Βικιπαίδεια

Πρόεδρος της Ιταλίας

αρχηγός κράτους της Ιταλίας
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 14/02/2021.

Ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας (ιταλικά: Presidente della Repubblica Italiana) είναι ο ανώτατος άρχοντας της Ιταλίας, ο οποίος με το ρόλο του αντιπροσωπεύει την εθνική ενότητα και εγγυάται την τήρηση του ιταλικού συντάγματος. Η προεδρική θητεία διαρκεί επτά έτη, ενώ μπορεί να ανανεωθεί όταν έχει εκλεγεί νέο ιταλικό κοινοβούλιο.[1] Ο σημερινός Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας είναι ο Σέρτζιο Ματαρέλα, ο οποίος ανέλαβε αρχηγός κράτους στις 3 Φεβρουαρίου 2015. Ο Πρόεδρος της Ιταλίας δεν συμμετέχει στην Κυβέρνηση της Ιταλίας και διαθέτει μικρές και συμβολικές μόνο αρμοδιότητες.

Πρόεδρος της
Ιταλικής Δημοκρατίας
Έμβλημα του Προέδρου της Ιταλίας
Κάτοχος
Σέρτζιο Ματαρέλα
από 3 Φεβρουαρίου 2015
ΠροσφώνησηΗ Αυτού Εξοχότητα
ΚατοικίαΠαλάτι Κυρηνάλιο
Διορισμός απόΙταλικό Κοινοβούλιο
Διάρκεια θητείαςΕπτά έτη, ανανεώσιμη υπό προϋποθέσεις
Αρχικός κάτοχοςΕνρίκο Ντε Νίκολα
Δημιουργία1 Ιανουαρίου 1948
Ιστοσελίδαεπίσημη ιστοσελίδα

Πρόεδροι της Ιταλικής Δημοκρατίας (1946 – σήμερα)

Επεξεργασία
Κόμματα

Παραδοσιακά, οι πρόεδροι δεν είναι μέλη κανενός πολιτικού κόμματος στη διάρκεια της θητείας τους, ώστε να θεωρηθούν υπεράνω κομματικών συμφερόντων. Τα κόμματα που φαίνονται αφορούν εκείνα στα οποία ο Πρόεδρος ανήκε την περίοδο που είχε αναλάβει καθήκοντα.

№ Πορτρέτο Όνομα
(Γέννηση-Θάνατος) 		Τόπος γέννησης Διάρκεια θητείας Πολιτικό κόμμα
την περίοδο των εκλογών 		Εκλογές
1   Ενρίκο ντε Νίκολα
(1877–1959) 		Νάπολη 28 Ιουνίου 1946
ως προσωρινός αρχηγός κράτους
1 Ιανουαρίου 1948 [2] 		12 Μαΐου 1948 Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα 1946
1947
Ο ντε Νίκολα ήταν ο 1ος Πρόεδρος της Ιταλίας. Η μοναρχία καταργήθηκε με δημοψήφισμα στις 2 Ιουνίου 1946. Η Συντακτική Συνέλευση εξέλεξε προσωρινό αρχηγό κράτους τον Ντε Νίκολα στις 28 Ιουνίου 1946, με ποσοστό 80% των ψήφων στον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Στις 25 Ιουνίου 1947 ο Ντε Νίκολα παραιτήθηκε από τη θέση για λόγους υγείας, όμως η Συντακτική Συνέλευση τον επανεξέλεξε πρόεδρο, αναγνωρίζοντας στην πράξη του σημεία ευγένειας και ταπεινότητας. Όταν τέθηκε σε ισχύ το νέο Σύνταγμα, ανέλαβε "Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας" την 1η Ιανουαρίου 1948. Τελικά αρνήθηκε να είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές.
2   Λουίτζι Εϊνάουντι
(1874–1961) 		Καρού,
Κούνεο 		12 Μαΐου 1948 11 Μαΐου 1955 Ιταλικό Φιλελεύθερο Κόμμα 1948
Εκλεγείς στις 11 Μαΐου 1948 και στο τέλος της θητείας του έγινε ισόβιος γερουσιαστής (1955).
3   Τζοβάνι Γκρόνκι
(1887–1978) 		Ποντεντέρα,
Πίζα 		11 Μαΐου 1955 11 Μαΐου 1962 Χριστιανική Δημοκρατία 1955
Το 1962 επεχείρησε να διεκδικήσει και 2η θητεία, χωρίς όμως επιτυχία.
4   Αντόνιο Σένι
(1891–1972) 		Σάσσαρι 11 Μαΐου 1962 6 Δεκεμβρίου 1964[3] Χριστιανική Δημοκρατία 1962
Ο Σένι εξελέγη πρόεδρος στις 6 Μαΐου 1962.
5   Τζουζέπε Σαραγκάτ
(1898–1988) 		Τορίνο 29 Δεκεμβρίου 1964 29 Δεκεμβρίου 1971 Ιταλικό Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό Κόμμα 1964
Ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής που έγινε πρόεδρος της Ιταλίας.
6   Τζοβάνι Λεόνε
(1908–2001) 		Νάπολη 29 Δεκεμβρίου 1971 15 Ιουνίου 1978[4] Χριστιανική Δημοκρατία 1971
Εξελέγη το 1971 με 518 ψήφους επί συνόλου 996.
7   Σάντρο Περτίνι
(1896–1990) 		Στέλλα,
Σαβόνα 		9 Ιουλίου 1978 29 Ιουνίου 1985[5] Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα 1978
Ο Περτίνι ήταν ο πρώτος σοσιαλδημοκράτης που εξελέγη πρόεδρος.
8   Φραντσέσκο Κοσίγκα
(1928–2010) 		Σάσσαρι 3 Ιουλίου 1985 28 Απριλίου 1992[6] Χριστιανική Δημοκρατία 1985
Μετά την παραίτηση του προέδρου της Γερουσίας το 1985, ο Κοσίγκα εξελέγη πρόεδρος. Ήταν η πρώτη φορά που η προεδρική εκλογή κρίθηκε από τον πρώτο γύρο της ψηφοφορίας. Στις 28 Απριλίου 1992 παραιτήθηκε ο Κοσίγκα, δύο μήνες πριν λήξει η θητεία του.
9   Όσκαρ Λουίτζι Σκάλφαρο
(1918–2012) 		Νοβάρα 28 Μαΐου 1992 15 Μαΐου 1999[5] Χριστιανική Δημοκρατία 1992
Ο Σκάλφαρο ήταν ο πρώτος πρόεδρος της Δεύτερης Δημοκρατίας. Εξελέγη στις 25 Μαΐου 1992 και ήταν ο τελευταίος χριστιανοδημοκράτης που εξελέγη πρόεδρος.
10   Κάρλο Ατσέλιο Τσιάμπι
(1920–2016) 		Λιβόρνο 18 Μαΐου 1999 15 Μαΐου 2006[5] Ανεξάρτητος[7] 1999
Ο Τσιάμπι εξελέγη με ευρεία πλειοψηφία, από τον πρώτο γύρο.
11   Τζόρτζιο Ναπολιτάνο
(1925–2023) 		Νάπολη 15 Μαΐου 2006 14 Ιανουαρίου 2015[8] Δημοκράτες της Αριστεράς 2006
Ανεξάρτητος 2013
Ο Ναπολιτάνο ήταν ο μακροβιότερος σε θητεία πρόεδρος στην ιστορία της Ιταλίας. Εξελέγη στις 10 Μαΐου 2006, στον 4ο γύρο της ψηφοφορίας με 543 ψήφους (επί συνόλου των πιθανών 1009). Στην ηλικία των 80, έγινε το πρώτο πρώην μέλος του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος που έγινε Πρόεδρος της Ιταλίας. Επανεξελέγη στις 20 Απριλίου 2013 στον 6ο γύρο της ψηφοφορίας με 738 ψήφους επί συνόλου 1007 και έγινε ο πρώτος Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας που επανεξελέγη για 2η θητεία.
12   Σέρτζιο Ματαρέλα
(1941–) 		Παλέρμο 3 Φεβρουαρίου 2015 Εν ενεργεία Ανεξάρτητος 2015
2022
Ο Ματαρέλα εξελέγη με ευρεία πλειοψηφία 665 ψήφων στον 4ο γύρο. Έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ιταλίας με καταγωγή από τη Σικελία.

Χρονοδιάγραμμα

Επεξεργασία
Σέρτζιο ΜαταρέλαΤζόρτζιο ΝαπολιτάνοΚάρλο Ατσέλιο ΤσιάμπιΌσκαρ Λουίτζι ΣκαλφάροΦραντσέσκο ΚοσίγκαΣάντρο ΠερτίνιΤζοβάνι ΛεόνεΤζουζέπε ΣαραγκάτΑντόνιο ΣένιΤζοβάνι ΓκρόνκιΛουίτζι ΕϊνάουντιΕνρίκο ντε Νίκολα

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ «The Italian Constitution» (PDF). The official website of the Presidency of the Italian Republic. 
  2. ↑ Σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ιταλίας που εγκρίθηκε το 1947, ανέλαβε Πρόεδρος την 1η Ιανουαρίου 1948.
  3. ↑ Παραιτήθηκε λόγω ασθένειας.
  4. ↑ Παραιτήθηκε έπειτα από σκάνδαλο χρηματισμού.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Παραιτήθηκε προκειμένου να επιταχύνει την ορκωμοσία του διαδόχου του, ο οποίος είχε ήδη εκλεγεί.
  6. ↑ Παραιτήθηκε.
  7. ↑ Υπήρξε μέλος του Κόμματος Δράσης, όμως το τελευταίο έπαψε να υφίσταται το 1947.
  8. ↑ Παραιτήθηκε για λόγους της ηλικίας του. Αντικαταστάθηκε προσωρινά από τον πρόεδρο της Γερουσίας Πιέρο Γκράσο.


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πρόεδρος_της_Ιταλίας&oldid=10719798"