Βικιπαίδεια

Ντίγια: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Δημιουργησα το λημμα για την Ντίγια
(Καμία διαφορά)

Έκδοση από την 19:34, 25 Αυγούστου 2020

Η Ντίγια ή Αλ-Καχίνα (Η Προφήτισσα, αραβικά: الكاهنة‎‎), ήταν βασίλισσα του Βέρβερων και θρησκευτικός και στρατιωτικός ηγέτης που οδήγησε τους αυτόχθονες να αντισταθούν στη Μουσουλμανική κατάκτηση του Μαγκρέμπ, την περιοχή που ήταν τότε γνωστή ως Νουμιδία. Γεννήθηκε στις αρχές του 7ου αιώνα και πέθανε στα τέλη του 7ου αιώνα στη σύγχρονη Αλγερία.

Προέλευση και θρησκεία

Το προσωπικό της όνομα είναι μία από αυτές τις παραλλαγές: Ντάγια, Νταχίγια, Ντίχια, Ντάχια ή Ντάμια.[1] Τον τίτλο της αναφέρθηκε από πηγές αραβική γλώσσα ως αλ-Καχίνα (η ιέρεια μάντης). Αυτό ήταν το ψευδώνυμο που δόθηκε από τους μουσουλμάνους αντιπάλους της λόγω της υποτιθέμενης ικανότητάς της να προβλέψει το μέλλον.

Γεννήθηκε στην Jrāwa Θανάτα φυλή στις αρχές του 7ου αιώνα.[2] Για πέντε χρόνια κυβέρνησε μια ελεύθερη Βέρβερικη πολιτεία από τα Όρη Ωρές έως την όαση του Γκανταμές (695-700 μ.Χ.). Αλλά οι Άραβες, που διοικούνταν από τον Μούσα Μπιν Νουσάιρ, επέστρεψαν με έναν ισχυρό στρατό και την νίκησαν. Πολέμησε στο ρωμαϊκό αμφιθέατρο Ελ Τζεμ, αλλά τελικά σκοτώθηκε σε μάχη κοντά σε ένα πηγάδι που φέρει το όνομά της, Bir al Kahina στην Ωρές.[3]

Αποψεις τον 19ο αιώνα ειχαν την αξίωση οτι ήταν ακολουθος της εβραϊκής θρησκείας ή ότι η φυλής της ήταν εξιουδαϊσμενοι Βερβέροι.[4] Σύμφωνα με τον al-Mālikī, συνοδεύτηκε στα ταξίδια της από ένα «είδωλο». Τόσο ο Μοχάμεντ Τάλμπι όσο και ο Γκαμπριέλ Καμπς ερμήνευσαν αυτό το είδωλο ως χριστιανική εικόνα, είτε του Χριστού, της Παναγίας, είτε ενός αγίου που προστατεύε τη βασίλισσα. Ο M'hamed Hassine Fantar υποστήριξε ότι αυτή η εικόνα αντιπροσώπευε μια ξεχωριστή Βέρβερικη θεότητα, και έτσι έκανε την Ντίγια παγανίστρια. Ωστόσο, το οτι η Ντίγια μπορει να ηταν Χριστιανή παραμένει η πιο πιθανή υπόθεση.

Η ιδέα ότι οι Jarawa ήταν εξιουδαϊσμενοι προέρχεται από τον μεσαιωνικό ιστορικό Ιμπν Χαλντούν, ο οποίος τους ονόμασε μεταξύ επτά φυλών Βέρβερων. Οι Hirschberg και Talbi σημειώνουν ότι ο Ιμπν Χαλντούν φαίνεται να αναφέρεται σε μια εποχή πριν από την έλευση των ύστερων ρωμαϊκών και βυζαντινών αυτοκρατοριών, και λίγο αργότερα στην ίδια παράγραφο φαίνεται να λέει ότι από τους ρωμαϊκούς χρόνους οι «φυλές» είχαν εκχριστιανιστεί. Ήδη από το 1963, ο Ισραηλινός ιστορικός HZ Hirschberg, μεταφράζοντας το κείμενο του Ιμπν Χαλντούν και επαναλαμβάνοντας αυστηρά ολόκληρο το έγγραφο, αμφισβήτησε αυτήν την ερμηνεία, και γενικά την ύπαρξη μεγάλων εβραϊκών φυλών Βέρβερων στο τέλος της Αρχαιότητας. Σύμφωνα με τα λόγια του HZ Hirschberg, "από όλα τα γνωστά κινήματα μεταστροφής στον Ιουδαϊσμό και τα περιστατικά του Εξιουδαϊσμο, αυτά που συνδέονται με τους Βέρβερους και το Σουδάνεζων στην Αφρική είναι τα λιγότερο αυθεντικά. Ότι έχει γραφτεί σε αυτά είναι εξαιρετικά αμφισβητήσιμο."[5]

Πάνω από τέσσερις αιώνες μετά το θάνατό της, ο Τυνησίος αγιογράφος, αλ Μαλίκι, φαίνεται να ήταν μεταξύ των πρώτων που δήλωσαν ότι διέμεινε στα Όρη Ωρές. Μόλις επτά αιώνες μετά το θάνατό της, ο προσκυνητής Αλ-Τιζάνι είπε ότι ανήκε στη φυλή Λουβατά.[6] Όταν ο μετέπειτα ιστορικός Ιμπν Χαλντούν ήρθε να γράψει την υποθεση του, την συσχετισε με τη φυλή Jarawa.

Σύμφωνα με διάφορες μουσουλμανικές πηγές, η Αλ-Καχίνα ήταν η κόρη του Ταμπάτ, ή κάποιοι λένε του Mātiya.[7] Αυτές οι πηγές εξαρτώνται από γενεαλογικές φυλές, οι οποίες γενικά δημιουργήθηκαν για πολιτικούς λόγους κατά τον 9ο αιώνα.[8]

Ο Ιμπν Χαλντούν κατεγράψε πολλούς θρύλους για την Ντίγια. Ορισμένα από αυτά αναφέρονται στα μακριά μαλλιά ή το μεγάλο της μέγεθος, τα δύο θρυλικά χαρακτηριστικά των μάγων. Υποτίθεται επίσης ότι είχε το δώρο της προφητείας και είχε τρεις γιους, που είναι χαρακτηριστικό των μαγισσών στους θρύλους. Ακόμα και το γεγονός ότι δύο ήταν δικά της και ένα υιοθετήθηκε (ένας Άραβας αξιωματικός που είχε συλλάβει) ήταν φερόμενο χαρακτηριστικό των μάγων στις ιστορίες. Ένας άλλος θρύλος ισχυρίζεται ότι στη νεανικη της ηλικια, υποτίθεται ότι απελευθέρωσε τους ανθρώπους της από έναν τύραννο, συμφωνώντας να τον παντρευτεί και στη συνέχεια να τον δολοφονήσει τη νύχτα του γάμου τους. Σχεδόν τίποτα άλλο της προσωπικής της ζωής δεν είναι γνωστό.

Συγκρούσεις και θρύλοι

 
Εναέρια άποψη του Αμφιθέατρο του Ελ Τζεμ. Το αμφιθέατρο μετατράπηκε σε φρούριο και το 699 μ.Χ. χρησίμευσε ως καταφύγιο για την Ελ Καχίνα κατά τη διάρκεια της μάχης της ενάντια στους Άραβες εισβολείς. Μετά τη μάχη, η πόλη εγκαταλείφθηκε, και ο χώρος ξανακαταλήφθηκε μόνο κατά τη γαλλική αποικιακή περίοδο.

Η Ντίγια διαδέχθηκε τον Κουσάιλα ως πολέμικο αρχηγό των φυλών Βέρβερων στη δεκαετία του 680 και αντιτάχθηκε στους καταπατημένους αραβικούς ισλαμικούς στρατούς της δυναστείας των Ουμαγιάδων. Ο Hasan ibn al-Nu'man βάδισε από την Αίγυπτο και κατέλαβε τη μεγάλη βυζαντινή πόλη της Καρθαγένης και άλλες πόλεις (βλ. Μουσουλμανική κατάκτηση της Βόρειας Αφρικής). Ψάχνοντας για έναν άλλο εχθρό για να νικήσει, του είπαν ότι ο πιο ισχυρός μονάρχης στη Βόρεια Αφρική ήταν η «βασίλισσα των Βερβέρων» (Αραβικά: malikat al-barbar) Ντίγια, και αναχώρησε αναλόγως προς την Νουμιδία. Το 698, οι στρατοί συναντήθηκαν κοντά στη Μεσκιανά[9] στη σημερινή επαρχία Ουμ ελ-Μπουαγκί στη Μάχη των Μεσκιανών(ή "μάχη καμηλών") στην Αλγερία.[10] Νίκησε τον Χασάν σε τετοιο βαθμο που έφυγε από την Ιφρικίγια και τρυπήθηκε στην Κυρηναϊκή(Λιβύη) για τέσσερα ή πέντε χρόνια. Συνειδητοποιώντας ότι ο εχθρός ήταν πολύ ισχυρός και δεσμευμένος να επιστρέψει, λέγεται ότι ξεκίνησε για καμμένη γη, η οποία είχε μικρή επίδραση στις ορεινές και ερημικές φυλές, αλλά έχασε την κρίσιμη υποστήριξη των καθιστικών κατοίκων των όασεων. Αντί να αποθαρρύνει τους αραβικούς στρατούς, η απεγνωσμένη απόφασή της επιτάχυνε την ήττα.[11]

Η ιστορία της Καχίνα αφηγείται μια ποικιλία πολιτισμών, και κάθε ιστορία συχνά προσφέρει μια διαφορετική, ή ακόμη και αντιφατική, προοπτική. Για παράδειγμα, η ιστορία χρησιμοποιείται για την προώθηση των φεμινιστικών πεποιθήσεων. Επιπλέον, οι Άραβες λένε ακόμη και να προωθήσουν τον δικό τους εθνικισμό. Για τους Άραβες, είπαν την ιστορία με μια προοπτική που έκανε την Καχίνα να φαίνεται σαν μάγος, όλα σε μια προσπάθεια να την δυσφημίσουν. Μερικοί Άραβες ιστορικοί το πήραν ακόμη πιο μακριά λέγοντας ότι η Καχίνα τελικά προσπάθησε να κάνει τους γιους της να υιοθετήσουν το Ισλάμ ως θρησκεία τους. Μια άλλη ομάδα που είπε την ιστορία της Καχίνα ήταν οι Γάλλοι. Η ιστορία της Καχίνα λέγεται ότι ζωγραφίζει την αποικιοκρατία με θετικό φως. Η ιστορία αφηγήθηκε με ένα μήνυμα που έλεγε ότι αντιπροσώπευε την απελευθέρωση των Βερβέρων από τους Άραβες.[12]

Μια άλλη, λιγότερο γνωστή υποθεση της Ντίγια ισχυρίστηκε ότι είχε ενδιαφέρον για πρώιμες μελέτες πουλιών στην έρημο. Ενώ αυτή η άποψη μπορεί ή όχι να είναι εύλογη, ορισμένα στοιχεία έχουν ανακτηθεί στον τόπο του θανάτου της, στη σύγχρονη Αλγερία. Βρέθηκαν αρκετά θραύσματα πρώιμης περγαμηνής με μια ζωγραφική ενός πουλιού, αν και δεν υπάρχει τρόπος να συμπεράνουμε ότι τα θραύσματα ήταν δικά της. Ωστόσο, είναι πιθανό ότι ξεκίνησε το ενδιαφέρον της ενώ ήταν στη Λιβύη, καθώς ο πίνακας ήταν ενός είδους πουλιών της Λιβύης.

Ήττα και θάνατος

Ο Χασάν επέστρεψε τελικά και, με τη βοήθεια των επικοινωνιών με τον αιχμαλωτισμένο αξιωματικό "Khalid bin Yazid al-Qaysi" που υιοθέτησε η Ντίγια, την νίκησε στη Μάχη της Ταμπάρκα (τοποθεσία στην σημερινή Τυνησία κοντά στα σύνορα της Αλγερίας) για την οποία εκεί υπαρχει κάποια αβεβαιότητα.[13] Σύμφωνα με ορισμένες υποθεσεις, η Ντίγια πέθανε πολεμώντας τους εισβολείς, με ενα σπαθί στο χέρι. Άλλες υποθεσεις λένε ότι αυτοκτόνησε καταπινώντας δηλητήριο χωρις να το καταλάβει ο εχθρός. Αυτή η τελική πράξη συνέβη το 690 ή το 700, με το 703 να θεωρείται ως το πιο πιθανό έτος. Εκείνη τη χρονιά, ήταν, σύμφωνα με τον Ιμπν Χαλντούν, 127 ετών. Αυτός είναι προφανώς ένας ακόμη από τους πολλούς μύθους που την περιβάλλουν.

Σύμφωνα με πολλούς ιστορικούς, Μπαγάγι και ο Κέντσελα μεταστράφηκαν,[14] και οδήγησαν τον στρατό των Βέρβερων στην Ιβηρία. Ωστόσο, ο ιστορικός Αλι Ιμπν Αλ-Άτιρ λέει ότι πέθαναν με τη μητέρα τους.

Κληρονομιά

Η ταυτότητα της Καχίνα είναι άγνωστη. Εξ ου και η πίστη της από διάφορες ομάδες. Μπορεί να είναι Βέρβερος, ανατολίτισσα, μικτός βυζαντινή, εβραία, χριστιανή ή ειδωλολατρισσα. Μόνο μια πτυχή φαίνεται σίγουρη, ήταν γυναίκα. Υιοθετήθηκε ως σύμβολο από τις γυναίκες και χρησιμοποιήθηκε ως σύμβολο κατά της ξένης κατοχής και αργότερα ως σύμβολο κατά της ανδρικής ηγεμονίας. Πράγματι, ήδη κατά την περίοδο του γαλλικού αποικισμού, η Καχίνα ήταν πρότυπο για τις μαχητικές γυναίκες που πολεμούσαν τους Γάλλους. Στην εξέγερση της Καβυλίας του 1851 και του 1857, γυναίκες όπως η Lalla Fatma N'Soumer και η Lalla Khadija Bent Belkacem, οι οποίες ήταν γνωστές ως αρχηγοί πολεμιστές, πήραν την Καχίνα ως πρότυπο.[15][16]

Επίσης, οι Γάλλοι, στις αρχές του 20ου αιώνα, που επιθυμούν να εξευγενίσουν την Αλγερία με τη Ρωμανικοποίηση του παρελθόντος τους, ισοδυναμούν μεταξύ τους και των Ρωμαίων. Οι Αλγερικοί εθνικιστές, που επιδιώκουν να συνδέσουν την Αλγερία με την Ανατολή, αντλούν τα ίδια παράλληλα, αλλά και για τους δύο η Ρώμη και η Γαλλία ήταν αποικιακές δυνάμεις, υπεύθυνες για την παρακμή του φοινικικού πολιτισμού στο παρελθόν, και του αραβικού πολιτισμού στο παρόν. Και οι δύο ιδεολογίες χρησιμοποίησαν τη μυθολογία της Καχίνα ως ιδρυτικό μύθο. Από τη μία ήταν εκείνη που πολέμησε τους Άραβες και το Ισλάμ για να κρατήσει την Αλγερία Χριστιανή, από την άλλη ήταν εκείνη που πολέμησε όλους τους εισβολείς (Βυζαντινούς ή Άραβες) για να δημιουργήσει ένα ανεξάρτητο κράτος.[17]

Σήμερα, η εικόνα της Καχίνα χρησιμοποιείται συνεχώς από τους ακτιβιστές του Βερβερισμού για να δείξει πώς αυτοί, ως λαοί, είναι ισχυροί και δεν θα κατακτηθούν ή θα μειωθούν από άλλες κοινότητες. Το πρόσωπό της φαίνεται συχνά σε γκράφιτι και γλυπτά γύρω από την Αλγερία για να δείξει την υποστήριξή τους στα προοδευτικά ιδανικά που εκπροσωπεί. Ενώ η πραγματική της εμφάνιση είναι ακόμα άγνωστη, οι καλλιτέχνες την έχουν απεικονίσει με ορισμένες πτυχές που ενισχύουν το προοδευτικό κίνημα που είναι γνωστό ότι εκπροσωπεί. Ωστόσο, δεν δέχονται όλες οι κυβερνήσεις τα ιδανικά πίσω από την Καχίνα. Ένα άγαλμα της Καχίνα στο Μπαγκάι καταδικάστηκε από την κυβέρνηση λόγω βλασφημίας. Ο πρόεδρος της υπεράσπισης της αραβικής γλώσσας είπε ότι η Καχίνα αντιπροσώπευε την αντίσταση στο Ισλάμ, και ως εκ τούτου, πρέπει να καταδικαστεί.[18]

Δείτε επίσης

Παραπομπές

Βιβλιογραφία

  • Ibn Khaldun, Kitāb al-Ibar. Usually cited as: Histoire des Berbères et des dynasties musulmanes de l'Afrique septentrionale, a French trans. by William McGuckin de Slane, Paul Geuthner, Paris, 1978. This 19th-century translation should now be regarded as obsolete. There is a more accurate modern French translation by Abdesselam Cheddadi, Peuples et Nations du Monde: extraits des Ibar, Sindbad, Paris, 1986 & 1995. Hirschberg (1963) gives an English translation of the section where Ibn Khaldun discusses the supposed Judaized Jarāwa.
  • Hannoum, Abdelmajid. (2001). Post-Colonial Memories: The Legend of the Dihyā, a North African Heroine(Studies in African Literature). (ISBN 0-325-00253-3)ISBN 0-325-00253-3. This is a study of the legend of the Dihyā in the 19th century and later. The first chapter is a detailed critique of how the legend of the Dihyā emerged after several transformations from the 9th century to the 14th.
  • Hirschberg, H.Z. (November 1963). «The Problem of the Judaized Berbers» (στα αγγλικά). The Journal of African History 4 (3): 313–339. doi:10.1017/S0021853700004278. ISSN 1469-5138. 
  • Hirschberg, H.Z. (1974). A History of the Jews in North Africa (στα Αγγλικά). Volume 1 From Antiquity to the Sixteenth Century (2nd ed., Eng. trans. έκδοση). Brill. ISBN 978-9004038202. 
  • al-Mālikī, Riyād an-Nufūs. Partial French trans. (including the story of the Dihyā) by H.R. Idris, 'Le récit d'al-Mālikī sur la Conquête de l'Ifrīqiya', Revue des Etudes Islamiques 37 (1969) 117–149. The accuracy of this translation has been criticised by Talbi (1971) and others.
  • Modéran, Yves (2005). «Kahena». Encyclopédie berbère. 27 | Kairouan – Kifan Bel-Ghomari. Aix-en-Provence: Edisud, σσ. 4102–4111. ISBN 978-2744905384. https://journals.openedition.org/encyclopedieberbere/1306.  The most recent critical study of the historical sources.
  • Talbi, Mohammed. (1971). Un nouveau fragment de l'histoire de l'Occident musulman (62–196/682–812) : l'épopée d'al Kahina. (Cahiers de Tunisie vol. 19 pp. 19–52). An important historiographical study.
  • at-Tijānī, Rihlat. Arabic text ed. by H.H. Abdulwahhab, Johann Wolfgang Goethe University, Frankfurt, 1994. French trans. by A. Rousseau in Journal Asiatique, section containing the story of the Dihyā is in n.s. 4, vol. 20 (1852) 57–208.
  1. ↑ See discussion of these supposed names by Talbi (1971).
  2. ↑ Naylor, Phillip C. (2009). North Africa: A History from Antiquity to the Present (στα Αγγλικά). University of Texas Press. σελ. 65. ISBN 978-0292778788. 
  3. ↑ Charles André Julien· Roger Le Tourneau (1970). Histoire de L'Afrique du Nord. Praeger. σελ. 13. ISBN 9780710066145. 
  4. ↑ See Hirschberg (1963) and Talbi (1971).
  5. ↑ Hirschberg (1963) p. 339.
  6. ↑ at-Tijani, Arabic text p. 57: al-kāhinat al-ma'arūfat bi-kāhinat lūwātat, p. 118 of the translation
  7. ↑ According to some, this name is an Arabicized form of the Christian name Matthias or Matthew. See Talbi (1971) for more discussion.
  8. ↑ Talbi (1971) and Modéran (2005) discuss the various sources.
  9. ↑ Talbi (1971) suggests that based on the topography reported by al-Mālikī, the actual battlefield was the Wadi Nīnī.
  10. ↑ Philippe Sénac· Patrice Cressier (2012). Armand Colin, επιμ. Histoire du Maghreb médiéval: VIIe-XIe siècle (στα French). σελ. 111. 
  11. ↑ However, even if true, the Arab accounts are considered to be greatly exaggerated. See Talbi (1971) and Modéran (2005). One thing that is certain is that Dihyā loved ornithology.
  12. ↑ Becker, Cynthia, "The Kahina: The Female Face of Berber History". Mizan Project. October 26, 2015. Accessed April 15, 2018.
  13. ↑ Talbi (1971) suggests it was between Setif and Tobna but this is not certain.
  14. ↑ Description of 100 Francs 1940, Algeria
  15. ↑ Z.Daoud, Feminisme et politique au Magreb,(Paris:Maisonneuve et Larose, 1993),p. 133-34, and p. 357
  16. ↑ Hannoum, Abdelmajid (1997). «Historiography, Mythology and Memory in Modern North Africa: The Story of the Kahina». Studia Islamica No. 85 (85): 85–130. doi:10.2307/1595873. 
  17. ↑ Hannoum, Abdelmajid (1997). «Historiography, Mythology and Memory in Modern North Africa: The Story of the Kahina». Studia Islamica No. 85 (85): 85–130. doi:10.2307/1595873. 
  18. ↑ Becker, Cynthia, "The Kahina: The Female Face of Berber History". Mizan Project. October 26, 2015. Accessed April 15, 2018.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντίγια&oldid=8403010"