Αλέξιος Τζαμπλάκων
Ο Αλέξιος Τζαμπλάκων (άκμασε 1317–32) ήταν Βυζαντινός αριστοκράτης και ανώτερος αξιωματούχος.
| Αλέξιος Τζαμπλάκων | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13ος αιώνας |
| Θάνατος | 14ος αιώνας[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βυζαντινή Αυτοκρατορία |
| Θρησκεία | Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | κυβερνητικός αξιωματούχος αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Δημήτριος Τζαμπλάκων Αρσένιος Τζαμπλάκων |
Βιογραφία Επεξεργασία
Οι Τζαμπλάκωνες ήταν μία σημαντική και πλούσια αριστοκρατική οικογένεια, που πιστοποιείται στις πηγές από τα μέσα του 13ου αι., όταν ένα από τα μέλη της επέτυχε τον υψηλό στρατιωτικό βαθμό του δομέστικου των Σχολών (στρατάρχη). Ο Αλέξιος ήταν γιος αυτού του άνδρα. [2] [3]
Μαρτυρείται για πρώτη φορά το 1317, στην υπηρεσία του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου (σ. 1282–1328). [3] Στη συνέχεια αναφέρεται το 1326, όταν κατείχε το αξίωμα του μέγα τζαούσιου και τη θέση του κυβερνήτη (κεφαλής) της πόλης των Σερρών και της περιοχής της Ποπόλιας, νότια του όρους Παγγαίου στη Μακεδονία. [2] [3] [4] Στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του Ανδρόνικου Β΄ και του εγγονού του Ανδρονίκου Γ΄ (π. 1328–1341), ο Τζαμπλάκων τάχθηκε αρχικά με τον πρεσβύτερο Ανδρόνικο Β΄, αλλά το 1327 άλλαξε πλευρά και ανταμείφθηκε με την προαγωγή σε μέγα παπία και τη διοίκηση της Ζίχνης. [2] [3] [4]
Τον Ιούλιο του 1331/32, ο Τζαμπλάκων διοίκησε την αριστερή πτέρυγα του Ρωμαϊκού στρατού στην ήττα στο Ρουσόκαστρο κατά των Βουλγάρων. [3] [4] Τον Νοέμβριο του 1332, στην τελευταία του γνωστή πράξη ως μέγας παπίας, συνυπέγραψε συνθήκη με τη Βενετία. [4] Λίγο αργότερα, και έχοντας ήδη αρκετό καιρό πριν υιοθετήσει το μοναστικό όνομα Αντώνιος, αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι, όπου έζησε τις υπόλοιπες ημέρες του. Η ημερομηνία του τέλους του είναι άγνωστη, αλλά πιθανότατα ήταν μετά το 1334. [2] [3] [4]
Οικογένεια Επεξεργασία
Ο Αλέξιος Τζαμπλάκων είχε τέσσερα γνωστά παιδιά, τρεις γιους και μια κόρη: [2] [3] [4]
- Ασωματιανός, ο οποίος έγινε μέγας δούκας (διοικητής του Ρωμαϊκού ναυτικού).
- Αρσένιος, που έγινε μέγας παπίας.
- Δημήτριος, ο οποίος έγινε μέγας στρατοπεδάρχης.
- μία κόρη, που παντρεύτηκε ένα μέλος της οικογένειας Toρνίκη.
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
Πηγές Επεξεργασία
- Guilland, Rodolphe (1967). Recherches sur les institutions byzantines [Studies on the Byzantine Institutions]. Berliner byzantinische Arbeiten 35 (in French). I. Berlin and Amsterdam: Akademie-Verlag & Adolf M. Hakkert. OCLC 878894516.
- (Αγγλικά) Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8.
- Trapp, Erich; Beyer, Hans-Veit; Walther, Rainer; Sturm-Schnabl, Katja; Kislinger, Ewald; Leontiadis, Ioannis; Kaplaneres, Sokrates (1976–1996) (στα γερμανικά). Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit. Βιέννη: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. ISBN 3-7001-3003-1.