Βικιπαίδεια

Χριστόδουλος Τσιγάντες

Ο Χριστόδουλος Τσιγάντες (30 Ιανουαρίου 1897 - 12 Οκτωβρίου 1970) ήταν Έλληνας στρατιωτικός (αντιστράτηγος Πεζικού), αρθρογράφος, γενικός διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ) και πολιτικός.

Χριστόδουλος Τσιγάντες
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση30  Ιανουαρίου 1897
Τούλτσεα
Θάνατος12  Οκτωβρίου 1970
Λονδίνο
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΕλληνικά
νέα ελληνική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδημοσιογράφος
πολιτικός
στρατιωτικός
Οικογένεια
ΤέκναΦίλιππος Ντην Τσιγάντες
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Βαθμός/στρατόςστρατηγός/Ελληνικός Στρατός
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΛεγεώνα της Τιμής
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Οικογένεια

Επεξεργασία

Ηταν πρωτότοκος γιος του Γεράσιμου Σβορώνου - Τσιγάντε, εμπόρου Κεφαλληνιακής καταγωγής, και της Ευγενίας Αντύπα. Γεννήθηκε στη Ρουμανία στις 30 Ιανουαρίου του 1897. Αδέλφια του ήταν ο στρατιωτικός και ήρωας της αντίστασης κατά την κατοχή Ιωάννης Τσιγάντες (γεννηθείς την 1/12/1897) και ο Γεώργιος (περίπου το 1910). Μια σοβαρή ασθένεια του Γεράσιμου Σβορώνου - Τσιγάντε ανάγκασε την οικογένεια, περί το 1910, να εγκατασταθεί οριστικά στη Μεταξάτα, Κεφαλλονιά. Μετά τον θάνατό του πατέρα του, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου αποφοίτησε από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή.

Στρατιωτική σταδιοδρομία

Επεξεργασία

Περίοδος 1913 - 1935

Επεξεργασία

Μετά την αποφοίτησή του, επέστρεψε στην Αθήνα και εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων από την οποία και αποφοίτησε το 1916 με το βαθμό του ανθυπολοχαγού Πεζικού.

Μόλις εξήλθε της Σχολής έλαβε μέρος στο βενιζελικό Κίνημα της Εθνικής Αμύνης το 1916 και πολέμησε στο Μακεδονικό Μέτωπο (1917-18) εναντίον Γερμανών και Βουλγάρων κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εν συνεχεία, έλαβε μέρος στην ελληνική στρατιωτική αποστολή στην Κριμαία στο πλαίσιο του ρωσικού εμφυλίου πολέμου, καθώς και στη Μικρασιατική Εκστρατεία ως λοχαγός.[1]

Στις 17 Ιανουαρίου 1921, νυμφεύθηκε τη Μαρία Δρακούλη, καταγόμενη από την Ιθάκη αλλά μόνιμη κάτοικο της Ρουμανίας, με την οποία απέκτησε αργότερα δύο αγόρια, τον Γεράσιμο (1924) και τον Ελευθέριο (1935).[2]

Στις 15 Δεκεμβρίου 1923 προβιβάστηκε στο βαθμό του ταγματάρχη. Στη συνέχεια φοίτησε στη Γαλλική Σχολή Πολέμου στο Παρίσι και με την επιστροφή του στην Ελλάδα υπηρέτησε σε διάφορες επιτελικές θέσεις.[3]

Το 1934 προάχθηκε στο βαθμό του αντισυνταγματάρχη.

Κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: κίνημα 1ης Μαρτίου 1935

Έλαβε μέρος, ως κύριο μέλος της μυστικής επαναστατικής «Ελληνικής Στρατιωτικής Οργάνωσης» (1933-1935), στο βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935. Μετά την αποτυχία του κινήματος, συνελήφθη και να δικάστηκε, στις 31 Μαρτίου 1935, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών επί εσχάτη προδοσία μαζί με άλλους βενιζελικούς αξιωματικούς.[4] Καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά με συνεπαγόμενη την ποινή της στρατιωτικής καθαίρεσης, σε απλό στρατιώτη, που πραγματοποιήθηκε δημόσια στις 2 Απριλίου 1935 στους τότε στρατώνες πεζικού (σημερινό πάρκο Ελευθερίας).[5]

Μετά όμως την παλινόρθωση ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ του απένειμε χάρη από την οποία και διακόπηκε η περαιτέρω έκτιση ποινής.

Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος

Επεξεργασία

Από το 1940 μέχρι το 1941 υπηρέτησε στη γαλλική Λεγεώνα των Ξένων στη Λιβύη και στην Ερυθραία.[6]

Το 1942, μετά την εμφάνισή του στην εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, ανακλήθηκε στις τάξεις του ελληνικού Στρατού.[7]

Κατά την περίοδο 15 Σεπτεμβρίου 1942 - 7 Αυγούστου 1945 ανέλαβε τη διοίκηση του Ιερού Λόχου της Μέσης Ανατολής λαμβάνοντας μέρος τόσο στις επιχειρήσεις της Λιβύης και της Τύνιδος, όσο και της Δωδεκανήσου.[8][9]

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Επεξεργασία

Με το τέλος του πολέμου, το 1945, ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής Αρχιπελάγους και, έως το 1947, αρχηγός της Ελληνικής Στρατιωτικής Αποστολής στα Δωδεκάνησα, προετοιμάζοντας την ενσωμάτωσή τους στο ελληνικό κράτος. Την περίοδο εκείνη προάχθηκε στο βαθμό του ταξιάρχου.[10][11]

Τέλος ανέλαβε στρατιωτικός διοικητής Ευβοίας όπου και αποστρατεύθηκε κατόπιν αιτήσεώς του, την 1 Μαΐου του 1948, λαμβάνοντας το βαθμό του υποστρατήγου.[12]

Τιμήθηκε με πλείστα παράσημα, ελληνικά και συμμαχικά, καθώς και από τους βασιλείς Γεώργιο Β΄ και Παύλο.[13]

Πολιτική σταδιοδρομία

Επεξεργασία

Μετά την αποστρατεία του υπήρξε αρθρογράφος και σχολιαστής διαφόρων κεντρώων εφημερίδων (Το Έθνος, Τα Νέα, Ελευθερία).

Το 1950 ορίστηκε γενικός διευθυντής του (τότε) Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας (ΕΙΡ, η μετέπειτα ΕΡΤ) με υπόδειξη του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου. Παρέμεινε σε αυτήν τη θέση έως τις αρχές του 1953, οπότε αντικαταστάθηκε από την κυβέρνηση Παπάγου.

Επίσης στις βουλευτικές εκλογές των ετών 1950, 1956 και 1958 πολιτεύθηκε ως υποψήφιος με το Κόμμα Φιλελευθέρων, χωρίς όμως επιτυχία.

Το 1970 ασθένησε σοβαρά και μεταφέρθηκε στο Λονδίνο όπου και πέθανε στις 12 Οκτωβρίου 1970. Η σορός του αποτεφρώθηκε στη βρετανική πρωτεύουσα.[14][15]

Πηγές

Επεξεργασία
  1. ↑ «Χριστόδουλος Τσιγάντες : Ένας σπουδαίος Έλληνας». in.gr. 31 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  2. ↑ Καρυπίδης, Σταύρος (23 Ιανουαρίου 2017). «46 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΤΣΙΓΑΝΤΕ, ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΟΥ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΛΟΧΟΥ». Νέα, Ειδήσεις, Εκδηλώσεις στην Ξάνθη. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  3. ↑ «Χριστόδουλος Τσιγάντες: Ο «γενάρχης» του Ιερού Λόχου Μέσης Ανατολής». HuffPost Greece. 9 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  4. ↑ «Δημόσια καθαίρεση αξιωματικών του κινήματος 1ης Μαρτίου - ΔΕΚΑΕΤΙΑ 1930 - 100 Χρόνια Κ». www.kathimerini.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  5. ↑ «Δημόσια καθαίρεση αξιωματικών του κινήματος 1ης Μαρτίου» (στα Greek). Kathimerini. 3 April 1935. https://www.kathimerini.gr/k/100yk/1017310/dimosia-kathairesi-axiomatikon-toy-kinimatos-1is-martioy/#pages-1. Ανακτήθηκε στις 4 May 2021. 
  6. ↑ Vlachistathopoulos, Anastasios (2006). Ιερός Λόχος, 1942-1945 [Sacred Squadron, 1942-1945]. Athens: Eleftheri Skepsis Publications. σελ. 24. ISBN 9789608352919. 
  7. ↑ Vlachistathopoulos, Anastasios (2006). Ιερός Λόχος, 1942-1945 [Sacred Squadron, 1942-1945]. Athens: Eleftheri Skepsis Publications. σελ. 24. ISBN 9789608352919. 
  8. ↑ Lila (3 Οκτωβρίου 2018). «Ιερός Λόχος. Η πρώτη εκστρατεία των νεοϊδρυθέντων ελληνικών ειδικών δυνάμεων στην Τυνησία. Η καταδίωξη του γερμανικού στρατού και οι σκληρές μάχες». ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  9. ↑ Nikoloudis, Nikos. The Sacred Squadron: The struggles of an elite military unit from the deserts of Africa to the islands of the Aegean during WW2. The first was the assumption of its command by Colonel Christodoulos Tsigantes, who had been dishonourably discharged after the March 1st, 1935 coup 
  10. ↑ Dimellas, Manolis (11 Οκτωβρίου 2021). «Ο Διοικητής του Ιερού Λόχου Χριστ. Τσιγάντες κι ένα άρθρο του - 12. 10.64 στην εφ. Ελευθερία». karpathiakanea.gr. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  11. ↑ «Οδός Χριστόδουλου Τσιγάντε: Η μικρή οδός ενός μεγάλου ήρωα». www.rodiaki.gr. 27 Οκτωβρίου 2024. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  12. ↑ Christou S. Fotopoulou, Lieutenant Gen. (Ret.) (2002). Υποστράτηγος Χριστόδουλος Τσιγάντες [Major General Christodoulos Tsigantes]. Army General Staff. σελ. 26. Τόσο η εκτίμηση, όσο και η απόφαση του Ταξιάρχου Χριστόδουλου Τσιγάντε να υποβάλει την παραίτηση του αποδείχτηκαν πέρα για πέρα σωστές, γιατί την 1η Μαΐου 1948, και χωρίς να του δοθεί απάντηση στην αίτηση του, υπογράφτηκε το Βασιλικό Διάταγμα της αυτεπάγγελτης αποστρατείας του, προαγόμενος στο βαθμό του Υποστρατήγου. 
  13. ↑ «Αποκαλυπτήρια προτομής Χριστόδουλου Τσιγάντε στην 13η ΔΕΕ». Pronews.gr. 27 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  14. ↑ «Τσιγάντες, ο επικεφαλής του «Λόχου των Επίλεκτων Αθανάτων» που τον μετονόμασε σε «Ιερό Λόχο»». 1 Φεβρουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2024. 
  15. ↑ Almonds Windmill, Lorna (19 Μαρτίου 2006). A British Achilles: The Story of George, 2nd Earl Jellicoe KBE DSO MC FRS. Pen & Sword Military. ASIN B00O3GWPGY. ISBN 9781781597262. General Tsigantes died in England during the Colonels' dictatorship 


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χριστόδουλος_Τσιγάντες&oldid=10812087"