Βιττόριο ντε Σίκα

Ιταλός κινηματογραφικός σκηνοθέτης και ηθοποιός

Ο Βιττόριο ντε Σίκα ή, ορθότερα, Βιτόριο ντε Σίκα[13][14][15][16][17] (ιταλικά: Vittorio de Sica‎‎), (7 Ιουλίου 1901 - 13 Νοεμβρίου 1974) ήταν Ιταλός σκηνοθέτης και ηθοποιός του κινηματογράφου. Υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού.

Βιτόριο ντε Σίκα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Vittorio De Sica (Ιταλικά)
Γέννηση7  Ιουλίου 1901[1][2][3]
Σόρα[4][5]
Θάνατος13  Νοεμβρίου 1974[1][6][2]
Νεγί-συρ-Σεν[7][5]
Αιτία θανάτουκαρκίνος του πνεύμονα
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΚάμπο Βεράνο
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία (1946–1974)[8]
Βασίλειο της Ιταλίας (1901–1946)
Γαλλία (από 1968)
ΘρησκείαΡωμαιοκαθολική Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[9][10]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασκηνοθέτης κινηματογράφου
σεναριογράφος
ηθοποιός θεάτρου
ηθοποιός ταινιών
ηθοποιός
εκτελεστικός παραγωγός
παραγωγός ταινιών[11]
σκηνοθέτης[12]
Αξιοσημείωτο έργοΟ κλέφτης των ποδηλάτων
Ο,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι
The Children Are Watching Us
Miracle in Milan
Η Ατιμασμένη
Λούστρο Παπουτσιών
Φιλουμένα Μαρτουράνο - Γάμος Αλά Ιταλικά
Maddalena, zero in condotta
Περίοδος ακμής1917 - 1974
Οικογένεια
ΣύζυγοςΤζιουντίτα Ρισόνε (1937–1954)
Μαρία Μερκαντέρ (1959–1974)
ΤέκναΚριστιάν ντε Σίκα
Μανουέλ ντε Σίκα
Vicky Lagos
Emi De Sica
ΑδέλφιαElmo De Sica
ΣυγγενείςAchille Campanile
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΧρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (1961 και 1949)
Χρυσή Άρκτος
βραβεία Μπλε Κορδέλας Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας
βραβείο Μποντίλ
Νταβίντ ντι Ντονατέλο Α' Ανδρικού Ρόλου
βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο καλύτερης σκηνοθεσίας
d:Q21235046
Νάστρο ντ' Αρτζέντο Καλύτερου Σκηνοθέτη
Nastro d'Argento for Best Actor
Nastro d'Argento for Best Screenplay
βραβείο Γιούσι
Kansas City Film Critics Circle Awards 1972
Kinema Junpo
Leopard for Best Direction
National Board of Review Award for Best Director
Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο
Χρυσός Φοίνικας
Βραβείο Εθνικού Συμβουλίου Κριτικής Καλύτερης Ταινίας
Νάστρο ντ' Αρτζέντο
Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου (1948)
Χρυσές Σφαίρες (1950)
βραβεία Νταβίντ ντι Ντονατέλο
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Βιτόριο ντε Σίκα γεννήθηκε το 1901 στο Σόρα της επαρχίας Φροζινόνε του Λατίου. Γιος Ιταλού επιχειρηματία, αρχικά ξεκίνησε σπουδές για σταδιοδρομία τραπεζικού, πλην όμως η οικονομική ανάγκη τον υποχρέωσε το 1923 να συμμετάσχει ως μέλος σε θεατρικό θίασο όπου και ακολούθησε το επάγγελμα του ηθοποιού. Το 1926, παράλληλα με την ενασχόλησή του με το θέατρο, στράφηκε προς τον κινηματογράφο. Πρώτος του ρόλος στον κινηματογράφο, που τον καθιέρωσε και ως κινηματογραφικό αστέρι, ήταν στην ταινία Οι άντρες, τι παλιάνθρωποι! (1932) σε σκηνοθεσία του Μάριο Καμερίνι. Η δε πρώτη του ταινία ως σκηνοθέτης ήταν το Δυο ντουζίνες κόκκινα τριαντάφυλλα (1940).

Οι επόμενες ταινίες του, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως Λούστρο παπουτσιών (Sciuscia, 1946), Κλέφτης ποδηλάτων (Ladri Di Biciclette, 1948), Θαύμα στο Μιλάνο (Miracolo A Milano, 1951), Ό,τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι (Umberto D., 1952) θεωρούνται κορυφαία έργα του νεορεαλισμού, καθώς εκφράζουν με πόνο και ανθρωπιά τη δραματική κοινωνική κατάσταση της μεταπολεμικής Ιταλίας (εγκαταλειμμένα παιδιά, άνεργοι, άστεγοι). Με την ταινία Η ατιμασμένη (La Ciociara, 1960), βασισμένη στο μυθιστόρημα του Αλμπέρτο Μοράβια και με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Λόρεν, έκλεισε η νεορεαλιστική περίοδος. Έπειτα, ο Βιτόριο ντε Σίκα σκηνοθέτησε κυρίως εμπορικές ταινίες όπως Φιλουμένα Μαρτουράνο - Γάμος αλά ιταλικά (Matrimonio All' Italiana, 1964) βασισμένη στο θεατρικό του Εντουάρντο Ντε Φιλίπο Φιλουμένα Μαρτουράνο. Ακόμα δύο ταινίες του, πάντως, κέρδισαν το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας: Χθες, σήμερα, αύριο (Ieri, Oggi E Domani, 1963) και Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι (Il Giardino Dei Finzi Contini, 1970) που βασίζεται στο δημοφιλές μυθιστόρημα του Τζόρτζο Μπασάνι. Τελευταίες του ταινίες ήταν Το ιντερμέντσο μιας παντρεμένης (Una Breve Vacanza, 1974) και το Τελευταίο ταξίδι (Il Viaggio, 1974). Πέθανε στο Παρίσι το ίδιο έτος, 1974. Υπήρξε υποστηρικτής του κομμουνιστικού κόμματος Ιταλίας.[18][19]

Η πρεμιέρα της ταινίας του Τελευταίο ταξίδι έλαβε χώρα στο Παρίσι λίγο μετά τον θάνατό του.

Φιλμογραφία ως σκηνοθέτης

Επεξεργασία
Έτος Πρωτότυπος τίτλος Τίτλος στα ελληνικά
1940 Rose scarlatte Κόκκινα τριαντάφυλλα
Maddalena... zero in condotta Διαγωγή μηδέν
1941 Teresa Venerdì Τερέζα Βενέρντι
1942 Un garibaldino al convento
1943 I bambini ci guardano Κατηγορώ τους γονείς μου
1945 La porta del cielo
1946 Sciuscià Λούστρο παπουτσιών
1948 Cuore
Ladri di biciclette Κλέφτης ποδηλάτων
1951 Miracolo a Milano Θαύμα στο Μιλάνο
1952 Umberto D. Ό¸τι μου αρνήθηκαν οι άνθρωποι
Buongiorno, elefante!
1953 Stazione Termini Ο τελευταίος σταθμός
Villa Borghese Οι ερασταί της βίλας Μποργκέζε
1954 L'oro di Napoli Ερωτική πολιορκία
1956 Il tetto
1960 La ciociara Η ατιμασμένη
1961 Il giudizio universale Η ώρα της μεγάλης κρίσεως
1962 Boccaccio '70 Βοκάκιος '70
I sequestrati di Altona Οι καταδικασμένοι της Αλτόνα
1963 Il boom
Ieri, oggi, domani Χθες, σήμερα, αύριο
1964 Matrimonio all'italiana Γάμος αλά ιταλικά
1966 Un monde nouveau Η ηδονή χωρίς πέπλο
Caccia alla volpe Το ροζ λαγωνικό
1967 Le streghe Οι μάγισσες
Woman Times Seven 7 φορές γυναίκα
1968 Amanti Οι ερασταί
1970 I girasoli Το ηλιοτρόπιον
Il giardino dei Finzi Contini Ο κήπος των Φίντζι Κοντίνι
Le coppie Σκάνδαλα παντρεμένων
1972 Lo chiameremo Andrea Μια τρελή οικογένεια
1973 Una breve vacanza Το ιντερμέτζο μιας παντρεμένης
1974 Il viaggio Το τελευταίο ταξίδι

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb120888367. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w66q21j8. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 8095001. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  5. 5,0 5,1 death certificate. archives.paris.fr/arkotheque/visionneuse/visionneuse.php?arko=YTo2OntzOjQ6ImRhdGUiO3M6MTA6IjIwMjQtMDEtMTEiO3M6MTA6InR5cGVfZm9uZHMiO3M6MTE6ImFya29fc2VyaWVsIjtzOjQ6InJlZjEiO2k6NDtzOjQ6InJlZjIiO2k6Mjc0NTg5O3M6MTY6InZpc2lvbm5ldXNlX2h0bWwiO2I6MTtzOjIxOiJ2aXNpb25uZXVzZV9odG1sX21vZGUiO3M6NDoicHJvZCI7fQ%3D%3D#uielem_move=-172%2C-165&uielem_islocked=0&uielem_zoom=157&uielem_brightness=0&uielem_contrast=0&uielem_isinverted=0&uielem_rotate=F. Ανακτήθηκε στις 11  Ιανουαρίου 2024. σελ. 25.
  6. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118677942. Ανακτήθηκε στις 17  Οκτωβρίου 2015.
  7. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30  Δεκεμβρίου 2014.
  8. LIBRIS. 21  Ιανουαρίου 2013. libris.kb.se/katalogisering/c9pszhgw1qqktjl. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  9. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb120888367. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  10. CONOR.SI. 38634083.
  11. Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  12. www.acmi.net.au/creators/25893.
  13. «Βιτόριο ντε Σίκα ταινίες και θεατρικές παραστάσεις στις οποίες έχει πάρει μέρος». Αθηνόραμα. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. 
  14. Γεωργακοπούλου, Τατιάνα (7 Ιουλίου 2023). «Βιτόριο ντε Σίκα: Ο σκηνοθέτης που ανακάλυψε ξανά τη Σοφία Λόρεν». monopoli.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. 
  15. «Βιτόριο ντε Σίκα: 120 χρόνια από τη γέννηση του πατέρα του κινήματος του νεορεαλισμού». Πρώτο Θέμα. 4 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. 
  16. Μπούρας, Δημήτρης (19 Ιουνίου 2005). ««Λαβ στόρι» από τον Βιτόριο Ντε Σίκα». Η Καθημερινή (στα greek). Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. 
  17. «ΒΙΤΟΡΙΟ ΝΤΕ ΣΙΚΑ». www.greekbooks.gr. Ανακτήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2024. 
  18. «Vittorio De Sica». IMDb. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2015. 
  19. «Bicycle thieves». 
  • "Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica" τομ. 46ος, σελ.70.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία