Ο Ρίτερ (ιππότης) Σίμον φον Στάμπφερ (γερμανικά: Ritter Simon von Stampfer· 26 Οκτωβρίου 1792 (σύμφωνα με άλλες πηγές 1790), στο Βίντις-Ματράι, αρχιεπισκοπή του Σάλτσμπουργκ, που σήμερα ονομάζεται Ματρέι στο Οστίτρο, Τιρόλο - 10 Νοεμβρίου 1864, Βιέννη) ήταν Αυστριακός μαθηματικός, γεωμέτρης και εφευρέτης. Η πιο διάσημη εφεύρεσή του ήταν ο στροβοσκοπικός δίσκος, ο οποίος ισχυριζόταν ότι ήταν η πρώτη συσκευή που έδειχνε κινούμενες εικόνες. Σχεδόν ταυτόχρονα, παρόμοιες συσκευές κατασκευάστηκαν ανεξάρτητα στο Βέλγιο (το φαινακιστοσκόπιο) και στη Μεγάλη Βρετανία (το Dædaleum, το οποίο αργότερα ονομάστηκε ζοωτρόπιο[6]).
Ο φον Στάμπφερ γεννήθηκε στο Ματρέι του Οστιτίρο, πρωτότοκος γιος του Μπάρτλμα Στάμπφερ, υφαντουργού. Από το 1801 μαθήτευσε στο δημοτικό σχολείο της περιοχής και το 1804 εισήλθε στο Γυμνάσιο των Φραγκισκανών στο Λίεντς, όπου φοίτησε μέχρι το 1807. Από εκεί πήγε στο γυμνάσιο του Σάλτσμπουργκ για να σπουδάσει φιλοσοφία, αλλά δεν έγινε δεκτός.
Το 1814 πέρασε τις κρατικές εξετάσεις στο Μόναχο και υπέβαλε αίτηση για να γίνει δάσκαλος. Ωστόσο, επέλεξε να παραμείνει στο Σάλτσμπουργκ, όπου ήταν βοηθός καθηγητής μαθηματικών, φυσικήςιστορίας, φυσικής και ελληνικών στο γυμνάσιο. Στη συνέχεια μετακινήθηκε στο γυμνάσιο, όπου δίδαξε μαθηματικά, φυσική και εφαρμοσμένα μαθηματικά. Το 1819, διορίστηκε επίσης καθηγητής. Στον ελεύθερο χρόνο του πραγματοποιούσε γεωδαιτικές μετρήσεις, αστρονομικές παρατηρήσεις, πειράματα για την ταχύτητα διάδοσης του ήχου σε διάφορα ύψη και μετρήσεις βαρομέτρων. Ο Στάμφερ βρισκόταν συχνά στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο Κρεμσμύνστερ, το οποίο διέθετε πλούσιο αστρονομικό εξοπλισμό.
Το 1822, ο φον Στάμφερ παντρεύτηκε την Γιοχάνα Βάγκνερ. Απέκτησαν μια κόρη το 1824 ("Μαρία Αλοΐσια Γιοχάνα") και έναν γιο το 1825 ("Άντον Γιόζεφ Σιμόν").
Πρώτες επιστημονικές και διδακτικές δραστηριότητεςΕπεξεργασία
Μετά από αρκετές ανεπιτυχείς αιτήσεις στο Ίνσμπρουκ, ο Στάμφερ προήχθη τελικά σε τακτικό καθηγητή καθαρών μαθηματικών στο Σάλτσμπουργκ. Παράλληλα, προωθήθηκε στην έδρα της πρακτικής γεωμετρίας στο Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Βιέννης. Μετακόμισε εκεί τον Δεκέμβριο του 1825 για να αντικαταστήσει τον Φραντς Γιόζεφ φον Γκέρστνερ. Δίδαξε πρακτική γεωμετρία, αλλά εργάστηκε επίσης ως φυσικός και αστρονόμος. Ανέπτυξε μια μέθοδο για τον υπολογισμό των ηλιακών εκλείψεων.
Τον απασχόλησε το αστρονομικό του έργο σχετικά με τους φακούς, την ακρίβεια και την παραμόρφωσή τους. Αυτό τον οδήγησε να ενδιαφερθεί για τις οπτικές οφθαλμαπάτες. Το 1828 ανέπτυξε μεθόδους δοκιμής για τηλεσκόπια και μεθόδους μέτρησης για τον προσδιορισμό του "Krümmungshalbmesser" των φακών και των ιδιοτήτων διάθλασης και διασποράς του γυαλιού. Για τις εργασίες του σχετικά με τις θεωρητικές βάσεις για την παραγωγή οπτικών υψηλής ποιότητας, στράφηκε στον αχρωματικό φακό του Φραουνχόφερ.
Το 1832, ο Στάμφερ διάβασε στην Εφημερίδα της Φυσικής και των Μαθηματικών (Journal of Physics and Mathematics για τα πειράματα του Βρετανού φυσικού Μάικλ Φαραντέι σχετικά με την οπτική ψευδαίσθηση που προκαλείται από ταχέως περιστρεφόμενα γρανάζια, όπου το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να ακολουθήσει την κίνηση του γραναζιού. Εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ που πραγματοποίησε παρόμοια πειράματα με διακεκομμένες ματιές μέσα από τα ανοίγματα μεταξύ των δοντιών διαιρούμενων χαρτονένιων τροχών. Από αυτά τα πειράματα ανέπτυξε τελικά τους Stroboscopische Scheiben (optische Zauberscheiben) (στροβοσκοπικοί δίσκοι, ή οπτικοί μαγικοί δίσκοι, ή απλώς στροβοσκόπιο), επινοώντας τον όρο ως συνδυασμό των αρχαίων ελληνικών λέξεων στρόβος που σημαίνει "συστροφή" και σκοπεῖν - "κοιτάζω, παρατηρώ". Σε ένα φυλλάδιο που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 1833, ο Στάμφερ ανέφερε ότι η ακολουθία των εικόνων θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε ένα δίσκο, σε έναν κύλινδρο (όπως το ζωοτρόπιο, που παρουσιάστηκε το 1866) ή σε μεγαλύτερες σκηνές σε μια λωρίδα χαρτιού ή καμβά που τεντώνεται σε βρόχο γύρω από δύο παράλληλους κυλίνδρους (μάλλον όπως μία ταινία σε μπομπίνες). Ένας δίσκος που περιείχε εικόνες μπορούσε να προβληθεί μέσω ενός σχισμοειδούς δίσκου στην άλλη πλευρά ενός άξονα, αλλά ο Στάμφερ βρήκε απλούστερο να περιστρέφει έναν σχισμοειδή δίσκο μαζί με εικόνες μπροστά από έναν καθρέφτη. Πρότεινε επίσης να καλύψει τη θέα όλων των κινούμενων μορφών, εκτός από μία, με ένα φύλλο χαρτονιού και να ζωγραφίσει θεατρικά σκηνικά γύρω από το κόψιμο (μάλλον όπως το Πραξινοσκόπιο-Θέατρο που ακολούθησε)[7]. Το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για την εφεύρεση αναφέρει επίσης τη δυνατότητα διαφανών εκδόσεων. Ο Στάμφερ και ο λιθογράφος Μαθίας Τρεντσένσκι επέλεξαν να δημοσιεύσουν την εφεύρεση με τη μορφή δίσκου που θα μπορούσε να προβληθεί σε καθρέφτη[8].
Ο Βέλγος επιστήμονας Ζοζέφ Αντουάν Φερντινάντ Πλατώ είχε αναπτύξει μια πολύ παρόμοια συσκευή για αρκετό καιρό και τελικά δημοσίευσε αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν Φαντασκόπιο ή Φαινακισκόπιο τον Ιανουάριο του 1833 σε ένα βελγικό επιστημονικό περιοδικό, εικονογραφημένο με την εικόνα της συσκευής.[9] Ο Πλατώ ανέφερε το 1836 ότι ήταν δύσκολο να προσδιορίσει την ακριβή στιγμή που του ήρθε η ιδέα, αλλά ότι πίστευε ότι είχε καταφέρει να συναρμολογήσει την εφεύρεσή του με επιτυχία για πρώτη φορά τον Δεκέμβριο. Είπε τότε ότι εμπιστευόταν τον ισχυρισμό του Στάμφερ ότι ο ίδιος ξεκίνησε τα πειράματά του την ίδια εποχή, τα οποία σύντομα οδήγησαν στην ανακάλυψη της αρχής της στροβοσκοπικής κίνησης[10]. Τόσο ο Στάμφερ όσο και ο Πλατώ μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι οι θεμελιωτές του κινηματογράφου. Ωστόσο, ο Ζοζέφ Αντουάν Φερδινάντ Πλατώ είναι αυτός που αναφέρεται συχνότερα για την τιμή αυτή[11]
Ο Στάμφερ έλαβε το αυτοκρατορικό προνόμιο αριθ. 1920 για την εφεύρεσή του στις 7 Μαΐου 1833:
Ένας από τους στροβοσκοπικούς δίσκους του Στάμφερ. 1830Το 1920, ο Σ. Στάμφερ, καθηγητής στο Αυτοκρατορικό Πολυτεχνικό Ινστιτούτο της Βιέννης. (Wieden, Nro. 64), και ο Ματθίας Τρεντσένσκι. στην εφεύρεση, σχημάτων και έγχρωμων σχημάτων, εικόνων κάθε είδους, σύμφωνα με μαθηματικούς και φυσικούς νόμους, ώστε να διακρίνεται ότι, αν το ίδιο με την κατάλληλη ταχύτητα από κάποιο μηχανισμό πριν το πέρασµα του µατιού , ενώ η δέσμη συνεχώς διακόπτεται, ποικίλες οπτικές οφθαλμαπάτες στις κινήσεις και τις συναφείς ενέργειες που αντιπροσωπεύουν το μάτι, και με αυτές τις εικόνες ο ευκολότερος τρόπος επιστρατεύονται φέτες χαρτονιού ή οποιοδήποτε άλλο υλικό zweckmässigcn στις περιφερειακές οπές τους είναι προσαρτημένες στην Αναζήτηση. Κατά την περιστροφή αυτών των δίσκων, ενός αντίθετου καθρέφτη, περιστρέφονται γρήγορα γύρω από τους άξονές τους, τόσο εμφανείς στο μάτι όταν οι οπές πλοηγούνται μέσα από τις κινούμενες εικόνες στον καθρέφτη, και με αυτόν τον τρόπο μπορούν όχι μόνο να μηχανικοποιήσουν κινήσεις κάθε είδους, όπως ρόδες και σφυροδουλειές, να κυλήσουν ακόμα καρότσια και να τοποθετήσουν μπαλόνια, αλλά και να εκπλήξουν τους διάφορους τύπους ενεργειών και κινήσεων των ανθρώπων και των ζώων που απεικονίζονται. Επίσης, οι ίδιες αρχές δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε άλλες μηχανικές συσκευές που συντίθενται οι ίδιες, όπως οι θεατρικές σκηνές στα διάφορα εργαστήρια της Thätigkeit κ.λπ. είτε από διαφανή σχέδια είτε από απλούς χαρακτήρες. Σε δύο χρόνια, από τις 7 Μαΐου.[1])
Η συσκευή αναπτύχθηκε από τους βιεννέζους εμπόρους τέχνης Τρεντσένσκι και Βάιουεγκ και διατέθηκε στο εμπόριο. Η πρώτη εκδοχή εκδόθηκε τον Μάιο του 1833[12] και σύντομα εξαντλήθηκε, οπότε τον Ιούλιο κυκλοφόρησε μια δεύτερη, βελτιωμένη έκδοση[13].
Οι "στροβοσκοπικοί δίσκοι" του έγιναν γνωστοί και εκτός Αυστρίας, και από αυτό προέκυψε ο όρος "στροβοσκοπικό φαινόμενο".
Franz Allmer: Simon Stampfer 1790–1864. Picture a life. In:Communications of the Geodetic Institute of the Technical University of Graz, No. 82, Graz 1996
William Formann: Austrian pioneers of cinematography. Bergland Verlag, Wien 1966, p. 10–18
Peter Schuster, and Christian Strasser:Simon Stampfer 1790–1864. From the magic disc for the film (series of press offices, Special Publications Series No. 142), Salzburg 1998
Σχετικά πολυμέσα
