Βικιπαίδεια

Ριγάνι Αιτωλοακαρνανίας

οικισμός της Ελλάδας

Συντεταγμένες: 38°29′04″N 21°46′15″E / 38.48444°N 21.77083°E / 38.48444; 21.77083

Το Ριγάνι (επίσημα: Ριγάνιο) είναι ορεινό χωριό της Στερεάς Ελλάδας στη Ναυπακτία και την Περιφερειακή Ενότητα Αιτωλοακαρνανίας.[2]

Ριγάνι
Ριγάνι is located in Greece
Ριγάνι
Ριγάνι
Διοίκηση
ΧώραΕλλάδα[1]
ΠεριφέρειαΔυτικής Ελλάδας
Περιφερειακή ΕνότηταΑιτωλοακαρνανίας
ΔήμοςΝαυπακτίας
Δημοτική ΕνότηταΝαυπάκτου
Γεωγραφία
Γεωγραφικό διαμέρισμαΣτερεάς Ελλάδας
ΝομόςΑιτωλοακαρνανίας
Υψόμετρο620
Πληροφορίες
Παλαιά ονομασίαΒρόστιανη
Ταχ. κώδικας30300
Τηλ. κωδικός+30 26340
δεδομένα

Γεωγραφία - Αξιοθέατα Επεξεργασία

Το Ριγάνι βρίσκεται στη μέση του όρους Ριγάνι ή Ορίγανον σε υψόμετρο 630 μέτρα[3], στη βορειοανατολική πλαγιά του και από αυτό προήλθε το σημερινό όνομά του[4]. Το χωριό είναι κτισμένο επάνω στην επαρχιακή οδό Πιτσιναίικων - Φαμίλας, Β.-ΒΔ. της Ναυπάκτου σε απόσταση 22 χλμ. από αυτήν. Η παλιά ονομασία του, από την εποχή της τουρκοκρατίας, είναι Βρόστιανη[5] και στη γύρω την περιοχή υπάρχουν ίχνη αρχαίας κατοίκησης, όπως τα ανθρωπόμορφα ειδώλια της νεολιθικής περιόδου που βρέθηκαν στην κορυφή του όρους Ριγάνι. Αρχαιότητες έχουν εντοπισθεί κατά μήκος του δρόμου Ριγάνι - Διάσελλο καθώς και στις τοποθεσίες "Κοκαλιάρα", "Λειβάδια", "Μπουφ" και "Εκκλησούλα" όπου βρέθηκε επιτύμβια στήλη, με την επιγραφή “αυχένα ρονίνου”. Άλλα αξιοθέατα είναι ο ενοριακός ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου, κτισμένος το 1892, οι βρύσες και τα παραδοσιακά σπίτια με ξεχωριστό την οικία Ταμπάκη που έχει χαρακτηριστεί ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο "διότι αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της τοπικής λαϊκής αρχιτεκτονικής σημαντικό για την μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής στον Eλλαδικό χώρο"[6]. Στη τοποθεσία "Παλιόσταλος" είναι το ξωκκλήσι του Άϊ Λια και στην κορυφή Τσούκα, με υψόμετρο 842 μέτρα, ο Άϊ Γιώργης.

Διοικητικά στοιχεία Επεξεργασία

Ως Βρόστιανη αναφέρεται επίσημα μετά την απελευθέρωση το 1835 στο ΦΕΚ 19Α - 07/12/1835 να προσαρτάται στον τότε δήμο Ναυπάκτου. Το 1912 με το ΦΕΚ 261Α - 31/08/1912 ορίστηκε έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας και το 1927 με το ΦΕΚ 206Α - 28/09/1927 μετονομάστηκε σε Ριγάνι.[7] Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης, μαζί με τον Πόρο και το Διάσελλο συναποτελούν τη Τοπική Κοινότητα Ριγανίου που ανήκει στη Δημοτική Ενότητα Ναυπάκτου του Δήμου Ναυπακτίας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 ως κοινότητα έχει πληθυσμό 167 κατοίκους ενώ ως οικισμός 149.[8]

Απογραφές πληθυσμού Επεξεργασία
Απογραφή 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011
Πληθυσμός 431[9] 311[10] 269[11] 214[12] 252[13] 252[14] 149

Αιολικό πάρκο «Λούζες - Αγκαθάκι - Ριγάνι» Δημοτικής Ενότητας Ναυπάκτου Επεξεργασία

Ο πνέον άνεμος περικλείει ενέργεια, την αιολική, η οποία υπάρχει στην κίνησή του, γι' αυτό (ο άνεμος) αποτελεί ενεργειακό πόρο μιας ανανεώσιμης φυσικής πηγής. Ο άνεμος περιλαμβάνεται στις «καθαρές πηγές» γιατί δεν εκπέμπει ούτε προκαλεί ρύπους, και η αιολική ενέργεια χαρακτηρίζεται ως «ήπια μορφή ενέργειας» [15]. Η ανεμογεννήτρια (Α/Γ) [16] είναι κατάλληλη κατασκευή, τοποθετημένη στη φύση, ένας θεμελιωμένος στο έδαφος υψηλός πύργος με πτερύγια τα οποία περιστρέφονται ανάλογα με την ταχύτητα του ανέμου. Η ανεμογεννήτρια δύναται να μετατρέπει την αιολική (κινητική) ενέργεια σε περιστροφική (μηχανική) των πτερυγίων της που με τη σειρά τους περιστρέφουν την γεννήτρια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος. Το παραγόμενο ρεύμα διοχετεύεται στο κεντρικό δίκτυο μεταφοράς της ηλεκτρικής ενέργειας ή αποθηκεύεται σε συσσωρευτές-μπαταρίες. Γενικά, η απόδοσή τους εξαρτάται από τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν, την ταχύτητα του ανέμου και την πυκνότητα του αέρα. Η ανεμογεννήτρια είναι η συνέχεια του ανεμόμυλου. Ο ανεμόμυλος χρησιμοποιήθηκε ως ανεμογεννήτρια από το 1890 [17]. Πλήθος από ανεμογεννήτριες οριζόντιου άξονα με τρία ακτινωτά πτερύγια [18], αποτελούν το αιολικό πάρκο «Λούζες - Αγκαθάκι - Ριγάνι», στο όρος Ριγάνι [19] της ορεινής Ναυπακτίας, το οποίο έχει αναπτυχθεί σε δασική περιοχή. Το αιολικό πάρκο είναι ιδιωτική δράση και το διαχειρίζεται η εταιρεία «ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΑΒΕΤΕ» [20]. Τα στοιχεία του πάρκου είναι: εγκατεστημένη ισχύς 24μεγαβάτ, αριθμός Α/Γ 12, τύπος Α/Γ VESTAS V80, ισχύς Α/Γ 2μεγαβάτ, πύργος 67μέτρα, διάμετρος 80μέτρα, κάθε Α/Γ ζυγίζει τουλάχιστον 250τόνους, και η έναρξη λειτουργίας τους: στις 27 Μαΐου 2008 [21][22]. Για να μεταφερθούν και τοποθετηθούν διανοίχτηκαν δρόμοι, και στη βάση καθεμιάς Α/Γ ανοίχτηκε "πλατεία" περίπου 1.000τετραγωνικά μέτρα, επίσης, τοποθετήθηκαν χιλιόμετρα καλωδιώσεων μεταφοράς της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας [23]. Οι ανεμογεννήτριες αναδεικνύουν τα οφέλη της αιολικής ενέργειας τα οποία είναι: ότι αποτελεί ανανεώσιμη πηγή ενέργειας, είναι ανεξάντλητη, καλύπτει σημαντικές ενεργειακές ανάγκες, εξοικονομεί συμβατικές πηγές ενέργειας, και συμβάλλει στη μείωση εκπομπών αερίων ρύπων του θερμοκηπίου (διοξείδιο του άνθρακα) [24]. Οι επιπτώσεις από την χρήση τους είναι: ο θόρυβος που παράγουν που σε απόσταση 200μέτρα μειώνεται στα 44ντεσιμπέλ, η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που εκπέμπουν, οι προσκρούσεις των πτηνών στις κατασκευές, και η οπτική όχληση που προκαλούν [25].

Παραπομπές Επεξεργασία

  1. ↑ (Ελληνικά) Βάση δεδομένων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
  2. ↑ Εγκυκλοπαίδεια Νέα Δομή. Αθήνα: Τεγόπουλος - Μανιατέας. 1996. σελ. 304, τομ. 29. 
  3. ↑ «Ριγάνι ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ, Δήμος ΝΑΥΠΑΚΤΙΑΣ | buk.gr». buk.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2020. 
  4. ↑ «Ριγάνι |Δήμος Ναυπακτίας». www.nafpaktos.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2018. 
  5. ↑ «Πανδέκτης: Vrostiani -- Rigani». pandektis.ekt.gr. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2020. 
  6. ↑ «ΔΙΑΡΚΗΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΚΗΡΥΓΜΕΝΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΩΝ ΧΩΡΩΝ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΙΩΝ». listedmonuments.culture.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2020. 
  7. ↑ «Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών». ΕΕΤΑΑ. Ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2020. 
  8. ↑ «ΦΕΚ αποτελεσμάτων ΜΟΝΙΜΟΥ πληθυσμού Απογραφής 2011», σελ. 10722 (σελ. 248 του pdf)
  9. ↑ Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 7ης Μαρτίου 1951, σελ. 21 του pdf. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-05-14. https://web.archive.org/web/20130514080510/http://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_1951_1.pdf. 
  10. ↑ Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961, σελ. 29 του pdf. https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_1961_1.pdf. 
  11. ↑ Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971, σελ. 29 του pdf. https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_1971_1.pdf. 
  12. ↑ Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 5 Απριλίου 1981, σελ. 37 του pdf. https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_1981_1.pdf. 
  13. ↑ Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφή της 17 Μαρτίου 1991, σελ. 32 του pdf. https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_1991_1.pdf. 
  14. ↑ Πραγματικός πληθυσμός της Ελλάδος - Απογραφή 2001, σελ. 28 του pdf. https://www.eetaa.gr/metaboles/apografes/apografi_2001_1.pdf. 
  15. ↑ «Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Πειραιά Τεχνολογικού Τομέα. Ήπιες μορφές ενέργειες (σελ. 13). Καββαδίας Κ. Α.» (PDF). 
  16. ↑ «Πανεπιστήμιο Πατρών. Αιολική Ενέργεια & Ενέργεια του Νερού. Ενότητα 1: Εισαγωγή στην Αιολική Ενέργεια (σελ. 8). Λευθεριώτης Γ» (PDF). 
  17. ↑ «Ανεμογεννήτρια (2022)». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2022. 
  18. ↑ «Πανεπιστήμιο Πατρών. Αιολική Ενέργεια & Ενέργεια του Νερού. Ενότητα 1: Εισαγωγή στην Αιολική Ενέργεια (σελ. 7). Λευθεριώτης Γ» (PDF). 
  19. ↑ «Όρη Ναυπακτίας. Βικιπαιδεία». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2022. 
  20. ↑ «Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας. Αρχείο Μητρώου Βεβαιώσεων Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας από ΑΠΕ. Βεβαιώσεις: Τελευταία Ενημέρωση: Μάρτιος 2022». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2022. 
  21. ↑ «Πανεπιστήμιο Πατρών. Αιολική Ενέργεια & Ενέργεια του Νερού. Ενότητα 1: Εισαγωγή στην Αιολική Ενέργεια (σελ. 29). Λευθεριώτης Γ» (PDF). 
  22. ↑ «Πανεπιστήμιο Πατρών. Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Ενότητα 5: Αιολική Ενέργεια (σελ. 9, 30). Λευθεριώτης Γ» (PDF). 
  23. ↑ «Πανεπιστήμιο Πατρών. Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Ενότητα 5: Αιολική Ενέργεια (σελ. 17). Λευθεριώτης Γ» (PDF). 
  24. ↑ «Πανεπιστήμιο Πατρών. Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Ενότητα 5: Αιολική Ενέργεια (σελ. 13). Λευθεριώτης Γ» (PDF). 
  25. ↑ «Πανεπιστήμιο Πατρών. Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Ενότητα 5: Αιολική Ενέργεια (σελ. 14-16). Λευθεριώτης Γ» (PDF). 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ριγάνι_Αιτωλοακαρνανίας&oldid=10455515"