Ιορδάνης Β΄ της Κάπουα
Ο Ιορδάνης Β΄, ιταλικά: Giordano ΙΙ (απεβ. στις 19 Δεκεμβρίου 1127) ήταν ο τρίτος γιος του Ιορδάνη Α΄ πρίγκιπα της Κάπουα και της πριγκίπισσας Γκαϊτελγκρίμα, κόρης του Γκουαϊμάρ Δ΄ πρίγκιπα του Σαλέρνο . Ήταν, τουλάχιστον από τον Μάιο του 1109, ο άρχοντας της Nοτσέρα και, μετά τον Ιούνιο του 1120, πρίγκιπας της Κάπουα. Η ημερομηνία και ο τόπος γέννησής του είναι άγνωστα, αλλά πρέπει να ήταν μεταγενέστερη του 1080. Ήταν νυμφευμένος, πριν από το 1113, με τη Γκαϊτελγκρίμα, κόρη του Σέργιου πρίγκιπα του Σορέντo, μία ένωση που του επέτρεψε να επεκτείνει την επιρροή του στις ακτές του Αμάλφι από το κάστρο του στη Nοτσέρα. [1]
| Ιορδάνης Β΄ της Κάπουα | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1080 Καμπανία Ιταλίας |
| Θάνατος | 19 Δεκεμβρίου 1127 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Ροβέρτος Β΄ της Κάπουα |
| Γονείς | Ιορδάνης Α΄ της Κάπουα και Γκαϊτελγκρίμα του Σαλέρνο |
| Αδέλφια | Ροβέρτος Α΄ της Κάπουα Ριχάρδος Β΄ της Κάπουα |
| Υπογραφή | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Άρχοντας της Nοττσέρα Επεξεργασία
Η παλαιότερη βεβαίωση του Ιορδάνη ως άρχοντα της Noτσέρα χρονολογείται τον Μάιο του 1109, αλλά δεν ρίχνει φως στη φύση της κυριαρχίας του (dominatus). [1] Πριν πέσει στα στρατεύματα του Rογήρου Α΄ κόμη της Σικελίας, η Noτσέρα ήταν η κεντρική πόλη μιίας από τις υποδιαιρέσεις, είτε δικαιοδοσίας (actus) είτε κομητείας (comitatus), του πριγκιπάτου του Σαλέρνο. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις, ότι οι παλαιές εδαφικές διαιρέσεις του πριγκιπάτου επέζησαν της κατάληψης των Νορμανδών. Η Noτσέρα, που φρουρούσε μία στενή κοιλάδα, η οποία ένωνε το πριγκιπάτο του Σαλέρνο με το πριγκιπάτο της Κάπουα, διατήρησε στρατηγική σημασία όσο η οικογένεια των Ωτβίλ έλεγχε το πρώτο και η οικογένεια του Ιορδάνη Β΄, οι Ντρένγκοτ, το δεύτερο. Ωστόσο, κανένα σωζόμενο έγγραφο δεν αποδίδει ρητά στον Ιορδάνη Β΄ τη διοίκηση της περιοχής γύρω από τη Noτσέρα, ούτε πριν γίνει πρίγκιπας, χρησιμοποίησε επίσημο τίτλο. Σε καταστατικό του αναφέρεται πάντα ως «Ιορδάνης, γιος του άλλοτε πρίγκιπα Ιορδάνη» (Jordanus Jordani filius quondam principis ). [1]
Σε μία πράξη δωρεάς τού 1113 ο Ιορδάνης Β΄ δηλώνει, ότι η περιουσία που διένειμε, βρισκόταν "στην επικράτεια της Noτσέρα, η οποία ανήκει σε εμένα" (in territorio Nucerie quod michi pertinet) και μεταξύ των μαρτύρων τού εγγράφου είναι "οι καλοί άνθρωποι τού προαναφερθέντος κάστρο της Noτσέρα" (bon[i] predicto castello Nucerie vir[i]), πιθανώς υποτελείς του. [1] Σε κάθε άλλο καταστατικό που εξέδωσε από αυτή την ημερομηνία και μετά, αναγνωρίζει ρητά την εξουσία του αδελφού του, Ροβέρτου Α΄ πρίγκιπα της Κάπουα. Ένα δίπλωμα τού Ιορδάνη Β΄ που εκδόθηκε τον Σεπτέμβριο του 1111, με τη συγκατάθεση του αδελφού του, υπέρ της μονής Σαντίσιμα Τρινιτά ντι Κάβα ντε' Τιρένι χρονολογείται από τη βασιλεία του Γουλιέλμου Β΄ δούκα της Απουλίας. [1] Αν και αυτή είναι μία μεμονωμένη περίπτωση, υποδηλώνει ότι ο έλεγχος των Καπουανών της Noτσέρα δεν ήταν εντελώς αποτελεσματικός και ότι κατά καιρούς οι Ωτβίλ ήταν σε θέση να αισθανθούν εκεί ή ότι ο Ιορδάνης Β΄ έπαιξε ίσως τις δύο δυνάμεις βάζοντάς τες τη μία εναντίον της άλλης, εκμεταλλευόμενος την ασάφεια της κατάστασης στη Noτσέρα. [1]
Καθ' όλη τη διάρκεια της διακυβέρνησής του στη Noτσέρα, ο Ιορδάνης Β΄ είχε πολύ καλές σχέσεις με το μοναστήρι του Κάβα. Στο δίπλωμα του Σεπτεμβρίου 1111, επιβεβαίωσε τις περιουσίες του αββά Πέτρου στην επικράτειά του, οριοθετώντας με ακρίβεια τα όριά τους και, μαζί με κάποιους από τους υποτελείς του, ανέλαβε να τις υπερασπιστεί. Λίγες ημέρες αργότερα, παρουσία του Σέργιου του Σορέντο, μεταξύ άλλων, ο Ιορδάνης Β΄ ορκίστηκε να προστατεύσει το πρόσωπο τού ηγούμενου και πολλά φρούρια πού ανήκαν στο αβαείο, συμπεριλαμβανομένου του στρατηγικού κάστρου Σαντ'Αντιουτόρε. [1] Τον Μάρτιο του 1114 ο Ιορδάνης Β΄ οργάνωσε μία συγκέντρωση επιφανών Νορμανδών, συμπεριλαμβανομένου του αδελφού του, στη Noτσέρα για να αποσπάσει όρκους από τον Ροβέρτο του Έμπολι και του Ρογήρου του Σαν Σαβερίνo να σταματήσουν τις εχθρικές τους ενέργειες εναντίον της Κάβα. [1] Τον Ιανουάριο του 1115 επιβεβαίωσε ορισμένα αγαθά στο μοναστήρι του Σαν Μάσιμo ντι Σαλέρνo, ένα μετόχι της Κάβα, το οποίο είχε αναγκαστεί να προσφύγει στα δικαστήρια κατά των πολιτών της Noτσέρα. [1] Ο Ιορδάνης Β΄ έκανε επίσης σημαντικές παραχωρήσεις στο μοναστήρι του Σαν Άντζελο ιν Φόρμις, μετόχι του Mόντε Κασίνo, στο οποίο μάλιστα έδωσε και κάποια από τη δική του κληρονομική γη. [1]
Πρίγκιπας της Κάπουα Επεξεργασία
Ο Ιορδάνης Β΄ δεν αναμενόταν να κληρονομήσει το πριγκιπάτο της Κάπουα. Ο μεγαλύτερος αδελφός του Ριχάρδος Β΄, απεβίωσε άτεκνος και τον διαδέχθηκε ο Ροβέρτος Α΄, ο οποίος απεβίωσε στις 3 Ιουνίου 1120. Τον ακολούθησε ένας νήπιος γιος, ο Ριχάρδος Γ΄, ο οποίος είχε ήδη χριστεί συγκυβερνήτης, αλλά επέζησε μόλις μία εβδομάδα, πριν αποβιώσει υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες στις 10 Ιουνίου. [1] Αυτοί οι θάνατοι άνοιξαν τον δρόμο για την ανάρρηση του Ιορδάνη Β΄ τον ίδιο μήνα, και ορισμένοι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν προτείνει, ότι είχε ρόλο στο πρόωρο τέλος τού ανιψιού του. Χρίστηκε πρίγκιπας στις 4 Ιουλίου. Τα ελάχιστα γνωστά για την πριγκιπική του εξουσία τον δείχνουν να συνεχίζει την προστασία του στα μεγάλα μοναστικά ιδρύματα του πριγκιπάτου. Αργότερα το ίδιο έτος δήλωσε υποτέλεια στον πάπα Κάλλιστο Β΄.
Τον Νοέμβριο του 1120 ο Ιορδάνης Β΄ επιβεβαίωσε τα περιουσιακά στοιχεία και τα δικαιώματα του Σαν Άντζελο ιν Φόρμις. [1] Το 1121 παραχώρησε το παρεκκλήσι του Σαν Φέντε στο αστικό παλάτι της Aβέρσα με τις περιουσίες του στον καθεδρικό ναό του Σαν Πάολο. [1] Την ίδια χρονιά διέθεσε σημαντικά ενοίκια στην επισκοπή του Ποτζουόλι και στα μοναστήρια Σαν Λορέντσo ντι Κάπουα και Σαν Λορέντσο ντι Αβέρσα. [1] Η ευεργεσία του προς τις εκκλησίες δεν ήταν ίσως εντελώς αθώα και ευσεβής. Η παραχώρηση του στρατηγικού κάστρου του Πίκo στο Mοντεκασίνo τον Φεβρουάριο του 1125 μπορεί να συγκαλύπτει τις προσπάθειές του να επεκτείνει την εξουσία του στα πιο απομακρυσμένα μέρη του πριγκιπάτου ή ακόμη και στο ίδιο το μοναστήρι, για το οποίο αναγκάστηκε να δεχτεί συμβιβασμό, για να παραλάβει το φρούριο αυτό. [1]
Παρόλα αυτά, οι εξουσίες των πριγκίπων της Κάπουα ήταν σε αδιέξοδο. Οι συμφωνίες που συνήψε ο Ιορδάνης Β΄ με τον Μόντεκασίνο τον Ιούνιο του 1123 έμοιαζαν με τις συμφωνίες ανδρών κατώτερης τάξης με το ίδιο μοναστήρι, υποδηλώνοντας ίσως τη μειωμένη σημασία τού πρίγκιπα στην πολιτική της εποχής. [1] Ωστόσο η γενναιοδωρία του δεν ξεχάστηκε: ο Ιορδάνης Β΄ είναι ο μόνος πρίγκιπας της Κάπουα μετά τον Ιορδάνη Α΄, του οποίου το τέλος, στις 19 Δεκεμβρίου 1127 σε απροσδιόριστη τοποθεσία, καταγράφεται στον κατάλογο τεθνεώτων του Κασίνο. [1] Τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του Ροβέρτος Β΄, ο τελευταίος πρίγκιπας της Κάπουα.
Σημειώσεις Επεξεργασία
Περαιτέρω ανάγνωση Επεξεργασία
Πρωταρχικές πηγές Επεξεργασία
- Πέτρος ο Διάκονος, Chronica monasterii Casinensis .
- Falco of Benevento, Chronicon Beneventanum .
- Romuald Guarna, Chronicon, sive Annales .
Δευτερεύουσες πηγές Επεξεργασία
- Chalandon, F. Histoire de la domination normande en Italie et en Sicile, I, (Paris: 1907), pp. 297, 320 επ., 390.
- Cuozzo, E. Normanni: Feudi e feudatari (Salerno: 1966), pp. 484–91.
- Cuozzo, E. "L'unificazione normanna e il Regno normanno-svevo", Storia del Mezzogiorno, II, ii, (Napoli: 1989), σελ. 613.
- Di Resta, I. «Il Principato di Capua», Storia del Mezzogiorno, II, ii, (Napoli: 1989), σελ. 181.
- Loud, GA "Five unpublished charters of the Norman princes of Capua", Benedictina, XXVII (1980), pp. 164, 170, 175.
- Loud, GA "Nunneries, nobles and women in the Norman Principality of Capua", Annali Canossiani, I (1981), pp. 48 επ.
- Loud, GA "A calendar of the diploma of the Norman princes of Capua", Papers of the British School at Rome, XLIV (1981), pp. 104, 109 επ., 114, 138–41.
- Loud, GA Church and society in the Norman Principality of Capua, 1058–1197 (Oxford: 1985), pp. 95–97, 118, 121, 128, 134, 136, 147, 223.
- Loud, GA "Continuity and change in Norman Italy: the Campania during the ele1th and the twelfth centuries", Journal of Medieval History, XXII (1996), pp. 326, 336.
- Loud, GA "The Abbey of Cava, its property and benefactors in the Norman era", Anglo-Norman Studies IX: Proceedings of the Battle Conference, 1986, RA Brown, ed. (Woodbridge: 1987), σσ. 161, 165.