Γεννήθηκε στην Καλκούτα, στη δυτική Βεγγάλη. Ήταν το δέκατο τέταρτο παιδί του Ντεμπεντρανάθ Ταγκόρ, ενός εκ των ιδρυτών του κινήματος Μπράχμο Σαμαζ (Brahmo Samaj), και εγγονός του Ντβαρκανάθ Ταγκόρ. Ο πατέρας του ήταν συγγραφέας, θρησκευτικός ηγέτης. Μεγάλωσε σε οικογένεια καλλιτεχνών και κοινωνικών και θρησκευτικών μεταρρυθμιστών, που αντιτίθεντo στο σύστημα των καστών και προωθούσαν βελτιώσεις στη θέση της Ινδής γυναίκας. Ο Ραμπιντρανάθ ήταν επίσης χορτοφάγος.
Ο Ταγκόρ σπούδασε στην Καλκούτα και την Αγγλία. Είναι γνωστός τόσο ως ποιητής όσο και ως φιλόσοφος, αν και οι δύο αυτές τέχνες είναι συχνά συνεκτικά δεμένες στον ινδικό πολιτισμό, και ενυπάρχει μία υπονοούμενη φιλοσοφία εντός της ποίησης του Ταγκόρ. Επίσης ενδιαφέρθηκε για την εκπαίδευση και την παιδαγωγική και, το 1921, αποκατέστησε το πανεπιστήμιο Vishbabharati στη Σαντινικετάν, όπου παραδίδεται εκπαίδευση πάνω στον ινδικό πολιτισμό τόσο σε Ινδούς όσο και σε ξένους.
Ο Ταγκόρ υπήρξε ο πρώτος συγγραφέας από την Ασία στον οποίο απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1913 "για τον βαθιά ευαίσθητο, φρέσκο και όμορφο στίχο του, με τον οποίο, με μεγάλη ικανότητα, έχει καταστήσει την ποιητική του σκέψη, εκφρασμένη στις δικές του αγγλικές λέξεις, μέρος της λογοτεχνίας της Δύσης".
Μετά το 1912 ταξίδεψε στην Ευρώπη, Αμερική και την Ασία και έδινε διαλέξεις και διάβαζε τα έργα του. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Ινδίας.[6] Το 1915 του απονεμήθηκε ο τίτλος του ιππότη, αλλά αποκήρυξε τον τίτλο το 1919 μετά τη σφαγή στο Άμριτσαρ.[7] Είχε επηρεαστεί από τις Ουπανισάντ, τις οποίες θεωρούσε ως πηγή της αληθινής σοφίας. Στο έργο του εκδηλώνει σεβασμό και αγάπη προς τη φύση και τον συνάνθρωπο.[8] Στη δεκαετία του 1920 άρχισε να ζωγραφίζει.[6] Επίσης, έγραψε περίπου 2.230 τραγούδια. Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν.[7]
Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα
