Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ του Τορίνο
Ο Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ , αγγλ.: Ulric Manfred II, ιταλικά: Olderico Manfredi II, ή Manfred Ulric, Manfredo Udalrico, (μεταξύ 975-992 – 29 Οκτωβρίου 1033 ή 1034) από τον Οίκο των Αρδουινιδών, ήταν κόμης του Τορίνο και μαρκήσιος της Σούζα στις αρχές του 11ου αι. Ήταν ο τελευταίος άρρην μάργραβος από τον Οίκο των Αρδουινιδών. Η κόρη τού Ούλρικ Μάνφρεντ, η Aδελαΐδα κληρονόμησε το μεγαλύτερο μέρος των κτήσεών. Μέσω τού γάμου με την Αδελαΐδα (περί το 1045), ο Όθων κόμης της Σαβοΐας, ένας νεότερος γιος του Ουμβέρτου Α' κόμη της Σαβοΐας έγινε μάργραβος του Τορίνο. Οι απόγονοί τους θα αποτελούν αργότερα τον Οίκο της Σαβοΐας, που κυβέρνησε τη Σαρδηνία και μετά όλη την Ιταλία.
| Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ του Τορίνο | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 10ος αιώνας Τορίνο |
| Θάνατος | 29 Οκτωβρίου 1034 Τορίνο |
| Τόπος ταφής | καθεδρικός ναός του Τορίνου |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μαργράβος |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μπέρτα του Μιλάνου[1] |
| Τέκνα | Αδελαΐδα της Σούζα Ιμίλα του Τορίνο Μπέρτα του Τορίνο |
| Γονείς | Μάνφρεντ Α΄ του Τορίνο και Πρανγάρδα της Κανόσα |
| Οικογένεια | Οίκος των Αρδουινιδών |
Βιογραφία Επεξεργασία
Γεννημένος στο Τορίνο, ο Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ ήταν γιος του Mάνφεντ Α΄ και της Πρανγάρδας, κόρης του Aδαλβέρτου-Άττο κόμη της Κανόσα. [2] Ο Ούλρικ Μάνφρεντ κληρονόμησε μία τεράστια μαρκιωνία με κέντρο το Τορίνο (1000), η οποία είχε δημιουργηθεί από τα εδάφη τού πάππου του Αρδουίνου του Φαλακρού. Ένα αυτοκρατορικό δίπλωμα με ημερομηνία 31 Ιουλίου 1001 αναφέρει ότι, για την πιστή του υπηρεσία, ο αυτοκράτορας Όθωνας Γ' επιβεβαίωσε τις κτήσεις του Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ και του παραχώρησε αρκετά προνόμια. [3]
Ο Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄, αμέσως μετά τη διαδοχή του, άρχισε να εδραιώνει την εξουσία του έναντι τού Aρντουίνου της μαρκιωνίας της Iβρέας από τη μία, και τού Ερρίκου Β΄ από την άλλη. Στον αγώνα για το βασίλειο της Λομβαρδίας (regnum Italicum), κέρδισε μεγάλη έκταση σε βάρος της μαρκιωνίας της Iβρέας. [4]
Δύο καταστατικά που εκδόθηκαν από τον Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ και τη σύζυγό του Μπέρτα (μία πώληση στον ιερέα Σίγκιφρεντ, γιο του Άνταλγκις το 1021 και μία δωρεά στο μοναστήρι του Σάντο Σολουτόρε στο Τορίνο το 1031), δίνουν καλή εντύπωση για τις πόλεις και τις κομητείες που ο Ούλριχ Μάνφρεντ Β΄ έλεγχε, που περιλάμβαναν: Τορίνο, Iβρέα, Aλμπένγκα, Βεντιμίλια, Aουριάτε, Τορτόνα και Βερτσέλλι. [5] Σε όλους τους πολέμους μεταξύ του Aρντουίνου και του Ερρίκου Β΄, ο Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ απέφυγε με σύνεση κάθε αντιπαράθεση με τους δύο ηγέτες, και σταδιακά επέκτεινε τα εδάφη του με όπλα (ήταν σε πόλεμο με τον μάργραβο της Τοσκάνης, Βονιφάτιο Γ΄, το 1016) και αυξάνοντας εξουσία εντός των αρμοδιοτήτων του. Το 1024, μετά το τέλος του Ερρίκου Β', αντιτάχθηκε στην εκλογή του Κορράδου Β' και αντ' αυτού πρότεινε στον Γουλιέλμο Ε' της Ακουιτανίας να πάρει τον ιταλικό θρόνο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. [6]
Ο Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ είχε ένα ανάκτορο στο Τορίνο, αλλά όπως πολλοί άλλοι μεσαιωνικοί άρχοντες, έζησε μία πλανόδια ζωή. Μετακόμισε από κάστρο σε κάστρο για να διατηρήσει τον έλεγχό του και να ασκήσει τη διοίκηση των κυριαρχιών του. Λέγεται συχνά ότι η κόρη του Αδελαΐδα, εγκατέλειψε το Τορίνο ως πρωτεύουσα και άρχισε να μένει μόνιμα στη Σούζα. Αυτό είναι λάθος: η Αδελαΐδα τεκμηριώνεται πολύ πιο συχνά στο ανάκτορο των μαργράβων στο Τορίνο από οπουδήποτε αλλού. [7]
Γύρω στο 1028 ο Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄, μαζί με τον αδερφό του Άλρικ επίσκοπο του Άστι, τον Άριμπερτ αρχιεπίσκοπο του Μιλάνου και τον Λάντουλφ επίσκοπο του Τορίνο, έδρασαν για να καταστείλουν ένα αιρετικό κίνημα, που είχε αναπτυχθεί στο Moνφόρτε. [8]
Ο Ούλρικ Μάνφρεντ Β΄ αποκατέστησε την παλαιά εκκλησία της Σάντα Μαρία Ματζόρε στη Σούζα και το αβαείο Noβαλέζα. Τον Μάιο του 1028 με τη σύζυγό του Μπέρτα ίδρυσε το μοναστήρι της Σάντα Μαρία στην Καραμάνια. Τον επόμενο χρόνο, τον Ιούλιο του 1029, μαζί με τη σύζυγό του, Μπέρτα, και τον αδελφό του Άλρικ επίσκοπο του Άστι, ίδρυσε το αβαείο των Βενεδικτίνων στο Σάντο Τζιούστο στη Σούζα, το οποίο στέγαζε τα λείψανα του Αγίου Τζιούστου της Noβαλέζα. Η εκκλησία του αβαείου του Σαν Τζιούστο είναι τώρα ο καθεδρικός ναός της Σούζα.
Οχύρωσε τα χωριά Eξίλλες και Μπαρντονέκκια.
Απεβίωσε το 1033 ή το 1034 και τάφηκε στον καθεδρικό ναό του Τορίνο. [9]
Οικογένεια Επεξεργασία
Νυμφεύτηκε τη Μπέρτα το αργότερο το 1014 (εκείνη τη χρονιά, ο αυτοκράτορας Ερρίκος Β΄ επιβεβαίωσε την κοινή τους δωρεά στο αβαείο της Φρουτουαρίας[10]) και απέκτησε τρεις κόρες: [11]
- Αδελαΐδα π.1014/20-1091, κληρονόμος του. Παντρεύτηκε πρώτα τον Χέρμαν Δ΄ των Μπάμπενμπεργκ δούκα της Σουαβίας, μετά τον Ερρίκο του Μομφερράτου, και έπειτα τον Όθωνα κόμη της Σαβοΐας.
- Iμίλα π.1020-1078, παντρεύτηκε πρώτα τον Όθωνα Γ΄ των Σβάινφουρτ δούκα της Σουαβίας, και μετά τον Έγκμπερτ Α΄ των Μπρουνοιδών μάργραβο του Μάισεν.
- Μπέρτα π.1020/4-μετά το 1064/5, παντρεύτηκε τον Όττο (Τέτο) των Αλεράμιτσι της Σαβόνα, μάργραβο της δυτικής Λιγουρίας. Είχε τέκνο:
- Βονιφάτιος ντελ Βάστο π.1055-π.1125, μαρκήσιος της Σαβόνα & της Δυτικής Λιγουρίας.
Βιβλιογραφικές αναφορές Επεξεργασία
- ↑ p67318.htm#i673173. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Previté-Orton 1912, σελ. 212.
- ↑ Urkunden Otto des III, no. 408, p. 842. He is referred to as 'Margrave Ulric called Manfred' (Odelrico marchioni qui Mainfredus nominatur) in this diploma.
- ↑ Previté-Orton 1912, σελ. 165.
- ↑ Previté-Orton 1912, σελ. 173f.
- ↑ Trillmich, Kaiser Konrad, p 348.
- ↑ Sergi, 'I poli del potere'.
- ↑ Fichtenau, Heretics and Scholars, pp. 41ff.
- ↑ Previté-Orton 1912, σελ. 187.
- ↑ Sergi, 'Una grande circoscrizione,’ p. 661; Previté-Orton, Early History, p. 166
- ↑ Bresslau, Jahrbücher, I, p. 378
Πηγές Επεξεργασία
- Die Urkunden Otto des III. (Ottonis III. Διπλώματα) , MGH Diplomata II (Ανόβερο, 1893), προσβάσιμο στο διαδίκτυο στη διεύθυνση: Monumenta Germaniae Historia
- Previté-Orton, C. W. (1912). The Early History of the House of Savoy: 1000-1233. Cambridge at the University Press.
- W. Trillmich, Kaiser Konrad II und seine Zeit (1991)
- H. Bresslau, Jahrbücher des Deutschen Reichs unter Konrad II., 2 τόμοι. (1884), προσβάσιμο διαδικτυακά στη διεύθυνση: archive.org
- CW Previté-Orton, The Early History of the House of Savoy (1000-1233) (Cambridge, 1912), προσβάσιμο στο διαδίκτυο στη διεύθυνση: archive.org
- G. Sergi, «Una grande circoscrizione del regno italico: la marca arduinica di Torino», στο Studi Medievali XII (1971), 637-712
- G. Sergi, 'I poli del potere pubblico e dell'orientamento signorile degli Arduinici: Torino e Susa, in La contessa Adelaide e la società del secolo XI, ειδική έκδοση του Segusium 32 (1992), pp. 61–76
- H. Fichtenau, Heretics and Scholars in the High Middle Ages, 1000-1250 (1998).
Εξωτερικοί σύνδεσμοι Επεξεργασία
- Manfred II. Olderich, Markgraf von Turin (1000-1035) (στα γερμανικά)