Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ
Ο Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ (Αγγλ.:Edmund of Langley,5 Ιουνίου 1341 - 1 Αυγούστου 1402) από τον Οίκο του Ανζού και ιδρυτής του κλάδου της Υόρκης ήταν Άγγλος πρίγκιπας και 1ος δούκας της Υόρκης.
| Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Edmund of Langley (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 5 Ιουνίου 1341 Κίνγκς Λάνγκλεϊ |
| Θάνατος | 1 Αυγούστου 1402 Κίνγκς Λάνγκλεϊ |
| Τόπος ταφής | Κίνγκς Λάνγκλεϊ |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ισαβέλλα της Καστίλης, δούκισσα της Υόρκης[1][2] Ιωάννα Χόλλαντ (από 1393)[2] |
| Τέκνα | Εδουάρδος του Νόργουιτς Κωνσταντία της Υόρκης Ριχάρδος του Κέιμπριτζ[1] |
| Γονείς | Εδουάρδος Γ΄ της Αγγλίας[1] και Φιλίππη του Αινώ[1] |
| Αδέλφια | Ιωάννα της Αγγλίας Ισαβέλλα του Κουσί Μαργαρίτα, κόμισσα του Πέμπροκ Μαρία του Γουόλθαμ Εδουάρδος του Γούντστοκ[1] Ιωάννης της Γάνδης[1] Λάιονελ της Αμβέρσας[1] Θωμάς του Γούντστοκ[1] |
| Οικογένεια | Οίκος της Υόρκης |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Εκατονταετής Πόλεμος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | διοικητής της Βρετάνης Δούκας της Υόρκης (1385–1402)[3] |
| Βραβεύσεις | Τάγμα της Περικνημίδας |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
_(late_15th_C),_f.186r_-_BL_Royal_MS_14_E_IV.png)
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΉταν ο τέταρτος γιος του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας και της Φιλίππης των Αβέν, κόρης του Γουλιέλμου Α΄ κόμη του Αινώ. Το προσωνύμιο "Λάνγκλεϊ" το πήρε από τον τόπο γέννησης του, όπως οι περισσότεροι πρίγκιπες του μεσαίωνα.
Ιδρυτής του Οίκου της Υόρκης
ΕπεξεργασίαΟ γάμος του μικρότερου γιου του, Ριχάρδου κόμη του Κέιμπριτζ με την Άννα Μόρτιμερ, δισεγγονή του μεγαλύτερου αδελφού του Λάιονελ της Αμβέρσας (2ου γιου τού Εδουάρδου Γ΄), δημιούργησε στον Οίκο της Υόρκης τη διεκδίκηση στον Αγγλικό θρόνο. Αντίπαλος του κλάδου της Υόρκης ήταν ο κλάδος του Λάνκαστερ, απόγονοι του Ιωάννη της Γάνδης 3ου γιου του Εδουάρδου Γ΄. Ο εμφύλιος πόλεμος που άρχισε ανάμεσα στους δυο Οίκους ονομάστηκε Πόλεμος των Ρόδων, εξασθένησε σημαντικά τους Ανζού/Πλανταγενέτες με αποτέλεσμα την πτώση του Οίκου.
Ο ανάδοχος του Εδμόνδου, ο κόμης του Σάρρεϋ τού κληροδότησε μεγάλες εκτάσεις βόρεια του Τρεντ στην ακτή της Υόρκης. Συμμετείχε μαζί με τον πατέρα του σε μία αποτυχημένη στρατιωτική εκστρατεία στη Γαλλία (1359). Χρίστηκε ιππότης του Τάγματος της Περικνημίδας (1361)· την επόμενη χρονιά ο πατέρας του δημιούργησε για λογαριασμό του την κομητεία του Κέιμπριτζ (1362). [4]
Στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γαλλία
ΕπεξεργασίαΟ Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ συμμετείχε σε πολλές εκστρατείες τη δεκαετία του 1370: το 1369 με 400 οπλισμένους άνδρες και 400 τοξότες πολέμησε στο πλευρό του Ιωάννη Χάστινγκς στη Βρετάνη και στο Ανγκουλέμ. Την επόμενη χρονιά (1370) συμμετείχε πάλι μαζί με τον Χάστινγκς σε νέα εκστρατεία, για να ελευθερώσει το κάστρο του Μπελ Περς. Πολέμησε μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Εδουάρδο τον Μαύρο πρίγκηπα στη νικηφόρα πολιορκία της Λιμόζ, όπου μετά από τις πρώτες αρχικές επιτυχίες κλείστηκε ειρήνη.
To 1381 συμμετείχε στο πλευρό των Πορτογάλων στους Φερδινάνδιους πολέμους· μετά από μία αποτυχημένη εκστρατεία εναντίον της Καστίλης και μήνες αναποφασιστικότητας ανάμεσα στους Ισπανούς και τους Πορτογάλους κλείστηκε ειρήνη. Τότε ο Εδμόνδος επέστρεψε δυσαρεστημένος στην Αγγλία.
Αντιβασιλιάς της Αγγλίας με τους ανιψιούς του
ΕπεξεργασίαΟ Εδμόνδος διορίστηκε Κοντόσταυλος του κάστρου του Ντόβερ (1376 - 1381) και προβιβάστηκε σε δούκα της Υόρκης (6 Αυγούστου 1385). [5] Διετέλεσε αντιβασιλιάς, όταν ο ανιψιός του Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας εξεστράτευσε στην Ιρλανδία (1395) και όταν πήγε ο βασιλιάς στη Γαλλία για να τακτοποιήσει τον γάμο του με την Ισαβέλλα των Βαλουά (1396). Το καλοκαίρι του 1399 υπερασπίστηκε με φανατισμό τον Ριχάρδο Β' από τον ξάδελφο του, τον Ερρίκο του Μπόλινμπροκ· όταν όμως είδε την επερχόμενη νίκη του Ερρίκου, άλλαξε στάση.
Ο Εδμόνδος επί Ριχάρδου Β' παρουσιάστηκε φανατικός διεκδικητής του θρόνου, λόγω της μεγάλης εύνοιας που έδειξε ο Ριχάρδος Β' στον μεγαλύτερο γιο του Εδουάρδο του Νόργουιτς. [6] Ο Ερρίκος Δ' τον συγχώρεσε και τον αντάμειψε για τις υπηρεσίες του· στο τέλος της ζωής του ορίστηκε για σύντομο χρόνο ηγεμόνας του δυτικού Μαρς. [7] Ο Εδμόνδος του Λάνγκλεϊ απεβίωσε στον τόπο γέννησής του και τάφηκε στο μοναστήρι των επαιτών μοναχών· το δουκάτο πέρασε στον μεγαλύτερο γιο του Εδουάρδο.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΜε την πρώτη σύζυγό του Ισαβέλλα των Ιβρέα, κόρη του Πέτρου της Καστίλης, απέκτησε:
- Εδουάρδος του Νόργουιτς 1373-1415, 2ος δούκας της Υόρκης (το Νόργουιτς είναι παλαιά ονομασία της Υόρκης).
- Ριχάρδος 1375-1415, 3ος κόμης του Κέιμπριτζ.
- Κωνσταντία της Υόρκης 1374-1416, παντρεύτηκε τον Τόμας λε Ντεσπένσερ και μετα αρραβωνιάστηκε (ή συζούσε ως ερωμένη) με τον Εδμόνδο Χόλλαντ 4ο κόμη του Κεντ.
Με τη δεύτερη σύζυγο του Ιωάννα Χόλλαντ δεν απέκτησε παιδιά.
Πρόγονοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 «Kindred Britain»
- ↑ 2,0 2,1 p10188.htm#i101879. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ «The Complete Peerage, XII (part 2). Tracton to Zouche» 1959. σελ. 897-899.
- ↑ Lundy, Darryl. "Person Page 10188". thePeerage.com. Retrieved 2008-09-19
- ↑ https://www.britannica.com/biography/Edmund-of-Langley-1st-Duke-of-York
- ↑ Sumption, Jonathan (2009). The Hundred Years War III: Divided Houses. London: Faber & Faber Ltd. p. 855.
- ↑ https://books.google.gr/books?id=7bDbkWMV5TQC&pg=PA123&lpg=PA123&dq=john+holland+warden+march&redir_esc=y&hl=el#v=onepage&q=john%20holland%20warden%20march&f=false
Πηγές
Επεξεργασία- Peggy K. Liss, "Isabel the Queen," New York: Oxford University Press, 1992, p. 165
- James Reston, Jr. "Dogs of God," New York: Doubleday, p. 18.
- Douglas Biggs, “A Wrong Whom Conscience and Kindred Bid Me to Right: A Reassessment of Edmund of Langley, Duke of York and the Usurpation of Henry IV” Albion, 26 (1994), pp. 231–246.
- Douglas Biggs, “To Aid the Custodian and Council: Edmund of Langley and the Defense of the Realm, June–July 1399,” Journal of Medieval Military History, I (2002), pp. 125–144.
- Douglas Biggs, “’A Voyage or Rather and Expedition to Portugal:’ Edmund of Langley in Iberia 1381/82,” Journal of Medieval Military History 7 (2009), pp. 57–74.
- Douglas Biggs, Three Armies in Britain: The Irish Campaign of Richard II and the Usurpation of Henry IV, 1399, Brill Academic Publishers, Leiden, The Netherlands, 2006.