Κατάλογος προέδρων της Βραζιλίας

κατάλογος εγχειρήματος Wikimedia

Ο Πρόεδρος της Βραζιλίας είναι ο αρχηγός κράτους και κυβέρνησης στη χώρα του. Ακολουθεί κατάλογος προέδρων.

Παλαιά Δημοκρατία (1889–1930) Επεξεργασία

Το 1889 καταργήθηκε η αυτοκρατορία και η Βραζιλία ανακηρύχθηκε σε Δημοκρατία σε ένα πραξικόπημα του οποίου ηγήθηκε ο στρατάρχης Ντεοντόρο ντε Φονσέκα. Η περίοδος από το 1889 ως το 1930 αποκαλείται ως αυτή της λεγόμενης «Παλαιάς Δημοκρατίας» («República Velha»).

Κόμματα

      Κανένα (στρατός)       Ομοσπονδιακό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα       Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Σάο Πάολο       Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Μινέιρο       Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Ρίο ντε Τζανέιρο       Συντηρητικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα       Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Μπαρέιρος       Ρεπουμπλικανικό Κόμμα της Μπαΐα

Σειρά Πρόεδρος
(γεννήθηκε–απεβίωσε)
Εικόνα Εκλεγείς Από Έως Πολιτικό κόμμα Αντιπρόεδρος/οι
1 Ντεοντόρο ντα Φονσέκα
(1827–1892)
  1891 Επικεφαλής της Προσωρινής Κυβέρνησης
από τις 15 Νοεμβρίου 1889

26 Φεβρουαρίου 1891[1]
23 Νοεμβρίου 1891 [2] Κανένα (στρατός) Φλοριάνο Πεϊσότο
2 Φλοριάνο Πεϊσότο
(1839–1895)
  23 Νοεμβρίου 1891 14 Νοεμβρίου 1894 [3] Κανένα (στρατός)
Κενή
3 Προυντέντε ντε Μοράις
(1841–1902)[4]
  1894 15 Νοεμβρίου 1894 14 Νοεμβρίου 1898 Ομοσπονδιακό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (PR Fed) Μανουέλ Βιτορίνο
(PR Fed)
4 Κάμπος Σάλες
(1841–1913)
  1898 15 Νοεμβρίου 1898 14 Νοεμβρίου 1902 Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Σάο Πάολο (PRP) Φρανσίσκο ντε Ασίς Ρόσα ε Σίλβα
(PR Fed)
5 Φρανσίσκο ντε Πάουλα Ροντρίγκες Άλβες
(1848–1919)
  1902 15 Νοεμβρίου 1902 14 Νοεμβρίου 1906 Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Σάο Πάολο (PRP) Σιλβιάνο Μπραντάο[5]
(PRM)
Αφόνσο Πένα[6]
(PRM)
6 Αφόνσο Πένα
(1847–1909)
  1906 15 Νοεμβρίου 1906 14 Ιουνίου 1909 [7] Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Μινέιρο (PRM) Νίλο Πεσάνια
(PRF)
7 Νίλο Πεσάνια
(1867–1924)
  14 Ιουνίου 1909 14 Νοεμβρίου 1910 Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Ρίο ντε Τζανέιρο (PRF)
Κενή
8 Ερμές ντα Φονσέκα
(1855–1923)
  1910 15 Νοεμβρίου 1910 14 Νοεμβρίου 1914 Συντηρητικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (PRC)
Βετζέσλαου Μπρας
(PRM)
9 Βετζέσλαου Μπρας
(1868–1966)
  1914 15 Νοεμβρίου 1914 14 Νοεμβρίου 1918 Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Μινέιρο (PRM) Ουρμπάνο Σάντος
(PRM)
5 Φρανσίσκο ντε Πάουλα Ροντρίγκες Άλβες
(1848–1919)
  1918 Δεν ανέλαβε ποτέ καθήκοντα.[8] São Paulo Republican Party (PRP) Ντελφίμ Μορέιρα
(PRM)
10 Ντελφίμ Μορέιρα
(1868–1920)
  Υπηρεσιακός Πρόεδρος από τις 15 Νοεμβρίου 1918
16 Ιανουαρίου 1919
28 Ιουλίου 1919 [9] Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Μινέιρο (PRM)
Κενή
11 Επιτάσιο Πεσόα
(1865–1942)
  1919 28 Ιουλίου 1919[10] 14 Νοεμβρίου 1922 Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Μινέιρο (PRM) Ντελφίμ Μορέιρα
(PRM)
Μπουένο ντε Πάιβα[11]
(PRM)
12 Αρτούρ Μπερνάντες
(1875–1955)
  1922 15 Νοεμβρίου 1922 14 Νοεμβρίου 1926 Ρεπουμπλικανικό Κόμμα Μινέιρο (PRM) Εστάσιο Κόιμπρα
(PRB)
13 Ουάσινγκτον Λουίς
(1869–1957)
  1926 15 Νοεμβρίου 1926 24 Οκτωβρίου 1930 [12] PRP Φερνάντο ντε Μέλο Βιάνα
(PRM)
14 Ζούλιο Πρέστες
(1882–1946)
  1930 Δεν ανέλαβε ποτέ καθήκοντα.[13] Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του Σάο Πάολο (PRP) Βιτάλ Σοάρες
(PRB)

Η Εποχή Βάργκας (1930–1946) Επεξεργασία

Η Εποχή Βάργκας αποτελείται από δύο διαφορετικές δημοκρατίες, η πρώτη από το 1930 ως το 1937 (Δεύτερη Δημοκρατία) και η άλλη από το 1937 ως το 1946 (Τρίτη Δημοκρατία).

Κόμμα

      Φιλελεύθερος Συνασπισμός (ως το 1937)

Σειρά Πρόεδρος
(γεννήθηκε–απεβίωσε)
Πορτρέτο Εκλεγείς Από Έως Πολιτικό κόμμα Αντιπρόεδρος/οι
15 16 17 1) Αουγκούστο Τάσο Φραγκόσο
2) Ισαΐας ντε Νορόνια
3) Ζοάο ντε Ντέους Μένα Μπαρέτου
  24 Οκτωβρίου 1930 3 Νοεμβρίου 1930 Κανείς (προσωρινή στρατιωτική χούντα)
Κενή
18 Ζετούλιο Βάργκας
(1882–1954)
  1934 Επικεφαλής της Προσωρινής Κυβέρνησης από τις
3 Νοεμβρίου 1930

20 Ιουλίου 1934[14]
29 Οκτωβρίου 1945 [15] Φιλελεύθερος Συνασπισμός (AL) Κενή[16]
19 Ζοζέ Λινιάρες
(1886–1957)
  29 Οκτωβρίου 1945 30 Ιανουαρίου 1946 Κανείς
Κενή

Τέταρτη Δημοκρατία (1946–1964) Επεξεργασία

Το 1945 ο Βάργκας ανατράπηκε σε στρατιωτικό πραξικόπημα των άλλοτε υποστηρικτών του. Ακολούθησε μία ασταθής περίοδος. Ο Βάργκας εξελέγη ξανά πρόεδρος το 1950, όμως αυτοκτόνησε το 1954 και ακολούθησε η παραμονή στην εξουσία αρκετών προέδρων για βραχύβια θητεία. Η περίοδος αυτή έληξε με ένα ακόμα στρατιωτικό πραξικόπημα και την εγκαθίδρυση δικτατορίας το 1964.

Κόμματα

      Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα       Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα       Σοσιαλιστικό Προοδευτικό Κόμμα       Εθνικό Εργατικό Κόμμα

Σειρά Πρόεδρος
(γεννήθηκε–απεβίωσε)
Πορτρέτο Εκλεγείς Από Έως Πολιτικό κόμμα Αντιπρόεδρος/οι
20 Εουρίκο Γκασπάρ Ντούτρα
(1883–1974)
  1945 31 Ιανουαρίου 1946 30 Ιανουαρίου 1951 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD)
Κενή
Νερέου Ράμος[17]
(Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD))
21 Ζετούλιο Βάργκας
(1882–1954)
  1950 31 Ιανουαρίου 1951 24 Αυγούστου 1954[18] Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα (PTB) Ζοάο Καφέ Φίλιο
(PSP)
22 Ζοάο Καφέ Φίλιο
(1899–1970)
  Υπηρεσιακός Πρόεδρος από τις 24 Αυγούστου 1954 3 Σεπτεμβρίου 1954 Ανίκανος να κυβερνήσει (υπέφερε από την καρδιά του και ο ίδιος ζήτησε να καταστεί ανίκανος) από τις 8 Νοεμβρίου 1955
και αποκλεισμένος από το να ασκήσει προεδρικά καθήκοντα από τις 22 Νοεμβρίου 1955

30 Ιανουαρίου 1956
PSP
Κενή
23 Κάρλος Λουζ
(1894–1961)
Υπηρεσιακός Πρόεδρος
για τον Καφέ Φίλιο
  8 Νοεμβρίου 1955 11 Νοεμβρίου 1955 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD)
Κενή
24 Νερέου Ράμος
(1888–1958)
Υπηρεσιακός Πρόεδρος
  11 Νοεμβρίου 1955 30 Ιανουαρίου 1956 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD)
Κενή
25 Τζουσελίνο Κουμπιτσέκ
(1902–1976)
  1955 31 Ιανουαρίου 1956 30 Ιανουαρίου 1961 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD) Ζοάο Γκουλάρ
(PTB)
26 Τζάνιο Κουάντρος
(1917–1992)
  1960 31 Ιανουαρίου 1961 25 Αυγούστου 1961{[19] Εθνικό Εργατικό Κόμμα (PTN)
27 Ρανιέρι Μαζίλι
(1910–1975)
Υπηρεσιακός Πρόεδρος[20]
  25 Αυγούστου 1961 7 Σεπτεμβρίου 1961 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD)
Κενή
28 Ζουάο Γκουλάρτ
(1918–1976)
  7 Σεπτεμβρίου 1961[21] 1 Απριλίου 1964[22] Βραζιλιάνικο Εργατικό Κόμμα (PTB)
Κενή

Στρατιωτική κυβέρνηση (1964–1985) Επεξεργασία

      Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (καταργήθηκε το 1965)

Όλα τα κόμματα καταργήθηκαν με εξαίρεση το

      Εθνικός Ανανεωτικός Συνασπισμός (μετέπειτα Δημοκρατικό Κοινωνικό Κόμμα)

Σειρά Πρόεδρος
(γεννήθηκε–απεβίωσε)
Πορτρέτο Εκλεγείς Από Έως Πολιτικό κόμμα Αντιπρόεδρος/οι
27 Πασκουάλ Ρανιέρι Μαζίλι
(1910–1975)
Υπηρεσιακός Πρόεδρος
  2 Απριλίου 1964 15 Απριλίου 1964 Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα
Κενή
29 Ουμπέρτο Καστέλο Μπράνκο
(1897–1967)
  1964 15 Απριλίου 1964 14 Μαρτίου 1967 Εθνικός Ανανεωτικός Συνασπισμός (ARENA)
(στρατός)
Ζοζέ Μαρία Αλκμίν
(Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD)ARENA)[23]
30 Αρτούρ ντα Κόστα ε Σίλβα
(1899–1969)
  1966 15 Μαρτίου 1967 31 Αυγούστου 1969
Παύτηκε προσωρινά λόγω προβλημάτων υγείας
14 Οκτωβρίου 1969 Απομακρύνθηκε[24]
Εθνικός Ανανεωτικός Συνασπισμός (ARENA)
(στρατός)
Πέντρο Αλέισο
(ARENA)
31 Πέντρο Αλέισο[25]
(1901–1975)
  Δεν ανέλαβε καθήκοντα ποτέ. Εθνικός Ανανεωτικός Συνασπισμός (ARENA
Κενή
32 33 34 1) Αουγκούστο Ραντεμάκερ (1905–1985)
2) Αουρέλιο ντε Λίρα Ταβάρες (1905–1998)
3) Μάρσιο Μέλο (1906–1991)
  31 Αυγούστου 1969 30 Οκτωβρίου 1969 Κανείς
(στρατιωτική χούντα)
Κενή
35 Εμίλιο Γκαρασταζού Μέντιτσι
(1905–1985)
  1969 30 Οκτωβρίου 1969 14 Μαρτίου 1974 Εθνικός Ανανεωτικός Συνασπισμός (ARENA)
(στρατός)
Αουγκούστο Ραντεμάκερ
(ARENA)
(στρατός)
36 Ερνέστο Γκάιζελ
(1907–1996)
  1974 15 Μαρτίου 1974 14 Μαρτίου 1979 Εθνικός Ανανεωτικός Συνασπισμός (ARENA)
(στρατός)
Ανταλμπέρτο Περέιρα ντος Σάντος
(ARENA)
(στρατός)
37 Ζουάου Φιγκεϊρέδου
(1918–1999)
  1978 15 Μαρτίου 1979 14 Μαρτίου 1985 ARENA
(στρατός)
Αουρελιάνο Τσάβες
(PDS)

Η Νέα Δημοκρατία (1985–σήμερα) Επεξεργασία

Στις αρχές της δεκαετίας του '80 η στρατιωτική κυβέρνηση ξεκίνησε ένα άνοιγμα στους πολιτικούς, γνωστό ως abertura, με τελικό στόχο τη δημοκρατία. Ωστόσο, άμεσες εκλογές δεν διεξήχθησαν παρά μόνο το 1985.

Κόμματα

      Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα       Κόμμα της Εθνικής Ανασυγκρότησης
      Βραζιλιάνικο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα       Κόμμα Μέτωπο Φιλελευθέρων       Κόμμα των Εργατών       Βραζιλιάνικο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα       Σοσιαλιστικό Φιλελεύθερο Κόμμα       Βραζιλιάνικο Εργατικό Ανανεωτικό Κόμμα

Σειρά Πρόεδρος
(γεννήθηκε–απεβίωσε)
Πορτρέτο Εκλεγείς Από Έως Πολιτικό κόμμα Αντιπρόεδρος/οι
38 Τανκρέντο Νέβες
(1910–1985)
  1985

Δεν ανέλαβε καθήκοντα αν και εξελέγη, επειδή

απεβίωσε λίγο πριν την ορκωμοσία του)

Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα (PMDB) Ζοζέ Σάρνεϊ
(Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα (PMDB)
39 Ζοζέ Σαρνέι
(1930–)
  Υπηρεσιακός Πρόεδρος από τις 15 Μαρτίου 1985
21 Απριλίου 1985
14 Μαρτίου 1990 Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα (PMDB)
Κενή
40 Φερνάντο Κολόρ ντε Μέλο
(1949–)
  1989 15 Μαρτίου 1990 Οι εξουσίες και η άσκηση καθηκόντων ανεστάλησαν από τις 2 Οκτωβρίου 1992
29 Δεκεμβρίου 1992. [26]
Κόμμα της Εθνικής Ανασυγκρότησης (PRN) Ιταμάρ Φράνκο
(PRNPMDB[27]
41 Ιταμάρ Φράνκο
(1930–2011)
  Υπηρεσιακός Πρόεδρος από τις 2 Οκτωβρίου 1992
29 Δεκεμβρίου 1992
31 Δεκεμβρίου 1994 Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα (PMDB)
Κενή
42 Φερνάντο Ενρίκε Καρντόζο
(1931–)
  1994
1998
1 Ιανουαρίου 1995 31 Δεκεμβρίου 2002 Βραζιλιάνικο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSDB) Μάρκο Μασιέλ
(PFL)
43 Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα
(1945–)
  2002
2006
1 Ιανουαρίου 2003 31 Δεκεμβρίου 2010 Κόμμα των Εργατών (PT) Ζοζέ Αλενκάρ
(PRB)
44 Ντίλμα Ρούσεφ
(1947–)
  2010
2014
1 Ιανουαρίου 2011 Αναστολή καθηκόντων στις 12 Μαΐου 2016
31 Αυγούστου 2016[28]
Κόμμα των Εργατών (PT) Μικέλ Τεμέρ
(PMDB)
45 Μικέλ Τεμέρ
(1940–)
  Υπηρεσιακός Πρόεδρος από τις 12 Μαΐου 2016
31 Αυγούστου 2016
31 Δεκεμβρίου 2018 Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα (MDB)[29]
Κενή
46 Ζαΐρ Μπολσονάρου
(1955–)
  2018 1 Ιανουαρίου 2019 31 Δεκεμβρίου 2022 Σοσιαλιστικό Φιλελεύθερο Κόμμα (PSL) Χάμιλτον Μουράο

(PRTB)

47 Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα
(1945–)
  2022 1 Ιανουαρίου 2023 Εν ενεργεία Κόμμα των Εργατών (PT) Ζεράλντου Αλκμίν
(PMDB)

Εν ζωή πρώην πρόεδροι Επεξεργασία

Σήμερα ζουν οι εξής πρώην πρόεδροι. Ο πιο πρόσφατος θάνατος πρώην προέδρου είναι του Ιταμάρ Φράνκο (1992–95), ο οποίος πέθανε στις 2 Ιουλίου 2011.

Σημειώσεις και παραπομπές Επεξεργασία

  1. Ο ντα Φονσέκα ανέτρεψε την αυτοκρατορική κυβέρνηση του πρωθυπουργού υποκόμη Ούρο Πρέτο σε στρατιωτικό πραξικόπημα στις 15 Νοεμβρίου 1889. Την ίδια ημέρα ανακηρύχθηκε η κατάργηση της μοναρχίας και η Βραζιλία έγινε ομοσπονδιακή δημοκρατία. Η κάθε επαρχία της έγινε και μία πολιτεία.Μέχρι να οργανωθεί το καθεστώς, όμως, ο Ντεοντόρο τέθηκε επικεφαλής προσωρινής κυβέρνησης και κυβέρνησε δικτατορικά. Τον Φεβρουάριο του 1891 η χώρα απέκτησε σύνταγμα, που βασίστηκε το μοντέλο εκείνου των ΗΠΑ και πρώτος πρόεδρος εξελέγη ο ντα Φονσέκα, ο οποίος ορκίστηκε στις 26 Φεβρουαρίου με αντιπρόεδρο τον επίσης στρατάρχη Φλοριάνο Πεϊσότο, τερματίζοντας έτσι την προσωρινή κυβέρνηση.
  2. Στις 3 Νοεμβρίου 1891 ο πρόεδρος ντα Φονσέκα σε πραξικόπημα διέλυσε το Εθνικό Κογκρέσο και κυβέρνησε με διατάγματα για μερικές εβδομάδες. Αποπειράθηκε να εγκαθιδρύσει δικτατορία, όμως το Ναυτικό της χώρας αντέδρασε και εξεγέρθηκε, αναγκάζοντάς τον να παραιτηθεί από την προεδρία. Τελικά ο Ντεοντόρο ανατράπηκε σε αντιπραξικόπημα, όμως επειδή υποχώρησε στις απαιτήσεις του Ναυτικού, επισημοποιήθηκε η αποχώρησή του από την εξουσία σαν απλή παραίτηση. Ο Πεϊσότο ανέλαβε πρόεδρος και ανέτρεψε όλες τις αποφάσεις που είχε λάβει ως δικτάτορας ο προκάτοχός του, αποκαθιστώντας το σύνταγμα.
  3. Αρνήθηκε να προκηρύξει νέες εκλογές και παρέμεινε πρόεδρος για την υπόλοιπη προεδρική θητεία ως τις 15 Νοεμβρίου 1894. Αντιμετώπισε δεύτερη εξέγερση και κυβέρνησε δικτατορικά.
  4. Ο πρώτος αιρετός από τον λαό πρόεδρος και ο πρώτος μη στρατιωτικός.
  5. Ο εκλεγείς αντιπρόεδρος Σιλβιάνο Μπραντάο πέθανε στις 25 Σεπτεμβρίου 1902, πριν την ορκωμοσία του. Την ημέρα της ορκωμοσίας στις 15 Νοεμβρίου 1902, ο πρόεδρος Ροντρίγκες Άλβες ορκίστηκε μόνος του και η Αντιπροεδρία ανακηρύχθηκε σε χηρεία. Έγινε μετά μια ειδική εκλογή για αντιπρόεδρο προκειμένου να υπηρετηθεί το υπόλοιπο της τετράχρονης θητείας.
  6. Εξελέγη σε ειδική εκλογή στις 18 Μαρτίου 1903 για να αντικαταστήσει τον αποβιώσαντα Μπραντάο. Ο Πένα ανέλαβε αντιπρόεδρος στις 23 Ιουνίου 1903.
  7. Ο πρόεδρος Πένα πέθανε εν ενεργεία στις 14 Ιουνίου 1909 προτού λήξει η θητεία του το 1910. Έπειτα από τον θάνατο του Πένα, ο αντιπρόεδρος Νίλο Πεσάνια ανέλαβε καθήκοντα προέδρου, υπηρετώντας το υπόλοιπο της προεδρικής θητείας.
  8. Αρρώστησε από την Ισπανική γρίπη το 1918 και προσωρινός πρόεδρος ανέλαβε ο ορκισθείς αντιπρόεδρος Ντελφίμ Μορέιρα. Ο Άλβες δεν έγινε ποτέ καλά και τελικά απεβίωσε το 1919.
  9. O αντιπρόεδρος Μορέιρα ανέλαβε υπηρεσιακός πρόεδρος όταν πέθανε ο εκλεγμένος πρόεδρος Ροντρίγκες Άλβες. Καθώς η θέση του προέδρου ήταν κενή όμως πολύ νωρίτερα και σύμφωνα με τις συνταγματικές επιταγές που ίσχυαν τότε, προκηρύχθηκαν νέες εκλογές και ο Μορέιρα υπηρέτησε μόνο μέχρι την εκλογή νέου προέδρου και ανέλαβε καθήκοντα προκειμένου να ολοκληρώσει τη θητεία για την προεδρική θητεία για το 1918-22.
  10. O Ροντρίγκες Άλβες πέθανε στις 16 Ιανουαρίου 1919. Η έκτακτη εκλογή έγινε στις 13 Απριλίου 1919. Ο Πεσόα εξελέγη για να ολοκληρώσει την προεδρική θητεία 1918–1922 και ορκίστηκε πρόεδρος στις 28 Ιουλίου 1919. Όταν ανέλαβε καθήκοντα ο Πεσόα, ο Ντελφίμ Μορέιρα έπαψε να ασκεί καθήκοντα προέδρου και επέστρεψε στην αντιπροεδρία.
  11. Ο αντιπρόεδρος Ντελφίμ Μορέιρα απεβίωσε την 1η Ιουλίου 1920. Η θέση του Αντιπροέδρου έμεινε κενή μέχρι την εκλογή νέου. Στις 11 Νοεμβρίου 1920 ο Μπουένο ντε Πάιβα ορκίστηκε αντιπρόεδρος προκειμένου να ολοκληρώσει τη θητεία του αποβιώσαντα για το 1918–1922.
  12. Ο πρόεδρος Ουάσινγκτον Λουίς ανατράπηκε με την Επανάσταση του 1930, με την οποία τερματίστηκε η Παλαιά Δημοκρατία. Η Επανάσταση ξέσπασε στις 3 Οκτωβρίου 1930, και, έπειτα από μάχες μεταξύ των επαναστατικών και των κυβερνητικών δυνάμεων σε μακρινή απόσταση από την πρωτεύουσα, μια στρατιωτική ομάδα στην πρωτεύουσα προσχώρησε στους επαναστάτες και ανέτρεψε τον πρόεδρο στις 24 Οκτωβρίου 1930. Στη συνέχεια την εξουσία κατέλαβε προσωρινή χούντα και λίγες ημέρες μετά, στις 3 Νοεμβρίου 1930 η στρατιωτική τριανδρία παραχώρησε την πλήρη διακυβέρνηση στον επικεφαλής του επαναστατικού κινήματος Ζετούλιο Βάργκας, ο οποίος κατάργησε το σύνταγμα του 1891, διέλυσε το Κογκρέσο και σχημάτισε προσωρινή κυβέρνηση, υποσχόμενος ένα νέο σύνταγμα.
  13. Ο Ζούλιο Πρέστες εξελέγη την 1η Μαρτίου 1930, όμως δεν ανέλαβε ποτέ καθήκοντα λόγω του πραξικοπήματος που ανέτρεψε τον πρόεδρο Ουάσινγκτον Λουίς.
  14. Ο Βάργκας κυβέρνησε με απόλυτες εξουσίες από τις 3 Νοεμβρίου 1930 ως τις 20 Ιουλίου 1934, ως επικεφαλής της Προσωρινής Κυβέρνησης. Στις 9 Ιουλίου 1932 ξέσπασε επανάσταση στην πολιτεία Σάο Πάολο, απαιτώντας την αποκατάσταση της συνταγματικής κυβέρνησης. Η κυβέρνηση συνέτριψε την επανάσταση, όμως ανάγκασε τον Βάργκας να συγκαλέσει την Συντακτική Συνέλευση (1933-1934), η οποία συνέταξε έναν νέο καταστατικό χάρτη στις 16 Ιουλίου 1934, και με βάση τις μεταβατικές του διατάξεις, ο πρώτος Πρόεδρος θα εκλεγόταν από τη Συνέλευση, ενώ οι επόμενοι πρόεδροι από τον λαό. Στις 17 Ιουλίου 1934 η Συντακτική Συνέλευση εξέλεξε πρόεδρο τον Βάργκας, ο οποίος ορκίστηκε στις 20 Ιουλίου 1934, για θητεία ως τις 3 Μαΐου 1938. Όμως, στις 10 Νοεμβρίου 1937 ο Βάργκας ηγήθηκε ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος και ανακήρυξε το Νέο Κράτος (Estado Novo), μια δικτατορία, με την οποία επιβλήθηκε ένα νέο σύνταγμα. Ο Βάργκας κυβερνούσε με διατάγματα. Με την πρόφαση της ασφάλειας δεν διεξήχθησαν εκλογές ούτε δημοψήφισμα, όπως προέβλεπε το σύνταγμα. Αντίθετα, ο Βάργκας παρέτεινε τη θητεία του επ' αόριστο, αντικαταστάθηκαν οι πολιτειακοί κυβερνήτες από ομοσπονδιακούς διορισμένους από τον Πρόεδρο και διαλύθηκαν όλα τα νομοθετικά σώματα. Κατά την περίοδο εκείνη (1937-1945) καταργήθηκαν τα πολιτικά κόμματα και κάθε αντιπολίτευση καταδιώχθηκε. Η δικτατορία του Βάργκας ολοκληρώθηκε με την ανατροπή του από τον υπουργό Πολέμου στις 29 Οκτωβρίου 1945.
  15. Στρατηγοί, με επικεφαλής τον υπουργό Πολέμου Πέντρο Αουρέλιο ντε Γκόες Μοντέιρο, ανέτρεψαν τον Βάργκας σε πραξικόπημα στις 29 Οκτωβρίου 1945. Εν συνεχεία, ο στρατός παρέδωσε την εξουσία στον πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου Ζοζέ Λινιάρες και προκήρυξε πολυκομματικές εκλογές. Ο δικτάτορας Βάργκας εξελέγη γερουσιαστής και θα εκλεγόταν πρόεδρος από τον λαό το 1950.
  16. Κατά τη διακυβέρνηση του Βάργκας η θέση του Αντιπροέδρου καταργήθηκε, καθώς τόσο το σύνταγμα του 1934 όσο και εκείνο του 1937 δεν προέβλεπαν θέση Αντιπροέδρου.
  17. Η Συντακτική Συνέλευση αποφάσισε την επανασύσταση της θέσης του Αντιπροέδρου. Στις 19 Σεπτεμβρίου 1946 ο Νερέου Ράμος ορκίστηκε αντιπρόεδρος.
  18. Ο πρώην δικτάτορας αυτοκτόνησε στις 24 Αυγούστου 1954.
  19. O πρόεδρος Τζάνιο Κουάντρος παραιτήθηκε ξαφνικά στις 25 Αυγούστου 1961 χωρίς να υπάρχουν πολιτικοί λόγοι. Σύμφωνα με ιστορικούς, ήταν μεθυσμένος όταν υπέβαλε εγγράφως την παραίτησή του.
  20. Ο Μαζίλι ήταν πρόεδρος της Βουλής. Έγινε πρόεδρος επειδή ο αντιπρόεδρος βρισκόταν στο εξωτερικό όταν παραιτήθηκε ξαφνικά ο πρόεδρος Κουάντρος . Λόγω της σοβαρής πολιτικής κρίσης που ξέσπασε τότε, ο Γκουλάρ ανέλαβε αντιπρόεδρος στις 7 Σεπτεμβρίου 1961 και ο Μαζίλι παρέμεινε υπηρεσιακός Πρόεδρος μέχρι τότε.
  21. O Γκουλάρ βρισκόταν σε επίσημη επίσκεψη στην Κίνα όταν παραιτήθηκε ξαφνικά ο πρόεδρος Κουάντρος. Ενώ ήταν ακόμα ο αντιπρόεδρος στο εξωτερικό, οι αντίπαλοί του , που ήλεγχαν το Κογκρέσο, αποπειράθηκαν να τον εμποδίσουν από το να αναλάβει καθήκοντα, χωρίς επιτυχία. Ωστόσο, το Κογκρέσο επέτρεψε την ορκωμοσία του Γκουλάρ μόνο με την συμφωνία να αναθεωρηθεί το σύνταγμα ώστε ο Πρόεδρος να είναι μόνο αρχηγός κράτους και ο Πρωθυπουργός να είναι επικεφαλής της κυβέρνησης. Η αναθεώρηση τέθηκε σε δημοψήφισμα και στις 6 Ιανουαρίου 1963 οι πολίτες την καταψήφισαν, ζητώντας τις προεδρικές εξουσίες πίσω. Τελικά, με τη συνταγματική αναθεώρηση στις 23 Ιανουαρίου 1963 ανακλήθηκε η αναθεώρηση του 1961 και ο Πρόεδρος επανήλθε στις εξουσίες και στα καθήκοντα που ασκούσε πριν τον Σεπτέμβριο του 1961. Κατά συνέπεια, από τις 7 Σεπτεμβρίου 1961 ως τις 23 Ιανουαρίου 1963 ο πρόεδρος Γκουλάρ υπηρέτησε μόνο ως αρχηγός κράτους, με ένα κοινοβουλευτικό σύστημα διακυβέρνησης, και από τις 23 Ιανουαρίου 1963 και έπειτα, υπηρέτησε μαζί ως αρχηγός κράτους και κυβέρνησης.
  22. Ο Γκουλάρ ανατράπηκε σε στρατιωτικό πραξικόπημα το 1964.
  23. Ο Αλκμίν ήταν μέλος του Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD). Όταν το PSD καταργήθηκε το 1965, έγινε μέλος του ARENA.
  24. Στις 31 Αυγούστου 1969 μετά τον θρόμβο στον εγκέφαλο που υπέστη ο πρόεδρος Αρτούρ ντα Κόστα ε Σίλβα ο τελευταίος κατέστη ανίκανος να κυβερνήσει και στρατιωτική χούντα αποτελούμενη και από τα τρία όπλα ανέλαβε την εξουσία. Η χούντα με διάταγμα απομάκρυνε στις 14 Οκτωβρίου 1969 τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο (ο οποίος δεν ήταν στρατιωτικός) και έτσι η δικτατορία συνεχίστηκε. Το 2011 τέθηκε σε εφαρμογή ένας νόμος με τον οποίο η Βραζιλία αναγνώρισε ότι ήταν παράνομη η ενέργεια στην οποία προέβη το στρατιωτικό καθεστώς, παρεμποδίζοντας τον αντιπρόεδρο Πέντρο Αλέισο να αναλάβει υπηρεσιακός Πρόεδρος. Σε διάστημα λιγότερο από 3 μήνες μετά την απομάκρυνσή του, ο Κόστα ε Σίλβα απεβίωσε και εάν δεν ενεργούσε ο στρατός, ο Αλέισο θα τον διαδεχόταν στην προεδρία.
  25. http://www.planalto.gov.br/ccivil_03/_Ato2011-2014/2011/Lei/L12486.htm
  26. Κατηγορήθηκε για διαφθορά και παραπέμφθηκε σε δίκη. Με ψήφο της Γερουσίας, παύτηκε από τα καθήκοντά του για 180 ημέρες και υπηρεσιακός πρόεδρος ανέλαβε ο αντιπρόεδρος Ιταμάρ Φράνκο.Στις 30 Δεκεμβρίου 1992 κρίθηκε ένοχος και του επιβλήθηκε η ποινή να μην μπορεί να διεκδικήσει κανένα δημόσιο αξίωμα ως τις 31 Δεκεμβρίου 2000.
  27. Ο Ιταμάρ Φράνκο προσχώρησε στο PRN για αν είναι υποψήφιος αντιπρόεδρος στις εκλογές του 1989 με υποψήφιο πρόεδρο τον Κόλορ ντε Μέλο. Κατά την αντιπροεδρία του, ήρθε σε ρήξη με τον πρόεδρο και έφυγε από το PRN στις 5 Μαΐου 1992, επιστρέφοντας στο PMDB.
  28. Καθαιρέθηκε από τη Γερουσία στις 31 Αυγούστου 2016 . Ο υπηρεσιακός Πρόεδρος Μικέλ Τεμέρ την διαδέχθηκε στην προεδρία την ίδια ημέρα.
  29. Όταν ο Μικέλ Τεμέρ έγινε πρόεδρος, το κόμμα ονομαζόταν ακόμα Κόμμα Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα (PMDB). Στη διάρκεια της θητείας του, στις 19 Δεκεμβρίου 2017, η Εθνική Συνέλευση του Κόμματος άλλαξε τα κομματικά άρθρα και επανέφερε την παλιά ονομασία Βραζιλιάνικο Δημοκρατικό Κίνημα (MDB), όνομα το οποίο έφερε το κόμμα την περίοδο από το 1965 ως το 1981.