Χρήστης:Dimitris Nikolsky/πρόχειρο

Ο Πατήρ Πέτρος Νικόλσκυ γεννήθηκε στα Ιωάννινα, ημέρα Τετάρτη, το 1935, και σε ηλικία 3 ετών ήρθε στο Αγρίνιο. Παιδί ενός Ρώσου πολιτικού πρόσφυγα, του Ιάκωβου Νικόλσκυ, με καταγωγή από την Οδησσσό, και μιας ξεριζωμένης ελληνίδας, της Αρετής, το γένους Ανδρέου, απ’ την ελληνική πόλη του Μοναστηρίου της τότε Ν. Σερβίας.

^{Σε νεαρή ηλικία}

Οι γονείς του, από μικρό παιδί, του εμφύτευσαν την ορθόδοξη χριστιανική πίστη και την αγάπη προς την Eκκλησία ενώ μαθήτευσε κοντά στον «Άγιο της πόλης του Αγρινίου» τον Παπαποστόλη, στον Άγιο Χριστόφορο, ο οποίος τον αγκάλιασε και του δίδαξε τον δρόμο της προσφοράς και της αυταπάρνησης για το καλό του συνανθρώπου, καλλιεργώντας έτσι επιμελώς την ιερατική του κλίση.

Ορφάνεψε μικρός από πατέρα και αγωνίστηκε σκληρά για να επιβιώσει και να συντηρήσει τη μονάκριβη μητέρα του και την αγαπημένη του αδελφή, ζώντας μέσα σε μία μικρή κάμαρη, χωρίς συγγενείς, σε καιρούς δύσκολους, με μόνο στήριγμα την αφοσίωσή του στην Εκκλησία. Μαθητής γυμνασίου, συμμετείχε στα κατηχητικά σχολεία, ομαδάρχης στις χριστιανικές κατασκηνώσεις, θεμελιώνοντας φιλίες και δεσμούς με συνοδοιπόρους στο δρόμο που είχε επιλέξει, αυτόν της θυσίας και της χριστιανικής αγάπης.

Ιεροσύνη

Χειροτονήθηκε ως διάκονος τη Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, την 1η Απριλίου 1962 και ως ιερέας την 24η Αυγούστου 1963, ανήμερα της εορτής του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Κατόπιν υπηρέτησε στον Ιερό Ναό Γενέσιον Τιμίου Ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου Δοκιμίου, στον Ιερό Ναό Πέτρου και Παύλου στα Διαμαντέικα, στον Ιερό Ναό Αγίας Τριάδας Παναιτωλίου και στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Αγρινίου, για περισσότερο από 30 χρόνια, όπου και επιτέλεσε σπουδαίο ποιμαντικό έργο ενώ ακούραστα, συνέχιζε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον «αμπελώνα του Κυρίου» ως την ημέρα που αρρώστησε.

Η Εκκλησία, ο Ναός, ήταν το σπίτι του. Εκεί ήθελε να βρίσκεται και να αναπνέει, ώστε να είναι κοντά στον φτωχό και ανήμπορο ενορίτη, να προσφέρει ανιδιοτελή αγάπη προς τον πλησίον ακολουθώντας τα λόγια της ευαγγελικής περικοπής: «Ἐφ ̓ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε», λογαριάζοντας ότι κάθε πράξη αγάπης προς τον πλησίον ότι γίνεται στο πρόσωπο του Κυρίου, γι’ αυτό και γεύτηκε πλούσια την αγάπη των ενοριτών και του κόσμου της πόλης του Αγρινίου.

O παπα-Πέτρος, έτσι όπως όλοι τον ξέρανε και όπως του άρεσε να τον προσφωνούν, ήταν άνθρωπος πράος, ειλικρινής, φιλικός με όλους. Περιδιάβαινε με το γρήγορο περπάτημά του, τις γειτονιές, τους δρόμους και τις πλατείες του Αγρινίου, χαιρετώντας ανοιχτόκαρδα τους πάντες. Η αρχοντιά, ο αυθορμητισμός, η εγκαρδιότητα, η κοινωνικότητα και το πάντα καλοσυνάτο χιούμορ τον χαρακτήριζαν, φτιάχνοντας γέφυρες ενότητας και επικοινωνίας στους γύρω του, καθιστώντας τον έτσι αγαπητό σε όλους. Καθώς ήταν ευθυτενής, αεικίνητος και πάντα τρεχάτος, έκανε το ράσο του να φαίνεται ότι ανέμιζε, κάνοντας έτσι τον ιερέα «φίλον τοις πάσι». Και όποιος γίνεται καλός φίλος του ιερέα, μυστικά και ανεπαίσθητα ελκύεται και προς το Χριστό….Και τούτο ήταν ένα από κορυφαία ποιμαντικά του προσόντα. Με έναν καλό λόγο για όλους, ως αγαθός λευίτης, είχε πρόταγμα του βίου του όχι να ζει από την Εκκλησία, αλλά να ζει για την Εκκλησία. Ήθελε να περπατάει στις γειτονιές του Αγίου Δημητρίου, μιλώντας με τους ενορίτες του για όσα τους απασχολούσαν. Όπως ο ίδιος έλεγε: «ο παπάς δεν πρέπει να είναι μόνο εξομολόγος αλλά και κοινωνός»…προβλημάτων και αγωνιών.

Κοινωνικό έργο

Συμμετείχε ενεργά στη κοινωνική ζωή της πόλης αφού η αγάπη του για αυτή ήταν χαρακτηριστική και δεν έχανε ευκαιρία, στη διαχρονική συνεργασία που είχε με τη δημοτική αρχή, να επισημαίνει «τα κακώς κείμενα». Χαίρονταν να βλέπει την πόλη να αλλάζει και να μεταμορφώνεται προς το καλύτερο και ως αγρινιώτης αγαπούσε τον Παναιτωλικό.

Είχε έντονο ενδιαφέρον για την κοινωνία και τα προβλήματα της οικογένειας. Διετέλεσε για 16 χρόνια Πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων Αγρινίου & Περιχώρων, με σημαντικό έργο στα θέματα της πολύτεκνης οικογένειας και με προσφορά στο πολυτεκνικό κίνημα για την οποία και τιμήθηκε από την Ανωτάτη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ελλάδας. Επίσης, ως Πρόεδρος Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Σχολείων της πόλης μας, προέβη σε ενέργειες και δραστηριότητες που αποσκοπούσαν στην βελτίωση του σχολικού περιβάλλοντος. Ήξερε, ότι το σπίτι του ιερέα είναι ο Ναός αλλά ταυτόχρονα όμως, είχε επίγνωση του σημαντικού ποιμαντικού ρόλου που μπορoύσε να έχει, δρώντας ως ενεργό μέλος της κοινωνίας.

Πιστός στις ιερές παραδόσεις της Εκκλησίας, αλλά συνάμα και σύγχρονος στη σκέψη και στη δράση. Ήθελε να είναι κοντά στους νέους ανθρώπους για να αφουγκράζεται τους προβληματισμούς τους. Πολύ νωρίς, είχε διακρίνει τη χρησιμότητα του διαδικτύου ως μέσου επικοινωνίας και είχε ενεργήσει ώστε από το 2000 να έχει δημιουργηθεί ιστότοπος για τον Ι.Ν. του Αγίου Δημητρίου. Η μεγάλη του όμως χαρά και ικανοποίηση ήταν η ολοκλήρωση της αγιογράφησης του μεγαλοπρεπούς Ναού του Αγίου Δημητρίου. Ήθελε να κάνει τον Ναό στολίδι για τη πόλη, ενώ τον θυμόμαστε να λειτουργεί και να εργάζεται νυχθημερόν, να φροντίζει συστηματικά, καθετί που γίνονταν, να προσέχει τη κάθε λεπτομέρεια, ώστε το αποτέλεσμα να είναι «καλαίσθητο και ευπρεπές», όπως ο ίδιος έλεγε ότι αρμόζει στον «Άγιο».

Για τον παπα-Πέτρο, το σημαντικότερο αγαθό στη ζωή ήταν η οικογένεια και για αυτό με την σεβαστή του Πρεσβυτέρα, απέκτησαν πέντε παιδιά εμφυτεύοντάς σ’ αυτά και στα εννιά τους εγγόνια, την χριστιανική αγάπη και καλοσύνη.

Δοκιμασία

Μετά από ολιγόμηνη δοκιμασία που υπέμεινε καρτερικά, ο παπα-Πέτρος, «εκοιμήθη εν Κυρίω» στα Ιωάννινα, ημέρα Τετάρτη, στις 6 Μαρτίου 2014. Στον κατάμεστο Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, την επόμενη ημέρα, φίλοι, ενορίτες, απλός κόσμος, βρέθηκαν εκεί για να αποχαιρετήσουν τον αγαπημένο τους ιερέα, τον πνευματικό τους πατέρα, τον προσφιλή και πολυσέβαστο ‘παπα-Πέτρο’ και το έκαναν αυτό από καρδίας και ειλικρινά αισθήματα εκτίμησης, ασπάζοντας το τίμιο πετραχήλι του, που μοίρασε τόσα χρόνια τη Χάρη και την ευλογία του Κυρίου.

Εξόδιος ακολουθία

Η εξόδιος ακολουθία που τελέστηκε την Πέμπτη 6 Μαρτίου στον κατάμεστο μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Αγρινίου, προεξάρχοντος του Σεβασμιότατου Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ.κ. Κοσμά, ξεκίνησε στις 3μ.μ. και ολοκληρώθηκε σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης στις 5μ.μ. Η σορός του μακαριστού βρισκόταν για προσκύνημα, από τις 1μ.μ στον Ιερό Ναό. Στην εξόδιο ακολουθία παρέστη προσευχόμενος επίσης και ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Ευρίπου κ.κ.Βασίλειος, περί τους 60 ιερείς και αρχιμανδρίτες οι οποίοι και πλαισίωναν το σεπτό λείψανο του μακαριστού «Πάπα-Πέτρου» κατά "τάξη πρεσβείας" καθώς και η Ηγουμένη με συνοδεία Μοναχής της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου Λιγοβιτσίου.

Για τον αείμνηστο μίλησαν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ.κ. Κοσμάς, ο οποίος και αναφέρθηκε στα πνευματικά του χαρίσματα και στο χριστιανικό ήθος που ακολουθούσε και πρέσβευε, ο Πρωτοσύγκελος π. Επιφάνειος που μίλησε για την αφοσίωση ζωής του εκλιπώντος στην Εκκλησία, ο εφημέριος του Αγίου Δημητρίου π. Κων/νος Καντάνης  που επεσήμανε το σπουδαίο έργο που επιτέλεσε στο Ναό για περισσότερο από 30 χρόνια, ενώ ο συνεφημέριός του, π. Γεράσιμος Λιγνός, εξήρε την απρόσκοπτη συνεργασία που είχαν επί σειρά ετών. Επίσης, επικείδιο λόγο εκφώνησαν ο  Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι.Μ. Νέας Σμύρνης π.Δημοσθένης Παπακωστόπουλους, αδελφικός φίλος του μακαριστού, ο οποίος αναφέρθηκε στον πράο και καλοσυνάτο χαρακτήρα του, ο Διευθυντής του 1ου Λυκείου Αγρινίου κ. Φώτιος Μάλαινος, πενυματικό του τέκνο, που σημείωσε ότι "ο Πάπα-Πέτρος ήταν πιστός στις ιερές παραδόσεις της εκκλησίας αλλά συνάμα και σύγχρονος στη σκέψη και στη δράση" καθώς και ο κ. Δημήτρης Ντάουλας ο οποίος κατέθεσε ψήφισμα εκ μέρους του Συλλόγου Πολυτέκνων Αγρινίου και της Ανωτάτης Συνομοσπονδίας Πολυτέκνων Ελλάδος. Με έκδηλη τη συγκίνηση και με πόνο ψυχής, ο πρωτότοκος υιός του «Πάπα-Πέτρου», ο Ιάκωβος, εκ μέρους της οικογένειας, μίλησε λέγοντας  «αγαπημένε, λατρεμένε, αλησμόνητε, γελαστέ,απλέ, μαρτυρικέ και ευλογημένε μας πατέρα» ενώ ο εγγονός του Θανάσης Αγγελάκης, φορτισμένος συναισθηματικά, στο τέλος, μίλησε για τη παρακαταθήκη που άφησε στους φίλους και στην οικογένειά του ο εκλιπών.

Να έχουμε την ευχή του και ας μεσιτεύει για όλους μας ενώπιων του Κυρίου απ’ το υπερουράνιο και νοερό θυσιαστήριο.