Βικιπαίδεια

Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (Βελιγράδι)

μουσείο στο Βελιγράδι

Συντεταγμένες: 44°49′10″N 20°26′32″E / 44.81944°N 20.44222°E / 44.81944; 20.44222

Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (σερβικά: Музеј савремене уметности‎‎) είναι μουσείο τέχνης, που βρίσκεται στο Βελιγράδι της Σερβίας. Ιδρύθηκε το 1958 ως Μοντέρνα Πινακοθήκη, καθιστώντας το ένα από τα πρώτα μουσεία αυτού του τύπου στον κόσμο.[2] Μεταφέρθηκε στο σημερινό κτήριο στη γειτονιά Ούστσε του Νέου Βελιγραδίου το 1965. Το κτήριο είναι ένα αριστούργημα των αρχιτεκτόνων Ιβάν Άντιτς και Ιβάνκα Ρασπόποβιτς, μια βραχύβια αλλά εξαιρετικά επιτυχημένη συνεργασία, η οποία παρήγαγε επίσης το Μουσείο της 21ης Οκτωβρίου στο Πάρκο Μνήμης Σουμαρίτσε στο Κραγκούγιεβατς. Η συλλογή περιέχει περισσότερα από 35.000 έργα τέχνης.

Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Музеј савремене уметности
Χάρτης
Είδοςμουσείο τέχνης και μουσείο[1]
ΔιεύθυνσηУшће 10, Београд και Ušće 10, Blok 15
Γεωγραφικές συντεταγμένες44°49′10″N 20°26′32″E
Διοικητική υπαγωγήΒελιγράδι και Νόβι Μπέογκραντ
ΧώραΣερβία
Έναρξη κατασκευής1965
Ολοκλήρωση1958
Προστασίαπροστατευόμενο πολιτισμικό μνημείο
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το μουσείο συλλέγει και εκθέτει έργα τέχνης, που παράγονται από το 1900 στη Σερβία και τη Γιουγκοσλαβία. Διοργανώνει επίσης διεθνείς εκθέσεις μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης.

Το μουσείο έκλεισε για ανακαίνιση μεταξύ 2007 και 2017. Μετά την αλλαγή αρκετών καταληκτικών ημερομηνιών, το μουσείο άνοιξε εκ νέου για τους επισκέπτες στις 20 Οκτωβρίου 2017.[3]

Ιστορία Επεξεργασία

Κατασκευή Επεξεργασία

Το κτήριο του μουσείου βρίσκεται κοντά στη συμβολή των ποταμών Σάβα και Δούναβη, στο πάρκο Ούστσε του δήμου Νέο Βελιγράδι. Σχεδιάστηκε από τους Ιβάν Άντιτς και Ιβάνκα Ρασπόποβιτς το 1960, με την κατασκευή να ξεκινά εκείνο το έτος και να συνεχίζεται μέχρι το 1965. Οι αρχιτέκτονες έλαβαν το βραβείο Οκτωβρίου από την Πόλη του Βελιγραδίου στις 20 Οκτωβρίου 1965, την ίδια ημέρα που το μουσείο άνοιξε στο κοινό.[3][4][5]

Λόγω του σχήματος, της αρχιτεκτονικής και της θέσης του, έχει περιγραφεί ως «κρύσταλλος στη συμβολή»[4] ή «(αρχιτεκτονικό) κόσμημα».[6]

Ανακαίνιση 2007-2017 Επεξεργασία

Όταν οι συνομιλίες για την ανακαίνιση ξεκίνησαν για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του 2000, και οι δύο αρχικοί αρχιτέκτονες ήταν ακόμα ζωντανοί. Ωστόσο, ο Άντιτς πέθανε το 2005 και η Ρασπόποβιτς το 2015.[4] Η ανακατασκευή ξεκίνησε το 2007, αλλά συνεχίστηκε για μια δεκαετία, για πολλούς λόγους. Μετά από 10 χρόνια ανακαίνισης, το μουσείο άνοιξε εκ νέου στο κοινό στις 20 Οκτωβρίου 2017, κατά την επέτειο του πρώτου μουσείου, που άνοιξε 52 χρόνια νωρίτερα.[3] Όλο το κτήριο ανακαινίστηκε και αναβαθμίστηκε ώστε να πληροί τα ισχύοντα πρότυπα μουσείων. Ανακατασκευάστηκε επίσης το πάρκο που περιβάλλει το κτήριο του μουσείου. Η πρώτη έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο πρόσφατα ανακαινισμένο μουσείο ήταν το «Sequences» του Ντέγιαν Σρετένοβιτς.

Η Ρασπόποβιτς συνέβαλε στο έργο ανοικοδόμησης προτείνοντας ότι το γυαλί, που ανήκει στους θόλους του κτηρίου, θα πρέπει να αντικατασταθεί με μια πιο σκοτεινή σκιά. Τα μπλε πάνελ που προστέθηκαν πρόσφατα αλλάζουν τον τόνο τους, ανάλογα με τον καιρό και την ώρα της ημέρας. Επομένως, οι τρούλοι έχουν γίνει διαδραστικοί και δυναμικοί, συμπληρώνοντας το γύρω πάρκο και τον κοντινό μοντερνιστικό Πύργο Ούστσε, που είναι κατασκευασμένος από γυαλί και χάλυβα. Η κύρια κριτική, σχετικά με τις ανακαινίσεις, περιστρέφεται γύρω από τη χρήση υπερβολικού σκυροδέματος στα μονοπάτια πρόσβασης, που οδηγούν στο μουσείο. Παρά τον νέο φωτισμό, καθώς και την προσθήκη βότσαλων και ταρτάν, οι κριτικοί πιστεύουν ότι το σκυρόδεμα κάνει την περιοχή να φαίνεται λιγότερο «ανθρώπινη» και θα μπορούσε να εμποδίσει τη μελλοντική ανάπτυξη των δένδρων, που μοιάζουν με λεωφόρους κατά μήκος των μονοπατιών.[4]

Ο διαμερισμός του χώρου και οι εργασίες με το σκυρόδεμα που έγιναν στην περιοχή του πάρκου επικρίθηκαν επίσης [7] όπως και η φαινομενική βιασύνη στα τελευταία στάδια, για να ολοκληρωθεί η ανακατασκευή γρήγορα. Η πρώτη εταιρεία που επιλέχθηκε να κάνει τις οικοδομικές εργασίες ήταν η "Montera". Πληρώθηκε πλήρως για τη δουλειά, αλλά χρεοκόπησε αφήνοντας την ανακαίνιση ημιτελή για χρόνια. Κατά τη διάρκεια της επόμενης δημόσιας υποβολής προσφορών το 2014, με στόχο συγκεκριμένα την επανατοποθέτηση της οροφής, επιλέχθηκε η εταιρεία «Jedinstvo» από το Ούζιτσε. Η ακόλουθη υποβολή προσφορών, η οποία κάλυψε το υπόλοιπο έργο, απέτυχε. Η "Jedinstvo" υπέβαλε ξανά αίτηση και επιλέχθηκε από το μουσείο, παρόλο που είχε την υψηλότερη προσφορά. Το Υπουργείο Πολιτισμού, με επικεφαλής τον Ιβάν Τασόβατς εκείνη την εποχή, επέμεινε ότι θα έπρεπε να επιλεγεί ο χαμηλότερος πλειοδότης, ο οποίος ήταν η «Modulor», μία εταιρεία της Ζέμουν. Ως αποτέλεσμα, ο διευθυντής του μουσείου, Γιόβαν Ντεσπότοβιτς, απολύθηκε και η εταιρεία «Termoinženjering» επελέγη στην επόμενη προσφορά. Τελείωσαν ολόκληρη την ανακατασκευή, ανακαινίζοντας τη στέγη για δεύτερη φορά. Ωστόσο, ήδη τον Ιούλιο του 2018, η ανακατασκευασμένη στέγη άρχισε να έχει διαρροή, όταν έβρεχε.[8]

Τμήματα Επεξεργασία

Η συλλογή άρχισε να σχηματίζεται το 1958. Από το 2018 εκτίθενται 8.000 πίνακες και γλυπτά.[6]

Το μουσείο διαθέτει διάφορα τμήματα και συλλογές:

  • Συλλογή Γλυπτών
    • Υπάρχουν 752 γλυπτά των Ιβάν Μέστροβιτς, Αντούν Αβγουστίντιος, Τόμα Ρόσαντιτς, Γουόλτερ Σ. Άρνολντ, Όλγκα Γέβριτς,[6] Όλγκα Γιάντσιτς, Ντούσαν Τζαμόνια, Σρέτεν Στογιάνοβιτς, Λόιζ Ντόλιναρ, κ.λπ. .
  • Συλλογή νέων καλλιτεχνικών μέσων
    • Η συλλογή έχει έργα των Μαρίνα Αμπράμοβιτς, Κεν Φρίντμαν, Τζορτζ Ματσιούνας, Χάνα Βίλκε κ.λπ.
    • Βιβλιοθήκη βιβλιοθηκών και καταλόγων - πάνω από 4.800 βιβλία και 23.000 κατάλογοι
    • Hemeroteque (αρχεία) - περισσότερα από 350.000 αποκόμματα τύπου
    • Βιβλιοθήκη φωτογραφιών

Τμήματα:

  • Τμήμα Γενικών Υποθέσεων
  • Τμήμα Οικονομικών
  • Στούντιο για συντήρηση και αποκατάσταση

Το μουσείο λειτουργεί επίσης το σαλόνι του MoCAB (άνοιξε το 1961), που βρίσκεται στην παλιά πόλη του Βελιγραδίου .

Σύμφωνα με τους επιμελητές, τα πιο δημοφιλή εκθέματα μετά το άνοιγμα του 2017 περιλαμβάνουν τη ζωγραφική "Στο μαύρο χωράφι" του Μπόρα Ιλιόβσκι (Bora Iljovski [sr]), γλυπτές μπάλες "L-50" του Ιβάν Κόζαριτς, γλυπτική "Φωτεινά σχήματα" του Βοτζίν Μπάκιτς και η εγκατάσταση «Σύντροφος Τίτο», η λευκή βιολέτα (μας)" του Ντούσαν Οτάσεβιτς.[6]

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ (Αγγλικά) COURAGE Registry. cultural-opposition.eu/registry/.
  2. ↑ Lompar, Milo (2018). Knjiga o Lubardi. Beograd: Srpska književna zadruga. σελ. 181. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Otvoren Muzej savremene umetnosti». N1. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Μαΐου 2021. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Goran V. Anđelković (20 October 2017), «Kristal na ušću ponovo sija», Politika: 25, http://www.politika.rs/sr/clanak/391074/Pogledi/Kristal-na-uscu-ponovo-sija 
  5. ↑ «Među 100 najboljih žena arhitekata Evrope i DVE SRPKINJE». Blic. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Daliborka Mučibabić (30 July 2018). «Arhitektonski dragulj koji iznova mami» (στα sr). Politika: σελ. 14. http://www.politika.co.rs/sr/clanak/408251/Arhitektonski-dragulj-koji-iznova-mami. 
  7. ↑ Radoslav Ćebić (31 May 2018). «Tiranija Beograda na vodi [Tyranny of the Belgrade Waterfront]» (στα sr). Vreme, No. 1430. https://www.vreme.com/cms/view.php?id=1601853. 
  8. ↑ M.A.K. & D.B.M. (7 Ιουλίου 2018). «Kante kupile kišnicu: Voda ušla u zgradu Muzeja savremene umetnosti» [Buckets collected rain water: water entered the building of the Museum of Contemporary Arts] (στα Σερβικά). Večernje Novosti. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μουσείο_Σύγχρονης_Τέχνης_(Βελιγράδι)&oldid=10296083"