Αλτικιέρο
Ο Αλτικιέρο (πλήρες όνομα: Altichiero da Verona, περ. 1330 – περ. 1390), επίσης αποκαλούμενος και Αλτιγκιέρι ντα Τσέβιο (Aldighieri da Zevio) ήταν Ιταλός ζωγράφος του γοτθικού στυλ. Μαθητής του Τζιότο, ο Αλτικιέρο θεωρείται ως ο ιδρυτής της Σχολής της Βερόνα και ήταν πιθανόν ο πλέον αξιόλογος καλλιτέχνης της Ιταλίας του 14ου αιώνα.[3] Εργάστηκε στη Βερόνα και στην Πάντοβα.[4] Εργασίες του έχουν διασωθεί στον ναό της Αγίας Αναστασίας στη Βερόνα και στη Βασιλική του Αγίου Αντωνίου και το παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου στην Πάντοβα (όπου το σύνολο των έργων διαμοιράζεται εν γένει μεταξύ Αλτικιέρο και Τζάκοπο ντ' Αβάντσι, για τον οποίο ελάχιστα είναι γνωστά.
| Αλτικιέρο | |
|---|---|
 | |
| Γέννηση | 1330[1][2] Τσέβιο |
| Θάνατος | 1390[1][2] Βερόνα |
| Ιδιότητα | ζωγράφος και εικονογράφος χειρογράφων |
| Σημαντικά έργα | Crucifixion |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αλτικιέρο πιθανότατα γεννήθηκε στο Τσέβιο (Zevio)[3], κωμόπολη περίπου 15 χλμ. από τη Βερόνα, ή κάπου κοντά σε αυτήν. Έγινε σημαντικό μέλος της αυλής της οικογένειας Σκαλιγκέρι (Scaligeri ή Σκάλιγκερ (Scaliger) ή ντέλλα Σκάλα (della Scala)) και περί το 1364 ζωγράφισε στο ανάκτορο της οικογένειας μια σειρά από νωπογραφίες βασισμένες στους "Ιουδαϊκούς πολέμους" του Τίτους Φλάβιους Γιοζέφους (Titus Flavius Josephus).
Νωπογραφίες του υπάρχουν στη βασιλική του Αγίου Αντωνίου στην Πάντοβα. Σε συνεργασία με τον Ντ' Αβάντσο Βερονέζε έφτιαξε τις νωπογραφίες του παρεκκλησίου του Αγίου Ιακώβου, για τις οποίες και έλαβε 792 δουκάτα. Οι επτά πρώτες νωπογραφίες από τη ζωή του "Αγίου Ιακώβου του Πρεσβυτέρου" έχουν φτιαχτεί από τον Αλτικιέρο.
Τελευταία μνεία σε αυτόν γίνεται σε αρχειακό έγγραφο της Πάντοβα τον Σεπτέμβριο του 1384. Εκείνη την εποχή βρισκόταν στη Βερόνα ή ετοιμαζόταν να πάει εκεί.[5] Ο καλλιτέχνης και βιογράφος Τζόρτζιο Βαζάρι είναι η πηγή της παράδοσης ότι ο Αλτικιέρο επέστρεψε στη Βερόνα αφού τελείωσε την εργασία του στην Πάντοβα.[6] Κατ' άλλες πηγές το 1390 επέστρεψε στη Βερόνα, όπου δημιούργησε μια τελευταία σειρά νωπογραφιών στην εκκλησία της Αγίας Αναστασίας.[3]
Οι μορφές του Αλτικιέρο είναι πιο ρεαλιστικά συνδεδεμένες με τη φύση και την αρχιτεκτονική σε σύγκριση με αυτές του Τζιότο και φαίνεται ότι ο Αλτικιέρο δείχνει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την αρμονικότητα της σύνθεσης. Θυσιάζει ορισμένα στοιχεία δραματικότητας και πλαστικότητας των σκηνών του για να επιτύχει πιο ισχυρούς δισδιάστατους ρυθμούς.[3]
- Επιλογή τοιχογραφιών
-
Η Παρθένος λατρευομένη από μέλη της οικογένειας Cavalli, 1370, Βερόνα, Sant'Anastasia -
Η Σταύρωση, 1376, Πάντοβα, Basilica del Santo, cappella di San Felice -
Πάντοβα, Ορατόριο του Αγίου Γεωργίου, γενική άποψη, 1385 -
Ιστορίες του Χριστού, Πάντοβα, Ορατόριο του Αγίου Γεωργίου -
Ιστορίες του Αγίου Γεωργίου, Πάντοβα, Ορατόριο του Αγίου Γεωργίου -
Ο αποκεφαλισμός του Αγίου Γεωργίου, Πάντοβα, Ορατόριο του Αγίου Γεωργίου -
Η Σταύρωση, Πάντοβα, Ορατόριο του Αγίου Γεωργίου
_-_1view2.jpg)
_-_2christ1.jpg)
_-_3george1.jpg)
_-_2christ4.jpg)
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 Athenaeum. 10423. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 2,0 2,1 Art Renewal Center. 3990.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Encyclopedia Britannica, λήμμα Altichiero
- ↑ Treccani.it, λήμμα Altichiero
- ↑ Key Figures in Medieval Europe: An Encyclopedia.pg 31
- ↑ https://books.google.al/books?id=E2CTAgAAQBAJ&pg=PT50&dq=The+Florentine+art+historian+Giorgio+Vasari+(1568)+is+the+source+of+the+tradition+that+Altichiero+returned+to+Verona+after&hl=en&sa=X&ved=0CCAQ6AEwAWoVChMI2amKyNXaxgIVguCACh3c-gVI#v=onepage&q=The%20Florentine%20art%20historian%20Giorgio%20Vasari%20(1568)%20is%20the%20source%20of%20the%20tradition%20that%20Altichiero%20returned%20to%20Verona%20after&f=false
Σημείωση Επεξεργασία
Η εικόνα στον πίνακα πληροφοριών είναι λεπτομέρεια από τη Σταύρωση, νωπογραφία στο παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, Πάντοβα
Πηγές Επεξεργασία
- Farquhar, Maria (1855). Ralph Nicholson Wornum, επιμ. Biographical catalogue of the principal Italian painters. Woodfall & Kinder, Angel Court, Skinner Street, London; Digitized by Googlebooks from Oxford University copy on Jun 27, 2006. σελ. 234.