Σαντζάκι του Βιδινίου
Το Σαντζάκι του Βιδινίου (βουλγαρικά: Видинският санджак, σερβικά: Видински санџак, τουρκικά: Sancağı Vidin) ήταν διοικητική διαίρεση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με τη σημερινή βουλγαρική πόλη Βιντίν (Βιδίνιο) ως διοικητικό κέντρο. Ιδρύθηκε μετά τη Μάχη της Νικόπολης[1] το 1396 στα εδάφη του Πριγκιπάτου του Βιδινίου[2], στα μέσα του 15ου αιώνα προσαρτήθηκαν σε αυτό κάποια εδάφη που ανήκαν στο Δεσποτάτο της Σερβίας που μόλις είχαν καταληφθεί από τους Οθωμανούς. Διοικητικά ανήκε στο Βιλαέτι του Δούναβη και διατηρήθηκε έως το 1878.
| Σαντζάκι του Βιδινίου | |
|---|---|
| 1396–1878 | |
| Χώρα | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Διοικητική υπαγωγή | Βιλαέτι της Βούδα, Εγιαλέτι της Σιλίστρα, Βιλαέτι του Δούναβη και Eyalet of Widdin |
| Πρωτεύουσα | Βίντιν |
| Ίδρυση | 1396 |
| δεδομένα () | |
Στα τέλη του 14ου αιώνα οι Οθωμανοί γνώριζαν πολύ καλά τη στρατηγική σημασία του Δούναβη και αποφάσισαν να καταλάβουν όλα τα σημαντικά φρούρια στις όχθες του. Το πριγκιπάτο του Βιδινίου που ήταν υπό τον έλεγχο του Ιβάν Σρατσιμίρ, έγινε υποτελές του οθωμανικού κράτους το 1393 και στην πόλη τοποθετήθηκε οθωμανική φρουρά[3]. Πριν από τη μάχη της Νικόπολης το 1396, ο Στρατσιμίρ λιποτάκτησε από την οθωμανική φρουρά στους σταυροφόρους που νικήθηκαν σύντομα και ο ίδιος ο Σρατσιμίρ συνελήφθη από τους Οθωμανούς και σκοτώθηκε το 1397.
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΣύμφωνα με τα οθωμανικά φορολογικά μητρώα του 1454-55 το έδαφος του σαντζακίου περιελάμβανε τα ακόλουθα ναχαγιέ : Μπάνια, Βελιγράδι, Βελεσνίτσα, Βιντίν, Γκλάβιε, Ζαγόριε, Ισβερλίγκ, Κλάδοβο, Κριβίνα, Τίμοκ, Τσέρνα Ρέκα και τα ακόλουθα φρούρια: Βιδίνιο, Σοκομπάνια, Βελιγράδι, Σερβρλίγκ και Φλορεντίν[4]. Μερικοί μελετητές θεωρούν ότι οι περιοχές Νεγκοτίν, Κλιούτς και εν μέρει Τσέρνα Ρέκα ανήκαν πριν από την οθωμανική κατάκτηση στο Δεσποτάτο της Σερβίας και συμπεριλήφθηκαν στο σαντζάκι του Βιδινίου μετά το 1455, επειδή η πρώτη απογραφή του σαντζακίου δεν τις αναφέρει. Υποτίθεται (ο ιστορικός Μπόγιατιτς Λούκατς και άλλοι ιστορικοί που επιβεβαιώνουν τη γνώμη του) ότι μετά την τελική οθωμανική κατάκτηση, ήταν απαραίτητο να εποικιστεί το ερημωμένο έδαφος πριν από τη συμπερίληψή του στο τιμαριακό σύστημα του σαντζάκιου του Βιδινίου. Μέχρι τότε ήταν μια ξεχωριστή διοικητική μονάδα μία από τα πολλές οθωμανικές περιοχές[5].
Εποικισμός έγινε από την πλευρά της Ρουμανίας μετά τον μακροχρόνιο πόλεμο (1591-1606) και την επισιτιστική κρίση, που έπληξε την περιοχή μετά τον πόλεμο[6].
Το 1807, κατά τη διάρκεια της πρώτης σερβικής εξέγερσης οι Σέρβοι αντάρτες επιτέθηκαν σε μέρη του σαντζακίου, το οποίο την εποχή εκείνη ήταν ακόμη υπό τον έλεγχο του Οθωμανού αποστάτη Οσμάν Πασβάνογλου. Στόχος των επαναστατών ήταν να δημιουργήσουν δίαυλο επικοινωνίας με τα ρωσικά στρατεύματα στη Βλαχία υπό τον Στρατηγό Ιγνατίεφ[7].
Το σαντζάκι του Βιδινίου ήταν ένα από τα έξι Οθωμανικά σαντζάκια με την πιο ανεπτυγμένη ναυπηγική βιομηχανία[8].
Διοίκηση
Επεξεργασία
Το 1396 το Βιδίνιο κατελήφθη οριστικά από τους Οθωμανούς, οι οποίοι βελτίωσαν το φρούριο Μπάμπα Βίντα και έχτισαν νέα μακρά τείχη γύρω από αυτό[9].
Το 1455, Οθωμανοί περιέλαβαν για πρώτη φορά όλες τις κατοικημένες περιοχές στο σαντζάκι[10]. Τέσσερα κατάστιχα, απογραφές, έγιναν στο σαντζάκι του Βιδινίου κατά την περίοδο μεταξύ 1483 και 1586[11]. Το 1460, μετά την επιτυχία του στη μάχη κοντά στο Μπαζιάς[12], ο σουλτάνος αντάμειψε τον Αλί Μπέη Μιχαήλογλου με τον διορισμό ως σαντζάκμπεη του Βιδινίου[13][14]. Τον Μάρτιο του 1834 ο Χουσεΐν πασάς διορίστηκε σαντζάκμπεης της Νικόπολης και του Βιδινίου[15].
Μετά το 1541 το σαντζάκι έγινε μέρος της βιλαετιού της Βούδα. Από το 1846 ως το 1864 το σαντζάκι ανήκε στο βιλαέτι Βιδινίου[16], ενώ το 1864-1878 ήταν μέλος του βιλαετιού του Δούναβη[17].
Επιπλέον ανάγνωση
Επεξεργασία- Dušanka Bojanić-Lukač (1973). Fragmenti jednog zbirnog i jednog opširnog popisa Vidinskog sandžaka iz druge polovine petnaestog veka (στα Σερβικά). Istorijski institut. Ανακτήθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 2013.
- «Historical circumstances and administrative division of the Sanjak of Vidin in 15th and 16th century». Зборник Матице српске за ликовне уметности (στα Σερβικά). Матица. 1993. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επεξεργασία- Видинският санджак през 15 век on www.vidin-online.com
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Tolan, John Victor· Veinstein, Gilles· Laurens, Henry (2013). Europe and the Islamic World: A History. Princeton University Press. σελ. 126. ISBN 0-691-14705-1.
- ↑ Gliša Elezović (1974). Turski spomenice. σελ. 174.
- ↑ Kenneth M. Setton· Harry W. Hazard· Norman P. Zacour (1 Ιουνίου 1990). A History of the Crusades: The Impact of the Crusades on Europe. Univ of Wisconsin Press. σελ. 251. ISBN 978-0-299-10744-4.
- ↑ Андрей Пантев, Иван Божилов, Илия Илиев, Невен Илиев, Захарин Захариев, Тодор Диков. "Град Видин: Кратък исторически очерк", 2008, σελ.98
- ↑ Tomislav Pajić (1973). Bor i okolina: prošlost i tradicionalna kultura. Skupština opštine. σελ. 54.
- ↑ Collected papers. Institut. 1973. σελ. 25. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2013.
- ↑ Viktor Novak (2003). Revue historique. σελ. 171.
- ↑ Godis̆njak grada Beograda. Beogradske novine. 1979. σελ. 35.
- ↑ Bulgaria. Ediz. Inglese. Lonely Planet. 2008. σελ. 257. ISBN 978-1-74104-474-4.
- ↑ Hristo Gandev (1987). The Bulgarian People During the 15th Century: A Demographic and Ethnographic Study. Sofia-Press. σελ. 123.
- ↑ Prilozi za orijentalnu filologiju: Revue de philologie orientale. 1977. σελ. 53.
- ↑ Suvajdžić, Boško (2004). «Three good heroes». Prilozi za književnost, jezik, istoriju i folklor 70: 32. http://www.doiserbia.nb.rs/img/doi/0350-6673/2004/0350-66730404027S.pdf.
- ↑ Gradeva, Rositsa (2004). Rumeli under the Ottomans, 15th–18th centuries: institutions and communities. Isis Press. σελ. 26. ISBN 978-975-428-271-9. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2011.
- ↑ Prilozi proučavanju narodne poezije. 1935. σελ. 123.
- ↑ sir Grenville Temple (1836). Excursions in the Mediterranean. σελ. 277.
- ↑ The three eras of Ottoman history, a political essay on the late reforms of ..., σ. 75, στα Google Books By James Henry Skene
- ↑ Stanford Jay Shaw· Ezel Kural. Shaw (1977). History of the Ottoman Empire and Modern Turkey:. Cambridge University Press. σελ. 90. ISBN 978-0-521-29166-8. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2013.