Ζαβογαρίδα

Ζαβογαρίδα
	;
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο:	Ζώα (Animalia);
Συνομοταξία:	Αρθρόποδα (Arthropoda);
Ομοταξία:	Καρκινοειδή (Crustacea);
Υφομοταξία:	Μαλακόστρακα (Malacostraca);
Τάξη:	Στοματόποδα (Stomatopoda);
Οικογένεια:	Σκουιλίδες (Squillidae);
Γένος:	Squilla;
Είδος:	S. mantis;
Διώνυμο
	Squilla mantis; Λινναίος, 1758

Η ζαβογαρίδα^[1] (επιστημονική ονομασία: Squilla mantis) είναι είδος γαρίδας μάντης που απαντάται σε ρηχές παράκτιες περιοχές της Μεσογείου και του Ανατολικού Ατλαντικού Ωκεανού. Η αφθονία της έχει οδηγήσει στο να είναι η μόνη εμπορικά αλιευόμενη γαρίδα μάντης στη Μεσόγειο.

Περιγραφή

Τα άτομα φτάνουν σε μήκος μέχρι και τα 200 χιλιοστά.^[2] Έχει γενικά θαμπό καφέ χρώμα, αλλά έχει δύο καφέ κηλίδες στα μάτια, κυκλωμένες σε λευκό χρώμα, στη βάση του τέλσου.^[3]

Κατανομή και οικολογία

Μπροστινό μισό της ζαβογαρίδας, που δείχνει τις (υπόλευκες) αρπακτικές δαγκάνες

Η ζαβογαρίδα σκάβει λαγούμια σε λασπώδεις και αμμώδεις πυθμένες κοντά στις ακτές της Μεσογείου και σε γειτονικά θερμά μέρη του ανατολικού Ατλαντικού Ωκεανού.^[2] Παραμένει στο λαγούμι της τη μέρα και βγαίνει τη νύχτα για να κυνηγήσει και το χειμώνα για να ζευγαρώσει.^[4]

Βρίσκεται σε ολόκληρη την ακτογραμμή της Μεσογείου και στον Ατλαντικό Ωκεανό νότια από τον Κόλπο του Κάδιθ έως την Αγκόλα, καθώς και γύρω από τα Κανάρια Νησιά και τη Μαδέρα. Έχει καταγραφεί ιστορικά από τον Βισκαϊκό Κόλπο και τα Βρετανικά Νησιά, αλλά δεν είναι γνωστό να απαντάται πλέον εκεί.^[4] Είναι ιδιαίτερα άφθονο όπου υπάρχει σημαντική απορροή από ποτάμια και όπου το υπόστρωμα είναι κατάλληλο για σκάψιμο. Στη Μεσόγειο, οι εκροές από τον Νείλο, τον Πάδο, τον Έβρο και τον Ροδανό παρέχουν αυτές τις συνθήκες.^[4]

Αλιεία

Ζαβογαρίδες προς πώληση σε καταλανική αγορά

Η ζαβογαρίδα είναι το μόνο αυτόχθονο στοματόποδο που ψαρεύεται σε εμπορική κλίμακα στη Μεσόγειο. Πάνω από 7.000 τόνοι αλιεύεται ετησίως, το 85% του οποίου αλιεύεται στις ιταλικές ακτές της Αδριατικής Θάλασσας,^[5] με περαιτέρω παραγωγή στο Ιόνιο Πέλαγος, στα ανοιχτά της Σαρδηνίας, στις ακτές της Καταλονίας και στα ανοιχτά των Βαλεαρίδων Νήσων. Εκτός Μεσογείου, καταναλώνεται στην Ανδαλουσία στον Κόλπο του Κάντιθ.

Παραπομπές

↑ «Squilla mantis». fish-commercial-names.ec.europa.eu. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2022.
↑ ^2,0 ^2,1 Cédric d'Udekem d'Acoz (2003). «Squilla mantis». Crustikon – Crustacean photographic website. Tromsø Museum – University of Tromsø. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2007.
↑ Wolfgang Schneider (1990). «Stomatopods». Field Guide to the Commercial Marine Resources of the Gulf of Guinea. FAO Regional Office for Africa. σελ. 191. ISBN 92-5-103048-0.
↑ ^4,0 ^4,1 ^4,2 F. Maynou, P. Abelló & P. Sartor (2004). «A review of the fisheries biology of the mantis shrimp, Squilla mantis (L., 1758) (Stomatopoda, Squillidae) in the Mediterranean». Crustaceana 77 (9): 1081–1099. doi:10.1163/1568540042900295.
↑ «Global Production Statistics 1950-2005». Food and Agriculture Organization. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2007.

[1] «Squilla mantis». fish-commercial-names.ec.europa.eu. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2022.

[Acoz-2] 2,0 ^2,1 Cédric d'Udekem d'Acoz (2003). «Squilla mantis». Crustikon – Crustacean photographic website. Tromsø Museum – University of Tromsø. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2007.

[3] Wolfgang Schneider (1990). «Stomatopods». Field Guide to the Commercial Marine Resources of the Gulf of Guinea. FAO Regional Office for Africa. σελ. 191. ISBN 92-5-103048-0.

[Maynou-4] 4,0 ^4,1 ^4,2 F. Maynou, P. Abelló & P. Sartor (2004). «A review of the fisheries biology of the mantis shrimp, Squilla mantis (L., 1758) (Stomatopoda, Squillidae) in the Mediterranean». Crustaceana 77 (9): 1081–1099. doi:10.1163/1568540042900295.

[5] «Global Production Statistics 1950-2005». Food and Agriculture Organization. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2007.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]