Βικιπαίδεια

Αυτοκαταστροφική τέχνη

καλλιτεχνικό κίνημα της δεκαετίας του 1960

Η αυτοκαταστροφική τέχνη[1] (αγγλικά: Auto-destructive art‎‎, ADA) είναι μορφή τέχνης που εφευρέθηκε από τον Γκούσταβ Μέτζγκερ, έναν καλλιτέχνη που γεννήθηκε στη Βαυαρία και μετακόμισε στη Βρετανία το 1939. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μέτζγκερ θέλησε να αναδείξει την καταστροφή που δημιουργήθηκε από τον πόλεμο μέσω των έργων τέχνης του. Το κίνημα αυτό έλαβε χώρα στην Αγγλία και ξεκίνησε από τον Μέτζγκερ το 1959.[2] Ο όρος αυτός επινοήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και άρχισε να κυκλοφορεί με το άρθρο του "Machine, Auto-Creative and Auto-Destructive Art" στο τεύχος του περιοδικού Ark που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 1962.

Ιστορία Επεξεργασία

Το κίνημα αυτό ξεκίνησε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι καλλιτέχνες άρχισαν να εισάγουν νέα είδη τέχνης που χρησιμοποιούσαν διαφορετικά μέσα και τεχνικές. Ο κυβισμός και ο ντανταϊσμός βρίσκονταν στο επίκεντρο αυτών των νέων τεχνικών. Η αυτοκαταστροφική τέχνη ακολουθεί αυτές τις νεότερες τεχνικές παίρνοντας καθημερινά αντικείμενα και προκαλώντας καταστροφή. Η καταστροφική τέχνη είναι παρόμοια με τον ντανταϊσμό στον τρόπο που απορρίπτει τις έννοιες του παρελθόντος προκειμένου όχι μόνο να επαναπροσδιορίσει την τέχνη, αλλά και να φέρει φως σε ζητήματα. Αν και παρόμοια με τον ντανταϊσμό, η ADA ήταν ένα ξεχωριστό κίνημα λόγω του ύφους και της χρονικής περιόδου. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πολλοί καλλιτέχνες στράφηκαν στον αφηρημένο εξπρεσιονισμό, αλλά η ADA διέφερε με την εστίασή της στην καταστροφή.[3]

Επιρροές Επεξεργασία

Η αυτοκαταστροφική τέχνη επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά τις πολλές απώλειες και τη μαζική καταστροφή, οι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη ήταν αναστατωμένοι και τρομοκρατημένοι. Σε σύγκριση με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε διαφορετική επιρροή στην τέχνη λόγω της εκτεταμένης χρήσης αεροσκαφών και της εισαγωγής πυρηνικών όπλων. Αυτά τα όπλα ενέπνευσαν σε μεγάλο βαθμό τους καλλιτέχνες να προσεγγίσουν την τέχνη χρησιμοποιώντας νέα μέσα, όπως η διάβρωση, η πίεση ή η θερμότητα. Η ADA αναπαριστά τον πόλεμο και τις απώλειές του. Οι καλλιτέχνες αυτής της περιόδου ήθελαν να εξερευνήσουν τα θέματα με νέους τρόπους. Προκειμένου να εξερευνήσουν αυτά τα ζητήματα στη βιομηχανική κοινωνία, ο Μέτζγκερ ενθάρρυνε τους καλλιτέχνες να συνεργαστούν με επιστήμονες και μηχανικούς.[4]

Σκοπός Επεξεργασία

Σκοπός της αυτοκαταστροφικής τέχνης ήταν να επιστήσει την προσοχή στην καταστροφή των προηγούμενων αντιλήψεων. Αφήνοντας το άγχος και τις φυσικές δυνάμεις να δημιουργήσουν φθορές μετά από ένα αρχικό σημάδι, η τέχνη δημιουργείται αυτόματα. Αυτό αντιπροσωπεύει τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος πυροδότησε και δημιούργησε την καταστροφή. Η καταστροφή αντιπροσωπεύει επίσης το χάος που προκαλεί η κυβέρνηση. Η πολιτική ήταν μια σημαντική κινητήρια δύναμη των καλλιτεχνών της ADA. Σε συνεντεύξεις του, ο Μέτζγκερ εξέφρασε την αντιπάθειά του για την πολιτική και την εμπορευματοποίηση. Ο Μέτζγκερ πίστευε ότι η «αισθητική της απέχθειας» θα προσέθετε στην ιδέα του διεφθαρμένου, καπιταλιστικού συστήματος.[5] Καταστρέφοντας την ίδια την τέχνη, ο Μέτζγκερ είναι σε θέση να αμφισβητήσει την ιδέα του τι είναι τέχνη. Αντιτίθεται στην ιδέα του εγωκεντρισμού στον καλλιτεχνικό κόσμο. Ο Μέτζγκερ πίστευε ότι για να φέρει φως στη διαφθορά της πολιτικής, πρέπει να απομακρύνει τον εαυτό του και το έργο του από την τέχνη.[6] Αναφέρει μάλιστα στο μανιφέστο του ότι «η αυτοκαταστροφική τέχνη αντικατοπτρίζει την καταναγκαστική τελειομανία της κατασκευής όπλων - στίλβωση μέχρι σημείου καταστροφής».[7] Αυτό το απόσπασμα αντικατοπτρίζει την ιδέα που μοιράζονται πολλοί καλλιτέχνες της ADA. Ήθελαν να αποσυρθούν από τη μαζική παραγωγή, τον εμπορευματισμό και την κατασκευή.

Καλλιτέχνες Επεξεργασία

Ο Γκούσταβ Μέτζγκερ μεγάλωσε κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος, το οποίο ενέπνευσε σε μεγάλο βαθμό τα έργα του. Το 1943, ο Μέτζγκερ έχασε τους γονείς του από τις επιθέσεις των Ναζί. Ο Μέτζγκερ αναφέρει: «Η αντιμετώπιση των Ναζί και των δυνάμεων του ναζιστικού κράτους χρωμάτισε τη ζωή μου ως καλλιτέχνη». Ο Μέτζγκερ θα πυροδοτούσε τη φθορά του έργου τέχνης για να αναπαραστήσει την καταστροφή της ανθρωπότητας. Στη συνέχεια επέτρεψε στις φυσικές δυνάμεις να αναλάβουν την εξουσία, γεγονός που συμβολίζει το πώς η σπίθα της ανθρωπότητας μπορεί να οδηγήσει σε πολύ μεγαλύτερη καταστροφή από ό,τι σκόπευε. Αργότερα ο Μέτζγκερ χρησιμοποίησε την τέχνη του για να μιλήσει ενάντια στη βία που ασκούμε ο ένας στον άλλον και στη φύση.[8] Στο έργο του 2009, Flailing Trees, ο Μέτζγκερ ξερίζωσε και ανέτρεψε μια σειρά από δέντρα για να συμβολίσει την κακοποίηση που γίνεται στο φυσικό κόσμο.[9]

 
Το Flailing Trees του Γκούσταβ Μέτζγκερ στο Διεθνές Φεστιβάλ του Μάντσεστερ το 2009

Μαζί με τον Μέτζγκερ, ο Τζον Λέιθαμ ήταν ένας άλλος καλλιτέχνης με επιρροή στην καταστροφή. Ο Λέιθαμ ενδιαφερόταν για τη "χρονικότητα" και την καταστροφή με βάση το χρόνο.[10] Το πιο αναγνωρισμένο έργο του ήταν οι Τελετές του Πύργου Skoob. Ο Λέιθαμ χρησιμοποιούσε στοίβες βιβλίων για να δημιουργήσει πύργους που στη συνέχεια έβαζε φωτιά. Αυτή η επίδειξη ήταν αμφιλεγόμενη λόγω των πρόσφατων ναζιστικών επιθέσεων και των καύσεων βιβλίων που έλαβαν χώρα. Ο Λέιθαμ σημείωσε ότι δεν ήταν εναντίον του περιεχομένου των βιβλίων, αλλά μάλλον εναντίον της ιδέας ότι τα βιβλία είναι η μόνη πηγή γνώσης.[4]

Ο καλλιτέχνης Ζαν Τινγκελί ήταν επίσης μια ισχυρή προσωπικότητα στην καταστροφική τέχνη με τη χρήση της μηχανικής το 1953. Αργότερα στο έργο του, ο Τινγκελί θέλησε να επικεντρωθεί στην "αποϋλοποίηση" δημιουργώντας μηχανές που τελικά θα αυτοκαταστρέφονταν.[11] Ένα πολύ σημαντικό έργο του ήταν το Homage to New York. Το έργο αυτό περιελάμβανε μια μηχανή που δημιουργούσε θόρυβο, ζωγραφιές και καπνό πριν σταματήσει από έναν πυροσβέστη. Το έργο προοριζόταν να αυτοκαταστραφεί και παρόλο που δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τις ενέργειές του, εξακολουθούσε να πετυχαίνει ως έργο τέχνης. Ο Τινγκελί πίστευε ότι αυτό το έργο συμβόλιζε μια απελευθέρωση από την ύλη, επειδή μόλις τελείωσε η παράσταση, καθαρίστηκε και δεν έμεινε τίποτα.[12] Μετά από αυτό το έργο, ο Τινγκελί μπόρεσε να κατασκευάσει δύο ακόμη επιτυχημένες μηχανές που αυτοκαταστράφηκαν.[13]

Η καταστροφική τέχνη δεν εμφανιζόταν μόνο στην παραδοσιακή τέχνη, αλλά και στην επιτελεστική τέχνη. Ο Τζεφ Κιν, κινηματογραφιστής, συμπεριέλαβε μορφές καταστροφής στις "κολλαρισμένες ταινίες" του. Ο Κιν έκοβε και επεξεργαζόταν σκηνές από την ποπ κουλτούρα, τα κόμικς και άλλες ταινίες για να δημιουργήσει "προβολές πολλαπλών οθονών". Οι ταινίες του θεωρούνταν ασύνδετες και μπερδεμένες, γεγονός που προκαλούσε σύγχυση στους θεατές. Ο Κιν συμβολίζει την καταστροφή στις ικανότητες κοπής και επεξεργασίας προηγούμενων έργων του. Χρησιμοποιώντας άλλες πηγές και μοντάροντάς τες μαζί, ο Κιν κατέστρεψε το παλιό και δημιούργησε κάτι νέο.[4]

Τεχνικές Επεξεργασία

Πολλές στρατηγικές χρησιμοποιήθηκαν για τη δημιουργία -ή μάλλον την καταστροφή- της τέχνης. Ο Μέτζγκερ χρησιμοποίησε τούβλα, υφάσματα και άλλα αντικείμενα ως βάση για το έργο του. Στη συνέχεια χρησιμοποίησε πολλαπλούς τύπους υλικών που προκαλούσαν φθορές, όπως οξύ ή φωτιά, για να δημιουργήσει την καταστροφή. Για ένα έργο, ο Μέτζγκερ έριξε υδροχλωρικό οξύ σε ένα φύλλο νάιλον και σημείωσε ότι ενώ το οξύ κατέστρεφε το φύλλο, δημιουργούσε επίσης σχήματα.[14] Παρόλο που αυτό το έργο δεν είχε όνομα, αναδημιουργήθηκε αργότερα το 2004 ως μέρος της έκθεσης της Tate Britain, Art and the Sixties: This was Tomorrow.[15] Άλλοι καλλιτέχνες διερεύνησαν τη χρήση καθημερινών αντικειμένων, όπως βιβλία ή μηχανές, γεγονός που διεύρυνε την έννοια του πώς φαινομενικά καθημερινά αντικείμενα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να καταδείξουν πώς ο υλισμός και η κατασκευή πρέπει να καταστραφούν.

Επίπτωση Επεξεργασία

Μια επίπτωση της ADA ήταν η δημιουργία του "Συμποσίου Καταστροφής στην Τέχνη" (DIAS). Ο Μέτζγκερ ήταν εναντίον του συστήματος των εμπόρων τέχνης και είχε ως στόχο να χρηματοδοτηθεί δημόσια η αυτοκαταστροφική τέχνη, αλλά η κυβέρνηση δεν παρείχε χρηματοδότηση. Ο Μέτζγκερ ήταν κατά του εμπορίου τέχνης επειδή οι έμποροι δεν ενδιαφέρονταν για τη "θεμελιώδη τεχνική αλλαγή". Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Μέτζγκερ και ο Τζον Σάρκι να οργανώσουν το DIAS το 1966, το οποίο ήταν μια εκδήλωση που βασιζόταν σε εθελοντές και παρουσίαζε διαφορετικές μορφές τέχνης από διαφορετικά άτομα σε όλο τον κόσμο. Μια σημαντική παράσταση σε αυτή την εκδήλωση ήταν το έργο "Cut" της Γιόκο Όνο.[16] Σε αυτό το έργο, που παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης το 1971, η Όνο καθόταν και επέτρεπε στο κοινό να κόψει κομμάτια από τα ρούχα της. Επιτρέποντας στο κοινό να κόψει τα ρούχα της όχι μόνο αντιπροσώπευε τη γυναικεία ευαλωτότητα αλλά κατέστρεφε και την παραδοσιακή σχέση μεταξύ θεατή και καλλιτέχνη.[17] Ο Πιτ Τάουνσεντ των The Who θα συσχετίσει αργότερα την καταστροφή της κιθάρας του στη σκηνή με την αυτοκαταστροφική τέχνη. Το μέλος της μπάντας Κιθ Μουν ακολούθησε δραματικά το παράδειγμα τοποθετώντας εκρηκτικά στα ντραμς του (σε κάποια σημεία παραλίγο να ανατιναχτεί σε κομμάτια).[18] Το 2013, το Μουσείο και Κήπος Γλυπτικής Χίρσχορν στην Ουάσινγκτον εγκαινίασε μια έκθεση που έδινε έμφαση στην καταστροφή στην τέχνη. Η έκθεση Damage Control: Art and Destruction since 1950, περιελάμβανε μια σειρά από έργα τέχνης που αποδεικνύουν πώς η καταστροφή έχει επηρεάσει την τέχνη σήμερα.[19] Αν και δεν έχει αναγνωριστεί ή διδαχθεί ιδιαίτερα, η αυτοκαταστροφική τέχνη εξακολουθεί να έχει αντίκτυπο σε όλους τους τύπους καλλιτεχνών μέχρι σήμερα. Συνεχίζει να εμπνέει τους καλλιτέχνες να αποσυνδεθούν από τα παραδοσιακά στυλ τέχνης προκειμένου να επιστήσουν την προσοχή σε κοσμικά ζητήματα.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ «H καθαρίστρια πέταξε... έργο τέχνης!». ΤΑ ΝΕΑ. 30 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  2. ↑ Jeffries, Stuart (2012-11-26). «Gustav Metzger: 'Destroy, and you create'» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/artanddesign/2012/nov/26/gustav-metzger-null-object-robot. Ανακτήθηκε στις 2024-04-07. 
  3. ↑ Chilvers, Ian (21 Μαΐου 2015). Auto-Destructive art. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-178276-3. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 «Auto-destructive art». Tate (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  5. ↑ «The Assault on Culture by Stewart Homechapter on auto-destructive art». www.stewarthomesociety.org. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  6. ↑ Lewis, B. (2009-09-30). RECOGNITION AT LAST FOR 'AUTO DESTRUCTIVE' ART; EXHIBITION. Ανακτήθηκε 2024-04-07
  7. ↑ «auto-destructive art». radicalart.info. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  8. ↑ Flailing Trees Gustav Metzger. (2009, July 3–19). Ανακτήθηκε στις 2024-04-07 από το http://www.mif.co.uk/event/flailing-garden Αρχειοθετήθηκε 2016-10-28 στο Wayback Machine.
  9. ↑ «Gustav Metzger: 'Destroy, and you create'». the Guardian (στα Αγγλικά). 26 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  10. ↑ Iles, C. (2006, April). Book smart: Chrissie Iles on John Latham. Ανακτήθηκε στις 2024-04-07
  11. ↑ «Jean Tinguely | Swiss sculptor | Britannica». www.britannica.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  12. ↑ Landy, Michael. «Homage to destruction – Tate Etc». Tate (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  13. ↑ «Jean Tinguely: Fragment from Homage to New York». moma.org. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  14. ↑ «Gustav Metzger: 'Destroy, and you create'». the Guardian (στα Αγγλικά). 26 Νοεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  15. ↑ «'Recreation of First Public Demonstration of Auto-Destructive Art', Gustav Metzger, 1960, remade 2004, 2015». Tate (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  16. ↑ «The Assault on Culture by Stewart Homechapter on auto-destructive art». www.stewarthomesociety.org. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  17. ↑ «Yoko Ono's Cut Piece explained | art | Agenda | Phaidon». www.phaidon.com. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
  18. ↑ Amazing Journey: The Story of The Who
  19. ↑ Pollack, Barbara (21 Ιουνίου 2012). «Under Destruction». ARTnews.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2024. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αυτοκαταστροφική_τέχνη&oldid=10509917"