Συνθήκη της Σαπιέντζας
Η Συνθήκη της Σαπιέντζας ήταν μια συνθήκη που υπογράφηκε το 1209 μεταξύ της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας και του Πριγκιπάτου της Αχαΐας και ρύθμιζε το καθεστώς στην Πελοπόννησο, μετά την Λατινική κατάκτηση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους ιππότες της Δ΄ Σταυροφορίας. Η συμφωνία υπογράφηκε μεταξύ Βιλλαρδουΐνου και Ραφαήλ Γκένο[1] στο μοναστήρι των Βενεδικτίνων στο νησί Σαπιέντζα στις ακτές της Μεσσηνίας απέναντι από την Μεθώνη[2].
Στην "Partitio Romaniae" το μεγαλύτερο μέρος της χερσονήσου είχε δοθεί από τους σταυροφόρους στους Ενετούς, αλλά η κατάκτησή της από τους Γοδεφρείδο Βιλλεαρδουίνο και Γουλιέλμο Σαμπλίτη ανάγκασε τους Βενετούς να αποδεχτούν την νέα κατάσταση[3].
Σύμφωνα με την συνθήκη η Βενετία έπαιρνε τα λιμάνια της Μεθώνης μετά των εξαρτημένων περιοχών, Κορώνης μετά των εξαρτημένων περιοχών και του Ναυαρίνου με την περιοχή που το περιελάμβανε μέχρι την Ασίνη[3]. Ο Βιλεαρδουίνος έδωσε όρκο πίστης στην Βενετία κι κάθε χρόνο έπρεπε να στέλνει στους Ενετούς τρία μεταξωτά χρυσοκέντητα παραπετάσματα[4].
Παραπομπές Επεξεργασία
- ↑ Χατζή Μεσσηνίας-ιστορία Αρχειοθετήθηκε 2016-01-10 στο Wayback Machine., ανακτήθηκε 18 Μαΐου 2018
- ↑ Σαπιέντζα - Μεθώνη η πόλη μας, ανακτήθηκε 18 Μαΐου 2018
- ↑ 3,0 3,1 Vachaviolos, Dimitrios (2014, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων), Η ιστορία της Μητρόπολης Λακεδαιμονίας κατά τη βυζαντινή περίοδο, σελ. 96, , ανακτήθηκε 18 Μαΐου 2018
- ↑ Το Πριγκιπάτο του Μοριά και η Καλαμάτα (α' μέρος) - Ελευθερία , ανακτήθηκε 18 Μαΐου 2018