Λεωφορείον ο Πόθος
Το Λεωφορείον ο Πόθος (αγγλικά: A Streetcar named Desire) είναι ταινία του σκηνοθέτη Ελία Καζάν γυρισμένη το 1951. Βασίζεται στο ομώνυμο δράμα του Τένεσι Ουίλιαμς. Η ταινία έλαβε 12 υποψηφιότητες και βραβεύτηκε με 4 βραβεία Όσκαρ.
| Λεωφορείον ο Πόθος | |
|---|---|
 | |
| Σκηνοθεσία | Ελία Καζάν |
| Παραγωγή | Τσαρλς Φέλντμαν |
| Σενάριο | Τένεσι Ουίλιαμς |
| Βασισμένο σε | A Streetcar Named Desire |
| Πρωταγωνιστές | Βίβιαν Λι Μάρλον Μπράντο Κιμ Χάντερ Καρλ Μάλντεν |
| Μουσική | Άλεξ Νορθ |
| Φωτογραφία | Χάρι Στράντλινγκ |
| Μοντάζ | Ντέιβιντ Γουέϊσμπαρτ |
| Εταιρεία παραγωγής | Warner Bros. |
| Πρώτη προβολή |  18/9/1951 |
| Διάρκεια | 120 λεπτά |
| Προέλευση | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Γλώσσα | Aγγλικά |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Το 1997, το Λεωφορείον ο Πόθος έλαβε την 45η θέση, ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου[1].
ΥπόθεσηΕπεξεργασία
Η Μπλάνς (Βίβιαν Λι), μια καθηγήτρια από τις Νότιες Πολιτείες, επισκέπτεται μετά τον πλειστηριασμό της οικογενειακής περιουσίας της, την αδελφή της Στέλλα (Κιμ Χάντερ), που ζει με τον άντρα της Στάνλεϋ Κοβάλσκυ (Μάρλον Μπράντο) στη Νέα Ορλεάνη. Ο Κοβάλσκυ, που ως Πολωνός μετανάστης και εργάτης αντιμετωπίζεται υποτιμητικά από την Μπλανς, καθηλώνει την Στέλλα με τον οξύθυμο και επιβλητικό χαρακτήρα του, σε μία σχέση που κυριαρχείται από το ωμό πάθος. Η υπερευαίσθητη και κάπως υπερβολική Μπλανς, τονίζοντας την ευγενή καταγωγή και την καλή ανατροφή της, μπαίνει στο στόχαστρό του και ενδόμυχα γεννιέται ένας κρυφός πόθος. Όσο περνά ο καιρός, αποκαλύπτονται μυστικά του παρελθόντος της Μπλανς και λόγω της συγκατοίκησης, δημιουργούνται εντάσεις και πολλαπλά ξεσπάσματα, που αφαιρούν ένα-ένα τα πέπλα από τους πολύπλοκους χαρακτήρες των ηρώων. Εν τέλει το όριο μεταξύ λογικής και παράνοιας γίνεται όλο και περισσότερο θολό, με αποτέλεσμα το ολέθριο τέλος.
Βραβεία όσκαρΕπεξεργασία
Η ταινία προτάθηκε για 12 Όσκαρ το 1951, λαμβάνοντας συνολικά 4 βραβεία Όσκαρ, εκ των οποίων τα 3 ήταν για τις ερμηνείες των Λι, Μάλντεν και Χάντερ. Είναι η μοναδική ταινία μέχρι και σήμερα που έχει 3 τρία ερμηνευτικά βραβεία και μοιράζεται το ρεκόρ με την ταινία του 1976 Το Δίκτυο. Ο Μάρλον Μπράντο ήταν ο μοναδικός από τους ηθοποιούς της ταινίας που ήταν υποψήφιοι, που δεν τιμήθηκε με το βραβείο, το οποίο έχασε από τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ για την ταινία Η βασίλισσα της Αφρικής, ενώ η ταινία έχασε το όσκαρ καλύτερης ταινίας από το Ένας Αμερικανός στο Παρίσι.[2]
Βράβευση:
- Α’ Γυναικείου Ρόλου – Βίβιαν Λι
- Β’ Ανδρικού Ρόλου – Καρλ Μάλντεν
- Β’ Γυναικείου Ρόλου – Κιμ Χάντερ
- Καλλιτεχνικής διεύθυνσης (σκηνικών) – Ρίτσαρντ Ντέι και Τζορτζ Χόπκινς
Υποψηφιότητα:
- Καλύτερης Ταινίας – Τσαρλς Φέλντμαν
- Α’ Ανδρικού Ρόλου – Μάρλον Μπράντο
- Σκηνοθεσίας – Ελία Καζάν
- Διασκευασμένου Σεναρίου – Τένεσι Ουίλιαμς
- Φωτογραφίας, Ασπρόμαυρη ταινία – Χάρι Στράντλινγκ
- Μουσικής Επένδυσης - Άλεξ Νορθ
- Ειδικών εφέ και ήχου - Νέιθαν Λέβινσον
- Κοστουμιών - Λουσίντα Μπάλαρντ
Εξωτερικοί σύνδεσμοιΕπεξεργασία
ΠαραπομπέςΕπεξεργασία
- ↑ «AFI's 100 Years...100 Stars». American Film Institute. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2006.
- ↑ «NY Times: A Streetcar Named Desire». NY Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 Ιανουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2008.