Βυζαντινή Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 7978555 από τον 2A02:2149:865D:1100:B503:6B61:3E64:C05A (Συζήτηση) Ετικέτα: Αναίρεση |
μ Αποσαφήνιση συνδέσμων προς Ήπειρος (σύνδεσμος άλλαξε σε Ήπειρος (περιοχή)) |
||
Γραμμή 121:
[[Αρχείο:Byzantine imperial flag, 14th century.svg|thumb|right|150px|Το λεγόμενο «βασιλικό φλάμουλο» επί Παλαιολόγων, στα μέσα του 14ου αιώνος, όπως περιγράφεται από τον [[Γεώργιος Κωδινός|ψευδο-Κωδινό]] και τον ισπανικό άτλαντα ''Conoscimento de todos los reinos''.<ref>Γεώργιος Κωδινός, ''Περί των Οφφικίων'', Bonn Ed. 1839, σελ. [http://books.google.com/books?id=nTUbAAAAIAAJ&pg=PA28#v=onepage&q&f=false 28]</ref><ref>{{cite web | title =Other Byzantine flags shown in the "Book of All Kingdoms" (14th century) | url=http://flagspot.net/flags/gr_byz.html#oth | publisher=Flags of the World | accessdate=2010-08-07}}</ref>]]
Η περίοδος των [[Δυναστεία Παλαιολόγων|Παλαιολόγων]] ([[1258]]-[[1453]]) που ακολούθησε, χαρακτηριζόταν από αποδυνάμωση και μείωση της εδαφικής εκτάσεως της αυτοκρατορίας, που οφειλόταν στους εμφυλίους του 14ου αιώνα και στις κατακτήσεις των [[Οθωμανοί Τούρκοι|Οθωμανών Τούρκων]], πρώτα στη Μικρά Ασία και στη συνέχεια στη χερσόνησο του [[Αίμος|Αίμου]]. Την ίδια περίοδο, σε πολλές περιοχές συνεχίστηκε η λατινοκρατία, ενώ στην [[Ήπειρος (περιοχή)|Ήπειρο]] και στην [[Τραπεζούντα]], διατηρήθηκαν ανεξάρτητα από την [[Βυζαντινή Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολη]] κράτη.
Στις αρχές του 14ου αιώνα, το Βυζάντιο είχε χάσει τη Μικρά Ασία, στα μέσα του ίδιου αιώνα περιορίστηκε στην Ανατολική [[Μακεδονία]] και τη [[Θράκη]] και στις αρχές του 15ου αιώνα στην περιοχή της ''Πόλης'' και σε κάποιες κτήσεις στα νησιά του [[Αιγαίο]]υ και στο λεγόμενο [[Δεσποτάτο του Μυστρά]]. Οι τελευταίοι αυτοκράτορες είχαν στραφεί προς τη δυτική χριστιανοσύνη αναζητώντας συμμάχους. Το [[1438]] ο [[Ιωάννης Η' Παλαιολόγος]] στη [[Σύνοδος Φλωρεντίας|Σύνοδο της Φερράρας-Φλωρεντίας]] συμφώνησε στην ένωση της ανατολικής και δυτικής εκκλησίας, απόφαση η οποία δίχασε τους υπηκόους του και την Εκκλησία και δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστεί, ειδικά μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωση (1453)]]. Η [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωση της Κωνσταντινούπολης]] από τους Οθωμανούς υπό τον [[Μωάμεθ Β']] στις 29 Μαΐου του [[1453]], ήρθε μετά από μία μακρόχρονη επιθανάτια αγωνία, την οποία ακολούθησε η τελική καταστροφή. Η βυζαντινή αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει και η ''Πόλη'' έγινε πρωτεύουσα της [[Οθωμανική αυτοκρατορία|Οθωμανικής αυτοκρατορίας]]. Το τελευταίο κατάλοιπο του Βυζαντίου, το [[Πριγκιπάτο της Θεοδωρούς]] στη Νότια [[Κριμαία]] επιβίωσε μέχρι το 1475, όταν κατελήφθη από τους Οθωμανούς.
| |||