Βικιπαίδεια

Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας

Ο Ροβέρτος Β΄ (Robert II, 2 Μαρτίου 1316 - 19 Απριλίου 1390) βασίλεψε ως βασιλιάς των Σκώτων από το 1371 έως τον θάνατό του ως ο πρώτος μονάρχης του Οίκου των Στιούαρτ. Ήταν γιος του Γουόλτερ Στιούαρτ, 6ου Υψηλού Στιούαρντ της Σκωτίας και της Μάρτζορι Μπρους, κόρης του Σκωτσέζου βασιλιά Ροβέρτου Α' από την πρώτη του σύζυγο, Ισαβέλλα ντε Μαρ.

Ροβέρτος Β'
Περίοδος22 Φεβρουαρίου 1371 – 19 Απριλίου 1390
Στέψη26 Μαρτίου 1371
ΠροκάτοχοςΔαυίδ Β΄ της Σκωτίας
ΔιάδοχοςΡοβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
Γέννηση2 Μαρτίου 1316
Αβαείο Πέιζλι, Ρένφρουσερ, Σκωτία
Θάνατος19 Απριλίου 1390 (74 ετών)
Κάστρο Νταντόναλντ, Έιρσερ, Σκωτία
Τόπος ταφήςΑβαείο Σκόουν, Σκωτία
ΣύζυγοςΕλισάβετ Μουρ
Ευφημία του Ρος
ΕπίγονοιΡοβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
Γουόλτερ Στιούαρτ, λόρδος του Φάιφ
Ροβέρτος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ
Αλέξανδρος Στιούαρτ, κόμης του Μπάκαν
Ιωάννα Στιούαρτ
Αικατερίνη Στιούαρτ
Δαυίδ Στιούαρτ, κόμης του Στράθερν
Γουόλτερ Στιούαρτ, 1ος κόμης του Άθολ
Θωμάς Στιούαρτ
Ισαβέλλα Στιούαρτ
ΟίκοςΟίκος των Στιούαρτ
ΠατέραςΓουόλτερ Στιούαρτ, 6ος Υψηλός Στιούαρτ της Σκωτίας
ΜητέραΜάρτζορι Μπρους
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο θείος του, Εδουάρδος Μπρους, νεώτερος αδελφός του Ροβέρτου Μπρους ορίστηκε διάδοχος του θρόνου σε περίπτωση που ο αδελφός του πέθαινε χωρίς κληρονόμους αλλά έπεσε σε μάχη στην Ιρλανδία κοντά στο Ντανκάλκ στις 3 Δεκεμβρίου 1318. Η μητέρα του Μάρτζορι πέθανε όταν ήταν βρέφος σε δυστύχημα με το άλογο της. Το Κοινοβούλιο ανακήρυξε το βρέφος Ροβέρτο Στιούαρτ διάδοχο του θρόνου αλλά η διαδοχή ναυάγησε όταν στις 5 Μαρτίου 1324 ο Ροβέρτος Μπρους γέννησε γιο με τη δεύτερη σύζυγο του Ελισάβετ του Μπουργκ, τον μελλοντικό Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας. Ο Ροβέρτος Στιούαρτ κληρονόμησε τον τίτλο του Υψηλού Στιούαρτ της Σκωτίας με τον θάνατο του πατέρα του στις 9 Απριλίου 1326, το Κοινοβούλιο της Σκωτίας συνεκλήθη τον Ιούλιο της ίδια χρονιάς και κήρυξε τον Ροβέρτο Στιούαρτ διάδοχο του Δαυίδ αν πέθαινε χωρίς απογόνους. Ο Ροβέρτος Μπρους πέθανε (1329) και τον διαδέχθηκε ο εξάχρονος Δαυίδ Β΄ με Κηδεμόνα τον Σερ Τόμας Ράντολφ, κόμη του Μόρεϊ.

Ο Έντουαρντ Μπάλλιολ γιος του Τζων Μπάλλιολ που υποστηρίχτηκε από δυσαρεστημένους ευγενείς με τον Ροβέρτο Μπρους επιτέθηκε στη Σκωτία μετά τον θάνατο του και προκάλεσε σημαντικά πλήγματα στην οικογένεια Μπρους στη μάχη του Ντάππλιν Μούρ (11 Αυγούστου 1332) και στη μάχη του Χάλιντον Χιλλ (19 Ιουλίου 1333). Ο Ροβέρτος πολέμησε στη μάχη του Χάλιντον Χιλλ στην οποία σκοτώθηκε ο θείος του Σερ Τζέιμς Στιούαρτ. Τα εδάφη του Ροβέρτου δόθηκαν από τον Μπάλλιολ στον οπαδό του Δαυίδ Στράθμπογκι, κόμη του Άθολ, ο Ροβέρτος κατέφυγε στο κάστρο του Ντάνμπαρτον στο Κλάιντ για να βρει τον θείο του Δαυίδ. Ο Δαυίδ Β΄ δραπέτευσε στη Γαλλία τον Μάιο του 1334 αφήνοντας τον Ροβέρτο και τον Τζων Ράντολφ 3ο κόμη του Μόρεϊ κηδεμόνες του βασιλείου. Τα εδάφη επέστρεψαν στον Ροβέρτο Στιούαρτ μετά τη σύλληψη του Ράντολφ από τους Άγγλους τον Ιούλιο του 1335 και οι κτήσεις του έγιναν στόχος για άλλη μια φορά από τον Μπάλλιολ και τον Εδουάρδο Γ΄ της Αγγλίας. Ο Ροβέρτος Στιούαρτ υποτάχθηκε στον Εδουάρδο Γ΄, του αφαιρέθηκε η Κηδεμονία που δόθηκε στον Σερ Άντριου Μάρεϊ αλλά μετά τον θάνατο του τελευταίου (1338) η κηδεμονία δόθηκε ξανά στον Ροβέρτο μέχρι την επιστροφή του Δαυίδ Β΄ από τη Γαλλία τον Ιούνιο του 1341. Ο Ροβέρτος συνόδευσε τον Δαυίδ Β΄ στη μάχη του Νέβιλς Κρος στις 17 Οκτωβρίου 1346 αλλά ο ίδιος και ο Πάτρικ Ντανμπάρ, κόμης του Μαρς δραπέτευσαν και ο Δαυίδ συνελήφθη αιχμάλωτος. Ο Δαυίδ Β΄ ελευθερώθηκε τον Οκτώβριο 1357 αφού συμφώνησε να πληρώσει εγγύηση ύψους 100.000 με δόσεις διάρκειας πάνω από 10 έτη.

Ο Ροβέρτος Στιούαρτ παντρεύτηκε Ελισάβετ Μουρ (1348) νομιμοποιώντας τους τέσσερις γιους και τις πέντε κόρες του, με τον δεύτερο γάμο του με την Ευφημία του Ρος έκανε άλλους δυο γιους και δυο κόρες με προβλέψεις για σκληρές διαμάχες για τη διαδοχή. Ο Ροβέρτος Στιούαρτ επαναστάτησε εναντίον του Δαυίδ (1363) αλλά υποτάχθηκε μετά από συμφωνία που έκανε μαζί του που τον όριζε διάδοχο του θρόνου. Ο Δαυίδ Β΄ δήλωσε στο Κοινοβούλιο ότι θα του χαριστούν τα υπόλοιπα λύτρα αν όριζε έναν Πλανταγενέτη διάδοχο στον θρόνο της Σκωτίας αλλά ο Ροβέρτος το απέρριψε, όταν πέθανε αιφνίδια ο Δαυίδ Β΄ ο Ροβέρτος τον διαδέχθηκε σε ηλικία 55 ετών (1371). Οι Άγγλοι είχαν υπό τον έλεγχο τους μεγάλα τμήματα στη Λόθιαν και ο Ροβέρτος υποχρέωσε τους κόμητες στα νότια να διακόψουν τις σχέσεις τους με την Αγγλία και να ξεκινήσουν εμπορικές σχέσεις με τους Γάλλους. Οι Σκωτσέζοι από το 1384 άρχισαν σταδιακά να ανακτούν τις χαμένες περιοχές αλλά η προσωρινή ανακωχή που κλείστηκε ανάμεσα στους Άγγλους και του Γάλλους ανάγκασε τον Ροβέρτο να κάνει και αυτός στροφή και να μην βάλει σε κίνδυνο το βασίλειο του με νέους πολέμους με τους Άγγλους. Η δύναμη του έπεσε σημαντικά τα τελευταία χρόνια ύστερα από τις επαναστάσεις των γιων του που του στέρησαν πολλά εδάφη, αρχικά του μελλοντικού Ροβέρτου Γ΄ της Σκωτίας και από το 1388 του Ροβέρτου Στιούαρτ μετέπειτα δούκα του Όλμπανυ. Ο Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας πέθανε στο κάστρο του Ντούντοναλντ (1390) και τάφηκε στο αβαείο της Σκον.

Κηδεμόνας της Σκωτίας

Επεξεργασία

Πρόωρος διάδοχος του θρόνου

Επεξεργασία
 
Ο Ροβέρτος Β΄ με τη δεύτερη σύζυγό του Ευφημία του Ρος

Ο Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας ήταν το μοναδικό παιδί των γονέων του, η μητέρα του πέθανε λίγο μετά τη γέννηση του (1317) από δυστύχημα με το άλογο της, μεγάλωσε στη Γαλατική αριστοκρατία της Μπιουτ, της Γλασκώβης και του Ρένφριου.[1] Το Κοινοβούλιο της Σκωτίας αφαίρεσε τα κληρονομικά δικαιώματα της μητέρας του για χάρη του θείου του Εδουάρδου.[2] Ο Εδουάρδος Μπρους σκοτώθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1318 στη μάχη του Φώγκαρτ κοντά στο Ντάνκαλντ, τον Δεκέμβριο συνεκλήθη ξανά το Κοινοβούλιο και όρισε διάδοχο τον γιο της Μάρτζορι Ροβέρτο σε περίπτωση που πέθαινε ο Ροβέρτος Μπρους χωρίς απογόνους.[3][4] Η γέννηση του διαδόχου Δαυίδ Β΄ στις 5 Μαρτίου 1324 ακύρωσε τις φιλοδοξίες του Ροβέρτου, το Κοινοβούλιο συνεκλήθη ξανά τον Ιούλιο του 1326 και όρισε διάδοχο τον Ροβέρτο αλλά αυτή τη φορά μετά τον Δαυίδ.[2] Η νέα διακήρυξη συνοδεύτηκε με δώρα στο Αργκύλ, το Ρόξμπουργκσαιρ και το Λόθιαν.[5]

Άνοδος του Δαυίδ Β΄ στον θρόνο

Επεξεργασία

Ο Α΄ πόλεμος Ανεξαρτησίας της Σκωτίας ξεκίνησε την εποχή του Τζων Μπάλλιολ.[6] Τη σύντομη περίοδο που ήταν βασιλιάς ο Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας έκανε έντονες προσπάθειες να υποτάξει τη χώρα, οι Σκωτσέζοι ευγενείς αντέδρασαν έντονα στις παράλογες φιλοδοξίες του Άγγλου βασιλιά και τον Οκτώβριο του 1294 υπέγραψαν συμμαχία με τη Γαλλία.[7] Οι Σκωτσέζοι επέστρεψαν στην Αγγλία τον Μάρτιο του 1296, η συνθήκη προκάλεσε την οργή του Άγγλου βασιλιά που επιτέθηκε στο Μπέργουικ στις 30 Μαρτίου και νίκησε στις 27 Απριλίου τον στρατό της Σκωτίας στο Ντανμπάρ.[8] Η αντίσταση στους Άγγλους στον όνομα του Τζων Μπάλλιολ συνεχίστηκε με τον Γουίλιαμ Γουάλας και τον Άντριου Μόρεϊ.[8] Μετά τον θάνατο του Εδουάρδου Α΄ ο Ροβέρτος Μπρους νίκησε τις Αγγλικές δυνάμεις του Εδουάρδου Β΄ της Αγγλίας και ανέβηκε στον θρόνο της Σκωτίας.[7]

Ο Δαυίδ Μπρους διαδέχθηκε τον πατέρα του Ροβέρτο σε ηλικία 5 ετών στις 7 Ιουνίου 1329. Ο Γουόλτερ Στιούαρτ είχε πεθάνει στις 9 Απριλίου 1327 και ο 11χρονος Ροβέρτος μπήκε υπό την κηδεμονία του θείου του Σερ Τζέιμς Στιούαρτ του Ντούρισντιε που ορίστηκε κηδεμόνας της Σκωτίας μαζί με τον Τόμας Ράντολφ, κόμη του Μόρεϊ και τον Γουίλλιαμ Λίντσεϊ αρχιδιάκονο του Αγίου Ανδρέα.[9][10] Η άνοδος του Δαυίδ στον θρόνο απείλησε για δεύτερη φορά τη θέση του Ροβέρτου σαν διαδόχου.[11] Ο Έντουαρντ Μπάλλιολ γιος του εκθρονισθέντος Τζων Μπάλλιολ επιτέθηκε στα εδάφη του Μπρους με την υποστήριξη του Εδουάρδου Γ΄ της Αγγλίας.[12] Οι δυνάμεις του Έντουαρντ Μπάλλιολ συνέτριψαν τους οπαδούς του Μπρους στις 11 Αυγούστου 1332 στη μάχη του Ντάπλιν Μουρ και στις 19 Ιουλίου 1333 στη μάχη του Χάλιντον Χιλλ στην οποία συμμετείχε και ο 17χρονος Ροβέρτος.[10] Τα εδάφη του Ροβέρτου κυριεύθηκαν από τον Μπάλλιολ και παραχωρήθηκαν στον Δαυίδ Στράθμποργκι τιτλούχο κόμη του Άθολ, ο Ροβέρτος αναζήτησε προστασία στο κάστρο του Ντάνμπαρτον στο οποίο κατέφυγε και ο ίδιος ο Δαυίδ.[11] Τα οχυρά που παρέμειναν σε Σκωτσέζικα χέρια το 1333 ήταν πολύ λίγα ανάμεσα στα οποία ήταν τα κάστρα του Κίλντρουμι, του Λοχ Λέβεν, του Λοχ Ντούν και του Ούρκχαρτ.[13]

Ανακατάληψη της Σκωτίας από τον Δαυίδ Β΄

Επεξεργασία
 
Το κάστρο του Ντάμπαρντον στο οποίο ο Ροβέρτος Στιούαρτ και ο Δαυίδ Β΄ βρήκαν καταφύγιο το 1333

Τον Μάιο του 1334 η κατάσταση έγινε πολύ δύσκολη για τους Μπρους, ο Δαυίδ Β΄ κατέφυγε στη Γαλλία και ο Ροβέρτος προσπάθησε να κερδίσει τα εδάφη του στα δυτικά της Σκωτίας.[10][11] Το Στράθμπογκι έγινε επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τον Μπρους αλλά ήρθε σε σφοδρή αντίδραση από το Κοινοβούλιο, ο Ράντολφ κράτησε το κάστρο του Ντταίρσι (1335) ενώ το Στράθμπογκι υποστήριξε τον Ροβέρτο.[14] Το Στράθμπογκι άλλαξε τον Αύγουστο ξανά στάση, υποτάχθηκε στον Άγγλο βασιλιά ο οποίος έγινε Φύλακας της Σκωτίας και πίεσε τον Ροβέρτο να υποταχθεί στον Εδουάρδο και τον Μπάλλιολ.[15]

Η αντίσταση του Μπρους στον Μπάλλιολ άρχισε να καταρέει (1335) αλλά οι τύχες του άλλαξαν με την εμφάνιση του Άντριου Μάρεϊ του Μπόθγουελ που αποδείχτηκε ικανός στρατιωτικός αρχηγός στη μάχη του Κουλμπλίν.[16] Ο Μάρεϊ αιχμαλωτίστηκε (1332), ελευθερώθηκε (1334) και αμέσως βάδισε βόρεια για να πολιορκήσει το κάστρο του Ντούνταργκ στο Μπάκαν που το υπεράσπιζε ο Σερ Ερρίκος του Μπόμοντ, το κάστρο έπεσε στις 23 Δεκεμβρίου 1334.[17] Ο Μάρεϊ διορίστηκε Κηδεμόνας στο Ντανφέρμλιν τον χειμώνα του 1335 - 1336 ενώ πολιορκούσε το κάστρο του Κούπαρ στο Φάιφ, πέθανε στο κάστρο του στην Αβόλ (1338) και ο Ροβέρτος ανέλαβε την Κηδεμονία.[18] Η παρουσία του Μάρεϊ άλλαξε το καθεστώς της εξουσίας του Εδουάρδου Γ΄ στη νότια Σκωτία και αυτό φάνηκε στην αποτυχία του Άγγλου βασιλιά να ανακαταλάβει το κάστρο του Ντάνμπαρ ύστερα από εξάμηνη πολιορκία.[19] Ο Μπάλλιολ άρχισε να χάνει τους οπαδούς του που στράφηκαν στο Μπρους, οι Αγγλικές φρουρές την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1339 άρχισαν να χάνουν το ένα κάστρο μετά το άλλο : το Περθ αλώθηκε από τον Ροβέρτο (1339) και το Εδιμβούργο από τον Γουίλλιαμ, κόμη του Ντάγκλας τον Απρίλιο του 1341.[20] Ο Τζων Ράντολφ ελευθερώθηκε από την Αγγλική αιχμαλωσία σε μια ανταλλαγή αιχμαλώτων (1341) και επισκέφτηκε τον Δαβίδ Β΄ στη Νορμανδία πριν επιστρέψει στη Σκωτία. Ο Ράντολφ σαν ευνοούμενος του Δαβίδ Β΄ έβλαψε σοβαρά τον Ροβέρτο Στιούαρτ αφού ήταν τόσο ισχυρός σαν Κηδεμόνας που εμφανίστηκε ακόμα και σαν διεκδικητής του θρόνου.[21] Τον Ιούνιο του 1341 το βασίλειο της Σκωτίας είχε αποκτήσει μεγάλη σταθερότητα και οι ευγενείς που είχαν υποστηρίξει τον Δαυίδ Β΄ είχαν αυξήσει σημαντικά τις δυνάμεις τους.[22] Ο Ροβέρτος συνόδευσε τον Δαυίδ στη Μάχη του Νέβιλ στις 17 Οκτωβρίου 1346 στην οποία πολλοί Σκωτσέζοι ευγενείς ανάμεσα του και ο ίδιος ο Ράντολφ σκοτώθηκαν, ο Δαυίδ Β΄ τραυματίστηκε και συνελήφθη αιχμάλωτος ενώ άλλοι όπως ο Ροβέρτος Στιούαρτ και ο Πάτρικ, κόμης του Μαρς δραπέτευσαν.[10]

Διάδοχος του αιχμάλωτου Δαυίδ Β΄

Επεξεργασία

Με τον βασιλιά αιχμάλωτο των Άγγλων και τον Ράντολφ νεκρό η Κηδεμονία επέστρεψε για άλλη μια φορά στον Ροβέρτο.[23] Το 1347 προχώρησε στο τεράστιο βήμα να νομιμοποιήσει τους τέσσερις γιους του και τις έξι κόρες του, έκανε αίτημα στον πάπα Κλήμη ΣΤ΄ να του επιτρέψει να προχωρήσει σε γάμο με την Ελισάβετ Μουρ που έγινε αποδεκτό.[24] Ο Δαυίδ Β΄ αν και αιχμάλωτος εξακολουθούσε να έχει σημαντική επίδραση στη Σκωτία, πέτυχε την καθαίρεση του Ροβέρτου από Κηδεμόνα που αντικαταστάθηκε από τους κόμητες του Μαρ και του Ρος, ο Ροβέρτος Στιούαρτ επανήλθε στην Κηδεμονία με απόφαση του Κοινοβουλίου τον Φεβρουάριο του 1352.[25] Ο αιχμάλωτος Δαυίδ Β΄ παρουσίασε στο Κοινοβούλιο της Σκωτίας πρόταση των Άγγλων για την απελευθέρωση του, θα έπρεπε να ορίσει διάδοχο του θρόνου τον τρίτο γιο του Άγγλου βασιλιά Εδουάρδου Γ΄ Ιωάννη της Γάνδης. Το Κοινοβούλιο απέρριψε σφοδρά την πρόταση με πρώτο τον ίδιο τον Ροβέρτο Στιούαρτ που είδε να εξαφανίζονται με αυτόν τον τρόπο οι πιθανότητες να γίνει επόμενος βασιλιάς της Σκωτίας, ο ιστορικός Χένρυ Κνάιτον γράφει για το γεγονός :[26]

"Οι Σκωτσέζοι αρνήθηκαν να τον δεχτούν ξανά βασιλιά αν δεν διακόψει πρώτα οποιαδήποτε σχέση με τους Άγγλους και αν δεν αρνηθεί κατηγορηματικά οποιοδήποτε αίτημα τους. Τον απείλησαν στη συνέχεια ότι αν εξακολουθήσει να έχει εμπιστοσύνη στους Άγγλους θα τον αφήσουν ισόβια αιχμάλωτο, δεν θα πληρώσουν τίποτα για την απελευθέρωση του και θα εκλέξουν νέο βασιλιά"

Το 1354 ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση του βασιλιά. Η τελική συμφωνία ήταν να πληρωθεί το ποσό των 90.000 μάρκων σε βάθος χρόνου 9 ετών και η παραχώρηση 20 επιφανών ανδρών σαν εγγύηση ότι θα τηρηθεί η συμφωνία αλλά η πρόταση καταστράφηκε από τον ίδιο τον Ροβέρτο που συμμάχησε με τους Γάλλους εναντίον των Άγγλων (1355).[27] Η κατάληψη του Μπέργουικ και η παρουσία Γάλλων σε Αγγλικό έδαφος εξόργισε τον Εδουάρδο Γ΄ που ανέλαβε εκστρατεία εναντίον της Σκωτίας, στην εκστρατεία που έμεινε γνωστή σαν "Καμμένα Κεριά" έκαψε το Εδιμβούργο, το Χάντινγκτον και το μεγαλύτερο τμήμα του Λόθιαν.[28] Μετά τη νέα ήττα τους οι Σκωτσέζοι συνέχισαν τις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση του Δαυίδ Β΄ που κατέληξαν στη Συνθήκη του Μπέργουικ. Οι όροι της συνθήκης ήταν η απελευθέρωση του Δαυίδ Β΄ με ένα ποσό 100.000 μάρκων σε διάστημα πάνω από 10 χρόνια, πληρώθηκαν μόνο οι δυο πρώτες δόσεις και δεν πληρώθηκε τίποτα μετά το 1366.[29] Ο Εδουάρδος Γ΄ επανήλθε στο αίτημα του να τοποθετηθεί διάδοχος στον θρόνο της Σκωτίας ο τρίτος γιος του Ιωάννης της Γάνδης αλλά το Κοινοβούλιο της Σκωτίας και ο ίδιος ο Ροβέρτος προσωπικά απέρριψαν ξανά το αίτημα.[30] Μετά από σύντομη εξέγερση του Ροβέρτου, των κομήτων του Ντάνγκλας και του Μαρς (1363) η χώρα παρέμεινε σε ειρηνικές σχέσεις με την Αγγλία μέχρι τον αιφνίδιο θάνατο του Δαυίδ Β΄ στις 21 Φεβρουαρίου 1371.[31][32]

Βασιλιάς της Σκωτίας

Επεξεργασία

Διανομή εξουσίας στους γιους του

Επεξεργασία
 
Η πίσω όψη της σφραγίδας του Ροβέρτου Β΄

Ο Δαυίδ Β΄ τάφηκε στο αβαείο του Χόλυρουντ, αμέσως μετά μια ένοπλη εξέγερση του Γουλιέλμου κόμη του Ντάγκλας καθυστέρησε τη στέψη του Ροβέρτου Β΄ μέχρι τις 26 Μαρτίου 1371.[33] Οι λόγοι παραμένουν ασαφείς, το πιθανότερο ήταν διαφωνία στα δικαιώματα διαδοχής του Ροβέρτου ή έγινε υπό την καθοδήγηση του Γεωργίου Ντανμπάρ, κόμη του Μαρς και του δικαστή Ροβέρτου Έρσκιν.[34][35] Ο Ροβέρτος Β΄ για να λύσει το θέμα έδωσε την κόρη του Ισαβέλλα σύζυγο στον γιο του Ντάγκλας Τζέιμς και ο Ντάγκλας αντικατέστησε τον Έρσκιν σαν δικαστής νότια του Φόρθ.[36] Η άνοδος του Ροβέρτου στον θρόνο επηρέασε ευγενείς που είχαν αξιώματα την εποχή του Δαυίδ Β΄ όπως ο Ιωάννης Ντανμπάρ, λόρδος του Φάιφ και αδελφός του Γεωργίου Ντανμπάρ που έχασε τα δικαιώματα του στο Φάιφ και ο Ροβέρτος Έρσκιν γιος του Τόμας Έρσκιν που έχασε το κάστρο του Εδιμβούργου.[37] Οι Στιούαρτ σύντομα απέκτησαν πολύ περισσότερα εδάφη στα δυτικά και στα βόρεια, οι κομητείες του Φάιφ και του Μέντεθ πήγαν στον δεύτερο γιο του Ροβέρτο, οι κομητείες του Μπάκαν και του Ρος στον τέταρτο γιο του Αλέξανδρο και οι κομητείες του Στράθερν και του Καίθνες στον μεγαλύτερο γιο του από τον δεύτερο γάμο Δαυίδ.[38] Οι γαμπροί του Ροβέρτου Β΄ ήταν : ο Τζων ΜακΝτόναλντ, λόρδος των Νησιών, ο Τζων Ντανμπάρ, κόμης του Μόρεϊ και ο Τζέιμς δεύτερος κόμης του Ντάγκλας.[38] Οι γιοι του Ροβέρτου Β΄ Τζων, κόμης του Κάρικ και διάδοχος του θρόνου και Ροβέρτος, κόμης του Φάιφ έγιναν φύλακες των κάστρων του Εδιμβούργου και του Στέρλιμγκ αντίστοιχα ενώ ο Αλέξανδρος λόρδος του Μπάντενοχ και του Ρος και μετέπειτα κόμης του Μπάκαν έγινε δικαστής στα βόρεια του βασιλείου.[10] Η τακτική του Ροβέρτου Β΄ δεν φαίνεται να δυσαρέστησε τους μεγάλους ευγενείς αφού κατάλαβαν ότι η μεταβίβαση της εξουσίας στους γιους του βασιλιά δεν ήταν κίνδυνος για τους ίδιους. Η βασιλεία του Ροβέρτου είχε σημαντικές διαφορές με του προκατόχου του Δαυίδ που προσπάθησε να κυριαρχήσει προσωπικά στους ευγενείς, ο Ροβέρτος μεταβίβασε την εξουσία στα μέλη της οικογένειας του.[38] Ο Ροβέρτος έχει άμεση εξουσία στις 8 από τις 15 κομητείες της Σκωτίας είτε μέσω των γιων είτε μέσω των γαμπρών του.[38]

Ο Ροβέρτος Β΄ συγκάλεσε το Κοινοβούλιο της Σκωτίας (1373) για να καθορίσει τους όρους διαδοχής βάση της Πρωτογένειας επειδή κανένας από τους γιους του δεν είχε αποκτήσει κληρονόμους γεγονός που θα δημιουργούσε προβλήματα με τον θάνατο τους.[39][40] Το 1373 ο βασιλιάς ανέθεσε στον ποιητή Τζον Μπάρμπουρ να γράψει το ποίημα "Οι Μπρους" με στόχο να ενισχύσει τη δημόσια εικόνα των Στιούαρτ σαν κληρονόμων του Ροβέρτου Μπρους και να τονίσει τις πατριωτικές πατριωτικές πράξεις του Σερ Τζέιμς του Μαύρου Ντάγκλας και του πατέρα του Γουώλτερ Στιούαρτ που πολέμησαν δίπλα από τον Ροβέρτο Μπρους.[38] Τα οικονομικά της Σκωτίας αυξήθηκαν σημαντικά τη δεκαετία του 1370 με το εμπόριο μαλλιού ενώ ο Ροβέρτος Β΄ φρόντισε να διακόψει την πληρωμή των λύτρων στους Άγγλους μετά τον θάνατο του Εδουάρδου Γ΄.[10] Ο Ροβέρτος Β΄ σε αντίθεση με τον Δαυίδ Β΄ που έδινε προτεραιότητα μόνο στη Λόθιαν έκανε συχνές επισκέψεις σε όλα τα μέρη του βασιλείου στα δυτικά και βόρεια μέσω των Γαλατών λόρδων.[41]

Σχέσεις με τους Άγγλους

Επεξεργασία

Ο Ροβέρτος Β΄ συνέχισε να κυβερνά μια χώρα η οποία στα σύνορα της είχε φρουρές που είχαν δηλώσει υποταγή στον Άγγλο βασιλιά με σημαντικά κάστρα όπως του Μπέργουικ, του Λόχμαμπεν και του Ρόξμπουργκ να έχουν Αγγλικές φρουρές και να ελέγχουν το Μπέργουικσαϊρ, το Άναντεϊλ και το Τιούντεϊλ.[42] Τον Ιούνιο του 1371 ο Ροβέρτος Β΄ προχώρησε σε αμυντική συμμαχία με τους Γάλλους με αποτέλεσμα να ξεσπάσει συναγερμός το 1372 στις Αγγλικές φρουρές και να τεθούν σε επαγρύπνηση.[43] Οι επιθέσεις στις Αγγλικές ζώνες ξεκίνησαν το 1373 και αυξήθηκαν την περίοδο 1375 - 1377. Το γεγονός δείχνει ότι είχε ληφθεί κεντρική κυβερνητική απόφαση για την κλιμάκωση της σύγκρουσης σε αντίθεση με τις προηγούμενες εχθροπραξίες που ήταν μικρής έντασης με πρωτοβουλία των τοπικών βαρόνων.[44] Ο κόμης του Μαρς απέκτησε επιτυχώς το Άναντεϊλ αλλά βρέθηκε μπροστά στο νέο πρόβλημα της Άγγλο - Γαλλικής εκεχειρίας που υπεγράφη στην Μπρυζ.[45]

Στις συνομιλίες που ακολούθησαν με τον Εδουάρδο Γ΄ ο Ροβέρτος Β΄ κατηγόρησε τους τοπικούς ευγενείς υπεύθυνους για τις εχθροπραξίες με τους Άγγλους αλλά οι Σκωτσέζοι κράτησαν τα εδάφη που είχαν κατακτήσει και ο Ροβέρτος τοποθέτησε λόρδους εκδηλώνοντας ενδιαφέρον να προστατεύσει τις περιοχές.[46] Ο Ροβέρτος εξακολουθούσε να καταδικάζει τους τοπικούς λόρδους για τις εχθροπραξίες αλλά όλα δείχνουν ότι ο ίδιος βρισκόταν πίσω από τις μεγάλες επιθέσεις των Σκωτσέζων μετά τον θάνατο του Εδουάρδου Γ΄ (1377).[10] Σε διάταγμα που εκδόθηκε στις 25 Ιουλίου 1378 ο βασιλιάς υπέγραψε την ανεξαρτησία της μονής του Κόλντιγκχαμ από την Αγγλική μονή του Ντάραμ και την προσχώρηση της στο αβαείο του Ντανφέρμλιν.[47] Στις αρχές Φεβρουαρίου 1384 οι Σκωτσέζοι έντονα δυσαρεστημένοι από την Άγγλο - Γαλλική συνθήκη της Μπρυζ που είχε αποκλείσει περισσότερες επιδρομές των Σκωτσέζων επιτέθηκαν ξανά σε Αγγλικά εδάφη πίσω από το κάστρο του Λόχμαμπεν.[48] Ο Ιωάννης της Γάνδης ξεκίνησε επίθεση για το Εδιμβούργο, αν και έκλεισε ειρήνη με τους μεγιστάνες κατέστρεψε το Χάντιγκτον.[49] Ο κόμης του Κάρικ και ο Ιάκωβος κόμης του Ντάγκλας γιος του Γουλιέλμου που είχε πεθάνει τον Απρίλιο αναζήτησαν αντίποινα για την επιδρομή του Ιωάννη της Γάνδης.[50] Ο Ροβέρτος Β΄ είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι καθώς οι Γάλλοι είχαν αρνηθεί να στείλουν βοήθεια στη Σκωτία το 1383 η συνέχιση των εχθροπραξιών εκ μέρους των Σκωτσέζων θα είχε ως αποτέλεσμα τον αποκλεισμό της χώρας του από τις ειρηνικές διαπραγματεύσεις της Βουλώνης.[50][51] Στις 2 Ιουνίου 1384 ο Ροβέρτος αποφάσισε να στείλει τον Γουώλτερ Γουάρντλοου, επίσκοπο της Γλασκόβης στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των Άγγλων και των Γάλλων αλλά ο κόμης του Κάρικ αγνόησε τις προειδοποιήσεις και συνέχισε τις επιδρομές στις Αγγλικές περιοχές.[51] Οι Σκωτσέζοι όμως συμμετείχαν στη συνθήκη που ξεκίνησε στις 26 Ιουλίου και έληξε τον Οκτώβριο, ο Ροβέρτος συγκάλεσε Συμβούλιο τον Οκτώβριο για να αποφασίσει πως θα διαχειριστεί την κατάσταση.[52]

Απώλεια εξουσίας και θάνατος

Επεξεργασία
 
Το κάστρο του Ντάντοναλντ στο οποίο πέθανε ο Ροβέρτος Β΄

Ο γιος του Ροβέρτου Ιωάννης, κόμης του Κάρικ ήταν ο πιο ισχυρός μεγιστάνας νότια του ποταμού Φορθ ενώ ο Αλέξανδρος, κόμης του Μπάκαν ήταν αντίστοιχα στα βόρεια.[53] Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ο Μπάκαν και οι τρόποι της διοίκησης του με την ενίσχυση Γαλατών μισθοφόρων έφερε έντονες διαμαρτυρίες από κόμητες και επισκόπους του βορά όπως και από τον μικρότερο ετεροθαλή αδελφό του Δαυίδ, κόμη του Στράθερν. Τα παράπονα έφεραν τις διαμαρτυρίες στον ίδιο τον Ροβέρτο Β΄ στο βασιλικό συμβούλιο για τις δραστηριότητες του κόμητος του Μπάκαν.[54] Οι διαφορές του Ροβέρτου με τον κόμη του Κάρικ σχετικά με την απροθυμία του να έρθει σε διαπραγματεύσεις με τον κόμη του Μπάκαν έφεραν πραξικόπημα στο βασιλικό συμβούλιο τον Νοέμβριο του 1384 που αφαίρεσε από τον βασιλιά το δικαίωμα να διορίζει τον κόμη του Κάρικ.[38] [55] Με τον ίδιο τον Ροβέρτο να παραγκωνίζεται ο πόλεμος έγινε πιο εύκολος, τον Ιούνιο του 1385 μια ομάδα 1200 Γάλλων στρατιωτών ενώθηκε με τους Σκωτσέζους, στην εκστρατεία συμμετείχαν ο κόμης του Ντάγκλας και άλλοι δυο γιοι του Ροβέρτου : ο Ιωάννης κόμης του Κάρικ και ο Ροβέρτος κόμης του Φάιφ.[56] Οι αψιμαχίες είχαν μικρές επιτυχίες και μια προστριβή ανάμεσα στους Γάλλους και τους Σκωτσέζους είχε σαν αποτέλεσμα την εγκατάλειψη της επίθεσης στο κάστρο του Ρόξμπουργκ.[57]

Η νίκη των Σκωτσέζων επί των Άγγλων στη μάχη του Όττερμπουρν στη Νορθουμβρία τον Αύγουστο του 1388 έφερε την πτώση του Κάρικ, ένα από τα θύματα με τους Σκωτσέζους ήταν ο στενός σύμμαχος του Κάρικ, Ιάκωβος κόμης του Ντάγκλας. Ο Ντάγκλας πέθανε χωρίς διάδοχο δημιουργώντας πολλούς διεκδικητές, ο Κάρικ υποστήριξε τον Ντράμοντ τον σύζυγο της αδελφής του Ντάγκλας ενώ ο κόμης του Φάιφ υποστήριξε τον Σερ Άρστιμπαλντ Ντάγκλας, λόρδο του Γκαλογουέι που είχε αποκλειστεί από τα κτήματα του Ντάγκλας.[58] Ο κόμης του Φάιφ με τον ισχυρό σύμμαχο που απέκτησε από την οικογένεια Ντάγκλας κατάφερε στο βασιλικό συμβούλιο τον Δεκέμβριο να αναλάβει την κηδεμονία της Σκωτίας από τον κόμη του Κάρικ.[58][59] Το Συμβούλιο είχε αναγνωρίσει τις προθέσεις του κόμη του Φάιφ να συγκρουστεί με την ανομία που επικρατούσε στον βορά από τον μικρότερο αδελφό του κόμη του Μπακάν.[59] Ο Φάιφ απήλλαξε τον Μπακάν από τα καθήκοντα του δικαστή και του στρατηγού στον βορά, τα καθήκοντα δόθηκαν στον γιο του Μέρντοχ Στιούαρτ. Ο Ροβέρτος Β΄ ταξίδευσε ο ίδιος στον βορά για να ενισχύσει τις νέες αλλαγές που ακολούθησαν μετά την αφαίρεση της εξουσίας από τον κόμη του Μπακάν.[60] Ο Ροβέρτος Β΄ επέστρεψε τον Μάρτιο στο κάστρο του Ντάντοναλντ στο Άυρσαιρ, πέθανε στις 19 Απριλίου και τάφηκε στη Σκον στις 25 Απριλίου.[61]

Ιστοριογραφία

Επεξεργασία
 
Ένα μεσαιωνικό χειρόγραφο που απεικονίζει τη μάχη του Όττερμπουρν

Η βασιλεία του Ροβέρτου Β΄ αναλύθηκε στα έργα των ιστορικών Γκόρντον Ντόναλντσον (1913 - 1993) το 1967 και Ράναλντ Νίτσολσον το 1974. Ο Ντόναλντσον αναγνωρίζει την έλλειψη της προσωπικής του γνώσης δίνοντας μεγαλύτερη αξιοπιστία στους χρονικογράφους της εποχής του Ροβέρτου.[62] Ο Ντόναλντσον γράφει "η βασιλεία του Ροβέρτου Β΄ δεν είχε τίποτα το σημαντικό να προσθέσει". Ο Ντόναλντσον προχωράει περισσότερο βλέποντας με σκεπτικισμό τον γάμο του Ροβέρτου με την Ελισάβετ Μουρ που έγινε με παπική έγκριση και αναγνωρίζει ότι οι αποφάσεις διαδοχής του Κοινοβουλίου (1371, 1372) δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τον εμφύλιο που ακολούθησε ανάμεσα στους γιους του από τους δυο γάμους.[63] Η συμμετοχή του Ροβέρτου Β΄ στις μάχες του Χάλιντον Χιλ και του Νέβιλς Κρος έκαναν δύστροπο τον Ροβέρτο σύμφωνα με τον Ντόναλντσον στην ανάληψη εκστρατειών εναντίων των Άγγλων.[64] Ο Νίτσολσον με τον ίδιο τρόπο βλέπει τον Ροβέρτο Β΄ σαν ανελλιπή και ανίκανο μονάρχη ενώ εξαγοράστηκε ο κόμης του Ντάγκλας λίγο πριν τη στέψη του, αναφέρει επίσης ότι έχει πολλές αμφιβολίες σχετικά με τη νομιμότητα των γιων του Ροβέρτου Β΄ με την Ελισάβετ Μουρ.[65]

Σε αντίθεση με τους δυο παραπάνω ιστορικούς πιο σύγχρονοι ιστορικοί όπως ο Στιβ Μπόαρντμαν (2007), ο Αλεξάντερ Γκραντ (1984, 1992) και ο Μίχαελ Λιντς (1992) είχαν διαφορετική γνώμη για τον Ροβέρτο Β΄. Οι σύγχρονοι ιστορικοί αναφέρουν ότι έκανε περισσότερο πλούσιο το βασίλειο του με μεγάλη σταθερότητα ειδικά την πρώτη δεκαετία.[10] Σύμφωνα με τον Μπόαρντμαν δέχτηκε έντονη αρνητική προπαγάνδα την περίοδο που ήταν Υψηλός Στιούαρτ του Δαυίδ Β΄ και οι εχθροί του τον χαρακτήριζαν "τύραννο", όταν έγινε βασιλιάς επικρίθηκε από τους οπαδούς του γιου του Τζων, κόμη του Κάρικ ότι δεν μπορούσε να κυβερνήσει λόγω της μεγάλης του ηλικίας.[66][67] Οι στενές σχέσεις του με τη Γαλατική Σκωτία στάθηκαν επίσης αιτία να δεχτεί αρνητική κριτική, μεγάλωσε σε περιοχές που κυριαρχούσε σε έντονο βαθμό η Γαλατική γλώσσα και ο Γαλατικός πολιτισμός και είχε αποκτήσει στενές σχέσεις με τους Γαλάτες λόρδους στις Εβρίδες. Την εποχή που ήταν βασιλιάς πέρασε τον περισσότερο χρόνο του στις Γαλατικές περιοχές και είχε εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό στις υποθέσεις τους. Ο Μπόαρντμαν επιπλέον σημειώνει ότι πολλές από τις αρνητικές κρίσεις για τον Ροβέρτο Β΄ προέρχονται από τον Γάλλο χρονικογράφο Τζων Φρουιζάρτ ο οποίος τον περιγράφει με "μεγάλα κοκκινωπά μάτια σε σχήμα σανδαλόξυλου" χαρακτηριστικό που εκδηλώνει δειλία και ότι απέφευγε να βρεθεί στο πεδίο της μάχης. Οι σύγχρονοι Σκωτσέζοι ιστορικοί Άντριου του Γουίντον και Γουώλτερ Μπόοουερ τον 15ο και 16ο αιώνα σημειώνουν αντίθετα ότι ο Ροβέρτος Β΄ ήταν "εθνικός ήρωας, υπερασπιστής του Σκωτσέζικου βασιλείου και άξιος διάδοχος του Ροβέρτου Μπρους".[68]

Ο Γκράντ (1992) αναγνωρίζει ότι η βασιλείας του Ροβέρτου Β΄ "δεν ήταν τόσο ανεπιτυχής".[69] Η περίπτωση του Γουλιέλμου, κόμη του Ντάγκλας που προχώρησε σε ένοπλη εξέγερση όταν ανέβηκε στον θρόνο οφείλεται περισσότερο στον κίνδυνο να χάσει τα προνόμια που είχε επί Δαυίδ Β΄ παρά στη νομιμότητα του ίδιου του Ροβέρτου Β΄. Ο Γκράντ σημειώνει ότι η εξέγερση είχε στόχο τον ίδιο τον βασιλιά, τον γιο του Ροβέρτο και τον Τόμας Έρσκιν που κατείχαν αντίστοιχα τα κάστρα του Εδιμβούργου, του Στέρλινγκ και του Ντάνμπαρτον.[69] Ο Γκράντ αμφισβήτησε επίσης τα γραπτά του Τζων Φρουιζάρτ τονίζοντας ότι δεν είναι αξιόπιστη πηγή για τον Ροβέρτο Β΄.[70] Οι φιλόδοξοι ευγενείς με πρώτο τον κόμη του Κάρικ προσπάθησαν στο Συμβούλιο που ακολούθησε τον Νοέμβριο του 1384 να αφαιρέσουν από τον Ροβέρτο Β΄ κάθε πραγματική εξουσία.[71] Ο Γκράντ επιπλέον τονίζει ότι οι πρωτοβουλίες να αφαιρεθούν οι εξουσίες από τον κόμη του Κάρικ και η συμμετοχή της Σκωτίας στην Άγγλο - Γαλλική συνθήκη του 1389 ανήκαν στον ίδιο τον Ροβέρτο.[72] Ο Ροβέρτος τις εξουσίες που αφαίρεσε από τον κόμη του Κάρικ δεν τις πήρε ο ίδιος αλλά τις μεταβίβασε στον μικρότερο γιο του Ροβέρτο κόμη του Φάιφ κάτι που δείχνει ότι στην ουσία ο βασιλιάς είχε παραιτηθεί για χάρη των γιων του.[73] Ο Γουίντον και ο Μπόοουερ τονίζουν στο σημείο αυτό ότι υπήρχαν σημαντικές διαφορές στη διακυβέρνηση του ίδιου του βασιλιά με αυτήν των γιων του.[74] Ο Μίχαελ Λιντς τονίζει ότι η περίοδος ανάμεσα στο 1371 και το 1384 ήταν εποχή εξαιρετικής σταθερότητας και ευημερίας.[75] Ο Λιντς σημειώνει ότι οι ταραχές τη δεκαετία του 1450 έχουν τη ρίζα του στη βασιλεία του Δαυίδ Β΄ ενώ ο Ροβέρτος άφησε τον Ντάγκλας και τον Στιούαρτ να κυβερνήσουν μόνοι τις κομητείες τους.[76] Η εξασθένιση της βασιλικής εξουσίας που προήλθε από το πραξικόπημα του 1384 είχε περισσότερο σαν αιτία την εύνοια που έδειξε ο Ροβέρτος Β΄ απέναντι στον τρίτο του γιο Αλέξανδρο Στιούαρτ, κόμη του Μπακάν.[77]

Οικογένεια

Επεξεργασία

Η πρώτη σύζυγος του ήταν η Ελισάβετ Μουρ (πέθανε το 1355) κόρη του Σερ Άνταμ Μουρ του Ροβάλλαν. Ο πρώτος γάμος έγινε το 1336 αλλά ακυρώθηκε από την εκκλησία, ο δεύτερος επίσημος γάμος έγινε το 1349 ύστερα από παπική έγκριση του 1347, μαζί της απέκτησε :[78]

  • Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
  • Γουόλτερ Στιούαρτ, λόρδος του Φάιφ
  • Ροβέρτος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ
  • Αλέξανδρος Στιούαρτ, κόμης του Μπάκαν
  • Μαργαρίτα Στιούαρτ, παντρεύτηκε τον Ιωάννη του Άιλα, λόρδο των Νησιών
  • Μάρτζορι Στιούαρτ, παντρεύτηκε τον Τζων Ντανμπάρ, κόμη του Μόρεϊ και στη συνέχεια τον Σερ Αλέξανδρο Κιθ
  • Ελισάβετ Στιούαρτ, παντρεύτηκε τον Τόμας ντε λα Χέι, Υψηλό Κοντόσταυλο της Σκωτίας
  • Ισαβέλλα Στιούαρτ (πέθανε το 1410), παντρεύτηκε τον Τζέιμς Ντάγκλας, 2ο κόμη του Ντάγκλας (πέθανε το 1388) και στη συνέχεια (1389) τον Δαυίδ Έντμονστόουν.
  • Ιωάννα Στιούαρτ, παντρεύτηκε τον Σερ Τζων Κέιθ (πέθανε το 1375) στη συνέχεια τον Τζων Λάιον, λόρδο του Γκλάμις (πέθανε το 1383) και σε τρίτο γάμο τον Σερ Τζέιμς Σάντιλαντς.
  • Κατερίνα Στιούαρτ, παντρεύτηκε τον Σερ Ρόμπερτ Λόγκαν του Γκρουγκάρ, Υψηλό διοικητή της Σκωτίας.

Με τη δεύτερη σύζυγό του Ευφημία του Ρος κόρη του Ούγου, κόμη του Ρος απέκτησε :[78]

Ο βασιλιάς Ροβέρτος Β΄ είχε επίσης πολλά νόθα παιδιά από διάφορες ερωμένες, με την ερωμένη του Μαριότα Κάρντενι, κόρη του Σερ Κάρντενι και χήρα του Αλεξάντρου Μακ Νότον απέκτησε :

  • Αλέξανδρος Στιούαρτ του Ινβερλούναν
  • Σερ Τζων Στιούαρτ του Κάρντενι
  • Τζέιμς Στιούαρτ του Αμπερνέθυ
  • Γουώλτερ Στιούαρτ

Με την ερωμένη του Μόιρα Λέιτς απέκτησε :

  • Σερ Τζων Στιούαρτ, σερίφης του Μπιουτ (1360 - 1449) γενάρχης της μαρκησίας του Μπιουτ.[79][80]

Άλλα παιδιά του με διάφορες άλλες ερωμένες ήταν :[79]

  • Τζων Στιούαρτ, λόρδος του Μπάρλει (δολοφονήθηκε το 1425)
  • Σερ Τζων Στιούαρτ του Καίρντνει
  • Αλέξανδρος Στιούαρτ, ιερέας της Γλασκώβης
  • Σερ Αλέξανδρος Στιούαρτ του Ινβερλούναν
  • Τόμας Στιούαρτ, αρχιδιάκονος του Αγίου Ανδρέα
  • Τζέιμς Στιούαρτ του Κίνφονς
  • Γουώλτερ Στιούαρτ
  • Μαρία Στιούαρτ, σύζυγος του Σερ Τζων του Ντάνιελσταουν και μητέρα του Σερ Ρόμπερτ του Ντάνιελσταουν, γενάρχη των Κάνινγκχαμ του Κίλμωρ και των Μάξγουελ του Κάλντργουντ.[81]

Πρόγονοι

Επεξεργασία

Λογοτεχνία

Επεξεργασία

Ο Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας απεικονίζεται στα εξής μυθιστορήματα :

  • "Οι τρεις κίνδυνοι του ανθρώπου : Πόλεμος, γυναίκες και μαγεία" (1822) του Τζέιμς Χογκγ (1770 - 1835). Η ιστορία διαδραματίζεται την εποχή του Ροβέρτου Β΄ που επικρατεί ειρήνη και ευημερία σε ολόκληρη την Σκωτία εκτός από μια περιοχή στα σύνορα με την Αγγλία. Ο Ροβέρτος υποσχέθηκε να δώσει την κόρη του Μαργαρίτα Στιούαρτ σε όποιον ευγενή κατορθώσει να πάρει το κάστρο του Ρόξμπουργκ από τους Άγγλους. Η Μαργαρίτα θέτει τους δικούς της όρους, αν ο ευγενής επιχειρήσει και τελικά αποτύχει να χάσει όλα τα κάστρα, τα εδάφη του και την περιουσία του. Δεν αποπειράθηκε κανένας ευγενής να το κάνει γι'αυτό τελικά η Μαργαρίτα κατέλαβε το κάστρο νικώντας τον λόρδο Μασγκρέιβ και την ερωμένη του Τζέιν Χάουαρντ.[82]
  • "Ο Άρχοντας του Μισρούλ" (1976) του Νάιτζελ Τράντερ (1909 - 2000). Η ιστορία καλύπτει τα γεγονότα την περίοδο 1388 - 1390 τα τελευταία χρόνια της βασιλείας του ηλικιωμένου Ροβέρτου Β΄ και την άνοδο στον θρόνο του Ροβέρτου Γ΄, ο αδύναμος και ημίτυφλος βασιλιάς λόγω ηλικίας εγκατέλειψε την εξουσία στους γιους και στους γαμπρούς του. Ο Ροβέρτος Στιούαρτ, δούκας του Όλμπανυ και ο Αλέξανδρος Στιούαρτ, κόμης του Μπακάν είναι οι δυο πρίγκιπες που παρουσιάζονται περισσότερο.[83]
  • "Αυλική εύνοια" (2000) του Νάιτζελ Τράντερ (1909 - 2000). Περιγράφει την ζωή του Τζων Ντανμπάρ, κόμη του Μόρεϊ και αυλικού του Δαυίδ Β΄ και του Ροβέρτου Β΄, ο Τζων είναι γαμπρός του Ροβέρτου Β΄ και διπλωμάτης.[83]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Oram, et al., Kings & Queens, p. 123
  2. ↑ 2,0 2,1 Boardman, Early Stewart Kings, p. 3
  3. ↑ Bradbury, Companion to Medieval Warfare, p. 222
  4. ↑ Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, pp. 70–1
  5. ↑ Oram, et al., Kings and Queens of Scotland, p. 124
  6. ↑ Watson, Power of the Past, p. 29
  7. ↑ 7,0 7,1 Watson, Independence, Wars of
  8. ↑ 8,0 8,1 Oram, et al., Kings & Queens, p. 99
  9. ↑ Weir, Britain's Royal Family, p. 214
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 Boardman, Robert II, ODNB
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Boardman, Early Stewart Kings, p. 4
  12. ↑ 'The disinherited' – those nobles or their descendants who had fought for the English but had not entered into Robert I's peace and had their property confiscated and distributed to the Bruce supporters.
  13. ↑ Grant & Stringer, Medieval Scotland, p. 227
  14. ↑ Grant & Stringer, Medieval Scotland pp. 225–6
  15. ↑ Grant & Stringer, Medieval Scotland, footnote 2, p. 226
  16. ↑ Grant & Stringer, Medieval Scotland p. 231
  17. ↑ Duncan, Andrew Murray, ODNB
  18. ↑ Grant & Stringer, Medieval Scotland p. 233
  19. ↑ Brown, The Wars of Scotland, 1214–1371, pp. 241–2
  20. ↑ Grant & Stringer, Medieval Scotland p. 234
  21. ↑ Brown, The Wars of Scotland, 1214–1371, p. 244
  22. ↑ Brown, The Wars of Scotland, 1214–1371, pp. 241–3
  23. ↑ Sadler, Border Fury, p. 228
  24. ↑ Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, footnote 34, p. 85
  25. ↑ Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, pp. 85–6
  26. ↑ Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, pp. 86–7
  27. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 10
  28. ↑ Brown, The Wars of Scotland, p. 253
  29. ↑ Rogers, The Wars of Edward III, pp. 218–9
  30. ↑ Rogers, The Wars of Edward III, p. 219
  31. ↑ Barrell, Medieval Scotland, p. 130
  32. ↑ Rogers, The Wars of Edward III, p. 220
  33. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 40
  34. ↑ Brown & Tanner, History of Scottish Parliament pp. 102–105
  35. ↑ Grant in Jones, et al.,New Cambridge History, p. 360
  36. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 45
  37. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, pp. 39, 53
  38. ↑ 38,0 38,1 38,2 38,3 38,4 38,5 Oram, et al., Kings & Queens, p. 126
  39. ↑ Barrell, Medieval Scotland, pp. 141–2
  40. ↑ The Records of the Parliaments of Scotland to 1707, K.M. Brown et al eds (St Andrews, 2007–2012), 1373/3. [1] Date accessed: 21 May 2012
  41. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, pp. 94–5
  42. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 108
  43. ↑ Sadler, Border Fury, p. 258
  44. ↑ Tuck & Goodman, War and Border Societies, pp. 38–9
  45. ↑ Sadler, Border Fury, p. 260
  46. ↑ Sadler, Border Fury, pp. 259–260
  47. ↑ Tuck & Goodman, War and Border Societies, p. 40
  48. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 118
  49. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, pp. 118–9
  50. ↑ 50,0 50,1 Tuck & Goodman, War and Border Societies, p. 42
  51. ↑ 51,0 51,1 Boardman, Early Stewart Kings, pp. 120–1
  52. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 123
  53. ↑ Barrell, Medieval Scotland, p. 141–2
  54. ↑ For an account of the background to Buchan's activities in the north of Scotland and the context in which he operated see Boardman, Early Stewart Kings, pages 83–9
  55. ↑ Grant in Jones, et al., New Cambridge History, pp. 360–1
  56. ↑ Oram et al., Kings and Queens, p. 127
  57. ↑ Goodman & Tuck, War and Border Societies, p. 45
  58. ↑ 58,0 58,1 Goodman & Tuck, War and Border Societies, p. 51
  59. ↑ 59,0 59,1 Grant in Jones, et al., New Cambridge History p. 361
  60. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, p. 171
  61. ↑ The date of Robert II's death and the disputed date of Robert II's burial and the reasons for the delay in Robert III's coronation are explained by Dauvit Broun in Brown & Tanner, History of Scottish Parliament pp. 112–6
  62. ↑ Donaldson, Scottish Kings, p. 33
  63. ↑ Donaldson, Scottish Kings, p. 37
  64. ↑ Donaldson, Scottish Kings, pp. 39–40
  65. ↑ Pearson, Robert II
  66. ↑ Grant in Jones, et al.,New Cambridge History, p. 359
  67. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, pp. 123–5 & 171–2
  68. ↑ Boardman, Early Stewart Kings, pp. 108, 125 (footnote 2)
  69. ↑ 69,0 69,1 Grant, Independence and Nationhood, P. 178
  70. ↑ Tuck & Goodman, War and Border Societies, pp. 30–65
  71. ↑ Oram et al., Kings and Queens, pp. 126–7
  72. ↑ Grant, Independence and Nationhood, pp. 180–1
  73. ↑ Oram et al., Kings and Queens, p. 128
  74. ↑ Brown & Tanner, History of Scottish Parliament, pp.110–2
  75. ↑ Lynch, Scotland: A new History, p. 138
  76. ↑ Lynch, Scotland: A new History, pp. 138–9
  77. ↑ Lynch, Scotland: A new History, p. 139
  78. ↑ 78,0 78,1 https://web.archive.org/web/20101203154901/http://www.royal.gov.uk/pdf/scottish.pdf
  79. ↑ 79,0 79,1 Weir, Alison. Britain's Royal Families: The Complete Genealogy
  80. ↑ Douglas, Robert (1764). The Peerage of Scotland
  81. ↑ John P. Ravilious, ‘ "Nephew of the Duke": the Danielstons of that Ilk, and a hitherto unknown daughter of Robert II, King of Scots,’ The Scottish Genealogist, Vol. LIV, No. 3, September 2007, pp. 134–137. Cf. also John P. Ravilious, ‘Maria Stewart, illegitimate daughter of Robert II, King of Scots’ The Scottish Genealogist, Vol. LVI, No. 1, March 2009, pp. 29–30.
  82. ↑ Hogg,p. 4-10
  83. ↑ 83,0 83,1 http://cunninghamh.tripod.com/books/synopses90/misrule.htm

Πηγές

Επεξεργασία
  • Barrell, Andrew D. M. (2000), Medieval Scotland, Cambridge University Press.
  • Boardman, Stephen (2007), The Early Stewart Kings: Robert II and Robert III, 1371–1406, The Stewart Dynasty in Scotland Series, Edinburgh: John Donald, an imprint of Birlinn Ltd.
  • Boardman, S. I. (May 2006), Robert II, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 19 Oct 2008
  • Broun, Dauvit; MacGregor, Martin, eds. (2007), "The Gaelic World and the Early Stewart Court, Stephen Boardman", Mìorun Mòr nan Gall, ‘The Great Ill-Will of the Lowlander’? Lowland Perceptions of the Highlands, Medieval and Modern (1st ed.), Glasgow: the Centre for Scottish and Celtic Studies, University of Glasgow.
  • Brown, Keith M.; Tanner, Roland (2008), The History of the Scottish Parliament: Parliament and Politics In Scotland 1235–1560, Vol. 1, Edinburgh University Press, ISBN 0-7486-1485-0
  • Brown, Michael (2004), The Wars of Scotland, 1214–1371, Edinburgh University Press.
  • Burns, Charles, ed. (1976), Calendar of Papal Letters to Scotland of Clement VII of Avignon, 1378–1394, Scottish History Society.
  • Cowan, Edward J.; Finlay, Richard J., eds. (2002), "The Demonisation of King John Fiona Watson", The Power of the Past, Scottish History, Edinburgh: Edinburgh University Press.
  • Donaldson, Gordon (1967), Scottish Kings, London: Batsford, 153229
  • Duncan, A. A. M. (2004), Murray, Sir Andrew, of Bothwell (1298–1338), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 23 Oct 2008
  • Grant, Alexander (1984), Independence and Nationhood, The New History of Scotland, London: Edward Arnold (Publishers, Ltd).
  • Goodman, Anthony; Tuck, Anthony, eds. (1992), "The Otterburn War from the Scottish Point of View: Alexander Grant", War and Border Societies in the Middle Ages, Routledge.
  • Grant, Alexander; Stringer, Keith, eds. (1998), "Scotland without a King, 1329–1341, Bruce Webster", Medieval Scotland: Crown,Lordship and Community, Edinburgh: Edinburgh University Press.
  • Hogg, James (1822), The Three Perils of Man; or, War, women, and witchcraft, Google Books
  • Jones, Michael; McKitterick, Rosamond; Abulafia, David; Reuter, Timothy; Luscombe, David Edward; Allmand, Cristopher Thomas (2000), "Fourteenth-century Scotland, Alexander Grant", The New Cambridge Medieval History: C. 1300-C1415, Cambridge University Press.
  • Lynch, Michael (1992), Scotland: A new History, London: Pimlico.
  • Nicholson, Ranald (1974), Scotland: The Later Middle Ages, The Edinburgh History of Scotland, Vol. 2, Edinburgh: Oliver and Boyd.
  • Oram, Richard, ed. (2001), "The House of Stewart, 1371–1625, Michael Penman", The Kings & Queens of Scotland, Stroud, Gloustershire: Tempus Publishing Ltd.
  • Paul, James Balfour, ed. (1904), The Scots Peerage, I, Edinburgh: David Douglas
  • Pearson, M. J., Robert II: 1316–1390, Reader's Guide to British History (online ed.), Routledge, retrieved 12 Jan 2010
  • Rogers, Clifford J. (1999), The Wars of Edward III: Sources and Interpretations, Boydell & Brewer.
  • Sadler, John (2006), Border Fury: England and Scotland at War 1296–1568, Longman.
  • Tuck, Anthony; Goodman, Anthony, eds. (1992), "Otterburn from the Scottish point of View,Alexander Grant", War and Border Societies in the Middle Ages (1st ed.), Routledge.
  • Watson, Fiona (2007), "Independence, Wars of", The Oxford Companion to Scottish History (Oxford Reference Online. Oxford University Press. ed.), Edinburgh: Edinburgh University Press, retrieved 18 May 2012
  • Webster, Bruce, David II, Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 22 Oct 2008
  • Webster, Bruce, Balliol, Edward (b. in or after 1281, d. 1364), Oxford Dictionary of National Biography (online ed.), Oxford University Press, retrieved 22 Oct 2008
  • Weir, Alison (1989), Britain's Royal Family: A Complete Genealogy, London: The Bodley Head.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ροβέρτος Β΄ της Σκωτίας
Γέννηση: 2 Μαρτίου 1316 Θάνατος: 19 Απριλίου 1390
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας 		Βασιλιάς της Σκωτίας
 
1371 - 1390 		Διάδοχος
Ροβέρτος Γ΄ της Σκωτίας
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ροβέρτος_Β΄_της_Σκωτίας&oldid=10611148"