Ερρίκος Ροβέρτος του Λα Μαρκ
Ο Ερρίκος-Ροβέρτος, γαλλ.: Henri-Robert de la Marck, ( π. 1539 – 2 Δεκεμβρίου 1574) από τον Οίκο τού Λα Μαρκήταν Γάλλος ευγενής, κυρίαρχος πρίγκιπας και κυβερνήτης της Νορμανδίας. Ανεβαίνοντας στο υψηλό αξίωμα τού κυβερνήτη της Νορμανδίας μετά το τέλος τού πατέρα του, λίγο μετά την επιστροφή του από την αιχμαλωσία, ο Μπουγιόν βρέθηκε σε οικονομικά προβλήματα, καθώς καταστράφηκε από το χρέος από τα λύτρα τού πατέρα του. Με το τέλος τού Ερρίκου Β' το 1559 και τη λήξη της εύνοιας της προστάτιδάς του Ντιάν τού Πουατιέ, ο Μπουγιόν βρήκε τη θέση του στη Νορμανδία ισχνή. Ο Μπουγιόν προσηλυτίστηκε στον Προτεσταντισμό το 1561, όπως είχε κάνει μεγάλο μέρος της Νορμανδικής αριστοκρατίας τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο ο Μπουγιόν δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τους ηγηθεί.
| Ερρίκος Ροβέρτος του Λα Μαρκ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Henri-Robert de La Marck (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 7 Φεβρουαρίου 1539 |
| Θάνατος | 2 Δεκεμβρίου 1574 |
| Τόπος ταφής | Σεντάν |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Θρησκεία | Προτεσταντισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αριστοκράτης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Φραγκίσκη της Βουρβόνης-Βαντόμ (από 1559) |
| Τέκνα | Γουλιέλμος Ροβέρτος του Λα Μαρκ Καρλόττα του Λα Μαρκ Ζαν ντε Λα Μαρκ |
| Γονείς | Ροβέρτος Δ΄ του Λα Μαρκ και Φρανσουάζ ντε Μπρεζ |
| Αδέλφια | Diane de La Marck Σάρλ Ρομπέρ ντε λα Μαρκ |
Όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος το 1562, ο Μπουγιόν δεν ενώθηκε με τον Κοντέ και τους ομοθρήσκους του στην εξέγερσή τους, αντίθετα ακολούθησε μία πορεία ουδετερότητας. Όταν ο Ωμάλ έλαβε μία ειδική επιτροπή για να υποτάξει τους Προτεστάντες της Νορμανδίας, ο Μπουγιόν πήρε τα όπλα εναντίον του χωρίς να ενταχθεί στις προτεσταντικές δυνάμεις της Ρουέν, δημιουργώντας μία τρίτη πλευρά στη σύγκρουση στην επαρχία. Στη συνέχεια, στερήθηκε το αξίωμά του ως κυβερνήτης της Νορμανδίας, ώσπου με την επιτυχημένη εκστρατεία των Ωμάλ και Monπανσιέ τού αποδόθηκε τον Ιούνιο του 1564. Αργότερα τον ίδιο μήνα προσπάθησε να διεκδικήσει την εξουσία του στη Ρουέν, ωστόσο τα διατάγματά του ανατράπηκαν από το στέμμα, και νιώθοντας αδύναμος αποσύρθηκε στη βάση εξουσίας του στο Αρντέν.
Το 1566 βρέθηκε να εμπλέκεται με τους Προτεστάντες των Ισπανικών Κάτω Χωρών, ελπίζοντας να τους κάνει να ξεσηκωθούν εναντίον της Ισπανίας. Το 1572 βρισκόταν στο Παρίσι, όταν εκτυλίχθηκε η Σφαγή τού Αγ. Βαρθολομαίου και απέφυγε να δολοφονηθεί μέσω μίας υπόσχεσης προσηλυτισμού στον Καθολικισμό. Το επόμενο έτος είχε αλλάξει άποψη και ήταν ύποπτος για εμπλοκή με τους Mαλκοντάν, πριν αποβιώσει στα τέλη τού 1574.
Πρώιμη ζωή και οικογένεια Επεξεργασία
Ο Ερρίκος-Ροβέρτος ήταν γιος τού Ροβέρτου Δ΄ και της Φραγκίσκης τού Μπρεζέ, κόρης της Ντιάν τού Πουατιέ. [1] Ο πατέρας και η γιαγιά του ήταν ευνοούμενοι τού βασιλιά Ερρίκου Β΄ και ως εκ τούτου η οικογένειά του βρέθηκε να λαμβάνει υψηλά προνόμια. [2]
Νυμφεύτηκε τη Φραγκίσκη των Βουρβόνων, κόρη τού Λουδοβίκου δούκα τού Μονπανσιέ. [3]
Η βασιλεία του Ερρίκου Β΄ Επεξεργασία
Το 1556, μετά το τέλος τού πατέρα του, τού δόθηκε ο τίτλος τού κυβερνήτη της Νορμανδίας από τον βασιλιά. [4] Βρέθηκε αμέσως σε οικονομική δυσκολία, και τα επόμενα χρόνια θα έπρεπε να πωλήσει πολλά από τα φέουδα -που αποτελούσαν την κληρονομιά τού Μπρεζέ- στους Γκιζ, οι οποίοι εδρέωσαν τη θέση τους στη Νορμανδία. Το 1562 αγόρασαν από αυτόν την κομητεία Mωλεβριέ. [5]
Το 1558 ο Μπουγιόν ανέλαβε για πρώτη φορά τη διακυβέρνηση, κατευθυνόμενος προς τη Διέπη, με στόχο να αναδιοργανώσει τις άμυνές του, για να την προστατεύσει από τις αγγλικές ή ισπανικές επιθέσεις. [6]
Στην Ειρήνη τού Σατώ-Καμπρεσί που έδωσε τέλος στους Ιταλικούς Πολέμους τον επόμενο χρόνο, ο Μπουγιόν στερήθηκε από τμήματα των εδαφών του, συμπεριλαμβανομένου τού δουκάτου τού Μπουγιόν, το οποίο επεστράφη στον επίσκοπο της Λιέγης. Θεωρητικά επρόκειτο να αποζημιωθεί γι' αυτές τις απώλειες από το στέμμα, ωστόσο δεν τού προσφέρθηκε κάποια πληρωμή, ή εναλλακτικά γη. [6]
Βασιλεία του Φραγκίσκου Β΄ Επεξεργασία
Το τέλος τού Ερρίκου Β΄ και η δυσμένεια προς τη Ντιάν τού Πουατιέ, έθεσαν σε μεγάλο κίνδυνο τη θέση τού Μπουγιόν. Η μητέρα του Φραγκίσκη, κόρη της Ντιάν, βρέθηκε εξορισμένη από την Αυλή και το στέμμα σκέφτηκε να αφαιρέσει τη διακυβέρνηση τού Μπουιγόν από αυτόν. [7]
Βασιλεία του Καρόλου Θ΄ Επεξεργασία
Επιστροφή στη Νορμανδία Επεξεργασία
Έχοντας επισκεφθεί μόνο μία φορά την περιοχή διακυβέρνησής του, από τότε που διορίστηκε στον ρόλο το 1556, βρήκε τη θέση του εκεί αδύναμη κατά την επιστροφή του το 1561. Ως ξένος στη Νορμανδία, του έλειπαν πολύ οι οικογενειακές σχέσεις στην περιοχή, καθώς οι περισσότεροι από τους δεσμούς του ήταν στο Αρντέν. Η οικογένειά του είχε επίσης αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό, λόγω της προστασίας της -τώρα σε δυσμένεια- Νταϊάν ντε Πουατιέ. [8] Την ίδια χρονιά μεταστράφηκε τον Προτεσταντισμό, περιπλέκοντας τη σχέση του με τον Οίκο Γκιζ, στον οποίο είχε πωλήσει μεγάλο μέρος της κληρονομιάς του. [6] Παρά τον προτεσταντισμό του, ελάχιστα ενδιαφερόταν να αναλάβει την ηγεσία της τοπικής προτεσταντικής κοινότητας, και έτσι αυτός ο ρόλος έπεσε σε μικρότερους ευγενείς στην επικράτεια, όπως ο Μονγκομερύ. [9]
Προτεσταντική άνοδος Επεξεργασία
Ωστόσο, η μεταστροφή του στον Προτεσταντισμό δεν κέρδισε την εκτίμηση τού Γκασπάρ Β΄ ντε Κολινύ, ο οποίος κατά τη διάρκεια της ανόδου του στην Αυλή στα τέλη τού 1561 σκέφτηκε την απομάκρυνση τού Μπουγιόν από τη διακυβέρνηση της Νορμανδίας, αυτή τη φορά για τις σχέσεις του με την οικογένεια Γκιζ, αντί της Ντιάν τού Πουατιέ. Ωστόσο, η γειτνίασή του με την οικογένεια θα τον έσωζε τελικά, καθώς ο Κολινύ ένιωθε ανίκανος να κινηθεί σοβαρά εναντίον τού Γκιζ. [10]
Παρόλο που δεν είχε την επιθυμία να ηγηθεί των Προτεσταντών της Νορμανδίας, ανέχτηκε τις συνελεύσεις τους, δίνοντας εντολή στους αξιωματούχους και τους βάιλούς του να μην ανακατεύονται μαζί με τους Προτεστάντες. [11] Όταν ένας καθολικός εξέχων τού Μπουρζ βρέθηκε στο Ρουέν να κατέχει έναν κατάλογο με τις πόλεις που ηγούνταν οι Ουγενότοι και τα περιουσιακά τους στοιχεία, ο Μπουιγιόν έλαβε ειδική επιτροπή για τη διεξαγωγή της δίκης τού εξέχοντος και επέβλεψε την εκτέλεσή του. [12]
Πρώτος εμφύλιος πόλεμος Επεξεργασία
Όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος το 1562, ο Μπουγιόν ήταν άρρωστος, διατεθειμένος να συμμετάσχει στην εξέγερση τού Κοντέ και παρέμεινε ουδέτερος, αντέχοντας στην Καέν. [13] Οι Ουγενότοι της περιοχής ήρθαν σε αυτόν με μία διαμαρτυρία, εξηγώντας την εξέγερσή τους ως αμυντικό μέτρο ενάντια σε μία επικείμενη καθολική επίθεση. [14] Καθώς πολλές από τις πόλεις της Νορμανδίας άρχισαν να πέφτουν στα χέρια των Προτεσταντών, ο Μπουγιόν εμφανίστηκε μπροστά στις πύλες τού Ρουέν, που είχε καταληφθεί με πραξικόπημα, προσπαθώντας να απογοητεύσει τους ηγέτες της πόλης, ωστόσο δεν επέτυχε κάποιο όφελος σε αυτό. Ο Ωμάλ στάλθηκε για να επαναφέρει τη Νορμανδία σε υπακοή στο στέμμα στις 5 Μαΐου 1562. Ο Ωμάλ ήταν ο θείος τού Μπουγιόν, και υπήρχε η ελπίδα ότι θα ήταν μία επιλογή στρατιωτικού ηγέτη, που θα μπορούσε να ανεχθεί ο Μπουγιόν. Ωστόσο, ο Μπουγιόν έγινε έξαλλος με αυτόν τον σφετερισμό της εξουσίας του και πολιόρκησε τον αναπληρωτή τού Ωμάλ Mατινόν στο Σερμπούργκ. [8]
Έχοντας απομακρυνθεί από το αξίωμα τού κυβερνήτη της Νορμανδίας, ο Ωμάλ και ο Moνπανσιέ, δύο υπερκαθολικοί από την Αυλή έκαναν επιτυχή εκστρατεία, για την επαναφορά του στο αξίωμα τον Ιούνιο. [15]
Απώλεια ισχύος Επεξεργασία
Αφού αποκαταστάθηκε στο αξίωμά του, ο Μπουγιόν επισκέφτηκε ξανά την ενοχλητική Νορμανδία: η άφιξή του στο Ρουέν προκάλεσε αναταραχή στους αγωνιστές καθολικούς, καθώς αναζητούσε δικαιοσύνη για μία δολοφονία ενός προτεστάντη δικαστή, που είχε συμβεί τον προηγούμενο χρόνο, συλλαμβάνοντας αρκετούς υπόπτους, και διέταξε περαιτέρω ότι οι προτεστάντες, που είχαν αρνηθεί το αξίωμά τους στον απόηχο της πολιορκίας της Ρουέν, να αποκατασταθούν στο προηγούμενο καθεστώς τους στην πόλη. Το συμβούλιο των 24 διαμαρτυρήθηκε έντονα για τα μέτρα του στην Αυλή και τελικά πολλά από αυτά που είχε προσπαθήσει να επιβάλει στην πόλη ανατράπηκαν, έτσι ο Μπουγιόν αποσύρθηκε από τη θέση τού κυβερνήτη πίσω στα όρια τού Σεντάν, όπου οι διαταγές του δεν θα ανατρέπονταν. [16] Ενώ συνέχιζε να είναι κυβερνήτης της Νορμανδίας, η πραγματική εξουσία βρισκόταν στους αντιστράτηγους της επαρχίας, μετά την αναχώρησή του. [15]
Στα τέλη τού 1566, ο Μπουγιόν ήταν μεταξύ αυτών των προτεσταντών ευγενών, συμπεριλαμβανομένου τού Πορσιάν, που συνωμότησαν κατά της Ισπανίας στις ΟΚάτω Χώρες.
Η σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου Επεξεργασία
Το 1572 ο Μπουγιόν έφτασε στο Παρίσι για τον γάμο τού βασιλιά της Ναβάρρας και της Μαργαρίτας τού Βαλουά. Καθώς η Σφαγή τού Αγ. Βαρθολομαίου εκτυλισσόταν τις επόμενες ημέρες, ο Μπουγιόν έσωσε τη ζωή του, υποσχόμενος να προσηλυτιστεί στον Καθολικισμό και παροτρύνοντας όσους κρυβόταν να κάνουν το ίδιο. [17]
Το πριγκιπάτο του του Σεντάν έγινε βάση για προτεσταντικές δυσαρέσκειες, και κατά τη διάρκεια της Πολιτικής συνωμοσίας που κατέστρεψε τη Γαλλία στις αρχές του 1574, ένας μεγάλος αριθμός Ουγενότων ευγενών συναντήθηκαν στο κράτος. [18] Απεσταλμένοι στάλθηκαν από την αυλή στο Σεντάν της Γαλλίας για να παροτρύνουν τον Μπουγιόν και τον Κοντέ να μην συνωμοτήσουν με τον Λουδοβίκο τού Νάσσαου. [19] Στις 2 Δεκεμβρίου 1574 ο Μπουγιόν απεβίωσε. [4]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Carroll 1998, σελ. 20.
- ↑ Baumgartner 1988, σελ. 46.
- ↑ Potter 2004, σελ. 60.
- ↑ 4,0 4,1 Harding 1978, σελ. 225.
- ↑ Carroll 1998, σελ. 21.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Carroll 1998, σελ. 51.
- ↑ Carroll 1998, σελ. 94.
- ↑ 8,0 8,1 Carroll 1998.
- ↑ Harding 1978, σελ. 41.
- ↑ Carroll 1998, σελ. 102.
- ↑ Harding 1978, σελ. 51.
- ↑ Carroll 1998, σελ. 109.
- ↑ Thompson 1909, σελ. 162.
- ↑ Carroll 1998, σελ. 111.
- ↑ 15,0 15,1 Carroll 1998, σελ. 147.
- ↑ Benedict 2003, σελ. 116.
- ↑ Diefendorf 1991, σελ. 104.
- ↑ Thompson 1909, σελ. 472.
- ↑ Thompson 1909, σελ. 476.
Πηγές Επεξεργασία
- Baumgartner, Frederic (1988). Henry II: King of france 1547-1559. Duke University Press.
- Benedict, Phillip (2003). Rouen during the Wars of Religion. Cambridge University Press.
- Carroll, Stuart (1998). Noble Power during the French Wars of Religion: The Guise Affinity and the Catholic Cause in Normandy. Cambridge University Press.
- Diefendorf, Barbara (1991). Beneath the Cross: Catholics and Huguenots in Sixteenth Century Paris. Oxford University Press.
- Harding, Robert (1978). Anatomy of a Power Elite: the Provincial Governors in Early Modern France. Yale University Press.
- Potter, David, επιμ. (2004). Foreign Intelligence and Information in Elizabethan England. 25: Two English Treatises on the State of France, 1580-1584. Cambridge University Press.
- Thompson, James (1909). The Wars of Religion in France 1559-1576: The Huguenots, Catherine de Medici and Philip II. Chicago University Press.