Νεοστιγμίνη
Η νεοστιγμίνη είναι φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της μυασθένειας gravis, της ψευδοαπόφραξης του παχέος εντέρου και της κατακράτησης ούρων χωρίς την παρουσία απόφραξης.[3] Χρησιμοποιείται επίσης μαζί με την ατροπίνη για τον τερματισμό των επιδράσεων του νευρομυϊκού αποκλεισμού φαρμάκων του μη αποπολωτικού τύπου. Χορηγείται με ένεση είτε σε φλέβα, μυ είτε κάτω από το δέρμα. Τα αποτελέσματα μετά την ένεση είναι γενικά μεγαλύτερα εντός 30 λεπτών και διαρκούν έως και 4 ώρες.[2][4]
 | |
 | |
| Ονομασία IUPAC | |
|---|---|
3-{[(Dimethylamino)carbonyl]oxy}-N,N,N-trimethylbenzenaminium | |
| Κλινικά δεδομένα | |
| Εμπορικές ονομασίες | Bloxiverz, Prostigmin, Vagostigmin, άλλες |
| AHFS/Drugs.com | monograph |
| Δεδομένα άδειας |
|
| Κατηγορία ασφαλείας κύησης | |
| Οδοί χορήγησης | IM, IV, υποδορίως, από το στόμα |
| Κυκλοφορία | |
| Κυκλοφορία |
|
| Φαρμακοκινητική | |
| Βιοδιαθεσιμότητα | Ασαφής, πιθανόν λιγότερο από 5% |
| Μεταβολισμός | Υδρόλυση από την ακετυλοχολινεστεράση και τις εστεράσες του πλάσματος |
| Έναρξη δράση | Εντός 30 λεπτά (ένεση), σε 4 ώρες (από το στόμα)[2] |
| Βιολογικός χρόνος ημιζωής | 50–90 λεπτά |
| Διάρκεια δράσης | μέχρι 4 ώρες[2] |
| Απέκκριση | Αμετάβλητο φάρμακο (μέχρι 70%) και αλκοολικός μεταβολίτης (30%) απεκκρίνονται στα ούρα |
| Κωδικοί | |
| Αριθμός CAS | 59-99-4  |
| Κωδικός ATC | N07AA01 S01EB06 QA03AB93 (WHO) |
| PubChem | CID 4456 |
| DrugBank | DB01400 |
| ChemSpider | 4301 |
| UNII | 3982TWQ96G |
| KEGG | D08261 |
| ChEBI | CHEBI:7514 |
| ChEMBL | CHEMBL54126  |
| Χημικά στοιχεία | |
| Χημικός τύπος | C12H19N2O2+ |
| Μοριακή μάζα | 223,30 g·mol−1 |
CN(C)C(=O)OC1=CC=CC(=C1)[N+](C)(C)C | |
InChI=1S/C12H19N2O2/c1-13(2)12(15)16-11-8-6-7-10(9-11)14(3,4)5/h6-9H,1-5H3/q+1 Key:ALWKGYPQUAPLQC-UHFFFAOYSA-N | |
| (verify) | |
Συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες περιλαμβάνουν ναυτία, αυξημένο σάλιο, σπασμένο κοιλιακό άλγος και αργό καρδιακό ρυθμό.[2] Οι πιο σοβαρές παρενέργειες περιλαμβάνουν χαμηλή αρτηριακή πίεση, αδυναμία και αλλεργικές αντιδράσεις.[2] Δεν είναι σαφές εάν η χρήση κατά την εγκυμοσύνη είναι ασφαλής για το μωρό.[2] Η νεοστιγμίνη ανήκει στην χολινεργική οικογένεια φαρμάκων.[2] Δρα αναστέλλοντας τη δράση της ακετυλοχολινεστεράσης και συνεπώς αυξάνει τα επίπεδα της ακετυλοχολίνης.[2]
Η νεοστιγμίνη κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1931.[5] Συμπεριλαμβάνεται στον κατάλογο των βασικών φαρμάκων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας.[6] Ο όρος είναι από την ελληνική νέος και «-στιγμίνη», σε σχέση με το μητρικό μόριο του, φυσοστιγμίνη, στην οποία βασίζεται.[7]
Ιατρικές χρήσεις Επεξεργασία
Χρησιμοποιείται για τη βελτίωση του μυϊκού τόνου σε άτομα με μυασθένεια gravis, καθώς και για την αντιστροφή των επιπτώσεων των μη αποπολωτικών μυοχαλαρωτικών όπως το ροκουρόνιο και το βεκουρόνιο στο τέλος μιας επέμβασης, συνήθως σε δόση 25 έως 50 μg ανά χιλιόγραμμο.
Μια άλλη ένδειξη χρήσης είναι η συντηρητική αντιμετώπιση της οξείας ψευδο-απόφραξης του παχέος εντέρου ή συνδρόμου Ogilvie, στο οποίο οι ασθενείς παρουσιάζουν μαζική διαστολή του παχέος εντέρου απουσία πραγματικής μηχανικής απόφραξης.[8]
Μερικές φορές τα νοσοκομεία χορηγούν διάλυμα που περιέχει νεοστιγμίνη ενδοφλεβίως για να καθυστερήσουν τις επιπτώσεις της δηλητηρίασης μετά από δάγκωμα φιδιού.[9] Ορισμένα πολλά υποσχόμενα ερευνητικά αποτελέσματα έχουν επίσης αναφερθεί για τη ρινική χορήγηση του φαρμάκου ως αντιοφική θεραπεία.[10]
Η νεοστιγμίνη εγκρίθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2013 για να αντιστρέψει τα αποτελέσματα των μυοχαλαρωτικών.[11] Αρχικά εγκρίθηκε το 1939.[12]
Παρενέργειες Επεξεργασία
Η νεοστιγμίνη μπορεί να προκαλέσει γενικές οφθαλμικές ανεπιθύμητες ενέργειες, όπως: πονοκέφαλος, πόνος στα φρύδια, θολή όραση, φακοδονήσεις, περικορνική ένεση, συμφορητική ιρίτιδα, διάφορες αλλεργικές αντιδράσεις και σπάνια αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς. [13]
Η νεοστιγμίνη θα προκαλέσει επιβράδυνση του καρδιακού ρυθμού (βραδυκαρδία). Για το λόγο αυτό χορηγείται συνήθως μαζί με ένα παρασυμπαθολυτικό φάρμακο όπως η ατροπίνη ή το γλυκοπυρρολικό.
Τα γαστρεντερικά συμπτώματα εμφανίζονται νωρίτερα μετά την κατάποση και περιλαμβάνουν ανορεξία, ναυτία, έμετο, κράμπες στην κοιλιά και διάρροια. [14]
Φαρμακολογία Επεξεργασία
Παρεμβαίνοντας στη διάσπαση της ακετυλοχολίνης, η νεοστιγμίνη διεγείρει έμμεσα τόσο τους νικοτινικούς όσο και τους μουσκαρινικούς υποδοχείς. Σε αντίθεση με τη φυσοστιγμίνη, η νεοστιγμίνη έχει ένα τεταρτοταγές άζωτο. Ως εκ τούτου, είναι πιο πολική και δεν διασχίζει τον αιματοεγκεφαλικό φραμό και εισέρχεται στο ΚΝΣ, αλλά διασχίζει τον πλακούντα. Η επίδρασή του στον σκελετικό μυ είναι μεγαλύτερη από εκείνη της φυσοστιγμίνης. Η νεοστιγμίνη έχει μέτρια διάρκεια δράσης - συνήθως δύο έως τέσσερις ώρες.[15] Η νεοστιγμίνη συνδέεται με την ανιονική και εστερική θέση της χολινεστεράσης. Το φάρμακο αποκλείει τη δραστική θέση της ακετυλοχολινεστεράσης, έτσι ώστε το ένζυμο δεν μπορεί πλέον να διασπάσει τα μόρια της ακετυλοχολίνης προτού φθάσουν στους μετασυναπτικούς μεμβρανικούς υποδοχείς. Αυτό επιτρέπει την επίτευξη του κατωφλίου, ώστε να μπορεί να ενεργοποιηθεί μια νέα ώθηση στον επόμενο νευρώνα. Στη μυασθένεια gravis υπάρχουν πάρα πολλοί υποδοχείς ακετυλοχολίνης, έτσι ώστε με την ακετυλοχολινεστεράση να είναι μπλοκαρισμένη, η ακετυλοχολίνη μπορεί να δεσμευτεί στους λίγους υποδοχείς και να προκαλέσει μυϊκή συστολή.
Ιστορία Επεξεργασία
Η νεοστιγμίνη συντέθηκε για πρώτη φορά από τους Έσχλιμαν και Ράινερτ το 1931 [16] και κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από τον Έσλιμαν το 1933.[17]
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 «Neostigmine Use During Pregnancy». Drugs.com. 3 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 «Neostigmine Bromide». The American Society of Health-System Pharmacists. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2016.
- ↑ WHO Model Formulary 2008. World Health Organization. 2009. σελ. 428. ISBN 9789241547659.
- ↑ «Neostigmine Methylsulfate Monograph for Professionals». Drugs.com. The American Society of Health-System Pharmacists. 19 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ Fischer, Janos· Ganellin, C. Robin (2006). Analogue-based Drug Discovery (στα Αγγλικά). John Wiley & Sons. σελ. 540. ISBN 9783527607495.
- ↑ World Health Organization model list of essential medicines: 21st list 2019. Geneva: World Health Organization. 2019. WHO/MVP/EMP/IAU/2019.06. License: CC BY-NC-SA 3.0 IGO.
- ↑ «neostigmine: definition of neostigmine in Oxford dictionary (American English) (US)». www.oxforddictionaries.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Δεκεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2015.
- ↑ «Acute intestinal pseudo-obstruction (Ogilvie's syndrome)». Clinics in Colon and Rectal Surgery 18 (2): 96–101. May 2005. doi:. PMID 20011348.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Franklin, Deborah (31 Ιουλίου 2013). «Potential Treatment For Snakebites Leads To A Paralyzing Test». NPR. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Αυγούστου 2014.
- ↑ «Developing Small Molecule Therapeutics for the Initial and Adjunctive Treatment of Snakebite». Journal of Tropical Medicine 2018: 4320175. 2018. doi:. PMID 30154870.
- ↑ «Drug Approval Package: Bloxiverz (Neostigmine Methylsulfate) Injection NDA #204078». U.S. Food and Drug Administration (FDA). 24 Δεκεμβρίου 1999. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ «Bloxiverz- neostigmine methylsulfate injection». DailyMed. 19 Σεπτεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 21 Ιανουαρίου 2020.
- ↑ Gilman, Goodman & Gilman 1980, σελ. 114.
- ↑ Gilman, Goodman & Gilman 1980, σελ. 109.
- ↑ Pharmacology (3rd έκδοση). Lippincott's Illustrated Reviews. 2008. σελ. 51.
- ↑ Whitacre 2007, σελ. 57.
- ↑ Aeschliman, John A., U.S. Patent 1.905.990 (1933).
Βιβλιογραφία Επεξεργασία
- Gilman, A.G.· Goodman, L.S.· Gilman, A. (1980). Goodman & Gilman's The Pharmacological Basis of Therapeutics (6th έκδοση). New York: Macmillan Publishing Co., Inc.
- Whitacre, David M. (2007). Reviews of Environmental Contamination and Toxicology. Springer Science+Business Media. σελ. 57. ISBN 978-0-387-73162-9.