Έπειτα έκανε δεύτερο γάμο με τη Βεατρίκη του Βίττελσμπαχ, κόρη του Ερνέστου δούκα της Βαυαρίας, χωρίς να αποκτήσει τέκνα.
- Λουδοβίκος, γενν. τη δεκαετία του 1380 - απεβ. 1417. Υιοθετήθηκε από τον άτεκνο θείο του Φρειδερίκο κόμη του Όρτενμπουργκ. Χωρίς απογόνους.[7]
- Άννα, παντρεύτηκε τον Νικόλαο Β΄ Γκαράι, παλατινό (κόμη) της Ουγγαρίας και είχε τέκνα.
- Ελισάβετ απεβ. 1426, παντρεύτηκε τον Ερρίκο ΣΤ΄ κόμη της Γκορίτσια και είχε τέκνα.
- Βαρβάρα 1396–1451, παντρεύτηκε τον Σιγισμούνδο του Οίκου του Λουξεμβούργου, βασιλιά της Βοημίας & Γερμανίας.
- Ελισάβετ 1409-1442, παντρεύτηκε τον Αλβέρτο Β΄ των Αψβούργων δούκα της Αυστρίας, βασιλιά της Γερμανίας.
- Άννα των Αψβούργων 1432-1462, παντρεύτηκε τον Γουλιέλμο Γ΄ των Βέττιν λάντγκραβο της Θουριγγίας.
- Ελισάβετ των Αψβούργων 1436-1505, παντρεύτηκε τον Καζίμιρ Δ΄ των Γιαγκελλόνων βασιλιά της Πολωνίας.
- Ελισάβετ 1409-1442, παντρεύτηκε τον Αλβέρτο Β΄ των Αψβούργων δούκα της Αυστρίας, βασιλιά της Γερμανίας.
Απόγονοι Επεξεργασία
Μέσω της δισεγγονής του Ελισάβετ των Αψβούργων, ο Χέρμαν Β΄ είναι ο πρόγονος πέντε Γιαγκελώνων βασιλέων της Πολωνίας, του Αγίου Καζίμιρ και των Βάσα βασιλέων της Πολωνίας. Μέσω της αδελφής αυτής Άννας των Αψβούργων, είναι ο πρόγονος των δουκών και αργότερα των βασιλέων της Πρωσίας και των αυτοκρατόρων της Γερμανίας.
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 136921647. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 Engel, Pal· Ayton, Andrew (1999). The realm of St. Stephen: a history of medieval Hungary, 895–1526. Penn State Press. σελίδες 204–205, 207, 211. ISBN 0-271-01758-9.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 4,10 4,11 Van Antwerp Fine, John (1994), The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest, University of Michigan Press, σελ. 464, 472–473, ISBN 0472082604
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 Luthar, Oto (2008), The Land Between: A History of Slovenia, Peter Lang, σελ. 167–169, ISBN 978-3631570111
- ↑ Golden, Richard (2006). Encyclopedia of witchcraft: the Western tradition. ABC-CLIO. σελίδες 1166. ISBN 1576072436.
- ↑ Slavec, Zvonka Zupanic (6 Δεκεμβρίου 2012). New Method of Identifying Family Related Skulls: Forensic Medicine, Anthropology, Epigenetics. ISBN 9783709106051.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Herman II, Count of Celje στο Wikimedia Commons