Στέφανος Παπαγιάννης
Ο Στέφανος Παπαγιάννης (1908 - 28 Δεκεμβρίου 1996) ήταν αξιωματικός του ελληνικού Στρατού Ξηράς που προσχώρησε στο ΚΚΕ και πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση με τον ΕΛΑΣ και στον εμφύλιο πόλεμο με τον ΔΣΕ.
| Στέφανος Παπαγιάννης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Στέφανος Παπαγιάννης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1908 |
| Θάνατος | 28 Δεκεμβρίου 1996 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας |
Βιογραφικά στοιχεία Επεξεργασία
Γεννήθηκε το 1908 στο Μαυράτο Ικαρίας.[1]. Αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων ως ανθυπολοχαγός του Πυροβολικού. Συμμετείχε στον αγώνα κατά της δικτατορίας του Μεταξά, όντας εν ενεργεία αξιωματικός του Πυροβολικού, μέσα από παράνομη αντιφασιστική οργάνωση που είχε ιδρυθεί στις Ένοπλες Δυνάμεις με καθοδηγητή το στέλεχος του ΚΚΕ, Δαμιανό Μάθεση.[2]
Πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο το 1940-41 και συμμετείχε στην απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Το 1942, λοχαγός Πυροβολικού, εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ και πολέμησε στην Εθνική Αντίσταση. Μετά την απελευθέρωση, εξορίστηκε στη Φολέγανδρο, απ' όπου όμως κατάφερε να δραπετεύσει μαζί με άλλους 11 εξόριστους αξιωματικούς.[3]
Την περίοδο του εμφύλιο πόλεμο, ο Στέφανος Παπαγιάννης διετέλεσε διοικητής της Λαϊκής Πολιτοφυλακής καθώς και γενικός επιτελάρχης του ΔΣΕ.[4]
Μετά τον εμφύλιο, έζησε στις σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μέχρι το 1955, οπότε ήρθε κρυφά στην Ελλάδα για να κατευθύνει τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Συνελήφθη το 1956, δικάστηκε από στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της κατασκοπείας, ποινή που αργότερα μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη. Έμεινε στη φυλακή για σχεδόν δέκα χρόνια, μέχρι τον Ιούνιο του 1966.
Τον Απρίλιο του 1967, με την επιβολή της χούντας εξορίστηκε στη Γυάρο, τη Λέρο και τον Ωρωπό. Απελευθερώθηκε το 1970 και εντάχθηκε αμέσως στον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ. Κατάφερε να δράσει στην παρανομία και να αποφύγει τη σύλληψη μέχρι το 1973, οπότε συνελήφθη εκ νέου, κρατήθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και στη συνέχεια εκτοπίστηκε στη Γυάρο μέχρι την κατάρρευση της δικτατορίας το 1974.[5]
Μεταπολιτευτικά υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Πέθανε το Δεκέμβριο του 1996, σε ηλικία 88 ετών.