Δουκάτο της Βερόνα
Το Δουκάτο της Βερόνα υπήρξε ένα από τα δουκάτα που ιδρύθηκαν από τους Λογγοβάρδους στην Ιταλία. Η Βερόνα ήταν μία από τις πρώτες πόλεις που έπεσαν, το φθινόπωρο του 568, υπό τον έλεγχο των Λογγοβάρδων υπό την ηγεσία του Αλβοΐνου, ο οποίος και την κατέστησε ως επιχειρησιακό του κέντρο. Ακριβώς στην Βερόνα, ήταν που ο Αλβοΐνος δολοφονήθηκε, το 572, κατόπιν συνωμοσίας της συζύγου του, Ροζαμούνδας. Η ίδρυση του Δουκάτου χρονολογείται, κατά πάσα πιθανότητα, προς αυτή την χρονική περίοδο, με πιθανότερη ημερομηνία τα τέλη του 568.
Ιστορία Επεξεργασία
Ήδη έδρα του βασιλικού παλατιού του Θεοδώριχου του Μέγα και σταυροδρόμι των επικοινωνιών μεταξύ της Μεγάλης Λογγοβαρδίας και του Δουκάτου της Βαυαρίας, η Βερόνα αποτέλεσε μία από τις κυριότερες πόλεις του Βασιλείου των Λογγοβάρδων. Το 589, η περιοχή χτυπήθηκε από καταστροφική πλημμύρα, σε τέτοιο βαθμό που ο Παύλος Διάκονος έκανε λόγο για "μία πλημμύρα η οποία δεν είναι δυνατό να καταδειχτεί άμα ήταν ισχυρότερη αυτής του καιρού του Νώε"[1]. Οι κατολισθήσεις κατέστρεψαν αγροτικές εκτάσεις και επαύλεις και μπάζωσαν οδούς και μονοπάτια, ενώ, στις 17 Οκτωβρίου, ο Αντίτζε υπερχείλισε και πλημμύρισε την πόλη, καταστρέφοντας μέρος των τειχών. Υπάρχει μαρτυρία σύμφωνα με την οποία, κατά τα γραφόμενα του Πάπα Γρηγορίου Α΄, καθώς κι εκείνα του Παύλου Διάκονου, στην Βασιλική του Αγίου Ζήνωνα, τα νερά δεν εισήλθαν εντός αυτής, παρά το γεγονός ότι στο εξωτερικό της εκκλησίας είχαν φτάσει ως το ύψος των ανώτερων παραθύρων. Δύο μήνες αργότερα, η πόλη καταστράφηκε εκ νέου εξαιτίας πυρκαγιάς.
Το 590, η Βερόνα φιλοξένησε τον σημαντικής πολιτικής σημασίας γάμο μεταξύ του βασιλέα Αυθάριου και της Βαυαρής πριγκίπισσας Θεοδωλίνδας, ωστόσο, λίγο καιρό αργότερα τα εδάφη του δουκάτου λεηλατήθηκαν από μία εισβολή Φράγκων πολεμιστών σταλμένων από τον βασιλέα τους, Χιλδεβέρτο Β΄. Ο διάδοχος του Αυθάριου, Αγιλούλφος, κλήθηκε, από τα πρώτα έτη, κιόλας, της βασιλείας του, να αντιμετωπίσει την εξέγερση διαφόρων υποτελών ευγενών του. Μεταξύ αυτών, τον οποίον και κάλεσε στην Βερόνα, ήταν ο Ζανγρούλφος, ο οποίος φονεύτηκε από τον βασιλέα περί το 594. Λίγους μήνες αργότερα, περί το 595, το δουκάτο επλήγη εκ νέου από μία φυσική καταστροφή: μία βίαιη επιδημία.
Ο Παύλος Διάκονος αναφέρει πως ο δούκας Γισελπέρτος, ο οποίος βεβήλωσε τον τάφο του Αλβοΐνου - κρυμμένος από μία σκάλα η οποία βρισκόταν δίπλα στο βασιλικό παλάτι - έκλεψε το σπαθί του, καθώς και τα κειμήλια που συνόδευαν το λείψανο του βασιλέα. Ο ιστορικός τον κατακρίνει έντονα, αναφέροντας πως "λόγω αυτού, με την χαρακτηριστική ματαιοδοξία των αδαών, περηφανευόταν πως είχε δει τον Αλβοΐνο"[2]. Από την εποχή του Λιουτπράνδου (712-744) οι πηγές αναφέρουν την ύπαρξη του προφήτη Τεοδελάπιου, ο οποίος προερχόταν από τα εδάφη του δουκάτου και ήταν ικανός να προβλέψει το μέλλον.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Historia Langobardorum III, 23.
- ↑ Historia Langobardorum II, 28.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
Πρωτογενείς πηγές Επεξεργασία
- Paolo Diacono, Historia Langobardorum (Storia dei Longobardi, cura e commento di Lidia Capo, Lorenzo Valla/Mondadori, Milano 1992).
Ιστοριογραφική λογοτεχνία Επεξεργασία
- Jarnut, Jörg (2002). Storia dei Longobardi. Torino: Einaudi. ISBN 88-464-4085-4.
- Rovagnati, Sergio (2003). I Longobardi. Xenia. ISBN 88-7273-484-3. Text "location Milano" ignored (βοήθεια)
Σχετικά λήμματα Επεξεργασία
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Ducato di Verona της Ιταλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |