Βικιπαίδεια

BBC

δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας της Μεγάλης Βρετανίας

Η British Broadcasting Corporation (ελληνικά: Βρετανική Εταιρεία Μεταδόσεων‎‎), γνωστότερη απλά ως BBC, είναι βρετανικός δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας με έδρα το ομότιτλο ραδιομέγαρο στο Λονδίνο. Αρχικά ιδρύθηκε το 1922 ως British Broadcasting Company και εξελίχθηκε στη σημερινή της μορφή από την Πρωτοχρονιά του 1927. Όντας ο παλαιότερος και μεγαλύτερος τοπικά αλλά και παγκόσμια οργανισμός σε εκτόπισμα και προσωπικό, το BBC απασχολεί συνολικά πάνω από 21.000 υπαλλήλους, εκ των οποίων οι 17.900 δραστηριοποιούνται στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα.[1][2][3][4][5]

British Broadcasting Corporation
Νομική μορφήΝόμιμη επιχείρηση με βασιλικό διάταγμα, δημόσια ραδιοτηλεόραση
ΚλάδοςΜέσα ενημέρωσης
ΠροκάτοχοςBritish Broadcasting Company (1922-1927)
Ίδρυση18 Οκτωβρίου 1922, πριν 102 έτη (1922-10-18) (British Broadcasting Company)
1 Ιανουαρίου 1927, πριν 98 έτη (1927-01-01) (British Broadcasting Corporation)
ΙδρυτήςΚυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου
ΈδραΡαδιομέγαρο, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
Περιοχές δραστηρ.Παγκόσμια
Σημαντικά πρόσωπαSamir Shah (Πρόεδρος)
Τιμ Ντέιβι (Γενικός Διευθυντής)
ΠροϊόνταΡαδιοτηλεόραση
Διαδικτυακή πύλη
ΥπηρεσίεςΤηλεόραση, Ραδιόφωνο, Διαδίκτυο
Κύκλος εργασιώνΑύξηση£5.330 δις (2022)[1]
Λειτουργικά έσοδαΜείωση£124 εκ (2022)[1]
Καθαρά έσοδαΜείωση£206 εκ (2022)[1]
Σύνολο ενεργητικούΑύξηση£3.414 δις (2022)[1]
Υπάλληλοι21.281 (2022)[1]
ΤμήματαBBC Τηλεόραση
BBC Sport
Ραδιόφωνο BBC
BBC News
BBC Online
BBC Καιρός
BBC Σκωτία
BBC Ουαλία
BBC Βόρεια Ιρλανδία
BBC Βόρεια
ΙστότοποςΕπίσημος ιστότοπος
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Σελίδα στο Facebook Σελίδα στο X Σελίδα στο Instagram Λογαριασμός στο YouTube
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το BBC συστάθηκε με βασιλικό διάταγμα[6] και λειτουργεί βάσει συμφωνίας με τον Υπουργό Πολιτισμού.[7] Χρηματοδοτείται από το «τέλος τηλεόρασης»[8] χρεωμένο σε νοικοκυριά και επιχειρήσεις της χώρας που χρησιμοποιούν οποιονδήποτε τύπο εξοπλισμού για τη λήψη ή εγγραφή τηλεοπτικών εκπομπών ή τη χρήση της υπηρεσίας ροής BBC iPlayer.[9] Το τέλος καθορίζεται από τη Βρετανική Κυβέρνηση με έγκριση του Κοινοβουλίου,[10] και χρησιμοποιείται για τη χρηματοδότηση των ραδιοτηλεοπτικών και διαδικτυακών υπηρεσιών του BBC που καλύπτουν όλο το Ηνωμένο Βασίλειο. Από την 1η Απριλίου 2014 χρηματοδοτεί και την Παγκόσμια Υπηρεσία του BBC (που ξεκίνησε το 1932 ως Αυτοκρατορική Υπηρεσία του BBC), η οποία εκπέμπει σε 28 γλώσσες και παρέχει ραδιοτηλεοπτικές και διαδικτυακές υπηρεσίες στα αραβικά και τα περσικά.

Κάποια από τα έσοδα του BBC προέρχονται από την εμπορική θυγατρική του BBC Studios (πρώην BBC Worldwide) η οποία πουλά προγράμματα και υπηρεσίες του BBC διεθνώς ενώ διανέμει τις 24ωρες αγγλόφωνες ειδησεογραφικές υπηρεσίες του BBC News και από το BBC.com, που παρέχονται από την BBC Global News Ltd.[11][12] Το 2009, η εταιρεία τιμήθηκε με το Queen's Award for Enterprise ως αναγνώριση των διεθνών επιτευγμάτων της στις επιχειρήσεις.[13]

Από την ίδρυση του το 1922, το BBC έχει διαδραματίσει εξέχοντα ρόλο στη βρετανική ζωή και κουλτούρα.[14] Μερικές φορές αναφέρεται ανεπίσημα ως Beeb ή Auntie.[15][16] Το 1923 ξεκίνησε την έκδοση των Radio Times (με υπότιτλο "Το επίσημο όργανο του BBC"), του πρώτου περιοδικού αναφερόμενου στα ραδιοτηλεοπτικά προγράμματα. Το χριστουγεννιάτικο τεύχος του 1988 πούλησε 11 εκατομμύρια αντίτυπα και ήταν το μόνο με τις μεγαλύτερες πωλήσεις στην ιστορία του Βρετανικού έντυπου τύπου.[17][18][19][20][21]

Ιστορία

Επεξεργασία

Η γέννηση των βρετανικών ραδιοφωνικών εκπομπών (1920-1922)

Επεξεργασία

Η πρώτη δημόσια ζωντανή εκπομπή της Βρετανίας έγινε από το εργοστάσιο της Marconi στο Τσέλμσφορντ τον Ιούνιο του 1920. Το εγχείρημα επιχορηγήθηκε από τον Άλφρεντ Χάρμσγουορθ της Daily Mail και παρουσίασε στον αέρα την διάσημη αυστραλή σοπράνο Ντέμι Νέλλι Μελμπά, και έμελλε να καθορίσει τη στάση του βρετανικού κοινού στο ραδιόφωνο.[22]:47 Παρόλα αυτά, τέτοιες εκπομπές προκαλούσαν παρεμβολές στις αστικές και στρατιωτικές επικοινωνίες. Αυτό προκάλεσε ανησυχίες στα μέλη της αρχής αδειοδότησης GPO (Γενικό Ταχυδρομείο), ενώ ασκούνταν πιέσεις από τις εταιρείες επικοινωνιών για επίλυση του προβλήματος. Η διακοπή των εκπομπών ήταν πιθανό σενάριο μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1920.[22]:50

Αλλά μέχρι το 1922, η GPO είχε λάβει περίπου 100 αιτήματα για εκπομπές σταθμών ραδιοφώνου.[23]:110 Έτσι, κατήργησε την απαγόρευσή της μετά από μια αναφορά από 63 εταιρείες ασύρματων επικοινωνιών με πάνω από 3.000 εργαζόμενους.[22]:50–97 Ανησυχώντας για την αποφυγή της ίδιας χαοτικής επέκτασης που γνώρισε στις Ηνωμένες Πολιτείες, η GPO πρότεινε να εκδώσει μια ενιαία άδεια εκπομπής σε μια εταιρεία που ανήκει από κοινού σε μια κοινοπραξία κορυφαίων κατασκευαστών ασύρματων δεκτών, γνωστή ως British Broadcasting Company Ltd. η οποία συστάθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1922.[24] Ο Τζον Ρέιθ, ένας σκωτσέζος καλβινιστής διορίστηκε γενικός διευθυντής του τον Δεκέμβριο του 1922 λίγες εβδομάδες αφότου η εταιρεία ξεκίνησε την πρώτη επίσημη εκπομπή της.[23]:110 Ο Λέοναρντ Στάντον Τζέφερις ήταν ο πρώτος διευθυντής μουσικής αυτής.[25] Η εταιρεία επρόκειτο να χρηματοδοτηθεί από δικαιώματα επί της πώλησης ασύρματων συσκευών λήψης από εγκεκριμένους εγχώριους κατασκευαστές.[26] Μέχρι σήμερα, το BBC στοχεύει να ακολουθήσει την οδηγία του Τζον Ρέιθ για "ενημέρωση, εκπαίδευση και ψυχαγωγία".[27]

Μετατροπή από ιδιωτική σε δημόσια εταιρεία (1923-1926)

Επεξεργασία
 
Το πρώτο τεύχος των Radio Times (28 Σεπτεμβρίου 1923)

Οι οικονομικές ρυθμίσεις αποδείχθηκαν σύντομα ανεπαρκείς. Οι πωλήσεις ήταν απογοητευτικές καθώς οι ερασιτέχνες κατασκεύαζαν τους δικούς τους δέκτες, ενώ υπήρχαν ακροατές που αγόραζαν μη αδειοδοτημένες συσκευές.[22]:146 Μέχρι τα μέσα του 1923, οι συζητήσεις μεταξύ της GPO και του BBC είχαν φτάσει σε αδιέξοδο και ο Γενικός Διευθυντής Ταχυδρομείων ανέθεσε στην Επιτροπή Sykes την αξιολόγηση των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών.[28] Η επιτροπή συνέστησε μια βραχυπρόθεσμη αναδιοργάνωση των τελών αδείας με βελτιωμένη επιβολή, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η άμεση οικονομική δυσπραγία του BBC, και ένα αυξημένο μερίδιο των εσόδων από τις άδειες που θα μοιράζονται μεταξύ αυτού και της GPO. Θα ακολουθούσε ένα απλό τέλος άδειας 10 σελινίων για τη χρηματοδότηση των εκπομπών.[28] Το μονοπώλιο του BBC έγινε σαφές για τη διάρκεια της τρέχουσας άδειας εκπομπής του, όπως και η απαγόρευση της διαφήμισης. Για να αποφύγει τον ανταγωνισμό με τις εφημερίδες, η Fleet Street έπεισε την κυβέρνηση να απαγορεύσει τα δελτία ειδήσεων πριν από τις 7 το απόγευμα και το BBC υποχρεώθηκε να αντλεί όλες τις ειδήσεις από εξωτερικές τηλεγραφικές υπηρεσίες.[28] Οι Radio Times, το πρώτο και μακροβιότερο ραδιοτηλεοπτικό περιοδικό στον κόσμο, δημιουργήθηκε και ξεκίνησε από τον Ρέιθ τον Σεπτέμβριο του 1923.[17] Η πρώτη του έκδοση, με υπότιτλο "Το επίσημο όργανο του BBC", κόστησε δύο πένες στερλίνες και εξαντλήθηκε γρήγορα η κυκλοφορία του, πουλώντας ένα εκατομμύριο αντίτυπα.[29]

Στα μέσα του 1925 το μέλλον των ραδιοφωνικών εκπομπών βρέθηκε υπό περαιτέρω εξέταση, αυτή τη φορά από την επιτροπή Κρόφορντ (Crawford). Μέχρι πρότινος, το BBC, υπό την ηγεσία του Ρέιθ, είχε διαμορφώσει μια συναίνεση υπέρ της συνέχισης της ενιαίας (μονοπωλιακής) ραδιοφωνικής υπηρεσίας, αλλά εξακολουθούσαν να απαιτούνται περισσότεροι πόροι για τη χρηματοδότηση της ταχείας ανάπτυξης. Οι κατασκευαστές ασύρματων δικτύων ανυπομονούσαν να αποχωρήσουν από τη ζημιογόνο κοινοπραξία, ενώ ο Ρέιθ επιθυμούσε να θεωρηθεί το BBC ως δημόσια υπηρεσία και όχι ως εμπορική επιχείρηση. Οι συστάσεις της επιτροπής Κρόφορντ δημοσιεύθηκαν τον Μάρτιο του επόμενου έτους και βρίσκονταν ακόμη υπό εξέταση από την GPO, όταν ξέσπασε γενική απεργία τον Μάιο του 1926. Η απεργία διέκοψε προσωρινά τη διαδικασία της παραγωγής εφημερίδων και με την άρση των περιορισμών στα δελτία ειδήσεων, το BBC έγινε ξαφνικά η κύρια πηγή ενημέρωσης κατά τη διάρκεια της κρίσης.[23]:117

Η κρίση έφερε το BBC σε μια λεπτή θέση. Από τη μία πλευρά, ο Ρέιθ γνώριζε ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να ασκήσει το δικαίωμά της επιτάσσοντας το BBC ανά πάσα στιγμή ως φερέφωνο της, εάν το BBC έβγαινε από τη γραμμή της, αλλά από την άλλη, αγωνιούσε να διατηρήσει την εμπιστοσύνη του κοινού εμφανιζόμενος ως ανεξάρτητος. Η κυβέρνηση ήταν διχασμένη για το πώς έπρεπε να χειριστεί το BBC, αλλά κατέληξε να εμπιστευτεί τον Ρέιθ, του οποίου θέση απέναντι στην απεργία ήταν ίδια με εκείνη του Πρωθυπουργού. Παρόλο που ο Ουίνστον Τσώρτσιλ ήθελε να επιτάξει το BBC για να το χρησιμοποιήσει "προς το καλύτερο δυνατό όφελος", ο Ρέιθ έγραψε ότι η κυβέρνηση του Στάνλεϊ Μπάλντουιν ήθελε να μπορεί να λέει ότι "δεν επιτάχθηκε [το BBC], αλλά γνωρίζει ότι μπορεί να μας εμπιστευτεί ότι δεν είμαστε πραγματικά αμερόληπτοι".[30] Έτσι, το BBC είχε επαρκή περιθώρια να επιδιώξει τους στόχους της κυβέρνησης σε μεγάλο βαθμό με τρόπο που το ίδιο επέλεγε. Οι υποστηρικτές της απεργίας έδωσαν στο BBC το παρατσούκλι "BFC", δηλαδή British Falsehood Company. Ο Ρέιθ ανακοίνωσε προσωπικά το τέλος της απεργίας και απήγγειλε από την "Ιερουσαλήμ" του Μπλέικ, αναφέροντας ότι η Αγγλία είχε σωθεί.[31]

Ενώ το BBC τείνει να χαρακτηρίζει την κάλυψη της γενικής απεργίας τονίζοντας τη θετική εντύπωση που δημιούργησε η ισορροπημένη κάλυψη των απόψεων της κυβέρνησης και των απεργών, η Ζαν Σίτον, καθηγήτρια Ιστορίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και επίσημη ιστορικός του BBC, χαρακτήρισε το επεισόδιο ως εφεύρεση της "σύγχρονης προπαγάνδας στη βρετανική της μορφή".[23]:117 Ο Ρέιθ υποστήριξε ότι η εμπιστοσύνη που κερδίζεται από τις "αυθεντικές αμερόληπτες ειδήσεις" θα μπορούσε στη συνέχεια να χρησιμοποιηθεί. Οι αμερόληπτες ειδήσεις δεν ήταν απαραίτητα αυτοσκοπός.[23]:118

Το BBC αντιμετώπισε καλά την κρίση, η οποία εδραίωσε ένα εθνικό ακροατήριο για τις ραδιοφωνικές εκπομπές του. Ακολούθησε η αποδοχή της σύστασης της επιτροπής Κρόφορντ από την κυβέρνηση (1925-26) με την αντικατάσταση μέσω βασιλικού διατάγματος από έναν μη εμπορικό οργανισμό: την British Broadcasting Corporation.[28]

Από το 1927 έως το 1939

Επεξεργασία
 
Το σήμα των Radio Times σε ισχύ από τις 25 Δεκεμβρίου 1931, συμπεριλαμβανομένου του σλόγκαν του BBC "Nation shall speak peace unto Nation".
 
Ο πρωτοπόρος της τηλεόρασης, Τζον Λόγκι Μπερντ (όπως φαίνεται παραπάνω το 1917), δημιούργησε για το BBC την πρώτη δραματική τηλεοπτική σειρά, ονόματι The Man with the Flower in His Mouth (Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα του) που προβλήθηκε στις 14 Ιουλίου 1930 ενώ ξεκίνησε την πρώτη ζωντανή εξωτερική μετάδοση ιπποδρομίας (The Derby) στις 2 Ιουνίου 1931.[32][33]

Η British Broadcasting Corporation δημιουργήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1927, και ο Ρέιθ (ο οποίος χρίστηκε ιππότης) αποτέλεσε τον πρώτο γενικό διευθυντή της. Για να εκπροσωπήσει τον σκοπό και τις (δηλωμένες) αξίες της, η νεοσυσταθείσα εταιρεία υιοθέτησε το εθνόσημο, συμπεριλαμβανομένου του σλόγκαν "Nation shall speak peace unto Nation" (Το έθνος θα μιλήσει για ειρήνη στο έθνος).[34]

Το βρετανικό ραδιοφωνικό κοινό είχε ελάχιστες επιλογές εκτός από τα πολυτελή προγράμματα του BBC. Ο Ρέιθ, ένα έντονα ηθικολόγο στέλεχος, είχε την πλήρη ευθύνη. Στόχος του ήταν να μεταδώσει το "Ό,τι καλύτερο σε κάθε τμήμα ανθρώπινης γνώσης, προσπάθειας και επιτεύγματος... Η διατήρηση ενός υψηλού ηθικού τόνου είναι προφανώς ύψιστης σημασίας".[35] Ο Ρέιθ πέτυχε να χτίσει έναν ψηλό τοίχο ενάντια σε μια αμερικανικού τύπου δημόσια συζήτηση στο ραδιόφωνο, στο οποίο στόχος ήταν να προσελκύσει μεγάλο μέρος του κοινού εξασφαλίζοντας μεγαλύτερα διαφημιστικά έσοδα. Δεν υπήρχε πληρωμένη διαφήμιση στο BBC καθώς όλα τα έσοδα προήλθαν από φόρο επί των παραλαβόμενων συσκευών, κάτι θετικό για το κοινό των διανοούμενων.[36] Σε μια εποχή που αμερικανικοί, αυστραλιανοί και καναδικοί σταθμοί προσέλκυαν περιφερειακό κοινό που επευφημούσε τις τοπικές τους ομάδες με τη μετάδοση του μπέιζμπολ, του ράγκμπι και του χόκεϊ, το BBC έδωσε έμφαση στην υπηρεσία για εθνικό κοινό. Οι αγώνες σκαφών καλύπτονταν καλά μαζί με τένις και ιπποδρομίες, αλλά το BBC ήταν απρόθυμο να αφιερώσει τον πολύ περιορισμένο χρόνο εκπομπής του σε μεγάλα παιχνίδια ποδοσφαίρου ή κρίκετ, ανεξάρτητα από τη δημοτικότητά τους.[37]

 
Το ραδιοφωνικό στούντιο του BBC στο Μπέρμιγχαμ, από το BBC Hand Book του 1928, το οποίο το περιέγραψε ως "το μεγαλύτερο της Ευρώπης".

Ο Τζον Ρέιθ και το BBC, με την υποστήριξη του Στέμματος, προσδιόρισαν τις καθολικές ανάγκες του Βρετανικού λαού και μετέδωσαν περιεχόμενο σύμφωνα με τα αντιληπτά πρότυπα.[38] Ο Ρέιθ λογοκρίνει ουσιαστικά οτιδήποτε θεωρούσε επιβλαβές, άμεσα ή έμμεσα.[39] Ενώ εξιστορούσε τον χρόνο του με το BBC το 1935, ο Raymond Postgate ισχυρίζεται ότι οι σταθμοί του BBC αναγκάστηκαν να υποβάλουν προσχέδιο πιθανής εκπομπής τους για έγκριση. Ήταν αναμενόμενο ότι προσάρμοσαν το περιεχόμενό τους για να φιλοξενήσει τους σεμνούς, εκκλησιαζόμενους ηλικιωμένους ή ένα μέρος του κλήρου.[40] Μέχρι το 1928, οι διασκεδαστές που εργάζονται στο BBC εκ των οποίων τραγουδιστές και "ομιλητές" αναμενόταν να αποφεύγουν βιβλικά αποσπάσματα, προσωποποιήσεις και αναφορές κληρικών, αναφορές στην ποτοαπαγόρευση στις Ηνωμένες Πολιτείες, χυδαία και αμφίβολα θέματα και πολιτικούς υπαινιγμούς.[39] Το BBC απέκλεισε από τις εκπομπές του τη δημοφιλή ξένη μουσική και μουσικούς, ενώ προώθησε Βρετανικές εναλλακτικές επιλογές.[41] Στις 5 Μαρτίου 1928, ο πρωθυπουργός Στάνλεϊ Μπάλντουιν, διατήρησε τη λογοκρισία των εκδοτικών απόψεων για τη δημόσια πολιτική, αλλά επέτρεψε στο BBC να ασχοληθεί με θέματα θρησκευτικής, πολιτικής ή βιομηχανικής διαμάχης.[42] Η προκύπτουσα πολιτική "σειρά συνομιλιών", που σχεδιάστηκε για να ενημερώσει την Αγγλία για πολιτικά ζητήματα, επικρίθηκε από μέλη του κοινοβουλίου, συμπεριλαμβανομένων του Ουίνστον Τσώρτσιλ, του Ντέιβιντ Λόιντ Τζορτζ και του Austen Chamberlain. Όσοι αντιτάχθηκαν σε αυτές τις συνομιλίες υποστήριξαν ότι αποσιωπούν τις απόψεις εκείνων στο κοινοβούλιο που δεν υποδεικνύονται από αρχηγούς κομμάτων, καταπνίγοντας έτσι ανεξάρτητες, μη επίσημες απόψεις.[42] Τον Οκτώβριο του 1932, οι αστυνομικοί από την μητροπολιτική ομοσπονδία πραγματοποίησαν πορεία σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την προτεινόμενη μείωση μισθού. Υπό το φόβο της διαφωνίας εντός της αστυνομίας και της δημόσιας υποστήριξης για το κίνημα, το BBC λογοκρίνει την κάλυψη των γεγονότων, μεταδίδοντας μόνο επίσημες δηλώσεις της κυβέρνησης.[42]

Καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, οι πολιτικές εκπομπές παρακολουθούνταν στενά από το BBC[43] το οποίο, το 1935 λογοκρίνει τις εκπομπές των Όσβαλντ Μόσλι και Harry Pollitt[42] που ήταν ηγέτες της Βρετανικής Ένωσης Φασιστών και του κομμουνιστικού κόμματος της χώρας αντίστοιχα. Είχαν συνάψει σύμβαση για την παροχή σειράς πέντε εκπομπών για την πολιτική των κομμάτων τους. Το BBC, σε συνεργασία με το Υπουργείο Εξωτερικών, πρώτα ανέστειλε και τελικά ακύρωσε τη σειρά χωρίς την ειδοποίηση του κοινού.[43][42] Λιγότερο ριζοσπαστικοί πολιτικοί αντιμετώπισαν παρόμοια λογοκρισία. Το 1938, ο Ουίνστον Τσώρτσιλ πρότεινε σειρά συνομιλιών για τη βρετανική εσωτερική και εξωτερική πολιτική και υποθέσεις, αλλά λογοκρίθηκε παρομοίως.[43] Η λογοκρισία του πολιτικού λόγου από το BBC ήταν προάγγελος του ολοκληρωτικού τερματισμού της πολιτικής συζήτησης που εκδηλώθηκε στα ερτζιανά του BBC εν καιρώ πολέμου.[43] Το Υπουργείο Εξωτερικών υποστήριξε ότι το κοινό δεν πρέπει να γνωρίζει το ρόλο του στη λογοκρισία.[42] Από το 1935 μέχρι το 1939, το BBC προσπάθησε επίσης να ενώσει τα ραδιοκύματα της Βρετανικής αυτοκρατορίας, στέλνοντας προσωπικό σε Αίγυπτο, Παλαιστίνη, Νέα Γη, Τζαμάικα, Ινδία, Καναδά και Νότια Αφρική[44] την οποία ο Ρέιθ επισκέφθηκε προσωπικά, ασκώντας πιέσεις για κρατικά ραδιοφωνικά προγράμματα που έγιναν δεκτά από το νοτιοαφρικανικό κοινοβούλιο το 1936.[44] Παρόμοιο πρόγραμμα υιοθετήθηκε και στον Καναδά. Μέσω της συνεργασίας με τα κρατικά ραδιοφωνικά κέντρα, ο Ρέιθ άφησε κληρονομιά πολιτιστικής επιρροής στη Μεγάλη Βρετανία με την αποχώρησή του από το BBC το 1938.[44]

Υπηρεσίες

Επεξεργασία

Τηλεοπτικοί Σταθμοί

Επεξεργασία

Εθνικής εμβέλειας:

Περιφερειακής εμβέλειας:

Τοπικής εμβέλειας:

Διεθνείς τηλεοπτικοί σταθμοί:

Τηλεοπτικοί σταθμοί που έχουν κλείσει:

Ραδιοφωνικοί Σταθμοί

Επεξεργασία

Εθνικής εμβέλειας στα FM, DAB και διαδικτυακά:

Εθνικής εμβέλειας στα AM, DAB και διαδικτυακά:

Εθνικής εμβέλειας στα DAB και διαδικτυακά:

Περιφερειακής εμβέλειας:

Διεθνείς ραδιοφωνικοί σταθμοί:

Ραδιοφωνικοί σταθμοί που έχουν κλείσει:

Υπάρχουν και άλλοι 50 τοπικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί που καλύπτουν μικρότερα τμήματα του Ηνωμένου Βασιλείου. Αυτοί οι σταθμοί εκπέμπουν από την υπηρεσία BBC Local Radio.

Λογότυπα

Επεξεργασία
 

 

           
1927-1946 1953-1958 1958-1963 1963-1971 1971-1988 1988-1997 1997-2021 2021-σήμερα

Σημειώσεις

Επεξεργασία

Πηγές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 «BBC Group Annual Report and Accounts 2021/22» (PDF). BBC. 6 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2022. 
  2. ↑ «BBC History – The BBC takes to the Airwaves». BBC News. http://news.bbc.co.uk/aboutbbcnews/spl/hi/history/noflash/html/intro_noflash.stm. Ανακτήθηκε στις 19/07/2007. 
  3. ↑ «BBC: World's largest broadcaster & Most trusted media brand». Media Newsline. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2010. 
  4. ↑ «Digital licence». Prospect. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2010. 
  5. ↑ «About the BBC – What is the BBC». BBC Online. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2010. 
  6. ↑ Andrews, Leighton (2005). «A UK Case: Lobbying for a new BBC Charter». The Handbook of Public Affairs (SAGE): 247–48. doi:10.4135/9781848608108.n16. ISBN 978-0-7619-4393-8. https://archive.org/details/handbookofpublic0000unse_p6f7. 
  7. ↑ «BBC – Governance – Annual Report 2013/14». bbc.co.uk. 
  8. ↑ «BBC Annual Report & Accounts 2008/9: FINANCIAL PERFORMANCE». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2010. 
  9. ↑ «TV Licensing: Legislation and policy». Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2010. 
  10. ↑ «BBC Press Office: TV Licence Fee: facts & figures». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Σεπτεμβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2010. 
  11. ↑ Williams, Christopher (20 December 2016). «BBC Studios wins go-ahead for commercial production push». The Daily Telegraph (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2022-01-11. https://ghostarchive.org/archive/20220111070126/https://www.telegraph.co.uk/business/2016/12/20/bbc-studios-wins-go-ahead-commercial-production-push/. Ανακτήθηκε στις 2024-10-06. 
  12. ↑ BBC Media Centre (June 2015). BBC Global News Ltd to Be Everywhere. Δελτίο τύπου.
  13. ↑ Shearman, Sarah (21 April 2009). «BBC Worldwide wins Queen's Enterprise award». Campaign. https://www.campaignlive.co.uk/article/bbc-worldwide-wins-queens-enterprise-award/900033. Ανακτήθηκε στις 27 June 2019. 
  14. ↑ Potter, Simon J. (2022). This Is the BBC Entertaining the Nation, Speaking for Britain, 1922–2022. Oxford University Press. the significant impact that the BBC has had on the social and cultural history of Britain 
  15. ↑ BBC Media Centre (February 2017). Jack Jackson: Rhythm And Radio Fun Remembered. Δελτίο τύπου.
  16. ↑ «Top of the Pops 2 – Top 5». BBC. https://www.bbc.co.uk/totp2/features/top5/banned_songs.shtml. Ανακτήθηκε στις 26 June 2019. 
  17. ↑ 17,0 17,1 «Longest running TV magazine a collector's favourite». Lancashire Evening Post. https://www.lep.co.uk/heritage-and-retro/retro/longest-running-tv-magazine-a-collectors-favourite-3056282. Ανακτήθηκε στις 16 August 2024. 
  18. ↑ «BBC Full Financial Statements 2013/14» (PDF). BBC Annual Report and Accounts 2013/14. BBC. 21 Ιουλίου 2014. σελ. 37. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2015. 
  19. ↑ «BBC Annual report 2013/14» (PDF). BBC. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2015. 
  20. ↑ Hacker, James (4 Φεβρουαρίου 2014). «Freedom of Information Request-RFI20150047». British Broadcasting Corporation. Ανακτήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2015. 
  21. ↑ BBC, the. «About the BBC». https://www.bbc.com/aboutthebbc/. Ανακτήθηκε στις 19/06/2009. 
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 22,3 Briggs 1985.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 Curran & Seaton 2018.
  24. ↑ «BBC 100: 1920s». BBC. https://www.bbc.com/historyofthebbc/timelines/1920s/. Ανακτήθηκε στις 18 October 2022. 
  25. ↑ Doctor, Jennifer Ruth (1999). The BBC and Ultra-Modern Music, 1922–1936: Shaping a Nation's Tastes. Cambridge University Press. σελ. 402. ISBN 9780521661171. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2019. 
  26. ↑ Burns, Tom (1977). The BBC: Public Institution and Private World. Great Britain: The Macmillan Press LTD. σελίδες 1. ISBN 978-0-333-19720-2. 
  27. ↑ «No need to change BBC's mission to 'inform, educate and entertain'». UK Parliament. 24 February 2016. https://committees.parliament.uk/committee/170/communications-committee/news/93824/bbc-charter-review-report-published/. Ανακτήθηκε στις 7 January 2022. 
  28. ↑ 28,0 28,1 28,2 28,3 «BBC history, profile and history». ComapsniesHistory.com. https://www.companieshistory.com/bbc/. Ανακτήθηκε στις 25 June 2022. 
  29. ↑ Briggs, Asa (1961). The History of Broadcasting in the United Kingdom Volume 1. Oxford University Press. σελ. 297. 
  30. ↑ Higgins, Charlotte (18 Αυγούστου 2014). «BBC's long struggle to present the facts without fear or favour». The Guardian. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2020. 
  31. ↑ Crook, Tim (2002). "International Radio Journalism". Routledge.
  32. ↑ «The Man with the Flower in his Mouth». BBC. 9 October 2017. https://www.bbc.co.uk/programmes/p02d2sm7. Ανακτήθηκε στις 20 December 2019. 
  33. ↑ «BBC's first television outside broadcast». Prospero. http://www.bbceng.info/additions/2016/first-scanner-prospero-2010a.pdf. Ανακτήθηκε στις 9 October 2017. 
  34. ↑ Knowles, Elizabeth (2008). The Oxford Dictionary of Modern Quotations (Oxford Reference Online έκδοση). Oxford University Press. ISBN 9780199208951. Ανακτήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 2010. 
  35. ↑ Charles Mowat, Britain between the Wars 1918–1940 (1955) p 242.
  36. ↑ David Hendy, "Painting with Sound: The Kaleidoscopic World of Lance Sieveking, a British Radio Modernist", Twentieth Century British History (2013) 24#2 pp 169–200.
  37. ↑ Mike Huggins, "BBC Radio and Sport 1922–39," Contemporary British History (2007) 21#4 pp 491–515.
  38. ↑ Hajkowski, Thomas (2010). The BBC and national identity in Britain, 1922–53. New York: Palgrave Macmillan. σελ. 11. ISBN 9780719079443. 
  39. ↑ 39,0 39,1 Avery, Todd (2006). Radio Modernism. Ashgate Publishing Limited. σελ. 21. ISBN 9780754655176. 
  40. ↑ Dawkins, Charlie (Spring 2016). «Harold Nicolson, Ulysses, Reithianism». The Review of English Studies 67 (280): 558–578. doi:10.1093/res/hgv063. ISSN 0034-6551. https://ora.ox.ac.uk/objects/uuid:977bed97-a430-4524-a0dc-1ba68898ba04. Ανακτήθηκε στις 6 September 2020. 
  41. ↑ Doctor, Jennifer (1999). The BBC and Ultra-Modern Music, 1922–1936: Shaping a Nation's Taste. New York: Cambridge University Press. ISBN 978-0521661171. 
  42. ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 42,4 42,5 Scanell, Paddy· Cardiff, David (1991). A Social History of British Broadcasting. Cambridge, Massachusetts: Basil Blackwell. σελ. 75. ISBN 978-0631175438. 
  43. ↑ 43,0 43,1 43,2 43,3 West, W.J. (1987). Truth Betrayed. London, England: Redwood Burn Limited, Trowbridge. σελ. 15. ISBN 978-0715621820. 
  44. ↑ 44,0 44,1 44,2 Potter, Simon (2012). Broadcasting Empire. Oxford, England: Oxford University Press. σελ. 85. ISBN 9780199568963. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=BBC&oldid=11054195"