Αγία Αιμιλία ντε Βιαλάρ
| Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Η Αιμιλία ντε Βιαλάρ (γαλλικά: Émilie de Vialar, 1797-1856) ήταν Γαλλίδα μοναχή, ιδρύτρια του Τάγματος των Αδελφών του Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως. Αγιοποιήθηκε από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Γιορτάζει στις 24 Αυγούστου, ενώ το Τάγμα της τη γιορτάζει στις 17 Ιουνίου.
| Αγία Αιμιλία ντε Βιαλάρ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Émilie de Vialar (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 12 Σεπτεμβρίου 1797[1][2][3] Γκαϊγιάκ[4] |
| Θάνατος | 24 Αυγούστου 1856[1][2][3] Μασσαλία[5] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Eορτασμός αγίου | 24 Αυγούστου |
| Θρησκευτικό τάγμα | Τάγμα των Φραγκισκανών |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μοναχή[6] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Άννα Μαργαρίτα Αδελαΐδα Αιμιλία ντε Βιαλάρ, κόρη του βαρόνου Ζακ Ογκουστίν ντε Βιαλάρ και της συζύγου του, Αντουανέτας, το γένος Πορτάλ, γεννήθηκε στις 12 Σεπτεμβρίου 1797 στο Γκαϊγιάκ, στην επισκοπή του Αλμπί. Ο βαρώνος ντε Βιαλάρ, άνθρωπος του Διαφωτισμού, ήταν μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου του Γκαϊγιάκ κατά την έναρξη της Γαλλικής Επανάστασης.
Στην ηλικία των 7 ετών, πηγαίνει στο Παρίσι για να σπουδάσει κοντά στις μοναχές Μπερναντίν. Σε ηλικία 15 χρονών επιστρέφει στην πατρική της πόλη λόγω του θανάτου της μητέρας της. Μέχρι την ηλικία των 35 ετών, ζει με την οικογένειά της, αφοσιωμένη με ευλάβεια στην έγνοια και τη φροντίδα των φτωχών, επιθυμώντας μόνο να αφιερωθεί στη λατρεία του Θεού. Η ευκαιρία της δίνεται, όταν με το θάνατο του παππού της, βαρώνου Πορτάλ, ακαδημαϊκού και γιατρού του βασιλιά, λαμβάνει μια κληρονομιά. Η Αιμιλία μαζί με τρεις φίλες της αγοράζουν ένα σπίτι για να στεγάσουν το μοναχικό τάγμα, που θέλουν να ιδρύσουν. Την ημέρα των Χριστουγέννων, το 1832, γεννιέται το τάγμα του Αγίου Ιωσήφ της Εμφανίσεως, με στόχο τη φροντίδα των φτωχών και των αρρώστων.
Το 1835, η Αιμιλία και μερικές αδελφές φθάνουν στην Αλγερία για να φροντίσουν τους ασθενείς κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας χολέρας. Εκεί χρηματοδοτούν και ένα στρατιωτικό ασθενοφόρο ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα της διοίκησης. Το τάγμα, το οποίο θα αναγνωριστεί από την πολιτεία μόλις το 1855, δεν λαμβάνει καμία επιδότηση και ως εκ τούτου στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην περιουσία της ιδρύτριας. Τη μοναχική αυτή κοινότητα στηρίζει επίσης και ο αδελφός της, Ογκουστίν ντε Βιαλάρ, που γίνεται ένας από τους κύριους χρηματοδότες, προσφέρονται και αυτός όπως η αδελφή του, την περιουσία που κληρονόμησε από τον παππού του στο Τάγμα. Στη συνέχεια, η Αιμιλία δημιουργεί ένα οικοτροφείο θηλέων επί πληρωμή για να χρηματοδοτήσει ένα δωρεάν σχολείο που γνωρίζει την επιτυχία σύντομα.
Το 1840, προσπαθεί να πάρει την έγκριση του Πάπα για το τάγμα της, αλλά ένα ίδρυμα που φτιάχνει στην πόλη Κονσταντίν στην Τυνησία προκαλεί την εχθρότητα του Σεβασμιότατου Ντυπύς, πρώτου επισκόπου του Αλγερίου, ο οποίος ήθελε να θέσει το τάγμα υπό την εξουσία του. Επιπλέον, οι φιλελεύθερες για την εποχή απόψεις της κυρίας ντε Βιαλάρ δεν αρέσουν σε αυτόν τον Γαλλικανό επίσκοπο. Ως εκ τούτου, δεν λαμβάνει την έγκριση της επισκοπής και διώχνεται από την Αλγερία το 1842 με πολύ αγενή τρόπο. Η αναγνώριση αυτή θα γίνει στις 31 Μαρτίου 1862, αρκετά χρόνια μετά το θάνατό της.
Κατά τα επόμενα έτη, η Αιμιλία ιδρύει δεκατέσσερα νέα σπίτια στην Τυνησία (ακόμα υπό την επιρροή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας), στην Κύπρο και στη Μάλτα, στη Χίο, στη Βηρυτό και στη Γιάφα, ταξιδεύοντας πολύ, στέλνοντας στην Ανατολή πολλές μοναχές ιεραποστόλους. Το πιο σημαντικό είναι η ίδρυση του σπιτιού τους στην Ιερουσαλήμ το 1848. Εγκαθίστανται επίσης στις αγγλικές αποικίες, χάρη στην προσχώρηση στο τάγμα νέων αδελφών από την Ιρλανδία, και βρίσκονται στη Βιρμανία το 1847, στην Αυστραλία το 1855. Ωστόσο, το 1851, τα χρήματα τελειώνουν, και η Αιμιλία πρέπει να επιστρέψει στη Μασσαλία, όπου, με τη βοήθεια του Σεβασμιότατου ντε Μαζενό, ξαναφτιάχνει το τάγμα της.
Στα χρόνια πριν από το θάνατό της, σαράντα νέα σπίτια ιδρύονται στην Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία.
Οι αδελφές της είναι πλέον παρούσες στις πέντε ηπείρους έως σήμερα. Ανάμεσα σε άλλα, μια κλινική φέρει το όνομά της στη Λυών, ένα σχολείο στην Τύνιδα, μια ενορία στη Μασσαλία. Στην Ελλάδα, το Τάγμα της έχει ιδρύσει τρία σχολεία.
Πέθανε στη Μασσαλία στις 24 Αυγούστου 1856.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb121375260. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2019. - ↑ 2,0 2,1 2,2 GCatholic.org. 68082.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Ökumenisches Heiligenlexikon» E/Emilie_de_Vialar.html.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Μαρτίου 2015.
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Émilie de Vialar της Γαλλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |