Βικιπαίδεια

Ραλφ Νέβιλ, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ

Ο Ραλφ Νέβιλ, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1364 - 21 Οκτωβρίου 1425), 1ος Κόμης του Γουέστμορλαντ και 4ος βαρόνος των Νέβιλ του Ρέμπι, μέλος του Οίκου των Νέβιλ ήταν γιος του Τζων Νέβιλ, 3ου βαρόνου των Νέβιλ του Ρέμπι και της Ματθίλδης Πέρσι (πέθανε πριν τις 18 Φεβρουαρίου 1379).[8]

Ραλφ Νέβιλ, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ralph de Neville (Αγγλικά)
Γέννηση1364 (περίπου)[1][2][3]
κάστρο Ρέμπι[4]
Θάνατος21  Οκτωβρίου 1425[3]
κάστρο Ρέμπι[4]
Τόπος ταφήςStaindrop[3]
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Αγγλίας
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜαργαρίτα Στάφορντ[5][6]
Ιωάννα Μπωφόρ[5][6]
ΤέκναLady Maud Neville[5]
Alice Neville[5]
Φιλίππη Νέβιλ[5]
Τζον Νέβιλ[5]
Lady Elizabeth Neville
Lady Anne de Neville
Ralph de Neville[5]
Lady Margaret Neville
Lady Anastasia Neville[5]
Αικατερίνη Νέβιλ, δούκισσα του Νόρφολκ
Ελεονώρα Νέβιλ, κόμισσα του Νορθάμπερλαντ
Ριχάρδος Νέβιλ, 5ος κόμης του Σόλσμπερι[7]
Γουλιέλμος Νέβιλ, 1ος κόμης του Κεντ[7]
Γεώργιος Νέβιλ, 1ος βαρόνος του Λάτιμερ[7]
Ροβέρτος Νέβιλ[7]
Εδουάρδος Νέβιλ, 3ος βαρόνος του Μπεργκαβεννί[7]
Άννα Στάφορντ, δούκισσα του Μπάκινγκχαμ[7][5]
Σεσίλ Νέβιλ, δούκισσα της Υόρκης[7]
Joan Neville[7]
Henry de Neville[7]
Thomas de Neville[7]
John Neville[7]
Cuthbert de Neville[7]
ΓονείςΤζων Νέβιλ, 3ος βαρόνος των Νέβιλ του Ρέμπι[5] και Maud Percy[5]
ΑδέλφιαAlice de Neville[5]
Οικογένειαοίκος του Νέβιλ
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαμέλος της Βουλής των Λόρδων του Ηνωμένου Βασιλείου
ΒραβεύσειςΤάγμα της Περικνημίδας
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Πατρική οικογένεια Επεξεργασία

Η μητέρα του ήταν κόρη του Χένρι Πέρσι, 2ου βαρόνου του Πέρσι και της Ιντόιν Κλίφορντ κόρης του Ρόμπερτ Κλίφορντ, 1ου βαρόνου του Κλίφορντ.[9] Ο Ραλφ Νέβιλ είχε έναν μικρότερο αδελφό και πέντε αδελφές :[10]

  • Τόμας Νέβιλ, 5ος βαρόνος του Φορνιβαλ, παντρεύτηκε την Ιωάννα Φορνιβαλ και η κόρη του Ματθίλδη Νέβιλ, 6η βαρόνη του Φορνιβαλ παντρεύτηκε τον Τζων Τάλμποτ, 7ο βαρόνο του Τάλμποτ.
  • Λαίδη Αλίκη Νέβιλ, παντρεύτηκε τον Γουίλιαμ Ντεινκούρ, 3ο λόρδο του Ντεινκούρ [11]
  • Λαίδη Ματθίλδη Νέβιλ, παντρεύτηκε τον Σερ Γουίλλιαμ λε Σκρόυπι[12]
  • Λαίδη Ιντουάν Νέβιλ
  • Λαίδη Ελεονώρα Νέβιλ, παντρεύτηκε τον Ραλφ ντε Λάμλεϊ, 1ο βαρόνο του Λάμλεϊ
  • Λαίδη Ελισάβετ Νέβιλ, μοναχή

Ο πατέρας του παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο πριν τις 9 Οκτωβρίου 1381 την Ελισάβετ Λάτιμερ (πέθανε στις 5 Νοεμβρίου 1395), κόρη του Γουίλιαμ Λάτιμερ, 4ου βαρόνου του Λάτιμερ με την οποία απέκτησε : [13]

  • Τζων Νέβιλ, 6ος βαρόνος του Λάτιμερ (1382 - 10 Δεκεμβρίου 1340), παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τη Ματθίλδη Κλίφορντ (πέθανε στις 26 Αυγούστου 1446) κόρη του Τόμας Κλίφορντ, 6ου βαρόνου του Κλίφορντ με την οποία χώρισε την περίοδο 1413 - 1417 χωρίς να αποκτήσει παιδιά. Η Ματθίλδη παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Ριχάρδο του Κέιμπριτζ που αποκεφαλίστηκε στις 5 Αυγούστου 1415 λόγω της συμμετοχής του στη Συνωμοσία του Σαουθάμπτον.[14]
  • Λαίδη Ελισάβετ Νέβιλ

Κόμης του Γουέστμορλαντ Επεξεργασία

Ο Ραλφ Νέβιλ υπηρέτησε στη Βρετάνη τον Θωμά του Γούντστοκ θείο του Ριχάρδου Β΄ της Αγγλίας που τον έστεψε ιππότη τον Ιούλιο του 1380 στο Σαιν Ομέρ. Ο Ραλφ και ο ξάδελφος του Χότσπερ Πέρσι προέδρευσαν στις 1 Δεκεμβρίου 1383 σε διαμάχη ανάμεσα σε έναν Άγγλο και έναν Σκωτσέζο, κατόπιν τον έστειλαν στη Σκωτία μαζί με τον πατέρα του για να πάρει τα 24.000 μάρκα από την απελευθέρωση του Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας. Διορίστηκε κυβερνήτης του Καρλάιλ στις 26 Οκτωβρίου 1385 μαζί με τον Σερ Τόμας Κλίφορντ και στις 27 Μαρτίου 1386 διορίστηκε πάλι μαζί με τον Κλίφορντ Φύλακας των Δυτικών Μαρς.[15]

Ο Τζων Νέβιλ πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 1388 και ο γιος του κληρονόμησε τους τίτλους του σε ηλικία 24 ετών ενώ κλήθηκε στο Κοινοβούλιο από τις 6 Δεκεμβρίου 1389 μέχρι τις 30 Νοεμβρίου 1396. Διορίστηκε στις 25 Οκτωβρίου 1388 να υπηρετήσει στις οχυρώσεις στα Σκωτσέζικα σύνορα ενώ στις 24 Μαΐου 1389 διορίστηκε ισόβια φύλακας των βασιλικών δασών βόρεια του Τρεντ, τη διετία 1393 - 1394 συμμετείχε σε διαπραγματεύσεις με τη Σκωτία.[16] Ο Ραλφ Νέβιλ υποστήριξε τον βασιλιά όταν συγκρούστηκε με τον θείο του Θωμά του Γούνστοκ (1397) και σαν ανταμοιβή πήρε στις 29 Σεπτεμβρίου την κομητεία του Γουέστμορλαντ. Η πίστη του στον Ριχάρδο Β΄ δοκιμάστηκε ξανά, η πρώτη του σύζυγος Μαργαρίτα Στάφορντ πέθανε στις 9 Ιουνίου 1396 και προχώρησε σε δεύτερο γάμο πριν τις 16 Σεπτεμβρίου 1396 με την Ιωάννα Μπωφόρ κόρη του Ιωάννη της Γάνδης και πρώτη ξαδέλφη του βασιλιά. Ο Ριχάρδος Β΄ έστειλε εξορία στις 16 Σεπτεμβρίου 1398 τον μεγαλύτερο γιο του Ιωάννη της Γάνδης και διεκδικητή του θρόνου Ερρίκο του Μπόλινμπροκ και έκανε κατάσχεση των εδαφών του, μετά τον θάνατο του θείου του Ιωάννη της Γάνδης στις 3 Φεβρουαρίου 1399 ο Γουέστμορλαντ υποστήριξε τον κουνιάδο του.

Σύγκρουση με τους Πέρσι Επεξεργασία

 
Τα σύμβολα του Ραλφ Νέβιλ, 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ

Ο Μπόλινμπροκ στρατοπέδευσε με μια μικρή στρατιωτική δύναμη στο Ράβενσπουρ τον Ιούλιο του 1399. Ο Γουέστμορλαντ και ο Χένρι Πέρσι, 1ος Κόμης του Νορθάμπερλαντ δέχτηκαν την παραίτηση του Ριχάρδου Β΄ και πήγαν στον Πύργο του Λονδίνου για να μεταφέρουν το σκήπτρο στον Ερρίκο του Μπόλινμπροκ που στέφτηκε στις 13 Οκτωβρίου 1399 ως Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας.[17] Ο νέος βασιλιάς για να ανταμείψει τον Ραλφ για τις υπηρεσίες του τον διόρισε στις 30 Σεπτεμβρίου 1399 ισόβια κόμη του Μαρς και του έδωσε στις 20 Οκτωβρίου την τιμή του Ρίτσμοντ χωρίς τον τίτλο του κόμη και πολλούς άλλους τίτλους.[18] Ο Γουέστμορλαντ διορίστηκε πριν τις 4 Δεκεμβρίου στο βασιλικό συμβούλιο, τον Μάρτιο του 1401 ήταν ένας από τους πρεσβευτές για τον γάμο ανάμεσα στην κόρη του Εδουάρδου Δ΄ Λευκή της Καστίλης και τον Λουδοβίκο Γ΄ του Παλατινάτου. Έγινε μέλος του Τάγματος της Περικνημίδας, η θέση είχε μείνει κενή με τον θάνατο του Εδμόνδου του Λάνγκλεϊ.[19]

Ο Τουκ αναφέρει ότι ο Γουέστμορλαντ είχε ελάχιστες εξουσίες στα Σκωτσέζικα σύνορα, οι περισσότερες ήταν στα χέρια των Πέρσι και αυτό τον έφερε γρήγορα σε σύγκρουση μαζί τους. Οι Πέρσι εξεγέρθηκαν εναντίον του βασιλιά (1403) αλλά συνετρίβησαν στις 21 Ιουλίου 1403 στη μάχη του Σρούσμπερυ, ο Χότσπερ γιος του κόμη του Νορθάμπερλαντ αρχηγού του Οίκου του Πέρσι έπεσε στη μάχη και ο αδελφός του Τόμας Πέρσι, 1ος κόμης του Γούστερ αποκεφαλίστηκε σε δυο μέρες. Ο Ερρίκος Δ΄ έδωσε εντολή στον Γουέστμορλαντ να στείλει στρατό εναντίον του Νορθάμπερλαντ και τον έστειλε πίσω στο κάστρο του Γουάρκγουορθ. Ο βασιλιάς σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του παραχώρησε τη Φύλαξη των Δυτικών Μαρς που κατείχε ο Νορθάμπερλαντ από το 1399 ενώ Φύλακας των Ανατολικών Μαρς έγινε ο 14χρονος πρίγκιπας Ιωάννης του Λάνκαστερ.[20]

Η εξέγερση του 1405 Επεξεργασία

Σε δυο χρόνια ο Νορθάμπερλαντ μαζί με τον λόρδο Μπάρντολφ εξεγέρθηκαν ξανά εναντίον του βασιλιά, το σχέδιο του ήταν να παγιδεύσει τον Γουέστμορλαντ τον Μάιο του 1405 με 400 άνδρες με αιφνίδια επίθεση στο κάστρο του Ουίτον-λε-Γουίρ που έμενε, η απόπειρα απέτυχε επειδή ο κόμης δραπέτευσε. Ο Ραλφ νίκησε έναν στρατό των Πέρσι στο Τοφλιφ και κατόπιν πήγε στη Γιορκ και ενώθηκε με τον στρατό του γιου του βασιλιά Ιωάννη του Λάνκαστερ έτοιμοι να αντιμετωπίσουν στο Σίπτον Μουρ έναν στρατό 8000 ανδρών υπό την ηγεσία του αρχιεπισκόπου Ριχάρδου Σκρόυπι, του Τόμας του Μάουμπράι, 4ου κόμη του Νόρφολκ και του ανιψιού του Σκρόυπι Σερ Γουίλλιαμ Πλάμπτον. Οι δυνάμεις του Σκρόυπι ήταν πολύ μεγαλύτερες γι'αυτό ο Γουέστμορλαντ κατέφυγε σε τέχνασμα, προσποιήθηκε ότι παραδίδεται και άρχισε να διαπραγματεύεται την ασφάλεια του. Ο στρατός του Σκρόυπι διαλύθηκε στις 29 Μαΐου, ο Σκρόυπι, ο Μάουμπράι και ο Πλάμπτον συνελήφθησαν, καταδικάστηκαν για εσχάτη προδοσία και αποκεφαλίστηκαν στις 8 Ιουνίου 1405 έξω από τα τείχη της Υόρκης. Ο Γουέστμορλαντ παρέδωσε τον Σκρόυπι και τους συμμάχους του στον βασιλιά αλλά δεν συμμετείχε στη δίκη και στην εκτέλεση τους αφού πήγε βόρεια να καταλάβει τα κάστρα του Νορθάμπερλαντ. Ο Νορθάμπερλαντ μετά την αποτυχία της εξέγερσης δραπέτευσε στη Σκωτία, η περιουσία του κατασχέθηκε και ο Ραλφ Νέβιλ πήρε τον Ιούνιο 1405 μεγάλη ανταμοιβή από τον βασιλιά για τις υπηρεσίες του όπως τα πρώην εδάφη των Πέρσι στο Νορθάμπερλαντ και στο Κάμπερλαντ.[21]

Μετά τον θάνατο του Ερρίκου Δ΄ ο Γουέστμορλαντ ασχολήθηκε περισσότερο με την υπεράσπιση των βορείων συνόρων από τους Σκωτσέζους, σαν Φύλακας των Δυτικών Μαρς, απέκρουσε επιτυχώς μια επίθεση των Σκωτσέζων στη μάχη του Γιάβερινγκ.[22] Ο Ραλφ δεν συμμετείχε στην εκστρατεία του Ερρίκου Ε΄ στη Γαλλία, ο Τουτ σημειώνει ότι οι σχέσεις του με το στέμμα πέρασαν κρίση λόγω της συμμετοχής του γαμπρού του Σερ Γκρέυ του Χίτον στην εξέγερση του Σαουθάμπτον.[23] Μετά τον θάνατο του Ερρίκου Ε΄ ο Γουέστμορλαντ έγινε μέλος του βασιλικού συμβουλίου και κηδεμόνας του Ερρίκου ΣΤ΄ της Αγγλίας.[24] Ο Γουέστμορλαντ σύμφωνα με τον Τάιτ ήταν "σημαντικός κτίστης", οικοδόμησε το κάστρο του Χάτον τόσο επιβλητικό που ο Λίλαντ γράφει "δεν υπάρχει κανένα άλλο κτίριο σε ολόκληρο τον βορά με τέτοια μεγαλοπρέπεια". Οικοδόμησε τις πύλες στο κάστρο του Ρέμπι και τον αντίστοιχο πύργο όπως επίσης τον "ψηλό και ισχυρό πύργο" στην ενοριακή εκκλησία του Ρίτσμοντ. Ο Ραλφ πήρε άδεια στις 1 Νοεμβρίου 1410 να ιδρύσει ενα Κολέγιο με έναν πρύτανη, έξι κληρικούς στο Στραίντροπ που μετά την ολοκλήρωση του το άφησε κληροδότημα στη διαθήκη του, ίδρυσε και το κάστρο του Πένριθ στο Κάμπερλαντ.[25][26]

Οικογένεια Επεξεργασία

 
Λεπτομέρεια από την αλαβάστρινη μορφή στον τάφο του Ραλφ Νέβιλ

Ο Ραλφ Νέβιλ παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τη Μαργαρίτα Στάφορντ τη μεγαλύτερη κόρη του Ούγου Στάφορντ, 2ου κόμη του Στάφορντ και της Φιλίππης Μποσάμπ της κόρης του Τόμας Μποσάμπ, 11ου κόμη του Γουόρικ και της Αικατερίνης Μόρτιμερ της κόρης του Ρογήρου Μόρτιμερ 1ου κόμη του Μαρς, μαζί της απέκτησε : [27]

  • Τζων Νέβιλ (1387 - πριν τις 20 Μαΐου 1420), παντρεύτηκε την Ελισάβετ Χόλλαντ, 5η κόρη του Τόμας Χόλλαντ, 2ου κόμη του Κεντ και της Αλίκης Φιτς Άλαν. Απέκτησε τρεις γιους τον Ραλφ Νέβιλ, 2ο κόμη του Γουέστμορλαντ, τον Τζων Νέβιλ βαρόνο του Νέβιλ και τον Σερ Τόμας Νέβιλ (1439 - 1459) και μια κόρη τη Μαργαρίτα Νέβιλ (1408 - 1434).[28]
  • Σερ Ραλφ Νέβιλ (πέθανε στις 25 Φεβρουαρίου 1458), παντρεύτηκε πριν το 1411 τη θετή αδελφή του Μαρία Φέρρερς, κόρη του Ροβέρτου Φέρρερς, 2ου βαρόνου του Φέρρερς και της Ιωάννας Μπωφόρ.[29]
  • Ματθίλδη Νέβιλ (πέθανε το 1438) παντρεύτηκε τον Πέτρο Μολέι, 5ο βαρόνο του Μολέι.[30]
  • Αλίκη Νέβιλ, παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο τον Σερ Τόμας Γκρέυ που αποκεφαλίστηκε για τη συμμετοχή του στην εξέγερση του Σαουθάμπτον και σε δεύτερο γάμο τον Σερ Γιλβέρτο Λάνκαστερ.[31]
  • Φιλίππη Νέβιλ, παντρεύτηκε πριν τις 20 Ιουλίου 1399 τον Τόμας Ντάκρε, 6ο βαρόνο του Ντάκρε (πέθανε στις 5 Ιανουαρίου 1458).[32]
  • Ελισάβετ Νέβιλ, μοναχή
  • Άννα Νέβιλ (πέθανε γύρω στο 1384), παντρεύτηκε πριν τις 3 Φεβρουαρίου 1413 τον Σερ Γιλβέρτο Ούμφραβιλ, γιο του Σερ Τόμας Ούμφραβιλ και της Αγνής Γκρέυ, κόρης του Σερ Τόμας Γκρέυ του Χίτον, σκοτώθηκε στις 22 Μαρτίου 1421 στη μάχη του Μπωζέ.[33]
  • Μαργαρίτα Νέβιλ (πέθανε το 1463), παντρεύτηκε σε πρώτο γάμο πριν τις 31 Δεκεμβρίου 1413 τον Ριχάρδο Σκρόυπι, 3ο βαρόνο του Σκρόυπι και σε δεύτερο γάμο τον Γουίλιαμ Κρεσσένερ.[34]

Ο Ραλφ Νέβιλ παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο πριν τις 29 Νοεμβρίου 1396 στον Πύργο των Μπωφόρ στο Μαιν ε Λουάρ του Ανζού την Ιωάννα Μπωφόρ χήρα του Ροβέρτου Φερρέρ, 2ου βαρόνου του Φερρέρ.[35] Η Ιωάννα Μπωφόρ ήταν μοναδική κόρη του Ιωάννη της Γάνδης και της τρίτης συζύγου του Αικατερίνης Σουίνφορντ, μαζί της απέκτησε : [36]

Θάνατος Επεξεργασία

 
Οι αλαβάστρινες μορφές του Γουέστμορλαντ και των δυο συζύγων του στον τάφο του

Ο Γουέστμορλαντ πέθανε στις 21 Οκτωβρίου 1425 και τάφηκε στη χορωδία της Κολεγιακής εκκλησίας της Αγίας Μαρίας στο Σταίντροπ, ο εκπληκτικός αλαβάστρινος τάφος με τις μορφές του Ραλφ και των δυο συζύγων του θεωρείται το εντυπωσιακότερο μνημείο στη βόρεια Αγγλία.[37] Καμιά από τις δυο συζύγους του δεν τάφηκε μαζί του, η πρώτη σύζυγος του Μαργαρίτα Στάφορντ τάφηκε στο Ντάραμ, η δεύτερη σύζυγος του Ιωάννα Μπωφόρ τάφηκε μαζί με τη μητέρα της κάτω από έναν σκαλιστό θόλο στο ιερό του Καθεδρικού ναού του Λίνκολν.[38] Ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Σερ Τζων Νέβιλ πέθανε πριν από τον ίδιο, τον διαδέχθηκε ο εγγονός του Ραλφ Νέβιλ, 2ος κόμης του Γουέστμορλαντ.[39]

Τέχνη Επεξεργασία

Ο Ραλφ Νέβιλ απεικονίζεται από τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στα έργα "Ερρίκος Δ΄, Μέρος Α΄", "Ερρίκος Δ΄, Μέρος Β΄" και "Ερρίκος Ε΄". Στην πρώτη σκηνή του "Ερρίκος Δ΄, Μέρος Α΄" ο Γουέστμορλαντ παρουσιάζεται σύμμαχος του Ερρίκου Δ΄ εναντίον των Πέρσι και στο τέλος του μέρους εμφανίζεται στα βόρεια της Αγγλίας μετά τη μάχη του Σρούσμπερυ σαν εκπρόσωπος του βασιλιά να καταδιώκει τον Νορθάμπερλαντ.[40] Στην "Πράξη Δ΄" του "Ερρίκος Δ΄, Μέρος Β΄" εμφανίζεται ο πρωταγωνιστής της αναίμακτης καταστολής της εξέγερσης των Πέρσι (1405) με τον αρχιεπίσκοπο Σκρόυπι, οι επαναστάτες βρέθηκαν στις 29 Μαΐου 1405 στο Σίπτον Μουρ.[41]

Ο Γουέστμορλαντ ωστόσο στο Κοινοβούλιο που συνεκλήθη στο Λέστερ στις 30 Απριλίου 1414 αντιτάχθηκε στον αρχιεπίσκοπο Σιτσέλ που ήταν φανατικός οπαδός ενός νέου πολέμου με τη Γαλλία. Οι συγγραφείς Χολλ και Ράφαελ Χολινσεντ (1529 - 1580) δίνουν τις πρώτες πληροφορίες γι'αυτό που τις χρησιμοποίησε ο Σαίξπηρ στο έργο του σε μια εποχή που μόλις είχε διοριστεί αρχιεπίσκοπος ο Σιτσέλ αφού ο προηγούμενος αρχιεπίσκοπος Αρουντέλ πέθανε στις 14 Φεβρουαρίου 1414.[42] Οι Κοινοβουλευτικοί πάπυροι δεν καταγράφουν την παρουσία του Σιτσέλ και σύμφωνα με το Τάιτ υπάρχει αμφισβήτηση για το εάν συζητήθηκε το θέμα του πολέμου με τη Γαλλία. Ο ιστορικός Τζον Μέιτζορ με τη σειρά του σημειώνει ότι μίλησε με επιχειρήματα ότι προτιμάει έναν πόλεμο με τη Σκωτία από ότι με τη Γαλλία αλλά και η δική του πληροφορία αμφισβητείται επειδή γεννήθηκε μισό αιώνα μετά το Κοινοβούλιο του 1414.[43]

Το "Φιρστ Φόλιο" του Σαίξπηρ δίνει τις παρακάτω γραμμές για την παρουσία του Γουέστμορλαντ στη μάχη του Αζινκούρ

"Αυτοί που είμαστε εδώ Αλλά μια δεκάδα χιλιάδες άνδρες στην Αγγλία Δεν λειτουργούν σήμερα"

Ο Ραλφ Νέβιλ δεν συμμετείχε στην εκστρατεία του Ερρίκου Ε΄ στη Γαλλία (1415). Διορίστηκε στις 17 Απριλίου 1415 στο Συμβούλιο της αντιβασιλείας μαζί με τον αδελφό του βασιλιά Ιωάννη του Λάνκαστερ με προτεραιότητα την προστασία των συνόρων με τη Σκωτία.[44] Στο πρώτο τέταρτο το κείμενο του έργου είναι αφιερωμένο στον κόμη του Γουόρικ.[45] Οι συγγραφείς Μπρέντα Τζέιμς και Ουίλιαμ Ρουμπινστν (γεν. 1946) σημειώνουν ότι ο τετρασέγγονος του Νέβιλ Σερ Χένρι Νέβιλ έγραψε τα έργα του Σαίξπηρ.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ 1,0 1,1 I2422. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 British Museum person-institution thesaurus. 84535. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 «Oxford Dictionary of National Biography». (Αγγλικά) Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Οξφόρδη. 2004.
  4. ↑ 4,0 4,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage. www.thepeerage.com/p10164.htm#i101634. Ανακτήθηκε στις 5  Αυγούστου 2020.
  5. ↑ 5,00 5,01 5,02 5,03 5,04 5,05 5,06 5,07 5,08 5,09 5,10 5,11 5,12 5,13 «Kindred Britain»
  6. ↑ 6,0 6,1 p10164.htm#i101634. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  7. ↑ 7,00 7,01 7,02 7,03 7,04 7,05 7,06 7,07 7,08 7,09 7,10 7,11 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  8. ↑ http://www.thepeerage.com/p1450.htm#i14497
  9. ↑ Encyclopædia Britannica, 11th Ed. Vol XXVIII. Cambridge: Cambridge University Press, 1910. 553.
  10. ↑ Cokayne 1936, p. 503; Richardson III 2011, pp. 244–6.
  11. ↑ http://www.thepeerage.com/p1450.htm#i14497
  12. ↑ http://www.thepeerage.com/p1450.htm#i14498
  13. ↑ Cokayne 1936, p. 503; Richardson III 2011, pp. 242–6.
  14. ↑ Richardson IV 2011, pp. 400–1.
  15. ↑ Cokayne 1959, p. 544; Tait 1894, p. 275; Richardson I 2011, p. 506.
  16. ↑ Cokayne 1959, p. 545; Tait 1894, p. 275; Richardson III 2011, p. 246.
  17. ↑ Cokayne 1959, pp. 545–6; Tait 1894, p. 276; Richardson III 2011, p. 246; Tuck 2009.
  18. ↑ Cokayne 1959, p. 546; Tait 1894, p. 276; Tuck 2009.
  19. ↑ Cokayne 1959, p. 546; Tait 1894, p. 276; Tuck 2009.
  20. ↑ Cokayne 1959, p. 546; Tait 1894, p. 276; Tuck 2009.
  21. ↑ Cokayne 1959, p. 546; Tait 1894, p. 277; Tuck 2009.
  22. ↑ http://www.thepeerage.com/p1450.htm#i14497
  23. ↑ Tuck 2009.
  24. ↑ Tait 1894, p. 278.
  25. ↑ Tait 1894, p. 278.
  26. ↑ Perriam, D.R., 'William Strickland's Tower in Penrith: Penrith Castle or Hutton Hall?' The English Heritage Historical Review, vol.3 no.1 (1 June 2008), p.41
  27. ↑ Cokayne 1959, p. 547; Richardson III 2011, p. 246; Richardson IV 2011, p. 74.
  28. ↑ Richardson III 2011, p. 249.
  29. ↑ Richardson II 2011, p. 244; Richardson IV 2011, p. 313.
  30. ↑ Richardson III 2011, p. 249.
  31. ↑ Richardson II 2011, p. 257.
  32. ↑ Cokayne 1916, p. 18; Richardson II 2011, p. 16.
  33. ↑ Richardson III 2011, pp. 118–19.
  34. ↑ Richardson IV 2011, p. 198.
  35. ↑ Richardson IV 2011, p. 313; Weir 1999, p. 108.
  36. ↑ Richardson III 2011, p. 246.
  37. ↑ Encyclopædia Britannica, 11th Ed. Vol XXVIII. Cambridge: Cambridge University Press, 1910. 553.
  38. ↑ Cokayne 1959, p. 547; Richardson III 2011, pp. 246–7; Weir 1999, p. 109.
  39. ↑ Cokayne 1959, p. 549.
  40. ↑ Tuck 2008.
  41. ↑ Tuck 2008.
  42. ↑ Nicoll 1927, pp. 71–4.
  43. ↑ Tait 1894, p. 278.
  44. ↑ Cokayne 1959, p. 546; Tuck 2008.
  45. ↑ Tuck 2008.

Πηγές Επεξεργασία

  • Cokayne, George Edward (1916). The Complete Peerage, edited by Vicary Gibbs. IV. London: St. Catherine Press.
  • Cokayne, George Edward (1936). The Complete Peerage, edited by H.A Doubleday and Lord Howard de Walden. IX. London: St. Catherine Press.
  • Cokayne, George Edward (1959). The Complete Peerage, edited by Geoffrey H. White. XII (Part II). London: St. Catherine Press.
  • Mosley, Charles, ed. (1999). Burke's Peerage and Baronetage. I (106th ed.). Crans, Switzerland: Genealogical Books Ltd.
  • Nicoll, Allardyce & Josephine Nicoll, eds. (1927). Holinshed's Chronicle as used in Shakespeare's Plays. London: Dent.
  • Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. I (2nd ed.). Salt Lake City.
  • Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. II (2nd ed.). Salt Lake City.
  • Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. III (2nd ed.). Salt Lake City.
  • Richardson, Douglas (2011). Everingham, Kimball G., ed. Magna Carta Ancestry: A Study in Colonial and Medieval Families. IV (2nd ed.). Salt Lake City.
  • Tait, James (1894). "Neville, Ralph (1364–1425)". In Lee, Sidney. Dictionary of National Biography. 40. London: Smith, Elder & Co. pp. 275–80.
  • Tuck, Anthony (January 2008) [2004]. "Neville, Ralph, first earl of Westmorland (c.1364–1425)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Tuck, Anthony (2009) [2004]. "Richard II (1367–1400)". Oxford Dictionary of National Biography (online ed.). Oxford University Press.
  • Weir, Alison (1999). Britain's Royal Family: A Complete Genealogy. London: The Bodley Head.
  • Lundy, Darryl (27 January 2013). "Ralph de Neville, 1st Earl of Westmorland". thePeerage.com. p. 10164 §101634.
  • Harriss, Gerald (2006). Shaping the Nation: England 1360–1461. Oxford University Press.
  • Neville, Cynthia J. (1998). Violence, Custom and the Law. Edinburgh University Press.
  • Swallow, Henry J. (1885). De Nova Villa: or, The House of Nevill in Sunshine and Shade. Newcastle upon Tyne:: Andrew Reid.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία

Ραλφ Νέβιλ, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ
Γέννηση: 1364 Θάνατος: 21 Οκτωβρίου 1425
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Δημιουργία τίτλου 		Κόμης του Γουέστμορλαντ
 
1397 - 1425 		Διάδοχος
Ραλφ Νέβιλ, 2ος κόμης του Γουέστμορλαντ
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ραλφ_Νέβιλ,_1ος_κόμης_του_Γουέστμορλαντ&oldid=9701062"