Ο σπίνος (Fringillia coelebs) κοινώς σπίνος, γνωστός και με τα ονόματα σπιγγάρι και τσόνης· περιλαμβάνει πολλά γένη και είδη που απαντούν σχεδόν σε όλο τον κόσμο, εκτός από την Αυστραλία.[1] Είναι μικρόσωμο πουλί και μοιάζει με το σπουργίτι. Το ράμφος του είναι κοντό, ισχυρό και χοντρό στη βάση του. Η διαμόρφωση αυτή του επιτρέπει να σπάζει τα σκληρά περιβλήματα των σπόρων που αποτελούν την τροφή του. Παρουσιάζουν το φαινόμενο του φυλετικού διμορφισμού, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αναπαραγωγής. Λέγεται ότι με το επίμονο κελάηδημά του μας προειδοποιεί για τον ερχομό του χιονιού. Θεωρείται, χρήσιμο πουλί επειδή τρώει διάφορα έντομα από τα οποία κινδυνεύουν οι καλλιέργειες. Το τραγούδι του διαφέρει από περιοχή σε περιοχή και μπορεί να ακουστεί από το Φεβρουάριο έως το Σεπτέμβριο.

Κοινός Σπίνος

Κατάσταση διατήρησης

Ελαχίστης Ανησυχίας
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα (Animalia)
Συνομοταξία: Χορδωτά (Chordata)
Ομοταξία: Πτηνά (Aves)
Τάξη: Στρουθιόμορφα (Passeriformes)
Οικογένεια: Σπιζίδες (Fringillidae)
Γένος: Φρυγίλλος (Fringillia)
Είδος: F. coelebs
Διώνυμο
Fringilla coelebs
Φρυγίλλος ο άγαμος

Linnaeus

Fringilla coelebs

Το μέγεθος του δεν ξεπερνά τα 16-18 εκατοστά. Διαθέτει κομψό παράστημα και όμορφο φτέρωμα με λαμπερά, εντυπωσιακά χρώματα. Συνήθως σχηματίζει σμήνη με πουλιά του είδους του αλλά και μικτά. Κινείται με ευκολία είτε στο έδαφος για τροφή, είτε πετώντας.

Αναπαράγεται συνήθως την άνοιξη και το θηλυκό γεννά 2-6 αυγά σε μια φωλιά που κατασκευάζει μόνο του με ιδιαίτερη φροντίδα πάνω σε δένδρα, βράχους κτλ. Οι νεοσσοί είναι τυφλοί και ανίκανοι να βαδίσουν. Κατά τη διάρκεια της ωοτοκίας και της επώασης τα ζεύγη ζουν μόνα τους. Όταν όμως οι νεοσσοί μεγαλώσουν οι σπίνοι σχηματίζουν μεγάλα κοπάδια και μετακινούνται όλοι μαζί. Είναι πουλιά μεταναστευτικά.

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια,«Ζωολογία», εκδοτική Αθηνών, 1983