Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1871: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ σήμανση για έλλειψη πηγών
η παλαιότερη έκδοση έπασχε από έλλειψη πηγών, δεν κατάλαβα γιατί την επανέφερες
Γραμμή 1:
{{πηγές|22|02|2020}}
{{Κουτί πληροφοριών κυβέρνησης
| κυβέρνηση_όνομα = 7η Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη
Γραμμή 26 ⟶ 25 :
| διάδοχη = [[Κυβέρνηση Επαμεινώνδα Δεληγεώργη 1872]]
}}
Η '''Κυβέρνηση Δημητρίου Βούλγαρη 1871''' (ή '''Υπουργείον Βούλγαρη''') - ([[Δεκέμβριος]] [[1871]] - [[Ιούλιος]] [[1872]]) σχηματίστηκε μετά την παραίτηση της [[Κυβέρνηση Θρασύβουλου Ζαΐμη 1871|κυβέρνησης Ζαΐμη]] των προηγούμενων μηνών. <br />
Μετά την παραίτηση του «Υπουργείου Ζαΐμη», ο βασιλιάς κάλεσε τους αρχηγούς των τριών3 μεγαλύτερων παρατάξεων και τους ζήτησε να συνεργαστούν σε μια απο κοινού κυβέρνηση. Ο Δεληγεώργης αρνήθηκε και αποσύρθηκε και έτσι σχημάτισε κυβέρνηση ο Δημήτριος Βούλγαρης με την υποστήριξη του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, ( στην παράταξη του οποίου παραχωρήθηκαν δύο υπουργεία, το «Οικονομικών» και το «Ναυτικών»). Ταυτόχρονα αποφασίστηκε η διεξαγωγή νέων εκλογών και στις [[27 Δεκεμβρίου]], ο βασιλιάς Γεώργιος με διάταγμά του διέλυσε την Βουλή και προκήρυξε εκλογές που θα άρχιζαν στις 26 Φεβρουαρίου 1872 και θα τελείωναν στις 29. <br />
ΣτιςΜετά τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν η κυβέρνηση Βούλγαρη χρησιμοποιώντας βία και νοθεία κατόρθωσε να συγκεντρώσεικατέλαβε τις 90 από τις 190 βουλευτικές έδρες διατηρώντας παράλληλα την συνεργασία με το κόμμα του Κουμουνδούρου. Πρόεδρος της Βουλής εξελέγηκαι ο υποψήφιος πρόεδρος του κυβερνητικού κόμματος [[Σπυρίδων Σπυρομήλιος]], εκλέχτηκε με συντριπτική πλειοψηφία (156 ψήφοι υπέρ, σε σύνολο 159).<ref>Ηλίας Κυριακόπουλος: «Ο Κοινοβουλευτισμός εν Ελλάδι, ως πολιτικός και νομικός κανών», 1929, εκδ. «Προμηθεύς», σελ.152»</ref> Κατά τη διάρκεια της θητείας της η κυβέρνηση ανέλαβε να διαπραγματευθεί τον διακανονισμό των δανείων της περιόδου 1824 - 1825, την ανανέωση του εκδοτικού προνομίου της Ιονικής Τράπεζας και τις διαπραγματεύσεις για τα μεταλλεία Λαυρίου.
 
Η επέμβαση των Ανακτόρων στο [[Λαυρεωτικό ζήτημα|ζήτημα του Λαυρίου]], οδήγησε τον Βούλγαρη σε αντιπαράθεση με τον βασιλιά και τον ώθησε να υποβάλλει την παραίτησή του αν και εξακολουθούσε να απολαμβάνει της εμπιστοσύνης της Βουλής. Ο ίδιος ο Βούλγαρης αναφέρει χαρακτηριστικά κατά την ομιλία του στο Κοινοβούλιο : ''«...πάντες γιγνώσκετε, ότι το υπουργείον είχε την τιμήν ν'απολαμβάνη πλήρη την εμπιστοσύνην και την συνδρομήν του κοινοβουλίου. Η παραίτησίς του προήλθεν εξ άλλης αιτίας. Το Υπουργείον μεταξύ των έργων του είχε και το ζήτημα του Λαυρίου. Εις αυτό η Κυβέρνησις ησχολείτο, προσπαθούσα να λύση και απαλλάξη τον τόπον της υποθέσεωςσπουδαίας και σκανδαλώδους, ειργάζετο επί του ζητήματος τούτου και ητοιμάζετο να φέρη εις την Βουλήν μίαν πρότασιν, όπως απαλλαχθή ο τόπος των απαιτήσεων του κυρίου Σερπιέρη...Καταγινομένου του Υπουργείου εις τούτο και εις άλλα ακόμη έργα εξωτερικής σπουδαιότητος, η Α.Μ. ο βασιλεύς εφρόνει, ότι έπρεπε το Υπουργείον να επισπεύση την εισαγωγήν του ζητήματος τούτου...Επιμένοντος δε του βασιλέως εις την άμεσον διεξαγωγήν του ζητήματος... επήλθε διαφωνία του Υπουργείου προς Αυτόν, διότι δεν ηδυνάμεθα να ενδώσωμεν και ενομίσαμεν, ότι έπρεπε να επιμείνωμεν, καθόσον η ευθύνη ημάς και μόνον εβάρυνεν...»''<ref>Πρακτικά της Βουλής, περίοδος Δ', σύνοδος Α', σελ. 468 - 469 https://www.hellenicparliament.gr/Vouli-ton-Ellinon/I-Bibliothiki/Koinovouleftiki-Syllogi/Praktika-Synedriaseon/Praktika-Voulis-1862-1910/</ref>
Στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν η κυβέρνηση Βούλγαρη χρησιμοποιώντας βία και νοθεία κατόρθωσε να συγκεντρώσει τις 90 από τις 190 βουλευτικές έδρες διατηρώντας παράλληλα την συνεργασία με το κόμμα του Κουμουνδούρου. Πρόεδρος της Βουλής εξελέγη ο υποψήφιος πρόεδρος του κυβερνητικού κόμματος [[Σπυρίδων Σπυρομήλιος]], εκλέχτηκε με συντριπτική πλειοψηφία (156 ψήφοι υπέρ, σε σύνολο 159).<ref>Ηλίας Κυριακόπουλος: «Ο Κοινοβουλευτισμός εν Ελλάδι, ως πολιτικός και νομικός κανών», 1929, εκδ. «Προμηθεύς», σελ.152»</ref> Κατά τη διάρκεια της θητείας της η κυβέρνηση ανέλαβε να διαπραγματευθεί τον διακανονισμό των δανείων της περιόδου 1824 - 1825, την ανανέωση του εκδοτικού προνομίου της Ιονικής Τράπεζας και τις διαπραγματεύσεις για τα μεταλλεία Λαυρίου.
 
Σε όλες τις διαπραγματεύσεις φαίνεται να υπήρξε αξιόλογη πρόοδος. Σχετικά, όμως, με την εξαγορά των μεταλλείων Λαυρίου φαίνεται να υπήρξε διάσταση μεταξύ των απόψεων του βασιλιά Γεωργίου Α΄ και της κυβέρνησης, η οποία επιδίωκε να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις και μετά το καλοκαίρι παρά την αντίθετη άποψη του βασιλιά. Το βράδυ της 5ης Ιουλίου ο Γεώργιος Α΄ κάλεσε τον Βούλγαρη στα ανάκτορα ζητώντας του να προχωρήσει σε οποιαδήποτε λύση για το Λαυρεωτικό υποβάλλοντας άμεσα κάποια πρόταση στο κοινοβούλιο. Ο Βούλγαρης αρνήθηκε και την επόμενη ημέρα η κυβέρνηση, ύστερα από την βασιλική παρέμβαση, οδηγήθηκε σε παραίτηση.
 
Ο Δερτιλής υποστηρίζει ότι οι πραγματικοί λόγοι αποπομπής της κυβέρνησης Βούλγαρη πρέπει να αναζητηθούν στην γενικότερη στρατηγική των ανακτόρων για την απόκτηση της πρωτοκαθεδρίας έναντι του κοινοβουλίου, στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κυβέρνησης σχετικά με το βουλγαρικό ζήτημα καθώς και στη σύμπλευση του Βασιλιά με τα συμφέροντα του ομογενειακού κεφαλαίου στο Λαυρεωτικό ζήτημα.
 
==Σύνθεση υπουργικού συμβουλίου==
<ref>ΦΕΚ Α56 /1871, Α30 / 1872</ref>