Αλέξανδρος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ
Ο Αλέξανδρος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ (Alexander Stewart, Duke of Albany, 1454 - 7 Αυγούστου 1485), 1ος δούκας του Όλμπανυ ήταν δεύτερος γιος του Ιακώβου Β' της Σκωτίας και της Μαρίας του Χέλρε. Σκοτώθηκε (1485) σε κονταρομαχία με τον δούκα της Ορλεάνης.
| Αλέξανδρος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1454 |
| Θάνατος | 7 Αυγούστου 1485 Παρίσι |
| Αιτία θανάτου | μη διεισδυτικός τραυματισμός |
| Συνθήκες θανάτου | ανθρωποκτονία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Σκωτίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | κοντοτιέρος |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Catherine Sinclair[1] Anne de la Tour[1] |
| Τέκνα | Αλέξανδρος Στιούαρτ[2] Ιωάννης Στιούαρτ του Όλμπανυ[2] Margaret Stewart |
| Γονείς | Ιάκωβος Β΄ της Σκωτίας[2] και Μαρία του Χέλρε[2] |
| Αδέλφια | Μαργαρίτα Στιούαρτ Μαρία Στιούαρτ, κόμισσα του Αρράν Δαυίδ Στιούαρτ, κόμης του Μόρεϊ Ιάκωβος Γ΄ της Σκωτίας Ιωάννης Στιούαρτ, κόμης του Μαρ (απεβ. 1479) |
| Οικογένεια | Οίκος των Στιούαρτ |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Warden of the Scottish Western March |
| Θυρεός | |
 | |
Δούκας του Όλμπανυ
ΕπεξεργασίαΤο δουκάτο του Όλμπανυ δημιουργήθηκε πριν το 1458, ο Αλέξανδρος δέχθηκε την κομητεία του Μαρς και τις ηγεμονίες του Άναντεϊλ και της Νήσου του Μαν, ταξίδευσε (1460) στα εδάφη της μητέρας του στο Χέλρε, στην επιστροφή συνελήφθη από τους Άγγλους (1464).[3] Ελευθερώθηκε σύντομα και είχε ενεργό ρόλο στη διακυβέρνηση της Σκωτίας, διορίστηκε "Υψηλός διοικητής της Σκωτίας" και "φύλακας του Μαρς". Οι δραστηριότητες του στα σύνορα δημιούργησαν μεγάλες υποψίες, χρησιμοποίησε βίαιες πρακτικές στα σύνορα με την Αγγλία απειλώντας τη συμμαχία με την Αγγλία με τη γαμήλια συμφωνία του μεγαλύτερου αδελφού του Ιακώβου Γ΄ της Σκωτίας (1464).[4] Το 1479 η κομητεία του Όλμπανυ κατασχέθηκε από το στέμμα αν και οι πληροφορίες για αιχμαλωσία του δούκα στο κάστρο του Εδιμβούργου φαίνεται ήταν εσφαλμένες.[5] Ο δούκας του Όλμπανυ δραπέτευσε τον Σεπτέμβριο του 1479 μέσω θαλάσσης στο Παρίσι έγινε δεκτός από τον Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας που του έδωσε νύφη την Άννα ντε λα Τουρ. Ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ δεν τον υποστήριξε ωστόσο στις προσπάθειες του να επιτεθεί στον αδελφό του στη Σκωτία, διασχίζοντας την Αγγλία συμμάχησε τον Ιούνιο του 1482 στο Φοθέρινγκο με τον Εδουάρδο Δ΄ της Αγγλίας.[6]
Σύγκρουση με τον αδελφό του
ΕπεξεργασίαΜε τη Συνθήκη του Φοθέρινγκο επιτρεπόταν στον δούκα του Όλμπανυ μετά την κατάκτηση της Σκωτίας να ανέβει ο ίδιος στον θρόνο σαν αντάλλαγμα για τη βοήθεια του υπό την ψιλή κυριαρχία του Άγγλου βασιλιά.[7] Με τεράστιο στρατό 20.000 ανδρών ο δούκας του Όλμπανυ και ο Ριχάρδος, δούκας του Γκλόστερ, αδελφός του Εδουάρδου Δ΄ κυρίευσαν εύκολα το Μπέργουικ και με έναν μικρότερο στρατό το κάστρο του Εδιμβούργου.[8] Ο Ιάκωβος Γ' αιχμαλωτίστηκε στο κάστρο του Εδιμβούργου, στη συνωμοσία συμμετείχαν πολλοί δυσαρεστημένοι ευγενείς που είχαν αποκλειστεί τη δεκαετία του 1470 από κυβερνητικά πόστα, ανάμεσα τους οι ετεροθαλείς θείοι του βασιλιά, οι κόμητες του Άθολ και ο επίσκοπος του Μόρεϊ.[9] Ο Ριχάρδος του Γκλόστερ ικανοποιήθηκε με την κατάκτηση του Μπέργουικ και επέστρεψε στο Λονδίνο, οι δυσαρεστημένοι ευγενείς έκαναν νέα κυβέρνηση με Υπολοχαγό τον Αλέξανδρο του Όλμπανυ που πήρε τα παλιά εδάφη, αξιώματα και την κομητεία του Μαρ.[10]
Η νέα κατοχή της κομητείας του Μαρ από τον δούκα του Όλμπανυ φαίνεται εξόργισε τον Τζώρτζ Γκόρντον, 2ο κομη του Χάντλι έναν ισχυρότατο μεγιστάνα που ήθελε τη Μαρ για τον εαυτό του και ήρθε στο κοινοβούλιο τον Δεκέμβριο του 1482 όταν ήθελε ο Αλέξανδρος να επικυρώσει την Υπολοχαγεία του. Ο βασιλιάς προσπάθησε να πείσει έναν μεγάλο αριθμό δυσαρεστημένων βαρόνων να έρθουν με το μέρος του ανάμεσα τους τον Τζων Στιούαρτ, λόρδο του Ντάρνλει και φύλακα του κάστρου του Εδιμβούργου και τον Άθολ, επίσκοπο του Ντάνκελντ. Το Κοινοβούλιο πήρε κατόπιν μια σειρά αντιφατικών αποφάσεων που ανάγκασαν τον Αλέξανδρο να δραπετεύσει στο Ντάνμπαρ λίγο μετά τα Χριστούγεννα του 1482, στις 2 Ιανουαρίου 1483 έκανε νέα αποτυχημένη προσπάθεια να καταλάβει τον θρόνο. Ο Εδουάρδος Δ΄ της Αγγλίας υποσχέθηκε νέα βοήθεια στον Όλμπανυ στις 11 Φεβρουαρίου ενώ στις 19 Μαρτίου αποφάσισε να είναι ο ίδιος ο Εδουάρδος αρχηγός των Αγγλικών δυνάμεων.[11] Ο αιφνίδιος θάνατος του Εδουάρδου Δ΄ στις 9 Απριλίου 1483 έσβησε όλες τις ελπίδες του δούκα του Όλμπανυ να ανατρέψει τον αδελφό του και να γίνει ο ίδιος βασιλιάς της Σκωτίας, άφησε μια Αγγλική φρουρά στο κάστρο του Ντάνμπαρ και δραπέτευσε νότια.[12]
Οριστική ήττα και θάνατος
ΕπεξεργασίαΤον Ιούλιο του 1484 ο Αλέξανδρος επιτέθηκε για τελευταία φορά στο Εδιμβούργο σε μια ύστατη προσπάθεια με μια μικρή δύναμη Σκωτσέζων υπό τη διοίκηση του εξόριστου Ιακώβου Ντάγκλας, 9ου κόμη του Ντάγκλας, ο νέος Άγγλος βασιλιάς Ριχάρδος Γ' αρνήθηκε την υποστήριξη του.[13] Στη μάχη του Λοχμάμπεν που ακολούθησε ηττήθηκε οριστικά, ο κόμης του Ντάγκλας συνελήφθη αιχμάλωτος και ο ίδιος δραπέτευσε νότια. Ο πιο στενός συνεργάτης του δούκα του Όλμπανυ Ιάκωβος Λιντάλε του Χαλκέρστον βρισκόταν την ίδια εποχή φυλακισμένος και περίμενε την εκτέλεση του. Ο Αλέξανδρος σύμφωνα με μια πληροφορία είχε σκοτώσει τον λόρδο του Μάνεστρον έναν πιστό βασιλικό υπάλληλο, η πληροφορία αυτή επιβεβαιώνεται με τον θάνατο του Μάνεστρον πριν τις 14 Οκτωβρίου 1485. Ο δούκας του Όλμπανυ δραπέτευσε για τελευταία φορά στη Γαλλία, εκεί συγκρούστηκε με τον δούκα της Ορλεάνης και σκοτώθηκε σε μια κονταρομαχία.[14] Η ταφή του έγινε στο ψηλό ιερό της εκκλησίας των Σελεστίνων.[15][16]
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΜε την πρώτη σύζυγο του Αικατερίνη, κόρη του Γουίλιαμ Σινκλέρ, 3ου κόμη των Ορκάδων έκανε τρεις γιους και μια κόρη. Ο γάμος τους διαλύθηκε (1478) και τα παιδιά τους κηρύχθηκαν νόθα. Μερικά από αυτά ήταν:[7]
- Αλέξανδρος Στιούαρτ 1477-1537 επίσκοπος του Μόρεϊ, άφησε νόθους γιους.
- Ανδρέας Στιούαρτ.
Με τη δεύτερη σύζυγο του Άννα τού Λα Τουρ ντ΄Ωβέρν, κόρη του Μπέρτραντ ΣΤ΄ κόμη τού Ωβέρν & Μπουλόν και της Λουίζας, απέκτησε τέκνο:
- Ιωάννης Στιούαρτ 1484-1536, διάδοχος στο δουκάτο του Όλμπανυ, νυμφεύτηκε την ανιψιά της μητέρας του επίσης Άννα ντε λα Τουρ ντ΄Ωβέρν.
- Μαώ Στιούαρτ, απεβ. νέα.
Σύμφωνα με πληροφορίες είχε άλλη μία νόθη κόρη, τη:
- Μαργαρίτα-Αικατερίνη Στιούαρτ, που παντρεύτηκε τον σερ Πάτρικ Χάμιλτον του Κινκαβίλ (απεβ. 30 Απριλίου 1520)
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,0 1,1 p10212.htm#i102112. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Oxford Dictionary of National Biography [ODNB], R. J. Tanner, "Alexander Stewart, Duke of Albany"
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ 7,0 7,1 "Albany, Dukes of". Encyclopædia Britannica. 1 (11th ed.). 1911. p. 488.
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ ODNB loc. cit
- ↑ Stevenson 2014, p. 81.
- ↑ Penin, Marie-Christine. "Couvent des Celestins de Paris". Tombes et Sepultures dans les cimetieres et autres lieux. Retrieved 4 December 2015., at Stuart Alexandre, duc d'Albany, and citing 'Antiquités nationales ou Monumens (sic) pour servir à l'Histoire générale et particilière... par Aubin-Louis Millin (1790)' and 'Epitaphier du vieux Paris - Tome II'. These sources were not seen or at least cited by any recent English biography of Albany, and the sources for Albany's death and burial were all secondary.
- ↑ Millin, Aubin-Louis (1790). Antiquités Nationales, o u Recueil de Monumens servir à l'Histoire générale et particulière de l'Empire François, vol. I. Chapter III. p. 132. Retrieved 4 December 2015. This source from 1790 is at least a source close to the time when the church was still standing, and is an exhaustive account of the burials in important French churches before the Revolution.
Πηγές
Επεξεργασία- Millin, Aubin-Louis (1790). Antiquités Nationales, o u Recueil de Monumens servir à l'Histoire générale et particulière de l'Empire François, vol. I
- Stevenson, Katie (2014). Power and Propaganda: Scotland 1306-1488. Edinburgh: Edinburgh University Press.
- Norman Macdougall, James III: A Political Study (Edinburgh, 1982).
- Penin, Marie-Christine. "Couvent des Celestins de Paris". Tombes et Sepultures dans les cimetieres et autres lieux.
- Roland Tanner, The Late Medieval Scottish Parliament: Politics and the Three Estates 1424–1488 (East Linton, 2000).