Διόκλεια (κράτος)

Για άλλες χρήσεις, δείτε: Διόκλεια.

Η Διόκλεια (λατινικά: Dioclea‎‎ , σερβικά: Дукља Ντούκλια) ήταν μεσαιωνικό νότιο σλαβικό κράτος, που περιλάμβανε περίπου τα εδάφη του σύγχρονου νοτιοανατολικού Μαυροβουνίου, από τον κόλπο του Κότορ στα δυτικά μέχρι τον ποταμό Μποϊάνα στα ανατολικά, και τις πηγές των ποταμών Ζέτα και Μόρατσα (Morača) στο βορρά. Αναφέρθηκε για πρώτη φορά στα βυζαντινά χρονικά του 10ου και 11ου αιώνα, ήταν υποτελές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας έως ότου έγινε ανεξάρτητο το 1040 υπό τον Στέφαν Βόισλαβ ( fl. 1034–43) που επαναστάτησε και κατάφερε να καταλάβει εδάφη του προηγούμενου Σερβικού Πριγκιπάτου, ιδρύοντας τη δυναστεία Βόισλαβλιεβιτς. Όσο ανήκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αποτελούσε διοικητική διαίρεση, κατώτερη από το Θέμα, με διοικητή τον «Άρχοντα» ή προνιάριο ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν γηγενής αριστοκράτης. Μεταξύ 1043 και 1080, υπό τον Μιχάιλο Βόισλαβλιεβιτς ( βασιλιάς μεταξύ 1050–81), και το γιο του, Κωνσταντίνο Μπόντιν (μεταξύ 1081–1101), η Διόκλεια ήταν στο απόγειό της. Ο Μιχαήλ έλαβε τον ονομαστικό τίτλο Βασιλιάς των Σλάβων από τον Πάπα αφού έφυγε από το βυζαντινό στρατόπεδο και υποστήριξε μια εξέγερση στα Βαλκάνια, την εξέγερση του Γκεόργκι Βόιτεχ, στην οποία ο γιος του, Μπόντιν, έπαιξε κεντρικό ρόλο. Ενσωμάτωσε την ενδοχώρα της Σερβίας (τον πυρήνα του παλαιότερου Σερβικού Πριγκιπάτου, γνωστό ως Ράσκα - Raška ) και εγκατέστησε υποτελείς κυβερνήτες εκεί. Αυτό το πριγκιπάτο αναδείχθηκε ως η πιο ισχυρή σερβική πολιτεία, όπως φαίνεται στους τίτλους που χρησιμοποίησαν οι κυβερνήτες της ("Πρίγκιπας της Σερβίας", "Σέρβων"). Ωστόσο, η άνοδος του ήταν βραχύβια, καθώς ο Μπόντιν ηττήθηκε από τους Βυζαντινούς και φυλακίστηκε. Σπρώχτηκε στο παρασκήνιο, ο συγγενής του και υποτελής Βουκάν έγινε ανεξάρτητος στη Ράσκα, ο οποίος συνέχισε τον αγώνα ενάντια στους Βυζαντινούς, ενώ η Διόκλεια χτυπήθηκε από εμφύλιους πολέμους. Μεταξύ 1113 και 1149, η Διόκλεια ήταν το κέντρο της Σερβικής-Βυζαντινής σύγκρουσης, με μέλη του οίκου των Βοϊσλάβλβιεβιτς ως πρωταγωνιστές να πολεμούν μεταξύ τους για την εξουσία. Στη συνέχεια, η Διόκλεια ενσωματώθηκε ως μέρος του Μεγάλου Πριγκιπάτου της Σερβίας που κυβερνούσε η δυναστεία Βουκάνοβιτς και στη συνέχεια ήταν γνωστή ως Ζέτα, παρέμεινε έτσι μέχρι την πτώση της Σερβικής Αυτοκρατορίας τον 14ο αιώνα, μέχρι που ιδρύθηκε το Πριγκιπάτο της Ζέτας.

Αρχοντία της Διόκλειας
854–1252
Χώρα	Αλβανία, Μαυροβούνιο και Βυζαντινή Αυτοκρατορία
Ίδρυση	854
Πολίτευμα	μοναρχία
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα ()

Το Βασίλειο της Διόκλειας το 1100, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βασιλιά Κωνσταντίνου Μπόντιν .

Μολύβδινη σφραγίδα του άρχοντα Πέταρ (ή Πρεμιμίρ) (9ος αιώνας), βυζαντινού βιτρίου. Η Παναγία με το Χριστό παιδί (αριστερά) και επιγραφή στα ελληνικά "+ ΠΕΤΑΡ ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΔΙΟΚΛΙΑ' ΑΜΗΝ" (δεξιά).

Πριγκιπάτο της Διόκλειας (Ντούκλια) πρώτο ήμισυ του 11ο αιώνα.

1080 μ.Χ. Το αποκορύφωμα της δύναμης της Δούκλειας

Κατάλογος ηγετών

• Πέταρ, άρχων της Διόκλειας, 10ος ή 11ος αιώνας
• Γιόβαν Βλάντιμιρ, γ. 1000 - 22 Μαΐου 1016
• Στέφαν Βόισλαβ, άρχων και τοπάρχης των κάστρων Δαλματία, Ζέτα και Στον (Ston), 1018 - περίπου 1043
• Μιχάιλο Βόισλαβλιεβιτς rex Sclavorum (Βασιλιάς των Σλάβων), γ. 1046 - 1081 (Βασιλιάς περίπου το 1077)
• Βασιλιάς Κωνσταντίνος Μπόντιν της Διόκλειας και Δαλματίας 1081–1101
• Βασιλιάς Μιχάιλο Β΄ της Διόκλειας 1101–1102
• Βασιλιάς Ντόμπροσλαβ Β΄ της Διόκλειας 1102
• Βασιλιάς Κότσαπαρ της Διόκλειας (Kočopar) 1102–1103
• Βασιλιάς Βλάντιμιρ της Διόκλειας 1103–1114
• Βασιλιάς Τζόρτζε Μπόντινοβιτς της Διόκλειας 1114–1118
• Πρίγκιπας Γκρούμπεσα Μπρανισλαβλίεβιτς της Διόκλειας και Αντιβαρίου 1118-1125
• Βασιλιάς Τζόρτζε Μπόντινοβιτς της Διόκλειας 1125–1131 (αποκαταστάθηκε)
• Βασιλιάς Γκράντινια Μπρανισλαβλίεβιτς 1131–1148
• Πρίγκιπας Ράντοσλαβ της Διόκλειας 1146–1148 / 1162
• Πρίγκιπας Μιχάιλο Γ΄ της Διόκλειας 1162–1186

Το πριγκιπάτο στη συνέχεια τέθηκε υπό την κυριαρχία της δυναστείας Νέμανιτς, μέσω του κλάδου του Βούκαν Νέμανιτς της Διόκλειας, και του γιου του Τζόρτζε Νέμανιτς . Κατά καιρούς, υιοθετήθηκε ένας βασιλικός τίτλος, συμπεριλαμβανομένου του «Duklja», ωστόσο, «των θαλάσσιων εδαφών» χρησιμοποιήθηκε ως επί το πλείστον κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα.