Εθνικό Μουσείο της Κίνας
Συντεταγμένες: 39°54′11.99″N 116°23′39.98″E / 39.9033306°N 116.3944389°E
Το Εθνικό Μουσείο της Κίνας (κινεζικά: 中国国家博物馆, πινγίν: Zhōngguó Guójiā Bówùguǎn) βρίσκεται στην ανατολική πλευρά της πλατείας Τιενανμέν στο Πεκίνο της Κίνας. Η αποστολή του μουσείου είναι να διδάξει τις τέχνες και την ιστορία της Κίνας. Το μουσείο διαχειρίζεται το Υπουργείο Πολιτισμού της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.
 Δυτική (μπροστινή) πρόσοψη του μουσείου από την πλατεία Τιενανμέν, 2014 | |
| Ίδρυση | 2003 |
|---|---|
| Περιοχή | Πεκίνο, Κίνα |
| Συντεταγμένες | 39°54′14″N 116°23′43″E / 39.90389°N 116.39528°E |
| Τύπος | Μουσείο τέχνης, μουσείο ιστορίας |
| Συλλογές | Κινεζική τέχνη |
| Μέγεθος συλλογής | 1.3 εκατομμύρια |
| Επισκέπτες | 7.390.000 (2019)[1] |
| Διευθυντής | Γουάνγκ Τσούνφα[2] |
| Ιδιοκτήτης | Υπουργείο Πολιτισμού της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας |
| Πλησιέστερος σταθμός | Σταθμός Ανατολικής Τιενανμέν, Μετρό Πεκίνου |
| Ιστότοπος | en.chnmuseum.cn (αγγλικά) |
Είναι ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία στον κόσμο. Με 7,4 εκατομμύρια επισκέπτες το 2019, το Εθνικό Μουσείο της Κίνας ήταν το δεύτερο πιο δημοφιλές μουσείο τέχνης στον κόσμο, μετά το Μουσείο του Λούβρου.[3]
Ιστορία Επεξεργασία
Το μουσείο ιδρύθηκε το 2003,[4] με τη συγχώνευση των δύο ξεχωριστών μουσείων που βρίσκονταν στο ίδιο κτίριο από το 1959: το Μουσείο της Κινεζικής Επανάστασης στη βόρεια πτέρυγα (που προέρχεται από το Γραφείο του Εθνικού Μουσείου της Επανάστασης που ιδρύθηκε το 1950 για τη διατήρηση της κληρονομιάς της επανάστασης του 1949) και του Εθνικού Μουσείου Κινεζικής Ιστορίας στη νότια πτέρυγα (που προέρχεται από το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας του Πεκίνου, που ιδρύθηκε το 1949, όσο και από το Προκαταρκτικό Γραφείο του Εθνικού Μουσείου Ιστορίας, που ιδρύθηκε το 1912, επιφορτισμένο με την προστασία της μεγαλύτερης ιστορικής κληρονομιάς της Κίνας).
Το κτίριο ολοκληρώθηκε το 1959 ως ένα από τα «Δέκα Σπουδαία Κτίρια» που κατασκευάστηκαν για τον εορτασμό της δεκαετούς επετείου της ίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Συμπληρώνει το απέναντι Μέγαρο του Λαού που χτίστηκε ταυτόχρονα. Το κτίριο βρίσκεται σε έκταση 6,5 εκταρίων και έχει μετωπικό μήκος 313 μέτρων, ύψος τεσσάρων ορόφων συνολικού ύψους 40 μέτρων και πλάτος 149 μέτρα.[5] Στο κέντρο του μπροστινού μέρους υπάρχουν δέκα τετράγωνες κολόνες.
Μετά από τέσσερα χρόνια ανακαίνισης, το μουσείο άνοιξε ξανά στις 17 Μαρτίου 2011, με 28 νέες εκθεσιακές αίθουσες, τρεις φορές περισσότερες από τον προηγούμενο εκθεσιακό χώρο και υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις έκθεσης και αποθήκευσης. Έχει συνολικό εμβαδόν περίπου 200.000 μ² (2,2 εκατομμύρια τετραγωνικά πόδια) για εκθέσεις.[6] Οι ανακαινίσεις σχεδιάστηκαν από τη γερμανική εταιρεία Gerkan, Marg and Partners.[7]
Συλλογές Επεξεργασία
Το μουσείο, που καλύπτει την κινεζική ιστορία από τον Άνθρωπο Γιουάνμοου πριν από 1,7 εκατομμύρια χρόνια έως το τέλος της δυναστείας Τσινγκ (η τελευταία αυτοκρατορική δυναστεία στην κινεζική ιστορία), έχει μια μόνιμη συλλογή 1.050.000 αντικειμένων,[8] με πολλά πολύτιμα και σπάνια αντικείμενα τα οποία δεν βρίσκονται σε μουσεία οπουδήποτε αλλού στην Κίνα ή στον υπόλοιπο κόσμο.
Ανάμεσα στα πιο σημαντικά αντικείμενα στο Εθνικό Μουσείο της Κίνας είναι το «Χούμουγου ντινγκ» από τη δυναστεία Σανγκ (το βαρύτερο κομμάτι της αρχαίας bronzeware στον κόσμο, με βάρος 832,84 κιλά),[9] το τετράγωνου σχήματος χάλκινο ζουν της δυναστείας Σανγκ διακοσμημένο με τέσσερις κεφαλές προβάτων, μια μεγάλη και σπάνια χαραγμένη χάλκινη κατσαρόλα νερού της Δυτικής Ζου δυναστείας, ένα χάλκινο αγαλματίδιο σε σχήμα τίγρης διακοσμημένο με χρυσό της δυναστείας Τσιν, ταφικά κοστούμια νεφρίτη ραμμένα με χρυσή κλωστή της δυναστείας Χαν και μια ολοκληρωμένη συλλογή τρίχρωμων σάνσαϊ της δυναστείας Τανγκ και κεραμικά της δυναστείας Σονγκ. Το μουσείο διαθέτει επίσης μια σημαντική νομισματική συλλογή, συμπεριλαμβανομένων 15.000 νομισμάτων που δωρίστηκαν από τον Λούο Μποτζάο.[10]
Το μουσείο έχει μια μόνιμη έκθεση με τίτλο «Ο Δρόμος προς την Αναζωογόνηση», η οποία παρουσιάζει την πρόσφατη ιστορία της Κίνας από την αρχή του Πρώτου Πολέμου του Οπίου, με έμφαση στην ιστορία του Κομμουνιστικού Κόμματος και στα πολιτικά του επιτεύγματα.[11]
Εικόνες Επεξεργασία
-
Ταφικό κοστούμι νεφρίτη με χρυσό κορδόνι της δυναστείας Χαν -
Παστέλ διάτρητο βάζο πορσελάνης από την εποχή του Αυτοκράτορα Τσιανλόνγκ της δυναστείας Τσινγκ -
Χαλκοτυπία για εκτύπωση χαρτονομισμάτων μονής συμβολοσειράς του Μεγάλου Μινγκ -
Πέτρινη γλυπτική από την Ανατολική Δυναστεία Χαν, με παράσταση ενός παραθαλάσσιου υπόστεγου με θέα σε μια λίμνη γεμάτη ψάρια, χελώνες και υδρόβια πτηνά -
Χάλκινο αγγείο σε σχήμα νυχτερίδας, από τον τάφο της Κυρίας Φου Χάο, από τη δυναστεία Σανγκ, 13ος αιώνας π.Χ. -
Κεραμικά κεραμίδια από τη Δυτική Δυναστεία Χαν -
Χρωματισμένη ανάγλυφη πέτρα που απεικονίζει έναν πολεμιστή από την Ύστερη δυναστεία Λιανγκ -
Μαξιλάρι νεφρίτη της Δυτικής Χαν από τον τάφο του Πρίγκιπα του Τσου -
Κόκκινο βερνίκι από τη δυναστεία Τσινγκ -
Ζωγραφισμένα κεραμικά του νεολιθικού πολιτισμού Γιανγκσάο, με απεικόνιση ενός πελαργού που πιάνει ένα ψάρι και ένα πέτρινο τσεκούρι στο πλάι -
-
Χάλκινο κανόνι με επιγραφή της 3ης χρονιάς της εποχής Κουμπλάι Χαν (1332) της δυναστείας Γιουάν -
Μεγάλη χάλκινη λεκάνη του Γκούο Ζι Τζι Μπάι από τη Δυτική Ζου -
Χούμουγου ντινγκ, το μεγαλύτερο κομμάτι χάλκινου έργου που έχει βρεθεί στον κόσμο μέχρι τώρα. Κατασκευάστηκε στα τέλη της δυναστείας Σανγκ στο Ανγιάνγκ -
Κεραμικό σε σχήμα αετού της νεολιθικού πολιτισμού Γιανγκσάο
Ρολόγια αντίστροφης μέτρησης Επεξεργασία
Λόγω της κεντρικής του τοποθεσίας στην πλατεία Τιενανμέν, το μπροστινό μέρος του μουσείου χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του 1990 για την εμφάνιση ρολογιών αντίστροφης μέτρησης που σχετίζονται με περιπτώσεις εθνικής σημασίας, συμπεριλαμβανομένης της μεταβίβασης κυριαρχίας του Χονγκ Κονγκ το 1997, της μεταβίβασης κυριαρχίας του Μακάο το 1999, την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 και το άνοιγμα της Παγκόσμιας Έκθεσης 2010 στη Σαγκάη.
Αντιπαραθέσεις Επεξεργασία
Μια τρίμηνη έκθεση από την μάρκα πολυτελείας Louis Vuitton το 2011 οδήγησε σε ορισμένες καταγγελίες για εμπορευματοποίηση του μουσείου, με τον καθηγητή Σιά Σουελουάν του Πανεπιστημίου του Πεκίνου να δηλώνει ότι ως δημόσιο κρατικό μουσείο, θα «πρέπει στην πραγματικότητα να είναι μόνο αφιερωμένο σε μη κερδοσκοπική πολιτιστική προβολή».[12] Ο Υβ Καρσέλ, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Louis Vuitton Malletier, υπερασπίστηκε την έκθεση δηλώνοντας: «Αυτό που είναι σημαντικό είναι αυτό που πρόκειται να ανακαλύψετε. Νομίζω ότι πριν από τα χρήματα, υπάρχει ιστορία: 157 χρόνια δημιουργικότητας και δεξιοτεχνίας».
Ορισμένοι κριτικοί ισχυρίστηκαν επίσης ότι η σύγχρονη ιστοριογραφία του μουσείου τείνει να επικεντρώνεται στους θριάμβους του Κομμουνιστικού Κόμματος, ενώ ελαχιστοποιεί ή αγνοεί πολιτικά ευαίσθητα θέματα, όπως το Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός και η Πολιτιστική Επανάσταση.[13]
Δείτε επίσης Επεξεργασία
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Κιρκ A. Ντέντον, Exhibiting the Past: Historical Memory and the Politics of Museums in Postsocialist China (Πανεπιστήμιο της Χαβάης, 2014), σελ. 33–39, 45–74.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ The Art Newspaper visitor survey, 9 Απριλίου 2020
- ↑ «Wang Chunfa became the director of NMC». Wangyi News. 4 Ιανουαρίου 2018. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ The Art Newspaper visitor survey, 9 Απριλίου 2020
- ↑ «Message from NCM Director (Wang Chunfa)». en.chnmuseum.cn. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Οκτωβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 2018.
- ↑ China.org
- ↑ «China's National Museum to reopen on April 1». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2011.
- ↑ Hanno Rauterberg, Aufklärung in eigener Sache, Die Zeit, 1 Απριλίου 2011 (γερμανικά)
- ↑ «National Museum gets major makeover». China Economic Review. 21 Φεβρουαρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2012.
- ↑ «The National Museum of China». China Culture. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαΐου 2014.
- ↑ Luo Bozhao qianbixue wenji by Ma Feihai, Zhou Xiang, Luo Jiong, Luo Bozhao, review by Helen Wang The Numismatic Chronicle (1966-), Vol. 165 (2005), σελ. 413-414
- ↑ Βαρούτι, Μάρτσια. Museums in China : the politics of representation after Mao. Woodbridge. σελ. 115. ISBN 9781782042105.
- ↑ «National museum, LV reject criticisms of design exhibition». Global Times. 1 Ιουνίου 2011. http://www.china.org.cn/china/2011-06/01/content_22689523.htm. Ανακτήθηκε στις 2012-01-17.
- ↑ Ίαν Τζόνσον (3 Απριλίου 2011). «At China's New Museum, History Toes Party Line». The New York Times. https://www.nytimes.com/2011/04/04/world/asia/04museum.html. Ανακτήθηκε στις 2012-01-17.