Ιωάννης Β΄ του Αινώ
Ο Ιωάννης Β΄ του Αινώ (Jan II van Avesnes, 1247 – 22 Αυγούστου 1304), κόμης του Αινώ (1280 - 1304) και της Ολλανδίας (1299 - 1304) μέλος του Οίκου του Αβέν ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ιωάννη Α΄ του Αινώ και της Αδελαΐδας, κόρης του Φλόρις Δ΄ κόμη της Ολλανδίας.[3]
| Ιωάννης Β΄ του Αινώ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1247 |
| Θάνατος | 22 Αυγούστου 1304 Βαλανσιέν |
| Τόπος ταφής | Βαλανσιέν |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Φιλίππη του Λουξεμβούργου[1] |
| Σύντροφος | Ymsoete (?) |
| Τέκνα | Γουλιέλμος Α΄ του Αινώ Μαρία του Αινώ Ιωάννης του Μπωμόν Alice of Hainault[2] Marguerite d'Avesnes Willem Cuser Simon Heer van Bruelis[2] Aleida de Hainaut[2] Isabelle of Avesnes |
| Γονείς | Ιωάννης Α΄ του Αινώ και Αδελαΐδα της Ολλανδίας |
| Αδέλφια | Φλωρέντιος της Αχαΐας Γκυ του Αβέν Willem van Avesnes |
| Οικογένεια | Οίκος του Αβέν |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Κόμης της Ολλανδίας
ΕπεξεργασίαΟ Ιωάννης Β΄ διαδέχθηκε στο Αινώ τη γιαγιά του Μαργαρίτα Β΄ της Φλάνδρας ενώ συνέχισε τον πόλεμο με τον Γκυ, από τον Οίκο της Νταμπιέρ ετεροθαλή αδελφό του πατέρα του. Έγινε κόμης της Ολλανδίας μετά τον θάνατο σε εφηβική ηλικία του μικρανεψιού της μητέρας του Αδελαΐδας Ιωάννη Α΄ κόμη της Ολλανδίας (1299) αφού η μητέρα του γινόταν κληρονόμος. Η κληρονομιά αυτή έφερε την ένωση του Αινώ με την Ολλανδία για μισό περίπου αιώνα.[4] Ο ανιψιός του Φλόρις Ε΄ της Ολλανδίας πατέρας του Ιωάννη Α΄ είχε ξεκινήσει τα προηγούμενα χρόνια πόλεμο εναντίον της Φλάνδρας (1296) ζητώντας βοήθεια από τον βασιλιά της Γαλλίας.[5] Οι Γάλλοι νίκησαν τους Φλαμανδούς (1300, 1301) καθώς και τους επαναστάτες στις Κάτω Χώρες, ο αδελφός του Ιωάννη, Γκύ του Αινώ, έγινε επίσκοπος Ουτρέχτης.[6]
Συντριβή απο τους Γάλλους, απώλεια της Ουτρέχτης και της Ολλανδίας
ΕπεξεργασίαΟι όροι άλλαξαν δραματικά προς το χειρότερο μετά από μια Φλαμανδική εξέγερση και την ήττα του Γαλλικού στρατού στη μάχη με τη Χρυσή Ορδή (1302), ο μεγαλύτερος γιος του Ιωάννη Β΄ και διάδοχος Ιωάννης σκοτώθηκε από τους Γάλλους. Οι Φλαμανδοί πατριώτες επιτέθηκαν στο Αινώ και στις Κάτω Χώρες υποστηριζόμενοι από τον δυσαρεστημένο πληθυσμό της περιοχής. Ο Γκυ του Ναμύρ νίκησε τον Γουλιέλμο δεύτερο γιο του Ιωάννη στη μάχη του Ντούιβλαντ και ο επίσκοπος Γκυ της Ουτρέχτης αιχμαλωτίστηκε, ο Γκυ του Ναμύρ και ο Ιωάννης Β΄ της Βραβάντης κατέκτησαν την Ουτρέχτη και την Ολλανδία. Λίγο πριν τον θάνατό του Ιωάννη Β΄ αποκαταστάθηκε το κύρος του, ο Γκυ του Ναμύρ ηττήθηκε από τα Γαλλοολλανδικά στρατεύματα στη μάχη του Ζερικζέ, και επανέκτησε τις περισσότερες περιοχές του.
Οικογένεια
ΕπεξεργασίαΜε τον γάμο του το 1270 με τη Φιλίππη του Λουξεμβούργου, κόρη του Ερρίκου Ε΄ κόμητος του Λουξεμβούργου, απέκτησε:[7]
- Ιωάννης απεβ. 1302, κύριος του Μπωμόν. Απεβίωσε σε μάχη εναντίον των Γάλλων στις 11 Ιουλίου 1302.
- Ερρίκος απεβ. 1303, μέλος του Συλλόγου του καθεδρικού στο Καμπραί.
- Γουλιέλμος Α΄ π. 1286-1337, κόμης του Αινώ.
- Ιωάννης 1288-1356, κύριος του Μπωμόν.
- Μαργαρίτα απεβ. 1342, παντρεύτηκε τον Ροβέρτο Β΄ κόμη του Αρτουά.
- Αλίκη απεβ. 1317, παντρεύτηκε 1290 τον Ρογήρο Μπίγκοντ 5ο κόμη του Νόρφολκ.
- Ισαβέλλα απεβ. 1305, παντρεύτηκε τον Ραούλ Β΄ των Κλερμόν κύριο του Νεσλ & υποκόμη του Σατωντάν.
- Ιωάννα, μοναχή στο Φοντενέλ.
- Μαρία 1280–1354, παντρεύτηκε τον Λουδοβίκο Α΄ δούκα του Μπουρμπόν.
- Ματθίλδη, ηγουμένη στο Νιβέλ.
Από μη νόμιμη σχέση είχε φυσικά τέκνα:
- (νόθος) Γουλιέλμος ντε Κυζέρ.
- (νόθη) Αλάιτ φαν Τσάνντενμπουρκ, παντρεύτηκε πρώτα τον Βόλφερτ Β΄ του Μπορσελέν κύριο του Βέερε και μετά τον Όθωνα Γ΄ του Μπύρεν.
Πρόγονοι
ΕπεξεργασίαΠαραπομπές
Επεξεργασία- ↑ p11367.htm#i113667. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: Verlag von J. A. Stargardt, 1984), Tafel 22
- ↑ Johan C Η Blom, History of the Low Countries (New York: Berghahn Books, 2006), σελ. 58
- ↑ Johan C Η Blom, History of the Low Countries (New York: Berghahn Books, 2006), σσ. 57–8
- ↑ Elizabeth Moore Hunt, Illuminating the Borders of Northern French and Flemish Manuscripts, 1270 – 1310 (New York: Routledge, 2007), σελ. 125
- ↑ EM. A. Pollock, Scotland, England and France After the Loss of Normandy, 1204-1296, (The Boydell Press, 2015), xv.
Πηγές
Επεξεργασία- Detlev Schwennicke, Europäische Stammtafeln: Stammtafeln zur Geschichte der Europäischen Staaten, Neue Folge, Band II (Marburg, Germany: Verlag von J. A. Stargardt, 1984)
- Johan C Η Blom, History of the Low Countries (New York: Berghahn Books, 2006)
- Elizabeth Moore Hunt, Illuminating the Borders of Northern French and Flemish Manuscripts, 1270 – 1310 (New York: Routledge, 2007)
- M. A. Pollock, Scotland, England and France After the Loss of Normandy, 1204-1296, (The Boydell Press, 2015)
- Gary Boyd Roberts, The royal descents of 600 immigrants to the American colonies or the United States : who were themselves notable or left descendants notable in American history: with a 2008 addendum, coda, and final addition (Baltimore: Genealogical Publishing Co., 2008)
- Orlanda Lie and Joris Reynaert eds., Artes in context. Opstellen over het handschriftelijk milieu van Middelnederlandse artesteksten (Hilversum 2004)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία
