Καρακάρα της Γουαδαλούπης
| Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Το Καρακάρα της Γουαδαλούπης , με επιστημονική ονομασία Caracara lutosa - Καρακάρα η λασπωμένη, είναι ένα αρπακτικό πτηνό της οικογένειας των Ιερακίδων, το γένος Καρακάρα, παλιότερα είχε καταταχθεί στο γένος Πολύβορος (Polyborus).
| Καρακάρα της Γουαδαλούπης | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Left lateral view of skull and mandible of Caracara lutosa.png | ||||||||||||||
| Κατάσταση διατήρησης | ||||||||||||||
| Συστηματική ταξινόμηση | ||||||||||||||
| ||||||||||||||
| Διώνυμο | ||||||||||||||
| Caracara Lutosa (Καρακάρα η λασπωμένη) (Ridgway 1876) |
Βιολογία και κατανομή Επεξεργασία
Το Καρακάρα της Γουαδαλούπης είναι εξαφανισμένο αρπακτικό πτηνό που ήταν ενδημικό της νήσου Γουαδαλούπης του Μεξικού. Ήταν στενά συνδεδεμένο με τα Καρακάρα της κεντρικής και νοτίου Αμερικής, για αυτό θεωρείται ότι προερχόταν από αυτά μέχρι που βρέθηκε απομονωμένο στο νησί. Πρόκειται για ένα καθαρά σαρκοφάγο πτηνό που όμως δεν ήταν ούτε δυνατό ούτε ικανό να επιτεθεί στο θήραμα από ψηλά, όπως τα περισσότερα από τα άλλα αρπακτικά. Για αυτό υποθέτεται ότι τρεφόταν με μικρά θηράματα, όπως μικρά πτηνά, τρωκτικά, έντομα και νεκρά ζώα. Οι πλατιές του Φτερούγες του επέτρεπαν πτήσεις κοντά στο έδαφος με δυνατά χτυπήματα. Τα ψηλά πόδια τους πιθανότατα τους επέτρεπαν να κυνηγούν ανάμεσα στο ψηλό χορτάρι.
Η κοινωνική τους δομή δεν είναι απόλυτα γνωστή αλλά ξέρουμε ότι μπορούσαν να πετούν σε μικρά σμήνη και ίσως να τρέφονταν ομαδικά γύρω από ένα ψοφίμι, σε αναλογία με αυτό που κάνουν και τα άλλα είδη Καρακάρα που ζουν σήμερα. Δεν γνωρίζουμε όμως αν είχαν μια πραγματικά κοινωνική ζωή, πιθανά ήταν λιγότερο μοναχικά από τα άλλα είδη και να είχαν κάποιου είδους επικοινωνία. Θεωρείται επιτυχημένο αρπακτικό[ασαφές] και καθαριστής στον βιότοπο του και βρισκόταν στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας.
Ιστορία Επεξεργασία
Στις αρχές του 18ου αιώνα αρχίζει η παρουσία του ανθρώπου στο νησί. Οι πρώτοι επισκέπτες ήταν φαλαινοθήρες και κυνηγοί θαλάσσιων ζώων. Αυτοί οι πρώτοι επισκέπτες μετέφεραν στα πλοία κατσίκες σαν πηγή τροφής. Από νωρίς αποφάσισαν να αφήσουν κάποια ζώα για τα βρίσκουν τις επόμενες φορές. Αυτές οι κατσίκες όχι μόνο επιβίωσαν αλλά και πολλαπλασιάστηκαν φτάνοντας να αριθμούν χιλιάδες άτομα. Το αποτέλεσμα ήταν να καταστρέψουν σχεδόν ολοκληρωτικά την βλάστηση του νησιού. Παρ’ όλα αυτά ο πληθυσμός των Καρακάρα δεν επηρεάστηκε και το 1776 ήταν ακόμα ένα κοινό είδος. Ο μεγάλος όμως αριθμός κατσικιών προσέλκυσε ένα νέο κύμα εποίκων που περιλάμβανε βοσκούς και κυνηγούς. Αυτοί άρχισαν να θεωρούν τα Καρακάρα επιβλαβή γιατί πίστευαν ότι σκότωναν τα μικρά κατσικάκια. Πιθανότατα είχαν φτάσει σε αυτό το συμπέρασμα επειδή έβλεπαν τα πτηνά να τρέφονται με τα πτώματα των κατσικιών. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε ένα ανελέητο κυνήγι με δηλητηριασμένα δολώματα και με πυροβολισμούς. Το τελειωτικό χτύπημα στο είδος το έδωσαν, κυρίως από τα μέσα του 19ου αιώνα, οι επιστήμονες και οι συλλέκτες. Ήταν η περίοδος που υπήρχε μεγάλη ζήτηση για τα εξωτικά ζώα για μελέτες και για ιδιωτικές συλλογές. Το 1897 είχε θεαθεί μόνο ένα άτομο του είδους. Το τέλος του είδους είναι συνδεδεμένο με τον ορνιθολόγο και συλλέκτη Ρόλλο Μπεκ, ο οποίος έφτασε στο νησί την 1η Δεκεμβρίου του 1900. Αμέσως μετά την άφιξη του είδε μία ομάδα από 11 Καρακάρα να έρχονται προς το μέρος του. Το γεγονός ότι τα είδε αμέσως μόλις έφτασε, το ότι ήταν τόσα μαζί και το γεγονός ότι δεν φοβόντουσαν τον άνθρωπο τον έκαναν να πιστέψει ότι το είδος ήταν ακόμα κοινό στο νησί. Έτσι πυροβόλησε τα 9 από αυτά στέλνοντας το είδος κατευθείαν στην εξαφάνιση. Από τότε υπάρχει μόνο μία άλλη μαρτυρία του είδους το 1903 που όμως δεν είναι επιβεβαιωμένη.
Το Καρακάρα της Γουαδαλούπης είναι ένα από τα λίγα είδη που εξαφανίστηκαν αποκλειστικά λόγο του απευθείας κυνηγιού τους από τον άνθρωπο. Σήμερα υπάρχουν, σε όλο τον κόσμο, 35 δείγματα του είδους που περιλαμβάνουν δέρματα, οστά και δύο αβγά που βρίσκονται σε δημόσιες συλλογές.
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Brooks, T. 2000. Extinct species. In: BirdLife International (ed.), Threatened birds of the world, pp. 701-708. Lynx Edicions and BirdLife International, Barcelona and Cambridge, U.K.
- Sibley, C. G.; Monroe, B. L. 1990. Distribution and taxonomy of birds of the world. Yale University Press, New Haven, USA.
- Greenway, J. C. 1967. Extinct and vanishing birds of the world. Dover Publications, New York
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Database των πτηνών Αρχειοθετήθηκε 2016-03-05 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)
- Βιοποικιλότητα[νεκρός σύνδεσμος] (Αγγλικά)
- Εξαφανισμένα είδη (Αγγλικά)
- IUCN Αρχειοθετήθηκε 2012-11-11 στο Wayback Machine. (Αγγλικά)