Στέφανος Σγούρος
Ο Στέφανος Σγούρος (Πουλάδες Κέρκυρας, 1924 - Κέρκυρα, 31 Αυγούστου 2017) ήταν Έλληνας ζωγράφος και αγιογράφος της Επτανησιακής Σχολής που διακρίθηκε κυρίως στην τοπιογραφία και την ανθρώπινη μορφή.[3]
| Στέφανος Σγούρος | |
|---|---|
 Ο Στέφανος Σγούρος μπροστά σε ακουαρέλα του, στην αναδρομική έκθεση έργων του στην Πρέβεζα, τον Ιούλιο 2011 | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Στέφανος Σγούρος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1924[1] Κέρκυρα |
| Θάνατος | 31 Αυγούστου 2017 Κέρκυρα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα[2] |
| Ιδιότητα | ζωγράφος |
Βιογραφία Επεξεργασία
Ο Στέφανος Σγούρος γεννήθηκε στους Πουλάδες της Κέρκυρας το 1924. Ήταν γιος και μαθητής του ζωγράφου και αγιογράφου Διονυσίου Σγούρου (1887-1977). Οι σπουδές του στη ζωγραφική συνεχίστηκαν στο Istituto Volontà της Ρώμης, από το οποίο αποφοίτησε το 1952 με τιμητικούς τίτλους και διακρίσεις. Εγκαταστάθηκε στην Άνω Κορακιάνα της Κέρκυρας, την οποία ιδιαίτερα αγάπησε μέχρι τον θάνατό του. Ήταν παντρεμένος με την Κατερίνα Σγούρου και απέκτησαν μαζί δύο κόρες. Πέθανε στην Κέρκυρα την 31 Αυγούστου 2017, σε ηλικία 93 ετών.
Τεχνοτροπία & έργο Επεξεργασία
Ο Σγούρος ασχολήθηκε τόσο με την ελαιογραφία όσο κυρίως και με την υδατογραφία. Ήταν κυρίως τοπιογράφος, αλλά άφησε έργα και σε άλλα είδη ζωγραφικής, όπως η προσωπογραφία, η ηθογραφία και οι νεκρές φύσεις. Από το 1947 επιδόθηκε και στην αγιογραφία. Εικόνες και εικονογραφημένα λάβαρα (σκόλες λέγονται στην Κέρκυρα) υπάρχουν σε πολλούς ναούς της Κέρκυρας, αλλά και σε ιδιωτικές συλλογές. Κατά την περίοδο 1958-1980 εικονογράφησε οροφές ναών (ουρανίες λέγονται στα Επτάνησα), συμβάλλοντας ουσιαστικά στη διάσωση του είδους. Ουρανίες του υπάρχουν μεταξύ άλλων στους ναούς: της Υπεραγίας Θεοτόκου Αγίων Θεοδώρων Λευκίμμης (1959), της Υπεραγίας Θεοτόκου Οδηγήτριας Πέλεκα (1960), του Παντοκράτορος Εβροπούλων (1967), του Αγίου Σπυρίδωνος Σαρόκου (1979), του Αγίου Νικολάου Κορακιάνας (1980).[4]
Στις ελαιογραφίες του ασχολείται κυρίως με την ανθρώπινη μορφή, καθώς και με την ηθογραφία και τις νεκρές φύσεις, περιοριζόμενος στο ακαδημαϊκό ρεαλιστικό ιδίωμα.[5] Τα έργα υδατογραφίας του ακολουθούν την επτανησιακή παράδοση για τη ζωγραφική τέχνη, όπως αυτή διαμορφώνεται από τον 16ο αιώνα μέχρι και σήμερα. Ο Στέφανος Σγούρος έγραψε σχετικά: "Η τέχνη της ζωγραφικής είμαι μία και μόνη. Η επιστήμη της αναπαράστασης του φυσικού είναι πάντοτε η ίδια".[6] Ήταν ο τελευταίος από τους συνεχιστές της παράδοσης της ακουαρέλας των κλασικών Κερκυραίων, κυρίως όμως του Άγγελου Γιαλλινά.[7]
Η πρώτη του ατομική έκθεση έγινε στην Κέρκυρα το 1956. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις στην Κέρκυρα το 1971 και το 1975, καθώς και στις Βρυξέλλες τον Μάιο του 1975. Το καλοκαίρι του 2005 έγινε αναδρομική έκθεση των έργων του στη Δημοτική Πινακοθήκη της Κέρκυρας. Η τελευταία του αναδρομική έκθεση έγινε τον Ιούλιο 2011 στην Πινακοθήκη "Λέανδρος Μ. Σπαρτιώτης" στην Πρέβεζα.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του βρίσκεται σε ιδιωτικές συλλογές. Στη συλλογή της οικογένειάς του συμπεριλαμβάνονται έργα των περισσότερων φάσεων της δημιουργίας του.
Αναφορές Επεξεργασία
- ↑ e7c2db2e-2fe8-df11-a7d5-002264c49834. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020.
- ↑ e7c2db2e-2fe8-df11-a7d5-002264c49834. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2020.
- ↑ Βλ. Αθανάσιος Χ. Χρήστου, Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16ος-20ός αιώνας, λήμμα Σγούρος Στέφανος, τόμ. 4, σελ. 152. Αθήνα, 2000.
- ↑ Βλ. κείμενο της ιστορικού τέχνης Μαρίας Μελέντη, από την αναδρομική έκθεση του Στέφανου Σγούρου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κέρκυρας, το 2005.
- ↑ Βλ. Αθανάσιος Χ. Χρήστου, Λεξικό Ελλήνων Καλλιτεχνών. Ζωγράφοι - Γλύπτες - Χαράκτες, 16ος-20ός αιώνας, λήμμα Σγούρος Στέφανος, τόμ. 4, σελ. 152. Αθήνα, 2000.
- ↑ Βλ. κείμενο της ιστορικού τέχνης Μαρίας Μελέντη, από την αναδρομική έκθεση του Στέφανου Σγούρου στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κέρκυρας, το 2005.
- ↑ Βλ. Στέλιος Λυδάκης, Οι Έλληνες Ζωγράφοι. Λεξικό των Ελλήνων ζωγράφων και χαρακτών, λήμμα Σγούρος Στέφανος, σελ. 389. Αθήνα, 1976.