Εμόν Ακαζόμε
Η Εμόν Ακαζόμε (赤染衛門, περί το 960 – 1041 ή αργότερα) ήταν Ιαπωνίδα ποιήτρια γουάκα και ιστορικός, που έζησε στα μέσα της Περιόδου Χεϊάν. Ανήκει στους «36 παλαιότερους ποιητικούς σοφούς» (中古三十六歌仙) και στις «36 γυναίκες ποιητικές σοφές» (女房三十六歌仙).
| Εμόν Ακαζόμε | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | 赤染衛門 (Ιαπωνικά) |
| Γέννηση | 956 |
| Θάνατος | 11ος αιώνας |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιαπωνία |
| Θρησκεία | Βουδισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ιαπωνικά[1] |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιαπωνικά[1] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | waka poet Κυρία επί των τιμών[1] συγγραφέας |
| Αξιοσημείωτο έργο | Akazome Emon Collection |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Όε νο Μασαχίρα |
| Τέκνα | Όε νο Τακαχίκα Gō Jijū |
| Γονείς | Taira no Kanemori |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Το έτος γεννήσεως της Ακαζόμε είναι άγνωστο[2], αλλά το πιθανότερο είναι ότι γεννήθηκε μεταξύ του 957 και του 964 μ.Χ.[2]. Επισήμως ήταν κόρη του Τοκιμότσι Ακαζόμε (赤染時用)[2], αλλά το καρονσό (βιβλίο ποιητικής κριτικής) Φουκούρο-ζόσι (袋草紙) αναφέρει ότι ο βιολογικός πατέρας της ήταν ο πρώτος σύζυγος της μητέρας της, ο Ταΐρα νο Κανεμόρι, επίσης ποιητής.[2]
Μία ποιητική ανταλλαγή ανάμεσα στην Εμόν και τον ευγενή Φουτζιβάρα νο Μιτσιτάκα, που χρονολογείται μεταξύ 974 και 977[2], όταν η Εμόν βρισκόταν πιθανώς στην ύστερη εφηβεία της, αποτελεί το νωρίτερο χρονολογήσιμο γεγονός στη ζωή της.[2] Περίπου την ίδια εποχή πήγε να υπηρετήσει το νοικοκυριό του Μιναμότο νο Μασανόμπου[2], εγγονού του Αυτοκράτορα Ούντα. Για πολύ καιρό μετά υπηρετούσε την κόρη τού Μιναμότο, τη Ρινσί (源倫子), σύζυγο του πολιτικού Φουτζιβάρα νο Μιτσινάγκα.[2]
Την ίδια περίοδο επίσης η ποιήτρια παντρεύτηκε τον Όε νο Μασαχίρα (大江匡衡)[2], έναν Κομφουκιανό λόγιο και ποιητή τόσο γουάκα, όσο και κανσί. Μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον Όε νο Τακατσίκα (大江挙周)[2], και δύο κόρες: την Γκο Τζιτζού (江侍従)[2] και μία αγνώστου σε εμάς ονόματος.[2]
Σύμφωνα με την προσωπική συλλογή της γουάκα που φέρει τον τίτλο Akazome Emon Shū (赤染衛門集), όταν ο σύζυγός της στάλθηκε δύο φορές να υπηρετήσει στην Επαρχία Οβάρι, εκείνη τον συνόδευσε σε αμφότερες τις περιπτώσεις.[2] Η συλλογή υπονοεί εξάλλου ότι η ποιήτρια εργάσθηκε για να εξασφαλίσει την επαγγελματική επιτυχία του γιου της στην αυτοκρατορική αυλή[2], ενώ χάρισε ποιήματά της ως προσφορές στο Ιερό Σουμιγιόσι όταν εκείνος αρρώστησε.[2] Το Φουκούρο-ζόσι την περιγράφει ως ευγενική υποστηρίκτρια του συζύγου της όταν τα καθήκοντά του ως αξιωματούχου τον ξεπερνούσαν.[2] Αυτά τα έργα παρουσιάζουν την Εμόν ως μια καλή σύζυγο και σοφή μητέρα (良妻賢母 ryōsai kenbo).[2] Αφιέρωνε επίσης μεγάλη προσπάθεια στα καθήκοντά της ως «κυρία επί των τιμών» της Ρινσί.[2]
Το πρώτο έτος της Εποχής Τσόβα, δηλαδή το 1012, ο σύζυγός της πέθανε[2] και λίγα χρόνια αργότερα η Εμόν έγινε βουδίστρια μοναχή.[2] Φαίνεται ότι έζησε μια μακρά και ήσυχη ζωή από το σημείο αυτό και ύστερα[2], καθώς είναι καταγεγραμμένο ότι ζούσε όταν γεννήθηκε ο δισέγγονός της Όε νο Μασαφούσα το δεύτερο έτος της Εποχής Τσοκιού (1041).[2]
Η Εμόν Ακαζόμε ήταν παρούσα στην αυτοκρατορική αυλή την ίδια περίοδο με την ποιήτρια Ιζούμι Σικίμπου. Επίσης ήταν σύγχρονη της Μουρασάκι Σικίμπου, η οποία εξύμνησε την ποίησή της, και της Σέι Σοναγκόν.
Ποίηση και άλλα κείμενα Επεξεργασία
Η Εμόν Ακαζόμε συνέχισε να γράφει ποιήματα γουάκα μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής της[2], υποβάλλοντας ποιήματα σε διαγωνισμούς uta-awase μέχρι το 1041: τον διαγωνισμό Κανπάκου-Σανταϊτζίν-κε Uta-awase (関白左大臣家歌合)[2] το 1035 και τον διαγωνισμό Κοκιντέν νο Νυογκο Uta-awase (弘徽殿女御歌合)[2] το 1041. Συνεισέφερε επίσης ένα ποίημα στον εορτασμό του εβδομηκοστού έτους της Ρινσί, το 1033.[2]
Η Ακαζόμε άφησε πίσω της μία kashū («προσωπική συλλογή»), την Akazome Emon Shū[2], ενώ πιστεύεται ότι εκείνη ήταν η συγγραφέας του πρώτου μέρους του έπους Έιγκα Μονογκατάρι.[2] Η ποίησή της συμπεριλήφθηκε σε ανθολογίες της αυτοκρατορικής αυλής, από την ανθολογία Σούι Γουακασού και μετά.[2] Η Ακαζόμε είναι τέταρτη σε αριθμό ποιημάτων που συμπεριλήφθηκαν στην Γκοσούι Γουακασού[2], με 32 ποιήματα.[2] Περισσότερα από εξήντα από τα ποιήματά της συγκαταλέχθηκαν στην ανθολογία Kin'yō Wakashū, καθώς και σε μεταγενέστερες ανθολογίες της αυτοκρατορικής αυλής[2].
Πηγές Επεξεργασία
- Saitō, Hiroko (1986). «Akazome Emon». Στο: Inukai, Kiyoshi; Inoue, Muneo; Ōkubo, Tadashi και άλλοι, επιμ (στα ιαπωνικά). Waka Daijiten. Τόκιο: Meiji Shoin, σελ. 3. ISBN 4-625-40029-5.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Earl Miner· Hiroko Odagiri· Robert E. Morrell (1985). The Princeton Companion to Classical Japanese Literature. Princeton University Press. σελ. 141.
- Hiroaki Sato (2008). Japanese women poets: an anthology. M.E. Sharpe, Inc.
- «Ποίηση της Ε. Ακαζόμε». wakapoetry.org.
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Paul de Roux: «Nouveau Dictionnaire des œuvres de tous les temps et tous les pays» (Γαλλικά) Éditions Robert Laffont. 1994. σελ. 32. ISBN-13 978-2-221-06888-5. ISBN-10 2-221-06888-2.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 2,24 2,25 2,26 2,27 2,28 2,29 2,30 2,31 Saitō 1986, σελ. 3.