Λεωφορείον ο Πόθος

Λεωφορείον ο Πόθος
Σκηνοθεσία	Ελία Καζάν
Παραγωγή	Τσαρλς Φέλντμαν
Σενάριο	Τένεσι Ουίλιαμς
Βασισμένο σε	A Streetcar Named Desire
Πρωταγωνιστές	Βίβιαν Λι ; Μάρλον Μπράντο ; Κιμ Χάντερ ; Καρλ Μάλντεν
Μουσική	Άλεξ Νορθ
Φωτογραφία	Χάρι Στράντλινγκ
Μοντάζ	Ντέιβιντ Γουέϊσμπαρτ
Εταιρεία παραγωγής	Warner Bros.
Πρώτη προβολή	18/9/1951
Διάρκεια	120 λεπτά
Προέλευση	Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Γλώσσα	Aγγλικά
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Το Λεωφορείον ο Πόθος (αγγλικά: A Streetcar named Desire) είναι ταινία του σκηνοθέτη Ελία Καζάν γυρισμένη το 1951. Βασίζεται στο ομώνυμο δράμα του Τένεσι Ουίλιαμς. Η ταινία έλαβε 12 υποψηφιότητες και βραβεύτηκε με 4 βραβεία Όσκαρ.

Το 1997, το Λεωφορείον ο Πόθος έλαβε την 45η θέση, ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου^[1]. Το 1999 η ταινία χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών.^[2]

ΥπόθεσηΕπεξεργασία

Η Μπλάνς (Βίβιαν Λι), μια καθηγήτρια από τις Νότιες Πολιτείες, επισκέπτεται μετά τον πλειστηριασμό της οικογενειακής περιουσίας της, την αδελφή της Στέλλα (Κιμ Χάντερ), που ζει με τον άντρα της Στάνλεϋ Κοβάλσκυ (Μάρλον Μπράντο) στη Νέα Ορλεάνη. Ο Κοβάλσκυ, που ως Πολωνός μετανάστης και εργάτης αντιμετωπίζεται υποτιμητικά από την Μπλανς, καθηλώνει την Στέλλα με τον οξύθυμο και επιβλητικό χαρακτήρα του, σε μία σχέση που κυριαρχείται από το ωμό πάθος. Η υπερευαίσθητη και κάπως υπερβολική Μπλανς, τονίζοντας την ευγενή καταγωγή και την καλή ανατροφή της, μπαίνει στο στόχαστρό του και ενδόμυχα γεννιέται ένας κρυφός πόθος. Όσο περνά ο καιρός, αποκαλύπτονται μυστικά του παρελθόντος της Μπλανς και λόγω της συγκατοίκησης, δημιουργούνται εντάσεις και πολλαπλά ξεσπάσματα, που αφαιρούν ένα-ένα τα πέπλα από τους πολύπλοκους χαρακτήρες των ηρώων. Εν τέλει το όριο μεταξύ λογικής και παράνοιας γίνεται όλο και περισσότερο θολό, με αποτέλεσμα το ολέθριο τέλος.

Βραβεία όσκαρΕπεξεργασία

Η ταινία προτάθηκε για 12 Όσκαρ το 1951, λαμβάνοντας συνολικά 4 βραβεία Όσκαρ, εκ των οποίων τα 3 ήταν για τις ερμηνείες των Λι, Μάλντεν και Χάντερ. Είναι η μοναδική ταινία μέχρι και σήμερα που έχει 3 τρία ερμηνευτικά βραβεία και μοιράζεται το ρεκόρ με την ταινία του 1976 Το Δίκτυο. Ο Μάρλον Μπράντο ήταν ο μοναδικός από τους ηθοποιούς της ταινίας που ήταν υποψήφιοι, που δεν τιμήθηκε με το βραβείο, το οποίο έχασε από τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ για την ταινία Η βασίλισσα της Αφρικής, ενώ η ταινία έχασε το όσκαρ καλύτερης ταινίας από το Ένας Αμερικανός στο Παρίσι.^[3]

Βράβευση:

Α’ Γυναικείου Ρόλου – Βίβιαν Λι
Β’ Ανδρικού Ρόλου – Καρλ Μάλντεν
Β’ Γυναικείου Ρόλου – Κιμ Χάντερ
Καλλιτεχνικής διεύθυνσης (σκηνικών) – Ρίτσαρντ Ντέι και Τζορτζ Χόπκινς

Υποψηφιότητα:

Καλύτερης Ταινίας – Τσαρλς Φέλντμαν
Α’ Ανδρικού Ρόλου – Μάρλον Μπράντο
Σκηνοθεσίας – Ελία Καζάν
Διασκευασμένου Σεναρίου – Τένεσι Ουίλιαμς
Φωτογραφίας, Ασπρόμαυρη ταινία – Χάρι Στράντλινγκ
Μουσικής Επένδυσης - Άλεξ Νορθ
Ειδικών εφέ και ήχου - Νέιθαν Λέβινσον
Κοστουμιών - Λουσίντα Μπάλαρντ

Award	Result	Notes
Best Motion Picture	Νίκη	Charles K. Feldman, producer Winner was Arthur Freed (MGM) – An American in Paris
Best Director	Υποψηφιότητα	Elia Kazan Winner was George Stevens – A Place in the Sun
Best Actor	Υποψηφιότητα	Marlon Brando Winner was Humphrey Bogart – The African Queen
Best Actress	Νίκη	Vivien Leigh
Best Writing, Screenplay	Νίκη	Tennessee Williams Winner was Harry Brown and Michael Wilson – A Place in the Sun
Best Supporting Actor	Νίκη	Karl Malden
Best Supporting Actress	Νίκη	Kim Hunter
Best Art Direction–Set Decoration, Black-and-White	Νίκη	Richard Day and George Hopkins
Best Cinematography, Black-and-White	Νίκη	Harry Stradling Winner was William C. Mellor – A Place in the Sun
Best Costume Design, Black-and-White	Νίκη	Lucinda Ballard Winner was Edith Head – A Place in the Sun
Best Music, Score of a Dramatic or Comedy Picture	Υποψηφιότητα	Alex North Winner was Franz Waxman – A Place in the Sun
Best Sound Recording	Νίκη	Nathan Levinson Winner was Douglas Shearer – The Great Caruso

Εξωτερικοί σύνδεσμοιΕπεξεργασία

Το Λεωφορείον ο πόθος στην IMDb

ΠαραπομπέςΕπεξεργασία

↑ «AFI's 100 Years...100 Stars». American Film Institute. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2006.
↑ «Ο πλήρης κατάλογος ταινιών του Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Η.Π.Α» (στα Αγγλικά). loc.gov. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2021.
↑ «NY Times: A Streetcar Named Desire». NY Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2008.

[1] «AFI's 100 Years...100 Stars». American Film Institute. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2006.

[2] «Ο πλήρης κατάλογος ταινιών του Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Η.Π.Α» (στα Αγγλικά). loc.gov. Ανακτήθηκε στις 19 Ιανουαρίου 2021.

[NY_Times-3] «NY Times: A Streetcar Named Desire». NY Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2008.

[1]

[2]

[3]