Βικιπαίδεια

Ντρόγκο ο μαγιορδόμος

Ο Ντρόγκο (γεν. περί το 730), Φράγκος ευγενής από τους Πεπινίδες ήταν μεγαλύτερος γιος του Καρλομάν που διετέλεσε Μαγιορδόμος στην Αυστρασία την εποχή που ήταν βασιλιάς ο Μεροβίγγειος Χιλδέριχος Γ΄. Διαδέχθηκε τον πατέρα του στα αξιώματα του αλλά σύντομα τον εκδίωξε ο θείος του Πεπίνος ο Βραχύς που ήταν Μαγιορδόμος στην Νευστρία, ο Ντρόγκο αντιστάθηκε αλλά ο Πεπίνος τον αιχμαλώτισε και τον ανάγκασε να γίνει μοναχός (753). Ο Καρλομάν έδωσε στον γιο του το όνομα Ντρόγκο από τον θείο του Ντρόγκο της Καμπανίας που ήταν γιος του Πεπίνου του Χέρσταλ από τον πρώτο του γάμο.[3] Το όνομα της μητέρας του δεν είναι γνωστό.[4]

Ντρόγκο ο μαγιορδόμος
Γενικές πληροφορίες
Θάνατος753[1]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός[1]
Οικογένεια
ΓονείςΚαρλομάνος[1]
ΟικογένειαΑρνουλφίδες[1]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΜαγιορδόμος (747–753, Αυστρασία)[2]
δεδομένα

Μαγιορδόμος της Αυστρασίας Επεξεργασία

Τον Αύγουστο του 747 καταγράφεται σε ένα έγγραφο ότι είχε φτάσει μόλις στην ενηλικίωση, έγινε διάδοχος τόσο του πατέρα του όσο και του θείου του.[5][6] Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου στην διάρκεια ενός προσκυνήματος στην Ρώμη ο Καρλομάν παραιτήθηκε από τα αξιώματα του και αποσύρθηκε στο "μοναστήρι του Μόντε Καζινό".[7] Ο Ντρόγκο διαδέχθηκε τον πατέρα του στην Μαγιορδομία της Αυστρασίας, στην Αλαμμανία και την Θουριγγία.[8][9][10][11] Το γεγονός αγνοείται από τους ιστορικούς, ο Έινχαρντ και τα "Χρονικά του Μετς" δεν αναφέρουν τίποτα για τον Ντρόγκο. Ο στόχος ήταν να παραπλανήσουν τους αναγνώστες με στόχο ο Πεπίνος ο Βραχύς να φαίνεται το ισχυρότερο μέλος της οικογένειας και γενάρχης των Καρολιδών.[12] Την εποχή που έφυγε ο Καρλομάν για προσκύνημα στην Ρώμη η θέση του Ντρόγκο πρέπει να έγινε ισχυρότερη.[13] Τα "Χρονικά του Φρεντεγκάρ" γράφουν παραπλανητικά ότι ο Καρλομάν εμπιστεύτηκε την κηδεμονία του Ντρόγκο και την κυβέρνηση της Αυστρασίας στον Πεπίνο.[14] [15]

Η απόδειξη ότι ο Ντρόγκο διαδέχθηκε τον πατέρα του στα αξιώματα του φαίνεται σε ανώνυμη επιστολή που διατηρήθηκε στην Συλλογή του Αγίου Βονιφάτιου.[16] Ο συγγραφέας της αποστολής ρωτάει κάποιον "αν ο Βονιφάτιος θα πάει στην Σύνοδο του δούκα των δυτικών επαρχιών Πεπίνο ή αν θα πάει στον γιο του Καρλομάν Ντρόγκο".[17][18] Η απάντηση στην επιστολή δεν είναι γνωστή αλλά είναι βέβαιο ότι ο Άγιος Βονιφάτιος υποστήριξε τον Πεπίνο τον Βραχύ. Ο ιστορικός Ρότζερ Κόλλινς (γεν. το 1949) σημειώνει "στην επιλογή που έγινε το 747 ανάμεσα στον Πεπίνο και τον ανεψιό του ο Βονιφάτιος υποστήριξε τον κυβερνήτη των δυτικών επαρχιών επειδή ο ανεψιός του ήταν ανήλικος και άπειρος".[19] Δεν υπάρχουν πληροφορίες σχετικά με τον χρόνο που διετέλεσε ο Ντρόγκο Μαγιορδόμος της Αυστρασίας.[20][21] H γέννηση γιου του Πεπίνου Καρόλου άλλαξε ριζικά τις σχέσεις ανάμεσα στον Ντρόγκο και τον θείο του. Όταν γεννήθηκε ο Κάρολος ο Πεπίνος ο Βραχύς ελευθέρωσε αμέσως τον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του Γκρίφο που φυλακίστηκε για εξέγερση στον Καρλομάν, ο στόχος ήταν να διαταράξει την διακυβέρνηση του Ντρόγκο.[22]

Σύγκρουση με τον θείο του Επεξεργασία

Η θέση του Πεπίνου ισχυροποιήθηκε έντονα όταν κέρδισε την παπική άδεια να γίνει βασιλιάς, ο τελευταίος βασιλιάς των Μεροβίγγειων Χιλδέριχος Γ΄ εκθρονίστηκε και τον διαδέχθηκε σαν Βασιλιάς των Φράγκων ο Πεπίνος ο Βραχύς.[23] Ο Ντρόγκο συνέχισε να αντιστέκεται στον θείο του μέχρι το 753, εκείνη την χρονιά ο Πάπας Στέφανος Β΄ έστειλε επιστολή στους Φράγκους ευγενείς και τους ζήτησε να υποστηρίξουν τον Πεπίνο.[24] Ο Ντρόγκο ήρθε στην Φραγκία να υποστηρίξει τα δικαιώματα του, τον ακολούθησε και ο πατέρας του να τον υποστηρίξει αν και ο στόχος δεν είναι σαφής. Ο ιστορικός Ματθίας Μπέτσερ γράφει ότι ήθελε να υποστηρίξει τον γιο του, ο Πεπίνος τον φυλάκισε, στην συνέχεια αρρώστησε και πέθανε στην φυλακή (754).[25] Ο Ντρόγκο συνελήφθη μαζί με τον μικρότερο ανώνυμο αδελφό του (753), κουρεύτηκαν και κλείστηκαν σε μοναστήρι.[26] Η σύλληψη του Ντρόγκο ήταν εμφανέστατη σε τρία σημαντικά χρονικά των Φράγκων.[27] Ο πάπας Στέφανος Β΄ ανακήρυξε τον Πεπίνο τον Βραχύ την σύζυγο του Μπερτράντα του Λον και τους γιους τους Καρλομάγνο και Καρλομάνος Α΄ σαν τους μοναδικούς κληρονόμους στον θρόνο των Φράγκων, απαραίτητη προϋπόθεση σε αυτό ήταν ο αποκλεισμός των γιων του Καρλομάν.[28] Ο Ντρόγκο πολύ πιθανό αργότερα έκλεισε ειρήνη με τον θείο του, το όνομα κάποιου οπαδού του Πεπίνου με το όνομα "Ντρόγκο" καταγράφεται αργότερα σε έγγραφο (753) και αργότερα το όνομα ενός κόμη (762).[29] Ο Κόλλινς τονίζει "οι μετέπειτα ιστορικοί των Καρολιδών προσπάθησαν να κρύψουν όλες τις πληροφορίες σχετικά με τον Ντρόγκο".[30] Οι σύγχρονοι ιστορικοί στηρίχτηκαν σε έναν μεγάλο αριθμό από ανακρίβειες.[31]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Κριστιάν Σετιπανί: «La Préhistoire des Capétiens» (Γαλλικά) Βιλνέβ-ντ'Ασκ. 1993. σελ. 180-181. ISBN-13 978-2-9501509-3-6. ISBN-10 2-9501509-3-4.
  2. ↑ Charles Cawley: «Medieval Lands». (Αγγλικά) Charles Cawley, "Medieval Lands", 2006-2020. Ανακτήθηκε στις 6  Μαρτίου 2016.
  3. ↑ Bouchard 2013, σσ. 3–9
  4. ↑ Fouracre 2013, σσ. 159–160
  5. ↑ Fouracre 2013, σσ. 171–72
  6. ↑ Bouchard 2013, σ. 6
  7. ↑ Fouracre 2013, σσ. 171–72
  8. ↑ Fouracre 2013, σσ. 171–72
  9. ↑ Enright 1985, σ. 112
  10. ↑ Fouracre 2005, σσ. 16–17
  11. ↑ Collins 2004, σ. 86
  12. ↑ Bouchard 2013, σσ. 3–9
  13. ↑ Fouracre 2005, σσ. 16–17
  14. ↑ Bouchard 2013, σσ. 3–9
  15. ↑ Collins 2004, σ. 86
  16. ↑ Fouracre 2013, σσ. 171–72
  17. ↑ Collins 2004, σ. 89
  18. ↑ Emerton 1940, σ. 142
  19. ↑ Collins 2004, σ. 89
  20. ↑ Collins 1998, σ. 32
  21. ↑ Enright 1985, σ. 112
  22. ↑ Fouracre 2013, σσ. 171–72
  23. ↑ Fouracre 2005, σσ. 16–17
  24. ↑ Collins 1998, σ. 32
  25. ↑ Fouracre 2013, σσ. 171–72
  26. ↑ Fouracre 2005, σσ. 16–17
  27. ↑ Enright 1985, σ. 112
  28. ↑ Fouracre 2013, σσ. 171–72
  29. ↑ Bouchard 2013, σσ. 3–9
  30. ↑ Collins 1998, σ. 32
  31. ↑ Fouracre 2013, σσ. 171–72

Πηγές Επεξεργασία

  • Becher, Matthias (1989). "Drogo und die Königserhebung Pippins". Frühmittelalterliche Studien. 23: 131–53.
  • Bouchard, Constance B. (2013). "Childeric III and the Emperors Drogo Magnus and Pippin the Pious". Medieval Prosopography. 28: 1–16.
  • Collins, Roger (1998). Charlemagne. Macmillan.
  • Collins, Roger (2004). "Pippin III as Mayor of the Palace: The Evidence". Der Dynastiewechsel von 751. Münster: Scriptorium. pp. 75–92.
  • Emerton, Ephraim, ed. (1940). The Letters of Saint Boniface. Columbia University Press.
  • Enright, Michael (1985). Iona, Tara, and Soissons: The Origin of the Royal Anointing Ritual. Walter de Gruyter.
  • Fouracre, Paul (2005). "The Long Shadow of the Merovingians". In Joanna Story (ed.). Charlemagne: Empire and Society. Manchester University Press.
  • Fouracre, Paul (2013). The Age of Charles Martel. Routledge.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντρόγκο_ο_μαγιορδόμος&oldid=10381252"