Ντιράν Αλεξανιάν
Ο Ντιράν Αλεξανιάν (Diran Alexanian, αρμεν. Տիրան Ալեքսանեան, 1881-1954) ήταν Αρμένιος μουσικός (βιολοντσελίστας) και φημισμένος δάσκαλος του βιολοντσέλου.
| Ντιράν Αλεξανιάν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Diran Alexanian (Γαλλικά) και Տիրան Ալեքսանեան (Western Armenian) |
| Γέννηση | 2 Απριλίου 1881[1][2] ή 12 Απριλίου 1881[3][4] Κωνσταντινούπολη[3][4] |
| Θάνατος | 27 Ιουλίου 1954[1][2][5] Σαμονί[3][4] |
| Κατοικία | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (από 1938) |
| Εθνικότητα | Αρμένιοι[3][4] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | βιολοντσελίστας[3][4] συνθέτης[3][4] cello teacher διευθυντής ορχήστρας[3][4] |
| Εργοδότης | Σχολή Μουσικής του Μανχάταν (από 1936)[3][4] Peabody Institute Εκόλ Νορμάλ του Παρισιού «Αλφρέντ Κορτό» (έως 1937)[4] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Αλεξανιάν γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και έμαθε βιολοντσέλο με δάσκαλο τον Φρήντριχ Γκρυτσμάχερ στη Λειψία, ενώ έπαιζε μουσική δωματίου με τον Γιοχάνες Μπραμς και τον βιολονίστα Γιόζεφ Γιόακιμ. Σε νεαρή ηλικία ήταν ήδη ένας «φτασμένος» βιολοντσελίστας, παίζοντας σε ηλικία 17 ετών το σόλο μέρος του Δον Κιχώτη του Ρίχαρντ Στράους.[6]
Σε ηλικία είκοσι ετών ο Αλεξανιάν εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου γνώρισε τον Πάμπλο Καζάλς. Ο Καζάλς είχε δει τον Αλεξανιάν να παίζει και είχε διαπιστώσει ότι οι τοποθετήσεις των δακτύλων του ήταν συμβατές με τον δικό του νέο τρόπο παιξίματος του βιολοντσέλου. Αφού γνωρίστηκαν, βρήκαν ότι είχαν παρόμοιες απόψεις όσον αφορούσε τη γενική τεχνική του οργάνου και την ερμηνεία της μουσικής.[6]
Το 1921 ο Αλεξανιάν έγινε βοηθός του Καζάλς στην École Normale de Musique (είχε ιδρυθεί δύο χρόνια νωρίτερα από τους Αλφρέντ Κορτό και Ωγκύστ Μανζεό), όπως και του Ζακ Τιμπώ. Εκεί ο Αλεξανιάν και ο Καζάλς έθεσαν σε πρακτική εφαρμογή τις ρηξικέλευθες ιδέες τους. Σπουδαστές από όλο τον κόσμο ήρθαν για σπουδές μαζί τους εκείνη την περίοδο, μεταξύ των οποίων ήταν και οι Αντόνιο Τζανίγκρο, Γκρέγκορ Πιατιγκόρσκυ, Πιερ Φουρνιέ και Εμάνουελ Φέουερμαν. Κατά την εποχή που δίδασκε στη σχολή, ο Αλεξανιάν εξέδωσε το 1922 το βιβλίο Traite Theorique et Pratique du Violoncelle και τη διάσημη έκδοσή του των σουιτών του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ[6][7] το 1929. Σε μια συναυλία στη σχολή το 1933 έπαιξε σε παγκόσμια πρεμιέρα το κοντσέρτο του Φρέντερικ Τζάκομπι για Βιολοντσέλο και Ορχήστρα (το οποίο ο Τζάκομπι είχε αφιερώσει στον Αλεξανιάν), με μαέστρο τον Αλφρέντ Κορτό.[8]
Ο Αλεξανιάν παραιτήθηκε από τη θέση του στην École Normale de Musique το 1937 και μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εκεί δίδαξε τόσο στο Ίδρυμα Πήμποντυ του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς στη Βαλτιμόρη, όσο και στη Σχολή Μουσικής του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη. Ανάμεσα στους μαθητές του εκεί συγκαταλέγονταν και οι Μπέρναρντ Γκρήνχαουζ, Ντέιβιντ Σόυερ, Ράγια Γκάρμπουσοβα και Μίσα Σνάιντερ.[6] Ο Αλεξανιάν συνέθεσε τη «Μικρή αρμενική σουίτα».
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb148461866. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6zg6z23. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 3,8 (Aρμενικά) Αρμένικη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. Armenian Encyclopedia Publishing House. 1974.
- ↑ 4,00 4,01 4,02 4,03 4,04 4,05 4,06 4,07 4,08 4,09 (Aρμενικά) Armenian Concise Encyclopedia. Armenian Encyclopedia Publishing House. 1990.
- ↑ International Music Score Library Project. Category:Alexanian,_Diran. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 St. John, Marshall C. (1999). «Diran Alexanian, Cellist». Internet Cello Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2007.
- ↑ «Diran Alexanian: Complete Cello Technique at Musicroom.com». Ανακτήθηκε στις 25 Μαΐου 2007.
- ↑ «Concerto for Cello». Milken Archive of Jewish Music. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2020.
Πηγές Επεξεργασία
- Το λήμμα «Αλεξανιάν Ντιεράν» στη Νέα Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια «Χάρη Πάτση», τόμος 4, σελ. 95