Άινχαρντ
Ο Άινχαρντ ή Έγκινχαρντ σε ελληνική απόδοση Εϊνάρδος ή Εγινάρδος (λατινικά: E(g)inhardus, περ. 775 - 14 Μαρτίου 840) ήταν Φράγκος ιστορικός, λόγιος, αυλικός και λαϊκός ηγούμενος, στην υπηρεσία του Καρλομάγνου και του γιου του Λουδοβίκου του Ευσεβούς.[4]
| Άινχαρντ | |
|---|---|
 Ο Άινχαρντ στα Μεγάλα Χρονικά της Γαλλίας, 14ος αιώνας (1375–1380) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 770 Φούλντα |
| Θάνατος | 18 Μαρτίου 840 ή 840[1] Ζέλιγκενστατ |
| Θρησκευτικό τάγμα | Τάγμα του Αγίου Βενέδικτου |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα[2][3] |
| Σπουδές | Fulda monastery |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ιστορικός πρεσβύτερος συγγραφέας[2][1] βιογράφος |
| Αξιοσημείωτο έργο | Vita Karoli Magni |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | αββάς |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Θεωρείται μια από τις πιο εξέχουσες προσωπικότητες της Καρολίγγειας Αναγέννησης, διαδέχθηκε τον δάσκαλό του Αλκουίνο ως επικεφαλής της αυλικής σχολής του Καρλομάγνου. Το σημαντικότερο και πιο γνωστό έργο του είναι η βιογραφία του Καρλομάγνου, Vita Karoli Magni, «ένα από τα πιο πολύτιμα λογοτεχνικά κληροδοτήματα του πρώιμου Μεσαίωνα».[5]
Λόγω των αρχιτεκτονικών του γνώσεων, του δόθηκε το όνομα Μπεσελεέλ, από το όνομα του οικοδόμου της εβραϊκής Σκηνής του Μαρτυρίου ( Εξ 35:30).
Βιογραφικά στοιχεία
Επεξεργασία
Ο Άινχαρντ κατάγονταν από τη γερμανόφωνη Ανατολική Φραγκία. Γεννημένος σε οικογένεια γαιοκτημόνων, οι γονείς του τον έστειλαν να εκπαιδευτεί από τους μοναχούς της Φούλντα, ένα από τα πιο εντυπωσιακά κέντρα μάθησης στις χώρες των Φράγκων. Ίσως λόγω του μικρού του αναστήματος, το οποίο περιόριζε τις ικανότητές του στην ιππασία και την ξιφομαχία, ο Άινχαρντ στράφηκε στις επιστήμες και στην εκμάθηση των λατινικών. Ο ηγούμενος της Φούλντα τον έστειλε στη βασιλική σχολή της εξαιρετικά πλούσιας αυλής του Καρλομάγνου γύρω στο 791 ή 792 για να τελειοποιήσει την εκπαίδευσή του, όπου έγινε μαθητής του επικεφαλής της σχολής λόγιου της Νορθουμβρίας Αλκουίνου, τον οποίο μετά τον θάνατό του το 804 διαδέχθηκε, και σύντομα έγινε μέρος του στενού κύκλου του Καρλομάγνου. Ο Άινχαρντ είχε προφανώς αρχιτεκτονικές δεξιότητες, επειδή ο Καρλομάγνος τον τοποθέτησε υπεύθυνο για την ολοκλήρωση πολλών ανακτορικών συγκροτημάτων, συμπεριλαμβανομένων των ανακτόρων στο Άαχεν και το Ίνγκελχαϊμ. Το 814, με τον θάνατο του Καρλομάγνου, ο γιος του Λουδοβίκος ο Ευσεβής τον έκανε γραμματέα του και η επιρροή του αυξήθηκε. Εκείνη την εποχή ο Άινχαρντ έγινε ηγούμενος πολλών μοναστηριών και του παραχωρήθηκαν εκτεταμένες εκτάσεις. Αποσύρθηκε από τη βασιλική αυλή κατά τη διάρκεια των διαφορών μεταξύ του Λουδοβίκου και των γιων του την άνοιξη του 830. [6]
Το 836 πέθανε η σύζυγός του Έμμα, η οποία, αντίθετα με τον θρύλο του Έγκινχαρντ και της Έμμα, δεν ήταν κόρη του Καρλομάγνου, αλλά πιθανότατα καταγόταν από την οικογένεια του κόμη Γκέρολντ, στην οποία ανήκε και η Έμμα της Αλεμαννίας, μητέρα της Χίλντεγκαρντ, συζύγου του Καρλομάγνου. Ως εκ τούτου, δεν φαίνεται απίθανο η σύζυγος του Άινχαρντ να είχε συγγένεια με τη Χίλντεγκαρντ και επομένως και με τον Λουδοβίκο τον Ευσεβή, γεγονός που εξηγεί επαρκώς την ονομαστική της αναφορά στην πράξη δωρεάς με την οποία τους παραχώρησε το Μίσελσταντ το 815. Ο Άινχαρντ πέθανε στο Ζέλιγκενστατ το 840.[7]
Έργα
Επεξεργασία
Το πιο διάσημο από τα έργα του είναι η βιογραφία του Καρλομάγνου Vita Karoli Magni (περίπου 830–836), με πολλές άμεσες πληροφορίες για τη ζωή, την οικογένεια και τον χαρακτήρα του αυτοκράτορα, τις μάχες και τα επιτεύγματά του.Το λογοτεχνικό μοντέλο του ήταν το κλασικό έργο του Ρωμαίου ιστορικού Σουετόνιου De Vita Caesarum (Βίοι των Καίσαρων), αν και το προσάρμοσε στο προσωπικό του ύφος. Βασισμένο σε 23 χρόνια υπηρεσίας και έρευνα στα βασιλικά χρονικά, το βιβλίο είχε ρητά σκοπό να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του Άινχαρντ προς τον αυτοκράτορα. [8]
Στο έργο του Translatio et Miracula SS. Marcellini et Petri αναφέρεται στη μεταφορά των λειψάνων των Αγίων Μαρκελλίνου και Πέτρου από τη Ρώμη στο Ζέλιγκενστατ. Το πρώτο μέρος περιέχει κυρίως περιπετειώδεις ιστορίες για ληστές και στο δεύτερο την κεντρική θέση κατέχει η ιστορία των θαυμάτων των αγίων. Το τρίτο έργο του που έχει σωθεί είναι De adoranda cruce (Σχετικά με την Ύψωση του Σταυρού, περίπου 830). Έχουν σωθεί επίσης πολυάριθμες επιστολές του και θρησκευτικές πραγματείες.[9]
Μνήμη
Επεξεργασία
Στη βασιλική Άινχαρντ του παλαιού μοναστηριού στο Ζέλιγκενστατ, όπου ο Άινχαρντ έμεινε ως λαϊκός ηγούμενος από το 830 έως τον θάνατό του το 840, υπάρχει μια μεγάλη σαρκοφάγος στο σκευοφυλάκιο του βωμού με τα οστά του και της συζύγου του.
Η βασιλική Άινχαρντ στο Μίσελσταντ, που ίδρυσε το 827 έχει διατηρηθεί σχεδόν στην ίδια κατάσταση από την εποχή του ιδρυτή της.[10]
Σε πόλεις στην περιοχή δραστηριότητάς του υπάρχουν μνημεία προς τιμήν του.
Στη μνήμη του Άινχαρντ και των έργων του, θεσπίστηκε το 1999 ειδικό βραβείο, το οποίο απονέμεται σε συγγραφείς βιογραφικών έργων κάθε δύο χρόνια.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
- ↑ 2,0 2,1 (Ιταλικά) Mirabile: Digital Archives for Medieval Culture. SISMEL – Edizioni del Galluzzo.
- ↑ CONOR.SI. 15575907.
- ↑ . «delphiclassics.com/shop/einhard/».
- ↑ . «newadvent.org/cathen/Einhard».
- ↑ . «britannica.com/biography/Einhard».
- ↑ . «kellscraft.com/LegendsRhine/legendsrhine».
- ↑ . «origin-rh.web.fordham.edu/Halsall/source/einhard».
- ↑ . «historytoday.com/archive/months-past/death-einhard-historian».
- ↑ . «schloesser-hessen.de/de/einhardsbasilika».